Το ζήτημα της καταγωγής του σκύλου προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Όλοι οι άνθρωποι ενδιαφέρονται για την καταγωγή του σκύλου τους, κάτι που στην πραγματικότητα είναι ένα φυλετικό ζήτημα. Αυτό το βλέπουμε έντονα και στο παρόν φόρουμ, όπου η πιο συνήθης ερώτηση όποιου έχει σκύλο που δεν προέρχεται από αναγνωρισμένο εκτροφείο ή είναι αδέσποτο ή ημίαιμο, είναι : από τι φυλές προέρχεται ο σκύλος μου ;
Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις είπε ο Αντισθένης. Για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε όσο γίνεται πιο σωστά, θα πρέπει πρώτα να ορίσουμε τις έννοιες. Διαφορετικά θα εμπλακούμε σε βαβελικές συζητήσεις καθώς ο καθένας θα εννοεί άλλα από αυτά που λέει με τις ίδιες λέξεις ο συνομιλητής του. Στη συνέχεια να σαρκώσουμε με περιεχόμενο το «σκελετό» και να ορίσουμε μία μεθοδολογία διαλόγου. Όντως ξεφεύγει από το σκοπό και το χαρακτήρα του εφήμερου που έχει κάθε ανάρτηση σε κάθε διαδικτυακό φόρουμ, όντως είναι δύσκολο, αλλά εκτιμώ ότι έχει μία αξία για οποιονδήποτε ενδιαφέρεται να κάνει ένα βήμα παραπάνω στην πληρέστερη κατανόηση του σκύλου του. Εξ άλλου, σύμφωνα με την αρχή της διατήρησης της ενέργειας τίποτε δεν χάνεται στη φύση ή, αν προτιμάτε, όλα εγγράφονται στον «αιθέρα» κατά τον Πλωτίνο.
Απαραίτητη διευκρίνιση, την οποία επαναλαμβάνω : Τα περισσότερα από όσα κατωτέρω καταθέτω, δεν είναι αυθαίρετα αλλά στηρίζονται σε πάρα πολλές πηγές και είτε έχουν ήδη γραφεί είτε επεξεργαστεί από διάφορους ερευνητές. Προφανέστατα υπάρχουν και αντίθετες απόψεις κι όποιος θέλει τις καταθέτει.
Πάμε λοιπόν από την αρχή.
Στη Βιολογία,
όλοι οι οργανισμοί κατατάσσονται σε είδη, με κριτήριο αν μέσω της αναπαραγωγής προκύπτουν γόνιμοι απόγονοι. Οι σκύλοι ανήκουν όλοι στο ίδιο είδος, το Canis lupus familiaris καθώς η μίξη δυο οποιωνδήποτε σκύλων, όσο κι αν διαφέρουν, δίνει γόνιμο απόγονο. Ωστόσο, εντός του είδους οι διαφορές είναι εμφανείς, τόσο ως προς τα εξωτερικά σωματικά γνωρίσματα, αλλά και ως προς τα πιο δύσκολα να διαπιστωθούν ψυχικά γνωρίσματα, ώστε προκύπτει η ανάγκη διαχωρισμού του είδους σε φυλές.
Φυλή είναι μια ομάδα σκύλων με σωματικά και ψυχικά χαρακτηριστικά διαφορετικά από άλλες αντίστοιχες ομάδες.Είναι αδιαμφιβήτητο ότι υπάρχουν σωματικές διαφορές μεταξύ των σκύλων. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ένα Γερμανικό Ποιμενικό, ένα Γιορκσάϊρ Τερριέ και ένα Ροτβάϊλερ. Ή οποιεσδήποτε άλλες φυλές εσείς επιλέξετε. Δείτε τυπικούς εκπροσώπους τους και θα καταλάβετε. Επίσης αδιαμφισβήτητο είναι το γεγονός ότι υπάρχουν ψυχικές διαφορές, διαφορές χαρακτήρα, μεταξύ των φυλών σκύλων.
Ο
Κάρολος Δαρβίνος(1809-1882) περιέγραψε την διαδικασία της ειδογένεσης. Στο βιβλίο του "Η Καταγωγή των Ειδών"
https://www.scribd.com/document/58296962/Charles-Darwin-Η-καταγωγή-των-ειδών το 1856 απεδείχθη ότι τα νέα είδη προκύπτουν από την διαφοροποίηση μέρους του πληθυσμού ενός είδους, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένας ξεχωριστός κλάδος εντός του είδους. Η διαφοροποίηση αυτή κάποια στιγμή γίνεται τόσο μεγάλη, ώστε είναι αδύνατη η αναπαραγωγή μεταξύ του αρχικού είδους και του διαφοροποιημένου κλάδου του, με αποτέλεσμα να προκύπτει ένα νέο είδος. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ένα ενδιάμεσο στάδιο, όπου η μίξη μεταξύ του αρχικού είδους και του κλάδου να δίνει γόνιμο απόγονο, αργότερα όσο η διαφοροποίηση αυξάνει ο απόγονος καθίσταται όχι πάντοτε γόνιμος, μέχρι που είναι αδύνατο να παραχθεί απόγονος, οπότε έχουμε ένα νέο είδος. Οι διαδικασίες της ειδογένεσης διαρκούν πολλές χιλιάδες χρόνια, με αποτέλεσμα να μην γίνονται αντιληπτές κατά τη διάρκεια της ζωής ενός ατόμου.
