Πρώτα απ' όλους, να ευχηθώ στο σκύλο που έχω μεγάλη αδυναμία... στον αγαθό γίγαντα, το Solo... Θοδωρή, να σας ζήσει για πολλά-πολλά χρόνια και να τον χαίρεστε, όλη η οικογένεια, με χαρές, χάδια και ηλιοθεραπείες!!!
Αντώνη, να χαίρεσαι το Rocky και συγχώρεσέ τον κατά καιρούς, αν κάνει διάφορες σκανταλιές και αναδιαμορφώσεις του κήπου!!!
Φίλε Δημήτρη, αν και δε θα με διαβάσεις εδώ, χρόνια πολλά στον James!!!
Αγαπητοί φίλοι, που έχετε τα υπόλοιπα αδελφάκια μας, σας εύχομαι να χαίρεστε τα σκυλιά σας, που είμαι σίγουρος ότι σας έχουν κάνει ήδη ευτυχισμένους!!!
Τρία χρόνια κλείνουν σήμερα, από τη μέρα που ήρθε στον κόσμο μας η γενιά αυτή!
Μιά μοναδική γενιά σκύλων, που γεννήθηκε... και, όπως στα περισσότερα ιδιαίτερα σπάνια πράγματα δεν επαναλαμβάνεται... απλά, "έσπασε το καλούπι"!
Μιά μοναδική γενιά σκύλων, που...
Για όποιο αρχικό λόγο, με όποιες προσδοκίες και "μύχιους" πόθους και να θέλησαν να την αποκτήσουν οι ιδιοκτήτες της...
Με βάση όποια διαβάσματα για τους θρύλους, τις παραδόσεις και τα πρότυπα της φυλής και να "ταξίδεψαν" οι ιδιοκτήτες της...
Είχε στο DNA της ένα βασικό γονίδιο και ένα τελικό προορισμό: Να αγαπήσει και να αγαπηθεί!!!
Και, έτσι, είμαι βέβαιος (σαν να το βλέπω) ότι και οι υπόλοιποι ιδιοκτήτες εισπράττουν καθημερινά αυτή την αγάπη...
Και, ταυτόχρονα (γνωρίζοντας κάποιους από αυτούς) μιλάμε (είδες, όταν το Σύμπαν "συνομοτεί"?) για ανθρώπους που αγαπάνε τα σκυλιά τους, όσο δε γίνεται περισσότερο...
Μιλάμε για ανθρώπους, κατά τεκμήριο καλούς και σοβαρούς... για ανθρώπους "περίεργους"... για ανθρώπους "στραβόξυλα"... για ανθρώπους νέους και για ανθρώπους "γέρους"... κάθε καρυδιάς καρύδι... για ανθρώπους "νεοκοκοπους" στα θέματα της κυνοφιλίας - κυνολογίας - κυνοτεχνίας, που είχαν τα κουράγια να "ξανακαθίσουν στα θρανία"...
Που, όμως, η μοναδική γενιά αυτή τους διαπέρασε οριζόντια και τους "έπλασε"... και, γι' αυτό, παρότι ο καθένας έχει διαφορετικά ενδιαφέροντα από τους άλλους... έγιναν και οι ίδιοι φίλοι!!!
Αυτή είναι η γενιά "μας"... τεράστια κουτάβια!!!
Που λες και παρασυρονται με ενθουσιασμό και τα μιμούνται, άθελά τους, οι ιδιοκτήτες τους...
Το κάθε ένα από τα κουτάβια αυτά, λες και επέλεξε τον ιδιοκτήτη του...
Ο καθένας θα έχει να σας πει τον τρόπο...
...η Μόκα είχε μείνει στο εκτροφείο, για 4 μήνες... μαζί με τον αδελφό της James και την αδελφή της Grace...
Ηταν ένας μικρός "κεφτές" (των 20 κιλών!!!), που, μόλις μπήκαμε στο χώρο (ήμασταν 4 άτομα), μας έδωσε να καταλάβουμε ότι είναι η πιο ανθρωποκεντρική απ' όλους... ότι δεν φοβάται τίποτα!!!
Τώρα μόνο, θυμάμαι και συνειδητοποιώ πόσο πολύ πρέπει να πίεσε τον εαυτό της και το ταμπεραμέντο της για να "βγει μπροστά"...
Ερχόταν με ενθουσιασμό σε έναν από εμάς... τα αδελφάκια της τη δάγκωναν και την έσπρωχναν (με άνεση) πέρα... εκείνη πήγαινε στον επόμενο... στο τρίτο... στον τέταρτο... και πάλι από την αρχή...
Δεν κουράστηκε να το κάνει, ούτε μιά στιγμή!!!
Και κέρδισε με το σπαθί της εκείνη την αγκαλιά του ptf, που την ανέβασε στο πλοίο...
Ολοι οι ιδιοκτήτες αυτής της μοναδικής γενιάς, ξεκίνησαν με τις προσδοκίες τους...
Οποιες και να ήταν οι δικές μου (αθεράπευτα ρομαντικές, ίσως, mareco)... "τροποποιήθηκαν" και προσαρμόστηκαν εκείνο το πρώτο βράδυ και το επόμενο πρωί...
Το κουτάβι αυτό μας είχε διαλέξει... και δεν γινόταν αλλιώς, φίλε... άσε τους θρύλους για τα Bullmastiff και τον τρόμο του λαθροκυνηγού... άσε την αίσθηση του αμετακίνητου εμποδίου... και έτσι...
Το καλύτερο της Μόκας είναι η άπειρη ευαισθησία και αγάπη που νιώθει για όλους και για όλα... η δυνατότητα να είναι ανυπέρβλητη δασκάλα "γλώσσας" και συμπεριφοράς, σε κουτάβια και σε σκυλιά κάθε ηλικίας και φύλου... το γεγονός ότι την αγαπάνε όλοι, όσοι τη γνωρίζουν...
