Το ξύλο της αρκούδας

[Μαρια&Ηρα]

Οποτε επρεπε να τα "υπεραπλουστευσω" κ "υπεραναλυσω" για να μην "παρεξηγηθω" απο ενηλικες...
Εγω αυτο που ειδα αυτο λεω...κ δεν επιθυμω να αναλύσω αλλο επ αυτού!
Οσον αφορα το "αναγνωστικό μας κοινο" γιατι πολύς λογος γινετε κ γιαυτους κ νομιζω οτι τους "χρησιμοποιουμε" κιολας ως "μοχλο" εαν δεν εχουν αντιληφθει ηδη οτι ειναι μεσα σε ενα φορουμ οπου αποτελειται απο πολλους κ διαφορετικους ανθρωπους οποτε κ ο καθένας απο αυτους εκφραζει ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ (εμπειρικη ή κ εντελώς θεωρητική) άποψη τοτε δεν θα επρεπε να αναρωτιομαστε εαν γινομαστε αντιληπτοι κ εαν δινουμε σωστες ή οχι κατευθυντηριες αλλα εαν αυτα τα ατομα γνωρίζουν ακόμη ακόμη κ ανάγνωση κ γραφή...

 

[dnassib]

αλλα εαν αυτα τα ατομα γνωρίζουν ακόμη ακόμη κ ανάγνωση κ γραφή...
Αυτό αναρωτιέμαι κι εγώ καθημερινά... ένας τόνος, μία σωστή σύνταξη, στοιχειώδης γραμματική - δεν. Δεν αιματούται.

(off topic, αλλά δεν αντέχεται μερικές φορές η φάση εδώ)

 

[l.Kyveli]

Τι άλλο θα διαβάσω σ'αυτό το θρεντ καλοκαιριάτικα!!!

Και δεν μιλάω για τα απολαυστικότατα posts του Johnk!!! Εκεί που ο πεθερός τον διόρθωσε τραβώντας τον από γιακά γελούσα τόσο πολύ που μου βγήκε ο φραπέ από τη μύτη

Αλλά σοβαρά τώρα πιστεύετε ότι διαφορετικά κάποιος θα αντιδράσει όταν μία γυναίκα γράψει ότι χτυπάει τον σκύλο της από ότι όταν ένας άντρας; Εγώ προσωπικά θα αντιδράσω το ίδιο, άλλα θα παίξουν ρόλο όμως. Τι θέλω να πω. Αν μία γυναίκα ερμηνεύσει εντελώς λάθος την συμπεριφορά του σκύλου της και για αυτό το λόγο γίνει αυστηρή ενώ ένας άντρας την ερμηνεύει σωστά και για αυτό είναι αυστηρός τότε ναι θα αντιδράσω έντονα προς τη γυναίκα. Όχι ομως λόγω του φύλου της if you know what I mean..

 

[betty coltrane]

Απ οτι καταλαβα, τη Μαρια τη βλεπουμε ανταγωνιστικα, ενω την πεφτουμε στον east.

 

[l.Kyveli]

Απ οτι καταλαβα, τη Μαρια τη βλεπουμε ανταγωνιστικα, ενω την πεφτουμε στο east.

Σε ευχαριστώ Betty σε δύο σειρές μεταφέρεις το κλίμα του θρεντ. Αυτό ακριβώς. Λογικό φυσικά. Γυναίκες δεν είμαστε;
(Πιο πολύ στερεότυπο πεθαίνεις, και πιο πολύ οφφ τόπικ πεθαίνεις ή μπανάρεσαι )

 

[stamatia]

Που θα πάει αυτό το θέμα πΧια ?...εγώ λέω να συζητήσουμε αν θα αντιδρούσαμε το ίδιο όταν βλέπαμε έναν Αμερικανό να χτυπά το σκύλο του ..και αν βλέπαμε έναν Ευρωπαίο...καλά δεν συζητώ για Ασιάτες...

 

[ghelly]

To ξύλο της αρκουδιάρας γίναμε....

