Marcia, απογόνους δεν μπορεί να κάνει ο Άτταλος καθότι στειρωμένος. Εκτός του ότι έτσι έχει ο κανονισμός, ο όποιος τον εγκατέλειψε πριν καταλήξει στον μπόγια και στους σωστικούς ομίλους (ως αριστοκράτης καθαρόαιμος), τον είχε στειρώσει και μάλιστα, λέει η κτηνίατρος, από πολύ μικρό. Κάπου κατέληξε σε μια φάρμα όπου είχανε τη φαεινή ιδέα (νομίζω τους έπεισε αυτός) να τον αφήσουνε, λέει, να "self-feed", το οποίο είναι ό,τι χειρότερο δεδομένης της όρεξής του, τρομάρα του! Οπότε όταν τον πήρα ως άσχετη διότι τον είδα στην ιστοσελίδα του σωστικού ομίλου και τον ερωτεύτηκα κου ντε φουντρ, μου μουρμουρίσανε κάτι του στυλ "μην τον αφήσεις να σε πείσει με κείνα τα καστανά του μάτια και παχύνει διότι έχει τάση και είναι 28,5 κιλά". Άσχετη τώρα εγώ παρά τα διαβάσματα και τα βίντεο και τις συμβουλές, τον παίρνω σπίτι, μου γράφανε εν τω μεταξύ τη λυπητερή ιστορία περί του πώς τον άφησε κάποιο κάθαρμα στη χιονοθύελλα εκεί στις λίμνες του Michigan να ψοφήσει, έφτιαχνα κιόλας μπιφτέκια, με κοίταζε και το κ*λο-κυλο (ΤΜ) με τα καστανά του μάτια, λέω "αχ το καημένο, ας του δώσω ένα κομμάτι μπιφτέκι" και ώσπου να το καταλάβω πάει το μπιφτέκι και μετά πάνε και ολίγες πατάτες, ήθελε κιόλας σάλτσα ντομάτα με το κουτάλι!
Τελοσπάντων, τον πάω στην κτηνίατρο για την πρώτη εξέταση (είχε ήδη βιβλιάριο και εμβόλια και αποπαρασιτώσεις και μικροτσίπ από το σωστικό όμιλο) και στον groomer καθότι χωριάτης και άξεστος και κει άκουσα τα σχολιανά μου ΕΓΩ! Και να της λέω "βρε καλή μου, εγώ 28,5 κιλά σκύλο παρέλαβα, 28,5 σου παρέδωσα", τίποτα αυτή. Να μου λέει ότι θα τον σκοτώσω από παγκρεατίτιδα και ότι μετά όταν θα γεράσει, ΑΝ την έχει γλυτώσει την παγκρεατίτιδα, δε θα τρώει καθόλου και θα ψοφήσει από την ασιτία. ΝΑΑΑΑΑΑ τύψεις εγώ. Του κάνω δίαιτα, δράμα στο σπίτι. Οπότε μια μέρα έρχεται πεινασμένος, με πήγε μέχρι το ψυγείο που είχε δει ότι είχε λαχανάκια Βρυξελλών στην κατάψυξη, ψιλοπήδηξε πάνω να μου εξηγήσει ότι εννοεί κατάψυξη, του έβρασα μερικά, έβαλα και ελαιόλαδο και πήρε εκείνο το βλέμμα (όχι του τρελλού, το άλλο, το χαρούμενο λες και έφυγαν οι Γερμανοί από το στρατόπεδο συγκεντρώσεως) και χλαπάκιασε τα λαχανάκια. Μετά πηγαίναμε στα μαθήματά του για να είναι λιγότερο χωριάτης και μια κυρία με ρώτησε αν το ταίζω γιατί μοιάζει πεινασμένο! Κι εγώ έκανα ό,τι έλεγε η γιατρός. Οπότε από την άλλη μέρα πάλι με τούμπαρε με τα μπιφτέκια.
Τελικά τα κιλά που έχασε τα ξαναπήρε, οπότε τον άφησα σε μια φάρμα στις διακοπές να πάω κι εγώ στην Ελλάδα. Ε, όταν γύρισα είχε χάσει δυόμισυ κιλά και η τύπισσα, που είναι και εκπαιδεύτρια και ξέρει από σκύλους, μου είπε ότι τέτοια όρεξη δεν έχει δει! Ρε σεις, έτρωγε το φαί του, έφαγε και το έξτρα που άφησα και μετά πήγαινε να δει αν θα πέσει κανενός σκύλου απέξω από το κλουβί να το τσιμπήσει!
Α ναι, το βλέμμα του τρελλού, εκείνο το θολωμένο, το παίρνει όταν είναι σε εκπαίδευση και ξέρει ότι στη ζώνη μου έχω πάρα πολλές λιχουδιές, μη γίνω κιόλας ρεζίλι και ξεμείνουμε. Να δείτε σάλια που του πέφτουνε.
Όσο για την κουζίνα, ξέρει να φτιάχνει και τραχανά. Είναι φυσικό ταλέντο διότι πού ξέρει τώρα ο Αμερικάνος σκύλος που προέρχεται (μάλλον) από γέννα των Amish, και τον είχε μάλλον καμιά ξεχαζωμένη βλαμένη με γκόμενο που τον παράτησε, από ελληνική κουζίνα? Βάζω εγώ τον τραχανά, φεύγω, αυτός κάθεται απέξω από την κουζίνα και παρακολουθεί, ένας Θεός ξέρει τι, και μετά έρχεται και κλαίει και γαυγίζει να έρθω να τον ανακατέψω μην κολλήσει!!!!! Επίσης γνωρίζει ότι ο τραχανάς πάει με ψιλοκομμένη φέτα από πάνω και τα μακαρόνια με κιμά χρειάζονται παρμεζάνα. Έτσι και δεν πέσει παρμεζάνα ΚΑΙ στο δικό του το μεζέ, αρχίζει και διαμαρτύρεται. Το αυτό έγινε και με τα τάκος από το Chipotle's (αλυσίδα οργανικών μεξικάνικων και όχι παχυντικών) διότι εγώ είχα sour cream και guacamole κι εκείνος μόνο το κοτόπουλο με τη σάλτσα και το τυρί! Αλλά εκεί πάτησα πόδι εγώ διότι θα γίνει άλλος τόσος! Δεν του φτάνει που τρώει καυτερότερη σάλτσα από μένα!
Το δε επιδόρπιο (φρούτο) πρέπει να του το ταίζω εγώ! Αν του βάλω τα κομμάτια πορτοκάλι στο μπωλ του γκρινιάζει και δεν τα θέλει! Μήλο και πορτοκάλι πρέπει να κόβονται ψιλά και να τα βάζω σε ένα μπωλ και κείνος να κάθεται σε στάση προσοχής δίπλα μου στην πολυθρόνα και να του τα δίνω ένα-ένα!!!!!
Ax! Aν δεν τα έλεγα κάπου θα έσκαγα σήμερα!
