Βρήκα λίγο χρόνο και θα σου περιγράψω την κατάσταση ως έχει.
Την Κλαιρούλα μου την έχασα άδικα και απίστευτα νωρίς (μόλις 15 μηνών).
Η απόκτηση ενός άλλου κουταβιού δεν ξέρω εάν ήταν εντελώς δικιά μου απόφαση, αλλά με τα πολλά πήρα την απόφαση να πάρω την μικρή μου Νεφέλη.
Θα σου περιγράψω λοιπόν λεπτομερώς και χωρίς αναστολές τι περασα.
Όταν πήγαινα για να πάρω το κουταβάκι ένιωθα μία απίστευτη ανακούφιση και χαρα.... μία προσμονή που δεν μπορούσα να εξηγήσω με το σκύλο μου νεκρό μόλις μερικές εβδομάδες.
Όταν την αντίκρισα όλο αυτό έφυγε...εξαφανίστηκε και μόλις εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι είχα φτιάξει μία ιστορία στο μυαλό μου χωρίς να το καταλάβω... ίσως υποσυνείδητα να πίστευα ότι πάω να πάρω μία μικρή Κλαίρη. Αισθανόμουν σα να την είχα αφήσει κάπου και αισθανόμουν τη χαρά που θα την ξαναέπαιρνα κοντά μου.
Όλα αυτά όμως γκερμίστηκαν όταν το κουτάβι που έβλεπα δεν ήταν η Κλαίρη μου.
Στο σπίτι τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα... κάθε φορά που έβλεπα το πάρκο έβαζα τα κλάμματα γιατί το κουτάβι εκεί μέσα μου ήταν άγνωστο και η φάτσα του ξένη.
Ο καημός μετά την ελπίδα είναι μεγαλύτερος φίλε/η μου. Νόμιζα ότι θα βρω το παρεάκι μου και αντί αυτού είχα έναν άγνωστο. Πίστευα ότι όλα στη ζωή μου θα μπουν στην γλυκιά ρουτίνα και συνήθεια της μικρής, αλλά καμία από τις παλιές μας συνήθειες δεν υπήρχε πια...είχαν όλες χαθεί κάτω από τις ρόδες που διέλυσαν το κορμάκι της.
Και το χειροτερο είναι ότι ο καημός σύντομα έγινε θυμός και ακόμα πιο σύντομα, ντρέπομαι που το λέω μίσος για ένα πλάσμα που δεν έφταιγε σε τίποτα και δεν είχε λόγο να πληρώνει τα σπασμένα των άλλων.
Δεν ήθελα να την αντικρίζω, όλα τα απλά κουταβίσια καμώματα με εκνέυριζαν και με θύμωναν.... τη μισούσα που ήρθε να πάρει τη θέση της Κλαίρης και ευχόμουν να χαθεί από τα μάτια μου και να βρω πάλι το κοριτσάκι μου......
Το μικρό απλά μου κουνούσε την ουρά και δεν έκανε τίποτα άλλο από όλα τα φυσιολογικά κουτάβια, αλλά και τίποτα από αυτά που έκανε η Κλαίρη.
Το γεγονός ότι έπρεπε να κάνω τα βασικά για αυτή, φαί, νερό βόλτα με κούραζε και με θύμωνε.
Το γεγοός ότι έπρεπε να ασχοληθώ για να της μάθω τα βασικά (τσίσα π.χ.) με έκανε να βγαίνω από τα ρούχα μου και το σκυλί να μην μαθαίνει κάτι....
Σημειώνω ότι τα κουτάβια της φυλής μου είναι σχεδόν πανομοιότυπα για κάποιον που δεν έχει ασκοληθεί. Ήδια φυλή, ίδια χρώματα, ίδιο μέγεθος.... κι ομως είναι όλα διαφορετικά.
Η συμπεριφορά είναι άλλη, η μούρη είναι άλλη, το στήσιμο, η σντίληψη, οι αντιδράσεις, οι συνήθειες τα λάθη, τα καλά, τα ελαττώματα, το γαύγισμα.... όλα είναι διαφορετικά. Το ξέρεις, το βλέπεις αλλά και αυτά στο δείχνουν ότι είναι ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΆ ΣΚΥΛΙΑ και δεν είναι υποκατάστατα.
Τυπικά κι από τη δική μου δεν έλλειπε κάτι, τα είχε όλα στο έπακρο... το καλύτερο φαί, τις λιχουδιές, το κρεβάτι και τη ιατρική φροντίδα, την εκπαίδευση όλα..... κι όμως το σκυλάκι ένιωθε και το έδειχνε.
Δεν με πλησίαζε, μάλλον με απεφευγε. Δεν ήθελε παιχνίδια μαζί μου και δεν μάθαινε.... γιατί απλά ένιωθε όλα όσα αισθανόμουν για αυτό και δεν ήταν τίποτα καλό.
Έφτασα στο σημείο να κλαίω διπλά μία για την Κλαίρη και μία γιατί είχα τη Νεφέλη. Περπάταγα στο δρόμο με το σκυλί να περαπατά όσο πιο μακριά μου σα να μην υπάρχω και σκεφτόμουν να αφήσω το λουρί να πάει όπου να 'ναι απλά μακριά από μένα....