 

[Μαρια&Ηρα]

Καλημερα κορίτσια!
Καταρχας το ζητημα των "διακρισεων" δεν το ανοιξα εγω...
Αλλα αφου ειπωθηκε κ αυτο εξεφρασα κ γω την αποψη μου!
Κατα ταλλα αποψη σας κ αποψη μου!
Πολλες φορες προσπαθησα να "ελαφρυνω" το κλιμα ειτε "δαγκωνοντας την γλώσσα μου" ειτε βγαίνοντας τελείως "οφ τοπικ" μπας κ το κλειναμε καποτε το ρημαδιασμενο το θεμα καπως (οσο γινοταν) πιο "θετικά" αλλα δεν...ΔΕΝ...γιατι προφανως ειστε καποιοι/ες απαυτους/ες που παραμονευουν στις "σκιες" κ δεν εμφανιζονται παρα οταν (λανθασμενα θεωρουν οτι) τους "παίρνει"...
Κ οπως λοιπον "εσεις" βγάλατε (εντελως αυθαιρετα) ποικίλα συμπερασματα για εμενα, για το σκυλι μου, για την διαπαιδαγωγηση μου, για το αν μπορω η οχι να την "διαβασω", για το αν...για πολλα..
πολλα...πολλα...
Ετσι λοιπον (επιτρεψτε μου) να εξηγαγα κ γω τα δικα μου (αναληθη κατ εσάς) συμπερασματα!


ΥΓ : Ζητω ταπεινά συγγνωμη για τα οποια ορθογραφικά, συντακτικα, γραμματικά λαθη κ που ΔΕΝ τονίζω τις λέξεις

Ελπιζω να σε εκανε να αισθανθεις καλυτερα με τον εαυτο σου αυτη μου η απολογια, οπως ειπες, δεν αιματουται, ΜΟΝΟ το δικο σου αιματουται ΩΩ ΠΑΝΕΞΥΠΝΕ Κ ΜΕΓΑΛΟΔΥΝΑΜΕ ΦΩΣΤΗΡΑ ΜΑΣ!

 

[epial]

 

[l.Kyveli]

st: 797696, member: 8474"]

[/QUOTE]

Και αυτό αλλά και λίγη ρέγουλα στα μικρά γράμματα. Δεν ήμαστε όλοι τρελά νιάτα !!!! Κάποιοι έχουμε και πρεσβυωπία!!!

 

[epial]

Εγώ τα θέλω γιατί νοιώθω «νιάτο»!

 

[ghelly]

Εγώ τα θέλω γιατί νοιώθω «νιάτο»!

ή για να ....?

 

[epial]

Προσέχω τι γράφω!

 

[mechsilk]

Θεωρώ ότι τα γραφόμενα μερικών όντως παρεξηγούνται, από την άλλη δεν παρεξηγούνται γιατί κάποιοι έτσι αποφάσισαν, η επιλογή κάποιων λέξεων είναι σαν να βάζεις κόκκινο σημαιάκι σε ένα ποστ και να περιμένεις πότε θα στην πέσουν (βλ. "σάπισμα στο ξύλο").

