...ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟλο το βράδυ γαύγιζε σε κάθε περαστικό. Εκεί που έμενε ώς τώρα δεν είχε καθόλου κίνηση, οπότε γαύγιζε μια στο τόσο που περνούσε κάποιος. Εμείς όμως δόξα τω θεώ έχουμε περατζάδα, οπότε δεν έβαλε κώλο κάτω. Αυτό βέβαια είναι καλό για αρχή, καθώς θεωρεί ήδη το χώρο δικό της...
Και πάλι, χίλιες ευχές για μιά πολύχρονη και φανταστική συμβίωση!!!
Και βέβαια, πρεπει να είναι άνετη και να θεωρήσει ότι ανήκει στο χώρο...
Αυτό, όμως, που περιγράφεις (το συχνό ή συνεχές γαύγισμα), μπορεί να αρχίσει να γίνεται ενοχλητικό για τους γείτονες...
Ετσι, θα πρέπει να τη βοηθήσετε να κατανοήσει ότι ο χώρος είναι
δικός σας (κυρίως) και δικός της (δευτερευόντως)...
Κατά συνέπεια, προτείνω, για αρχή:
Κάθε φορά που γαυγίζει στο μπαλκόνι... βγαίνει κάποιος από εσάς έξω (ναι, το ξέρω ότι είναι κουραστικό - το έχω ήδη ζήσει και το ζω), κοιτάζει κάτω, δεξιά, αριστερά... και γυρνάει και της λέει "εεεντάααξει"... και "σσσσ".... με τη γνωστή κίνση της παλάμης προς τα κάτω, με ήρεμο (και αργό) τρόπο...
Σιγά-σιγά, θα μάθει ότι, εφόσον εσείς δεν είδατε πρόβλημα, δεν είναι ανάγκη να γαυγίσει...
Προσοχή: Το "εεντάααξει" δεν πρέπει ποτέ να λέγεται από άτομο που είναι μακριά, μέσα - καθισμένο σταυροπόδι στον καναπέ και με τη μπύρα στο χέρι και το τσιγάρο στο άλλο χέρι (το ξέρω, το έχω κάνει ήδη και καμμιά φορά το κάνω ακόμα)... δεν λειτουργεί έτσι... πρέπει να λέγεται από άτομο που είναι "εκεί", για να υπάρχει η γλώσσα σώματος - η άμεση επαφή κλπ...
Και πάλι, καλώς την δεχτήκατε!!!
