1. ...Νιώθω σαν να παίρνω όμως τη μοίρα του στα χέρια μου, σαν να αποφασίζω για μια διαδικασία, για την οποία δεν επιτρέπεται να πάρω την ευθύνη, γιατί παρακάμπτω την ίδια τη φύση.
2. ...Δεν ξέρω αν στην αγέλη θα το σκότωναν, νομίζω πως όχι, αλλά δεν μπορώ στη δικιά μου αγέλη να προκαθορίσω τίποτα, δυστυχώς... ή και ευτυχώς.
3. ...Μακάρι να μη μου τύχει ποτέ...
1. Ετσι ένιωθα κι εγώ, αρκετές μέρες πριν πάρω οριστικά τη σχετική απόφαση... βλέπε: "Νίνα - Lost but not forgotten"... και, ειδικά, το βράδυ που (δεν) κοιμήθηκα, πριν έρθει εκείνο το πρωί και φτάσει ο γιατρός στο σπίτι...
Μερικές στιγμές, όμως, πριν γίνει η ευθανασία... κατανόησα βαθειά το γιατί
δεν παρακάμπτω τη φύση... ή, καλύτερα, γιατί την παρακάμπτω, όντως, για να δώσω
λύτρωση σ' ένα ζώο που ήταν σαν παιδί μου... σ' ένα ζώο που ήταν σαν "δασκάλα" μου...
2. Στην αγέλη (είτε στη μητέρα φύση, είτε στα αδέσποτα της γειτονιάς), θα υπήρχαν δύο περιπτώσεις...
Το γέρικο (και "σοφό"!) ζώο θα έφευγε από την αγέλη... για να μην την επιβαρύνει άλλο... και να πάει να πεθάνει μόνο του...
Το πιο νεαρό ζώο που είχε τρυματιστεί, ή που ήταν πολύ άρρωστο (πέρα από το όριο, που η αγέλη πίστευε ότι θα μπορούσε να το υπερασπιστεί, να το σώσει, να μετακινηθεί μαζί του)... δυστυχώς...
3. Δεν ξέρω αν είναι "δυστυχώς", ή "ευτυχώς" (μιάς και παίρνουμε μαθήματα)... αλλά, όποιος αγαπάει τα ζώα... μπορεί να είναι υποχρεωμένος να το ζήσει αυτό μερικές φορές στη ζωή του...