Θα ήθελα να μοιραστώ κάτι. Υπάρχουν κάποιες φορές που είτε γυρνάω από την δουλειά μου τέρμα κουρασμένη, είτε γυρνάω μέσα στα νεύρα, νεύρα που λες μην μου μιλήσει άνθρωπος μέχρι να κάτσω στον καναπέ και πάρω ανάσα τον πέταξα από το μπαλκόνι. Ο Δίας όπως όλα τα σκυλιά τον πιάνουν που και που τα τρελά του, πχ μόλις τον κάνεις μπάνιο τρέχει σαν σίφουνας αδιαφορώντας τι θα πάρει σβάρνα μέσα στο σπίτι, έμψυχο και άψυχο. Όταν οι δύο παραπάνω καταστάσεις συμπέσουν ο Δίας αλλάζει συμπεριφορά "λες και καταλαβαίνει" ότι δεν πρέπει να με ενοχλήσει. Ως επιστήμονας θεωρώ ότι δεν μπορεί να γνωρίζει το τι μου συμβαίνει αλλά εγώ με κάποιον τρόπο συμπεριφοράς ή κίνησης το δείχνω.
Γιατί το μοιράζομαι, διότι υπάρχουν φορές που ο Δίας έχει μια ενοχλητική συμπεριφορά ή δεν είναι υπάκουος αλλά αυτό δεν έχει συμβεί ποτέ όταν εγώ είμαι σε μια ψυχική κατάσταση όπως περιέγραψα. Τυχαίνει ο Δίας να γαβγίζει στο μπαλκόνι δεν θυμάμαι σε τι και εγώ να είμαι πτώμα, σέρνομαι μέχρι έξω και ίσα που δεν ψιθύρισα "ησύχασε" και τσουπ σταμάτησε και μπήκε μέσα, ή να τσακώνομαι στο τηλέφωνο και ο Δίας πάλι να γαβγίζει σε κάτι, και με το που βγήκα στο μπαλκόνι δεν χρειάστηκε να πω τίποτα, τσουπ ήρθε και έκατσε δίπλα μου ήσυχος.

Ως αποτέλεσμα αναρωτιέμαι αν πολλές φορές που ο Δίας δεν με υπακούει, ευθύνομαι εγώ που δεν είμαι αρκετά "assertive" χωρίς να το καταλαβαίνω.

Αν είχα ένα μικρότερο σε όγκο και δύναμη σκύλο το να με σύρει αν ήθελε να κυνηγήσει κάτι αποκλείεται από μόνο του λόγω φυσικής, 10 κιλά δεν μπορούν να σύρουν 60. Οπότε όταν είσαι στο πάρκο και περνάνε ποδήλατα από μπροστά σου έχοντας ένα σκύλο που τα κυνηγάει το ενδεχόμενο να σε σέρνει το σκυλί σου από πίσω τους δεν περνάει καν ως σκέψη διότι ο εγκέφαλος σου ξέρει ότι δεν μπορεί να γίνει. Αν έχεις όμως ένα 40 κιλό από το μυαλό σου περνάει ως σκέψη ότι μπορεί να σε σύρει, να ρίξει κάτω τον ποδηλάτη και να αρχίσει να μασουλάει το πόδι του (έχω ζωηρή φαντασία). Αποτέλεσμα είναι οι ιδιοκτήτες μεγαλύτερων σκύλων/πιο κυριαρχικών/πιο επιθετικών (βάλτε ότι σας ακούγεται καλύτερα) να αισθάνονται αρκετές φορές πιο ζορισμένοι όσον αφορά την εκπαίδευση που θα τους παρέχουν. Με διαφορετικά κριτήρια σου δίνουν δίπλωμα για παπάκι και διαφορά για νταλίκα.
Ποιες οι σκέψεις σας στα ανωτέρω?

Σημειώνω για να μην παρεξηγηθώ ο Δίας δεν κυνηγάει ποδήλατα, απλά χρειαζόμουν ένα παράδειγμα για να εξηγήσω αυτό που σκεφτόμουν.

 

[nfeel]

Σίγουρα οι απαιτήσεις είναι διαφορετικές.Ο μεγάλος σκύλος απαιτεί αντίστοιχη υπευθυνότητα.
Μπορεί αυτά τα σχήματα να ακούγονται τετριμμένα,είναι θέμα ουσίας όμως.Έχει πάρα πολλές πρακτικές δυσκολίες ένας σκύλος 60 κιλών,αλλά και δυσκολίες εκτόνωσης.

Άν η επιλογή δεν είναι προσεκτικά μελετημένη,είναι λογικό να φτάνεις σε ένα ψυχολογικό τέλμα μέσα από την καθημερινότητα.Όλοι,μέσα μας καταλαβαίνουμε πότε είμαστε άδικοι στη συμπεριφορά απέναντι στο σκύλο,είτε αυτό οφείλεται σε νεύρα και διάφορους εξωγενείς παράγοντες,είτε στο χαρακτήρα μας.

