Ο μικρούλης μου είναι λευκός mini schnauzer. 1,5 χρονών.
Τον πήρα από τον καλύτερο, θεωρητικά, εκτροφέα όταν ήταν 4 μηνών.
Το πρόβλημα είναι οτι σε ηλικία 1 χρόνου εμφάνισε καταρράκτη στο ματάκι του και μετά από άμεση επίσκεψη στο γιατρό του και μετά σε 2 ειδικούς οφθαλμίατρους ξέρω επίσημα οτι έχει χάσει πλήρως την όρασή του από το δεξί μάτι.
Δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς φταίει.
Ο τελευταίος γιατρός μου είπε οτι απλά ήταν κακή η ποιότητα του φακού.
Η πρώτη τον είδε, μου ζήτησε να τον ξαναπάω.. την πλήρωσα φυσικά για την επίσκεψη...και έτρεξα να πάρω δεύτερη γνώμη. (μόνο πανικό μου μετέφερε-ακαταλαβίστικα)
Ο δεύτερος λοιπόν γιατρός ... (και εξίσου πολυδιαφημισμένος... κατά πολλούς άριστος επιστήμονας-μακάρι) μου είπε οτι εγχειρίζεται και ότι θα έπρεπε να κάνει ο μικρός πρώτα μια εξέταση για τον αμφιβληστροειδή και αν βγει καλή η εξέταση σημαίνει οτι μπορώ να προχωρήσω σε επέμβαση με εγγυημένη επιτυχία. (Με τον τρόπο αυτό μάλιστα δεν θα έπερνα και το ρίσκο για το έξοδο μιας ανεπιτυχούς επέμβασης καταρράκτη).
Ο χρόνος που θα έπρεπε να μπω στη διαδικασία.? Μου είπε " Έχετε χρόνο να το αποφασίσετε αλλά όχι και 5 χρόνια".
Άρα.. έχω χρόνο. Έχουμε μάλλον χρόνο να το σκεφτούμε.
δεδομένα λοιπόν:
*Ο ΚΑΤΑΡΑΚΤΗΣ ΔΕΝ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ Ο "ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟΣ".
*ΔΕΝ ΠΡΟΗΛΘΕ ΑΠΟ ΧΤΥΠΗΜΑ-ΟΥΤΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ (στο κεφάλι) ΟΥΤΕ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ (ΤΟΥ ΦΑΚΟΥ)
*δεν έχει σχέση με διαβήτη ή κάτι τέτοιο.
*είναι απλά τυχαίο περιστατικό. Ίσως η ποιότητα του φακού του συγκεκριμένου σκύλου ήταν κακή.
*ονομάζεται και αυτός ΝΕΑΝΙΚΟΣ ΚΑΤΑΡΑΚΤΗΣ και είναι εγχειρίσιμος. Η επιτυχία της επέμβασης εξασφαλίζεται από εξέταση (300) που προηγείται.
Τωρα έχουν περάσει.. 6 μήνες από τη διάγνωση και το συμβάν.
Οι σκέψεις μου είναι οι εξής:
1) (άσχετη μακρόσυρτη-παράπονο "αμανές") :-|ειναι δυνατόν να μην μπορούσε κανείς να διαγνώσει από πολύ νωρίς το πρόβλημα αυτό στον φακό?(είναι κακό που είμαι καχύποπτη απέναντι στους εκτροφείς και τους ελέγχους που κάνουν στα κουταβάκια
Δεν θα έπρεπε να εμπλακεί και ο ίδιος ( ο εκτροφέας) έστω και ώς ζωόφιλος δίνοντας ψυχολογική υποστήριξη.. σε αυτή τη νέα κατάσταση που αντιμετοπιζω με το κουτάβι που είχα μόλις 8 μήνες πάρει από "εκεί";(δεν θες να ξέρεις πως ήταν το εκεί). Η μόνη του αντίδραση ήταν.. ανακούφιση όταν του είπα οτι δεν θεωρείται κληρονομικός καταρράκτης και κάποια περιττά σχόλια τύπου "ναι, γιατί εγώ δεν έχω ελλατωματικά σκυλιά. Τα πάω σε εκθέσεις... ο μπαμπάς του έχει πάρει βραβεία.. " Ναι ρε φίλε. Αλλά το σκυλάκι που εσύ στην τελική μου έδωσες.- ο γιος του καλοχτενισμένου πρωταθλητή, έχει ένα MIΚΡΟ ελλάτωμα. Έχει χάσει εντελώς την όραση του από το ένα ματάκι του και είναι μόλις ενός. Τι σημαίνει? Δεν σε νοιάζει? ή το ενδιαφέρον παύει τη στιγμή που παίρνεις βιαστικά τα λεφτά από την άκρη του τραπεζιού?
