Τένια, καλωσόρισες στο φόρουμ. Συμφωνώ με τους προλαλήσαντες. Αν το σκυλάκι περνάει καλά, το μεγεθός του μπορεί να είναι και αντιστρόφως ανάλογο του μεγέθους τους διαμερίσματός σου.
Επίσης η επιθετικότητα απαντάται συχνά και στα μικρά, π.χ. τα yorkies. Θα σε συμβούλευα λοιπόν να πας σε μερικά καταφύγια/φιλοζωικές στην περιοχή σου, να μιλήσεις με τους ανθρώπους εκεί και θα σου πούνε για το χαρακτήρα και τα χούγια των εκεί σκύλων. Δέστα τα σκυλάκια και όλο και κάποιο θα σου αρέσει και θα κάνει κλικ, πάω στοίχημα.
Σχετικά με τους όρους για εντός Αττικής τώρα, πρέπει να σκεφτείς με γνώμονα το τι γίνεται με τα αδέσποτα στην Ελλάδα όπου η φροντίδα γι' αυτά είναι ελάχιστη και επαφίεται κυρίως στην ιδιωτική πρωτοβουλία χωρίς σοβαρή συνδρομή του κράτους. Αυτοί οι άνθρωποι συχνά δίνουν από το υστέρημά τους για να τα φροντίσουν και δε ζητάνε καν ένα συμβολικό ποσό όπως κάνουν π.χ. στην Αμερική. Δεν έχουν καν το δικαίωμα να βγάλουν τα λεφτά που δίνουν από τους φόρους τους όπως επίσης γίνεται στην Αμερική και όλες τις πολιτισμένες δυτικές χώρες όπου ενθαρρύνεται από το κράτος η αγαθοεργία και ανταμείβεται ανάλογα. Σκέψου π.χ. γιατί οι Έλληνες δε χαρίζουν ποσά στην αρχαιολογία όπως γίνεται αλλού. Και σκέψου ότι πολύ συχνά τα σκυλάκια αυτά καταλήγουν πάλι στο δρόμο. Επομένως οι εθελοντές θέλουν να μπορούν να ελέγχουν ποιος πήρε το σκύλο και πώς περνάει ο σκύλος μαζί του διότι είναι δύσκολο να το κάνουν από μακρυά και θα ήταν τρομερό να πληρώνουν κι από πάνω στην καλύτερη περίπτωση να τον φέρουν πίσω. Ούτε φυσικά θα στέλνανε το σκύλο με το ΚΤΕΛ διότι κατ' αυτούς όποιος θέλει το σκύλο, θα πρέπει να κάνει τον κόπο να πάει να τον δει, να μιλήσει μαζί τους και να διαπιστώσει αν ο σκύλος του ταιριάζει.
Τέλος, φιλικά πάντα, θα σε συμβούλευα να σκεφτείς πολύ καλά το θέμα του σκύλου, των εξόδων του, των απαιτήσεών του. Κι εγώ πρώτη φορά σκύλο πήρα πριν από τρία χρόνια και, αλλά το σκέφτηκα πάρα πολύ καλά και τον πήρα από καταφύγιο και πηγαίνοντας στου διαόλου τη μάνα στο Μίσιγκαν να τον πάρω. Και με περάσανε απ' τα σαράντα κύματα διότι το συγκεκριμένο ιδιωτικό σωματείο έχει τεράστιο δίκτυο σ' όλη την Αμερική και ήρθανε μέχρι και επιθεώρηση να κάνουνε στο σπίτι μου οι ντόπιοι εθελοντές του Ιλλινόι! Μέχρι και στην κρεβατοκάμαρά μου μπήκανε για να δούνε πού θα κοιμάται το Μουφ και μάλιστα τώρα αρχές Οκτωβρίου θα το πάω στο Μίσιγκαν πάλι (2-3 πολιτείες παραπέρα βορειοανατολικά) να τους δει και να το δούνε αφού του είχανε και αδυναμία. Έχω δηλαδή να οδηγήσω οκτώ ώρες εκεί, να κάτσουμε σε ξενοδοχείο, να πάμε να τους δούμε και μετά το σκυλοπάρτυ τους θα οδηγήσω άλλες οκτώ ώρες στο σπίτι. Και παρεμπιπτόντως, όπως έλεγα στους συναδέλφους μου χτες, στο δρόμο θα ακούω τη μουσική που αγαπάει ο σκύλος μου διότι τυχαίνει να απεχθάνεται τη μουσική που ακούω εγώ!! Κι αυτό διότι ο σκύλος είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής μου.
Εν κατακλείδι, η φιλοζωική και το καταφύγιο στην περιοχή σου είναι νομίζω η καλύτερη λύση και πιστεύω ότι θα βρεις κάτι πραγματικά καλό, μόνο να έχεις ανοιχτό μυαλό.