Ο σκύλος,αποτελεί κ ένα πολύ καλό μέσο όμως για να γίνουμε εμείς καλύτεροι και να βγαίνουμε νικητές σε αυτή την καθημερινή μάχη με τον κακό εαυτό μας.Το ξύλο(αυτό που λέτε μια ξυλιά στον ποπό)σε τελική ανάλυση αποτελεί βαλβίδα εκτόνωσης των δικών μας νεύρων,ο σκύλος έχει τρόπο να μάθει κ διαφορετικά.Εγώ κάθε φορά που θολώνω από τα νεύρα,σκέφτομαι πως θα έρθει η στιγμή που θα οικτίρω τον εαυτό μου και θα νιώθω απαίσια όταν θα με κοιτάζω στον καθρέφτη,αν για οποιοδήποτε λόγο γίνω σκληρός με το σκύλο μου.Η ώρα αυτή θα είναι όταν δε θα την έχω πια δίπλα μου.Πρέπει να έχει ΜΟΝΟ καλές εμπειρίες το σύντομο διάστημα που διαρκεί η ζωή του και ας τα κάνει όλα πο@τ@ν@,όλα φτιάχνονται.Οι στιγμές δε γυρνάνε πίσω και οι τύψεις δε φεύγουν εύκολα.

 

[johnk]

1) ...η επιλογή κάποιων λέξεων είναι σαν να βάζεις κόκκινο σημαιάκι σε ένα ποστ και να περιμένεις πότε θα στην πέσουν (βλ. "σάπισμα στο ξύλο").

2) ...Ως επιστήμονας θεωρώ ότι δεν μπορεί να γνωρίζει το τι μου συμβαίνει αλλά εγώ με κάποιον τρόπο συμπεριφοράς ή κίνησης το δείχνω...

3) Ως αποτέλεσμα αναρωτιέμαι αν πολλές φορές που ο Δίας δεν με υπακούει, ευθύνομαι εγώ που δεν είμαι αρκετά "assertive" χωρίς να το καταλαβαίνω.

4) ...Αποτέλεσμα είναι οι ιδιοκτήτες μεγαλύτερων σκύλων/πιο κυριαρχικών/πιο επιθετικών (βάλτε ότι σας ακούγεται καλύτερα)...

5) Ποιες οι σκέψεις σας στα ανωτέρω?

1) Σαφέστατα...
Και, ειδικά, αν δεν βάζεις "εισαγωγικά" στη λέξη/φράση σου... ή, έστω, μιά "φατσούλα"...
Και, ειδικότερα, αν (χωρίς τα ανωτέρω) επαναλαμβάνεις τη λέξη/φράση για παραπάνω από 2 φορές...
Και βάλε...

2) Δεν γνωρίζει ακριβώς τι σου ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ... αλλά, γνωρίζει ακριβώς τι ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ...
Όπως λες, γιατί του το δείχνεις --> Ενέργεια...

3) Πάντα εσύ ευθύνεσαι... και ο κάθε "εσύ"...
Να μην ξεχνάμε, όμως, ότι "assertive" δεν γίνεσαι... απλά, ή είσαι ή δεν είσαι!
Και όταν δεν είσαι "assertive"... και προσπαθείς να γίνεις (ξεγελώντας, ενδεχομένως, τους ανθρώπους)... το σκύλο δεν μπορείς να τον ξεγελάσεις:
Αντιλαμβάνεται ότι είσαι θυμωμένος... ή (ακόμα χειρότερα) εξοργισμένος... δηλαδή, για τη γλώσσα του, ¨ανισόρροπος"... κατά συνέπεια, "επικίνδυνος"... οπότε, ανάλογα με ότι άλλο έχει αναλυθεί σε εκατοντάδες σελίδες "εδώ μέσα", είτε θα φοβηθεί, είτε θα αμυνθεί...
Και πάλι, δηλαδή --> Ενέργεια...