Και όλα αυτά γιατί δεν έκανε τίποτα σωστά επειδή δεν τα έκανε όπως η Κλαίρη.
Η Κλαίρη δεν έκλαψε ποτέ σαν κουτάβι, αυτή ούρλιαζε....
Η Κλαίρη δεν έκανε ζημιές ποτέ, αυτή κατέστρεφε τα πάντα....
Η Κλαίρη δεν κατούραγε πουθενά εκτός πάνας, αυτή δεν ήξερα καν τι είναι η πάνα...
Η Κλαίρη με αγαπούσε, αυτή δεν ήξερε καν ποια είμαι....
Η Κλαίρη..., αυτή.....
Η Κλαίρη....
Το αποκορύφωμα ήρθε όταν γύρισα για άλλη μία φορά κλαμμένη σπίτι.... η Νεφέλη έκλαιγε σπαρακτικά ακόμα 8 ώρες μετά, είχε καταστρέψει την πάνα, είχε αναποδογυρίσει το κρεβάτι, είχε χύσει το νερό.....
άρχισα να ουρλιάζω σα να έφταιγε αυτή για όλο τον πόνο μου....αυτή έφταιγε... αυτή !!!
Και τότε, οταν για πρωτη φορά είδα....
Ήταν το σπαρακτικό της κλάμμα και τα μάτια γεμάτα τρόμο που με κοίταζαν με βλέμμα τόσο γεμάτο παράπονο....
ήταν τότε που κατάλαβα ότι η Κλαίρη είχε φύγει και δεν θα την έβλεπα ποτέ ξανα.
Ήταν τότε που συνειδητοποίησα ότι η μικρή Νεφέλη είναι ένα άλλο σκυλάκι που δεν αξίζει να ζει στο περιθώριο σε μία μόνιμη σύγκριση με την κλαίρη.
Και ήταν τότε που ζήτησα συγνώμη από την μικρή μου.... που την αποχαιρέτησα για πάντα κλείνοντάς την στην καρδιά μου γιατί έπρεπε να βρω τη δύναμη για τη νέα ψυχούλα που ζούσε και υπήρχε περιμένοντας εμένα να την ΔΩ!
Ήταν τότε που αντιλήφθηκα ότι πήρα τη Νεφέλη ως φάρμακο για τον πόνο μου....ενώ ήταν απλά ένα μικρό πλάσμα που του φόρτωνα τη δυστυχία μου και άξιζε κάτι καλύτερο.
Δεν την ξεχνάω ποτέ την Κλαίρη μου. Η αγάπη μου για αυτή θα "στοιχιώνει" την καρδιά μου για πάντα. Η ανάμνησή της είναι εκεί και ακόμα όταν σκέφτομαι έντονα την κοινή μας πορεία με πονάει σαν αγκάθι στην καρδια..... αλλά η Νεφέλη δεν αξίζει να είναι αποκούμπί είναι μία προσωπικότητα μία ύπαρξη άλλη, διαφορετική αλλά το ίδιο έτοιμη να αγαπήσει και να αγαπηθεί για αυτό που είναι και όχι για αυτό που θυμίζει.
Ναι εάν το σκυλάκι μου δεν έμοιαζε με την Κλαίρη θα ήταν όλο πιο εύκολο.
Θα είχα κάνει το διαχωρισμό πολύ πιο εύκολα στο μυαλό μου... μου το είχαν πει άλλωστε ότι είναι μεγάλο ρίσκο το όμοιο σκυλάκι, το διαπίστωσα με το δύσκολο τρόπο.
Σκέψου τώρα εάν θέλεις να περάσει τα ίδια και η μαμά σου.
Η αποδοχή ενός νέου σκύλου είναι δύσκολο πράγμα.
Νιώθεις ενοχες για το σκυλάκι που έφυγε... νιώθεις απογοήτευση που δεν είναι το ίδιο, μπλέξιμο.
Όμως πάντα έχουν τον τρόπο τους αυτά τα πλάσματα.... τώρα αισθάνομαι τυχερή που έχω τη Νεφέλη μου, βλέπω μόνο τα καλά της πια και η αγάπη μου για αυτή είναι το ίδιο δυνατή αλλά διαφορετική από αυτή της Κλαίρης....
Η εμφάνιση είναι το τελευταίο που πρέπει να σε απασχολεί.... δώσε την ευκαιρία σε ένα κουταβάκι που ταιριάζει με το χαρακτήρα της μαμάς σου και είναι πιο πιθανό να αποδεχτεί με τον καιρό. Κι εσείς βοηθήστε τη να δει ότι τίποτα δεν μπορεί να πάρει τη θέση του σκυλιού που έχασε και δεν υπάρχουν αντικαταστάτες στη ζωή μας με τους σκύλους. και θα βρει τη θέση του στην καρδιά της όποιο σκυλάκι βρεθεί στο δρόμο της, αλλά εάν αντιμετωπιστεί ως τέτοιο, όχι ως φάρμακο, γιατρειά ή αντικαταστάτη. όσο θα ρποσπαθείτε να βρείτε κάτι που να μοιάζει - θυμίζει - κάνει ότι έκανε η παλιά σκυλίτσα τόσο θα της ενισχύεται την ελπίδα να την ξαναβρεί, κάτι μάταιο... φιλικά.