2) πραγματικά τώρα.
Να μπω στη διαδικασία να κάνω τις δύο επεμβάσεις?
(και οι δύο θα έχουν νάρκωση)
3) έχω ακούσει ότι είναι ρίσκο ούτως ή άλλως μια επέμβαση σε ένα μικρό ζωάκι.Εσείς συμφωνείτε?
4) τα μικρά σκυλιά - λένε- είναι νευρικά και θα είναι πολύ δύσκολο να είναι ήσυχος με τις γάζες και χωρίς ταρακουνήματα -(επιβαλλόμενη μετεγχειριτική συμπεριφορά)Έχετε μικρό σκύλο που έχει υποβληθεί σε αντίστοιχη επέμβαση; Τι έγινε:
5) άλλοι λένε να μην κάνω. Έτσι χωρίς επιχείρημα. Γιατί;
Ο ίδιος ο σκυλάκος μου δεν δίχνει να τον νοιάζει. Εϊναι όπως πάντα, χαρούμενος, γλυκός παιχνιδιάρης κοινωνικός και αστείος. Μόνο που καμιά φορά χτυπάει όταν πάει να στρίψει προς τη πλευρά που δεν βλέπει και πονάω εγώ περισσότερο μάλλον από εκείνον. Αυτός συνεχίζει. Έχει συνηθίσει.. προσαρμόστηκε... ξέρω γω?...
το γλυκό μου.
Έχει κανείς σας να μοιραστεί κάποια εμπειρία παρόμοια.
Οποιαδήποτε σκέψη και συμβουλή είναι καλοδεχούμενη. Έστω και αν έχει να κάνει με το "να μην είμαι καχύποπτη με την σοβαρότητα που κάνουν οι εκτροφείς αυτή τη δουλειά"
υσ.
Συγχωρήστε με αν μοιάζω θυμωμένη.
Περισσότερο στεναχωρημένη είμαι... αυτό που με φρικάρει περισσότερο είναι κάποιοι που μου λένε απλά "να μην την κάνει την επέμβαση" και δεν μου λένε περισσότερα. Απλά κάτι δείχνει το βλέμμα τους... ρε παιδί μου. Μια από αυτούς ήταν και μια γιατρός που κάποτε τον εξέτασε για άσχετο λόγο και της είπα την ιστορία.
Τον πήρα από τον καλύτερο, θεωρητικά, εκτροφέα όταν ήταν 4 μηνών.
Το πρόβλημα είναι οτι σε ηλικία 1 χρόνου εμφάνισε καταρράκτη στο ματάκι του και μετά από άμεση επίσκεψη στο γιατρό του και μετά σε 2 ειδικούς οφθαλμίατρους ξέρω επίσημα οτι έχει χάσει πλήρως την όρασή του από το δεξί μάτι.
Δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς φταίει.
Ο τελευταίος γιατρός μου είπε οτι απλά ήταν κακή η ποιότητα του φακού.
Η πρώτη τον είδε, μου ζήτησε να τον ξαναπάω.. την πλήρωσα φυσικά για την επίσκεψη...και έτρεξα να πάρω δεύτερη γνώμη. (μόνο πανικό μου μετέφερε-ακαταλαβίστικα)
Ο δεύτερος λοιπόν γιατρός ... (και εξίσου πολυδιαφημισμένος... κατά πολλούς άριστος επιστήμονας-μακάρι) μου είπε οτι εγχειρίζεται και ότι θα έπρεπε να κάνει ο μικρός πρώτα μια εξέταση για τον αμφιβληστροειδή και αν βγει καλή η εξέταση σημαίνει οτι μπορώ να προχωρήσω σε επέμβαση με εγγυημένη επιτυχία. (Με τον τρόπο αυτό μάλιστα δεν θα έπερνα και το ρίσκο για το έξοδο μιας ανεπιτυχούς επέμβασης καταρράκτη).
Ο χρόνος που θα έπρεπε να μπω στη διαδικασία.? Μου είπε " Έχετε χρόνο να το αποφασίσετε αλλά όχι και 5 χρόνια".
Άρα.. έχω χρόνο. Έχουμε μάλλον χρόνο να το σκεφτούμε.
δεδομένα λοιπόν:
*Ο ΚΑΤΑΡΑΚΤΗΣ ΔΕΝ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ Ο "ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟΣ".
*ΔΕΝ ΠΡΟΗΛΘΕ ΑΠΟ ΧΤΥΠΗΜΑ-ΟΥΤΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ (στο κεφάλι) ΟΥΤΕ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ (ΤΟΥ ΦΑΚΟΥ)
*δεν έχει σχέση με διαβήτη ή κάτι τέτοιο.