4) ή, απλά: "δυνατών" φυλών ή σκύλων...

5) Βλέπε αναλυτικά στο (κορυφαίο) βιβλίο του Cesar Millan (τον οποίο πάρα πολλά μέλη μας συμπαθούν ιδιαίτερα - και άλλα τόσα "συμπαθούν" ιδιαίτερα) "Με τα μάτια του σκύλου μας"... Κεφάλαιο 2 (Αν μπορούσαμε να μιλήσουμε στα ζώα - η γλώσσα της ενέργειας)...

 

[Yorkaddict]

Αυτό με το assertive που λέτε, ισχύει.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που "το έχουν".
Το περνάνε φυσικά στα σκυλιά, χωρίς να το σκέφτονται.

Τα σκυλιά καταλαβαίνουν πολλά περισσότερα από όσα μπορούμε να φανταστούμε.

 

[mechsilk]

Θεωρώ το αν είσαι ή δεν είσαι assertive ίσως ισχύει σε μια γενική μορφή. Δεν σηκωνόμαστε κάθε μέρα γεμάτοι αυτοπεποίθηση ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ότι και να μας συμβεί. Τουλάχιστον εγώ και όσοι άνθρωποι ξέρω, υπάρχουν οι μέρες που πάνε όλα ανάποδα.

Το θυμωμένος/εξοργισμένος άρα ανισόρροπος δεν εκφράζει αυτό που ανέφερα, διότι σε καμία περίπτωση δεν θα έκανα κίνηση να προξενήσω κακό στον σκύλο μου. Αυτό που σίγουρα αισθάνομαι ότι αλλάζει όταν είμαι σε μια Α ψυχολογική κατάσταση είναι η έλλειψη δισταγμού. Σκέφτομαι ότι αν πρέπει να γίνει κάτι θα γίνει, τέλος, ούτε το πως θα γίνει ή πότε θα γίνει. Π.χ. είμαστε βόλτα και ο Δίας ενοχλεί, του δίνω την εντολή με την σκέψη ότι αν δεν υπακούσει θα τον πάρω στον ώμο και θα φύγω. Στην πραγματικότητα δεν θα τον πάρω στον ώμο γιατί δεν μπορώ να τον σηκώσω, εκείνη την ώρα δεν σκέφτομαι αυτά που σκέφτομαι όταν είμαι ήρεμη-το σενάριο που "μπορεί" να γίνει: άντε να τον σέρνω αν δεν θέλει να φύγει μέχρι το αυτοκίνητο/ρόμπα πάλι../ θα μου γρατζουνίσει την πόρτα ο ατσούμπαλος/ ίσως πρέπει να μείνω και να τον αγνοήσω διότι έχω πολύ καιρό να δω την φίλη μου και μου έχει λείψει και πότε θα μας ξαναδοθεί η ευκαιρία".

Ωραία η αυτοπεποίθηση και το "assertive" αλλά όποιος έχει ένα μεγάλο/δυνατό/βάλτε ότι θέλετε σκύλο, έχει έρθει η μέρα που μας σοκάρισε με την δύναμη του. Είχα περάσει τον οδηγό του Δία στο πόδι ενός μοναστηριακού τραπεζιού στις αρχές με την σκέψη ότι θα κάτσει εκεί. Μόλις με έχασε από τα μάτια του ακούσα σβαρνίσματα, κούναγε το τραπέζι που θέλαμε 4 ενήλικες να κουνήσουμε χωρίς να ιδρώσει.
Δεν με τρομάζει ο Δίας, να το ξεκαθαρίσω αυτό και ένας λόγος που μοιράζομαι αυτές τις σκέψεις είναι ότι όπως έχω ξαναπει είναι ένα πολύ καλό/ήρεμο/υπάκουο σκυλί. Δεν ανησυχώ άμεσα για κάτι, αλλά το να τον έχω "έννοια" δεν φεύγει, με το ίδιο σκεπτικό που παρόλο που 7 χρόνια τώρα με το παιδί της αδελφής μου - καθώς και με όλα τα παιδιά, δεν έχει δείξει το παραμικρό σημάδι αγριάδας δεν τους αφήνω να παίζουν μόνοι τους χωρίς την επίβλεψη ενός ενήλικα.