Το είδος «σκύλος» βρίσκεται τώρα στην κατάσταση όπου έχουν δημιουργηθεί κλάδοι διαφοροποίησης, που αντιστοιχούν στις φυλές, αλλά η διαφοροποίηση αυτή δεν έχει φτάσει στο σημείο του να θεωρηθούν ως νέα είδη. Το αναμενόμενο είναι ότι αν συνεχιστεί η διαφοροποίηση αυτή, με τις φυλές να μην μειγνύονται μεταξύ τους, τότε στο μέλλον θα μιλάμε για νέα είδη. Κλασικό παράδειγμα πλήρους διαχωρισμού μεταξύ ειδών είναι το άλογο και ο γάιδαρος, που μπορούν να αναπαραχθούν, αλλά ο απόγονος, το πουλάρι, δεν είναι γόνιμος, συνεπώς αποτελούν διαφορετικά είδη, που διαχωρίστηκαν σχετικά πρόσφατα.
Αντίστοιχο παράδειγμα πρόσφατα διαχωρισμένων ειδών είναι ο σκύλος με το τσακάλι και τον λύκο, όπου υπάρχουν μικρά ποσοστά γονιμότητας αν μειχθούν, συνεπώς η κατάταξή τους σε διαφορετικά είδη είναι προβληματική. Η διαφοροποίηση των ειδών περνά διαδοχικά στάδια μειωμένης γονιμότητας του απογόνου, έπειτα μειωμένης αναπαραγωγικής δυνατότητας και τέλος ο διαχωρισμός γίνεται πλήρης, δεν μπορεί να γίνει αναπαραγωγή και έχουμε νέο είδος. Έτσι εξηγείται για ποιόν λόγο υπάρχουν είδη που σχετίζονται μεταξύ τους, περισσότερο από ότι με άλλα, καθώς αποτέλεσαν διαφοροποιήσεις από κοινό πρόγονο, συνεπώς μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους. Η συσχέτιση αυτή είναι εμφανής τις περισσότερες φορές και μας βεβαιώνει ότι ο σκύλος και ο λύκος προέρχονται από κοινή ρίζα.
Κατ’ εμέ ο σκύλος προέρχεται από το λύκο, εξ ου και η επιστημονική του ονομασία : Canis lupus familiaris όπου lupus = λύκος στα λατινικά Αντίστοιχη συσχέτιση υπάρχει και μεταξύ των διαφόρων φυλών στο σκύλο, όπου μάλιστα είναι εμφανές ότι κάποιες φυλές έχουν μεγαλύτερη συσχέτιση μεταξύ τους από ότι με άλλες, καθότι προέκυψαν από κοινό κλάδο διαφοροποίησης.
Ο Δαρβίνος επίσης αναλύει την έννοια της
φυσικής επιλογής, μέσω της οποίας επιβιώνουν οι οργανισμοί που είναι καλύτερα προσαρμοσμένοι στο περιβάλλον τους. Οι επιβιώσαντες οργανισμοί αφήνουν απογόνους και με τον τρόπο αυτό περνούν μέσω της κληρονομικότητας τα χαρακτηριστικά τους στην επόμενη γενιά. Αποτέλεσμα είναι οι οργανισμοί στο πέρασμα των γενεών να προσαρμόζονται καλύτερα στο περιβάλλον τους, καθώς επιβιώνουν και κληροδοτούν τα χαρακτηριστικά τους οι καλύτερα προσαρμοσμένοι, δλδ οι δυνατότεροι και ικανότεροι. Προϋπόθεση για τη λειτουργία της φυσικής επιλογής είναι οι οργανισμοί να μην είναι πανομοιότυποι, αλλά να υπάρχει ένας βαθμός τυχαίας μικροδιαφοροποίησης, ώστε να συσσωρευτούν τα ευνοϊκότερα χαρακτηριστικά.
Σημαντικό στοιχείο της εξελικτικής θεωρίας είναι η μη κληρονομικότητα των αποκτημένων χαρακτηριστικών κατά τη διάρκεια της ζωής ενός οργανισμού. Η επιστήμη έχει ήδη αποδείξει με την ανακάλυψη του γενετικού υλικού –DNA– ότι το γενετικό υλικό δεν αλλάζει κατά τη διάρκεια της ζωής του ατόμου. Άλλωστε το γενετικό υλικό αποτελεί πλέον και αποδεικτικό στοιχείο της ταυτότητας του ατόμου, πράγμα που γίνεται καθότι αμετάβλητο. Ο μηχανισμός της εξέλιξης υποδηλώνει ότι όσοι οργανισμοί προσαρμοστούν στο περιβάλλον και επιβιώσουν θα κληροδοτήσουν το γενετικό τους υλικό στους απογόνους, εάν βέβαια κάνουν απογόνους. Συνεπώς τα είδη αλλάζουν μόνο μέσω της φυσικής επιλογής και όχι από επίκτητα χαρακτηριστικά.
Άλλος μηχανισμός επιλογής είναι η
σεξουαλική επιλογή. Το θηλυκό επιλέγει το αρσενικό με το οποίο θα δώσει απογόνους. Ο μηχανισμός αυτός είναι δευτερεύων, καθώς η επιλογή γίνεται ανάμεσα από ήδη επιβιώσαντες μέσω της φυσικής επιλογής. Εδώ μπαίνει μία κρίσιμη παράμετρος που πρέπει να έχουμε πάντα κατά νου στο σύγχρονο σκύλο : Ότι
πλέον ΔΕΝ επιλέγει το θηλυκό το αρσενικό, αλλά ο άνθρωπος, ο εκτροφέας. Με δικά του κριτήρια, σκοπούς και στόχους. Αυτό είναι καθοριστικό για τη συνέχεια.
(Συνεχίζεται αν και όταν, λόγω χρόνου και διάθεσης)