*είναι απλά τυχαίο περιστατικό. Ίσως η ποιότητα του φακού του συγκεκριμένου σκύλου ήταν κακή.
*ονομάζεται και αυτός ΝΕΑΝΙΚΟΣ ΚΑΤΑΡΑΚΤΗΣ και είναι εγχειρίσιμος. Η επιτυχία της επέμβασης εξασφαλίζεται από εξέταση (300) που προηγείται.
Τωρα έχουν περάσει.. 6 μήνες από τη διάγνωση και το συμβάν.
Οι σκέψεις μου είναι οι εξής:
1) (άσχετη μακρόσυρτη-παράπονο "αμανές") :-|ειναι δυνατόν να μην μπορούσε κανείς να διαγνώσει από πολύ νωρίς το πρόβλημα αυτό στον φακό?(είναι κακό που είμαι καχύποπτη απέναντι στους εκτροφείς και τους ελέγχους που κάνουν στα κουταβάκια
Δεν θα έπρεπε να εμπλακεί και ο ίδιος ( ο εκτροφέας) έστω και ώς ζωόφιλος
δίνοντας ψυχολογική υποστήριξη.. σε αυτή τη νέα κατάσταση που αντιμετοπιζω με το κουτάβι που είχα μόλις 8 μήνες πάρει από "εκεί";(δεν θες να ξέρεις πως ήταν το εκεί). Η μόνη του αντίδραση ήταν.. ανακούφιση όταν του είπα οτι δεν θεωρείται κληρονομικός καταρράκτης και κάποια περιττά σχόλια τύπου "ναι, γιατί εγώ δεν έχω ελλατωματικά σκυλιά. Τα πάω σε εκθέσεις... ο μπαμπάς του έχει πάρει βραβεία.. " Ναι ρε φίλε. Αλλά το σκυλάκι που εσύ στην τελική μου έδωσες.- ο γιος του καλοχτενισμένου πρωταθλητή, έχει ένα MIΚΡΟ ελλάτωμα. Έχει χάσει εντελώς την όραση του από το ένα ματάκι του και είναι μόλις ενός. Τι σημαίνει? Δεν σε νοιάζει? ή το ενδιαφέρον παύει τη στιγμή που παίρνεις βιαστικά τα λεφτά από την άκρη του τραπεζιού? 2) πραγματικά τώρα.
Να μπω στη διαδικασία να κάνω τις δύο επεμβάσεις?
(και οι δύο θα έχουν νάρκωση)
3) έχω ακούσει ότι είναι ρίσκο ούτως ή άλλως μια επέμβαση σε ένα μικρό ζωάκι.Εσείς συμφωνείτε?
4) τα μικρά σκυλιά - λένε- είναι νευρικά και θα είναι πολύ δύσκολο να είναι ήσυχος με τις γάζες και χωρίς ταρακουνήματα -(επιβαλλόμενη μετεγχειριτική συμπεριφορά)Έχετε μικρό σκύλο που έχει υποβληθεί σε αντίστοιχη επέμβαση; Τι έγινε:
5) άλλοι λένε να μην κάνω. Έτσι χωρίς επιχείρημα. Γιατί;
Ο ίδιος ο σκυλάκος μου δεν δίχνει να τον νοιάζει. Εϊναι όπως πάντα, χαρούμενος, γλυκός παιχνιδιάρης κοινωνικός και αστείος. Μόνο που καμιά φορά χτυπάει όταν πάει να στρίψει προς τη πλευρά που δεν βλέπει και πονάω εγώ περισσότερο μάλλον από εκείνον
. Αυτός συνεχίζει. Έχει συνηθίσει.. προσαρμόστηκε... ξέρω γω?...το γλυκό μου.
Έχει κανείς σας να μοιραστεί κάποια εμπειρία παρόμοια.
Οποιαδήποτε σκέψη και συμβουλή είναι καλοδεχούμενη. Έστω και αν έχει να κάνει με το "να μην είμαι καχύποπτη με την σοβαρότητα που κάνουν οι εκτροφείς αυτή τη δουλειά"
υσ.
Συγχωρήστε με αν μοιάζω θυμωμένη.
Περισσότερο στεναχωρημένη είμαι... αυτό που με φρικάρει περισσότερο είναι κάποιοι που μου λένε απλά "να μην την κάνει την επέμβαση" και δεν μου λένε περισσότερα. Απλά κάτι δείχνει το βλέμμα τους... ρε παιδί μου. Μια από αυτούς ήταν και μια γιατρός που κάποτε τον εξέτασε για άσχετο λόγο και της είπα την ιστορία.