Τον Δία δεν τον δέρνω εννοείται, και ακόμα και "η ξυλιά στον πωπώ" μου φαίνεται ξύλο. Επίσης δεν υπάρχει ένα κύτταρο στο σώμα μου που πιστεύει ότι αν δείρεις το σκυλί θα μάθει.
Τον έχω σπρώξει όμως, τον έχω σύρει τον έχω ακινητοποιήσει, τον έχω απωθήσει κλπ. Το δικό μου "ξύλο" ή αυτό που θεωρώ ότι κάποιος θα μπορούσε να εκλάβει ως ξύλο, δεν είναι τίποτα άλλο από αυτό που θα έκανε ένας γονιός για το παιδί του. Υπάρχουν οι στιγμές όταν το παιδί σου πχ χτυπιέται σαν το χταπόδι στο πάτωμα που πρέπει να το τσακώσεις από τα χέρια, γιατί αν το πιάσεις από την μέση ή τους ώμους που είναι πιο μαλακά θα σε βαρέσει, και ενώ το τσακώνεις από τα χέρια αυτό μπορεί να σηκώσει τα πόδια από το πάτωμα και να φαίνεται λες και το πηγαίνεις καροτσάκι και θα το ξεχεριάσεις ενώ κάνεις ότι καλύτερο μπορείς. Ή αν το λουλούδι σου είναι αντιδραστικό και σε βαράει γιατί του χαλάς χατήρι, το να το πιάσεις ξανά από τα χέρια σταυρωτά γιατί ταυτόχρονα πρέπει να του πιάσεις και τα πόδια για να μην σε κλωτσήσει φαίνεται λες και το "τσουβαλιάζεις" αλλά δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνεις για να το βάλεις στο "καρεκλάκι της σκέψης". Αναφέρω τα παιδιά καταρχήν γιατί ο Δίας είναι το σκυλοπαίδι μας/μέλος της οικογένειας μας και μου είναι πιο εύκολο να πω αυτό που σκέφτομαι χωρίς να ανησυχώ για το πως πρέπει να γράψω το παράδειγμα μου για έναν σκύλο χωρίς να ανησυχώ ότι μπορεί να παρεξηγηθεί.

 

[tasos malinoua]

Οταν ο σκυλος που ειναι σκυλος θα γυρισει να διορθωσει το χερι που παει να του ριξει την διορθωση τοτε θα καταλαβουμε οτι κ το σαπισμα σε καποιες περιπτωσεις ειναι θεμιτο.
Μεχρι τοτε ομως πρεπει να καταλουβε οτι δεν ειναι ολα τα σκυλια γατακια κ οτι μερικα δεν γινοντε καλα με τιποτα βρε αδερφε.
Η θεωρεια με την πραξη δεν ειναι δυο δαχτυλα και κατι.

 

[Mandy.D.A.S]

H λεξη σαπισμα δεν ακουγεται καλα οπως και να το κανουμε ,γιατι φερνει εικονα ανθρωπου που στην ουσια κακοποιει το σκυλο του. Ενταξει να το διορθωσουμε αν παει να κανει τη στραβη, αλλα να το σαπισουμε γιατι? Γιατι μπορουμε? Το παιδι μας αντιστοιχα θα το σαπιζαμε?
Και αν ναι πιστευω οτι κατα βαθος θα χαναμε τον σεβασμο και των δυο...


Εννοειται οτι δεν αναφερομαι σε περιστατικα που κινδυνευει η σωματικη μας ακεραιοτητα και προσπαθουμε να αμυνθουμε.