Και το αμέσως καλύτερο της Μόκας είναι ότι είναι το πιο γρήγορο, εκρηκτικό, ευέλικτο και ανθεκτικό στην αναπνοή και στις ανάσες Bullmastiff που έχω δει live...
...και έτσι... αναπροσαρμόζοντας και τροποποιώντας προσδοκίες και πρότυπα...
Ακόμα και να κατόρθωνε να βγει από την εξώπορτα και να περπατήσει (με τη θέλησή της) 30 μέτρα, μέχρι τη γωνία του σπιτιού... θα ήταν αρκετό!!!
Ακόμα και να κατόρθωνε να περπατήσει κάτω από μία τέντα που την κούναγε ο αέρας... θα ήταν αρκετό!!!
Ακόμα και να κατόρθωνε να παραμείναι ξαπλωμένη δίπλα στο τραπέζι της ταβέρνας και να μη το βάλει στα πόδια, όταν πλησίαζε ο σερβιτόρος... θα ήταν αρκετό!!!
Ακόμα και να μπορούσε να παραμείνει ακίνητη, όταν πλησίαζαν τα παιδάκια να τη χαϊδέψουν και να μη το σκάσει.. θα ήταν αρκετό!!!
Ακόμα και να μπορούσε να πλησιάσει τους φίλους, που ερχόντουσαν σπίτι, σε χρόνο μικρότερο από 30 λεπτά... θα ήταν αρκετό!!!
...
Ακόμα και (μετά από 2 ολόκληρα χρόνια) να μπορούσε να χαλαρώσει και να κάνει τσίσα έξω από το σπίτι... επειδή ο Casper, μπροστά της είχε ήδη χιλιοκατουρήσει τα πάντα... θα ήταν αρκετό!!!
Ακόμα και να μπορούσε να περάσει ανάμεσα από πυκνό - θορυβώδες πλήθος... ακολουθώντας τον Casper που άνοιγε την "Ερυθρά Θάλασσα"... θα ήταν αρκετό!!!
Αλλά...
Μόκα μου,
Ακόμα και αν (μόνο!) μου έδινες ένα τέτοιο βλέμμα κάθε πρωί, όπως αυτό:
...εσύ ξέρεις ότι είναι υπέραρκετό!!!!!
Να ζήσεις πολλά κι ευτυχισμένα χρόνια, κοριτσάκι μου!!!
Και αυτό που σου αφιερώνω, δεν μπορεί παρά να είναι ερωτικό...
Αντώνη, να χαίρεσαι το Rocky και συγχώρεσέ τον κατά καιρούς, αν κάνει διάφορες σκανταλιές και αναδιαμορφώσεις του κήπου!!!
Φίλε Δημήτρη, αν και δε θα με διαβάσεις εδώ, χρόνια πολλά στον James!!!
Αγαπητοί φίλοι, που έχετε τα υπόλοιπα αδελφάκια μας, σας εύχομαι να χαίρεστε τα σκυλιά σας, που είμαι σίγουρος ότι σας έχουν κάνει ήδη ευτυχισμένους!!!
Τρία χρόνια κλείνουν σήμερα, από τη μέρα που ήρθε στον κόσμο μας η γενιά αυτή!
Μιά μοναδική γενιά σκύλων, που γεννήθηκε... και, όπως στα περισσότερα ιδιαίτερα σπάνια πράγματα δεν επαναλαμβάνεται... απλά, "έσπασε το καλούπι"!
Μιά μοναδική γενιά σκύλων, που...
Για όποιο αρχικό λόγο, με όποιες προσδοκίες και "μύχιους" πόθους και να θέλησαν να την αποκτήσουν οι ιδιοκτήτες της...
Με βάση όποια διαβάσματα για τους θρύλους, τις παραδόσεις και τα πρότυπα της φυλής και να "ταξίδεψαν" οι ιδιοκτήτες της...
Είχε στο DNA της ένα βασικό γονίδιο και ένα τελικό προορισμό: Να αγαπήσει και να αγαπηθεί!!!
Και, έτσι, είμαι βέβαιος (σαν να το βλέπω) ότι και οι υπόλοιποι ιδιοκτήτες εισπράττουν καθημερινά αυτή την αγάπη...
Και, ταυτόχρονα (γνωρίζοντας κάποιους από αυτούς) μιλάμε (είδες, όταν το Σύμπαν "συνομοτεί"?) για ανθρώπους που αγαπάνε τα σκυλιά τους, όσο δε γίνεται περισσότερο...
Μιλάμε για ανθρώπους, κατά τεκμήριο καλούς και σοβαρούς... για ανθρώπους "περίεργους"... για ανθρώπους "στραβόξυλα"... για ανθρώπους νέους και για ανθρώπους "γέρους"... κάθε καρυδιάς καρύδι... για ανθρώπους "νεοκοκοπους" στα θέματα της κυνοφιλίας - κυνολογίας - κυνοτεχνίας, που είχαν τα κουράγια να "ξανακαθίσουν στα θρανία"...
Που, όμως, η μοναδική γενιά αυτή τους διαπέρασε οριζόντια και τους "έπλασε"... και, γι' αυτό, παρότι ο καθένας έχει διαφορετικά ενδιαφέροντα από τους άλλους... έγιναν και οι ίδιοι φίλοι!!!
Αυτή είναι η γενιά "μας"... τεράστια κουτάβια!!!
Που λες και παρασυρονται με ενθουσιασμό και τα μιμούνται, άθελά τους, οι ιδιοκτήτες τους...
Το κάθε ένα από τα κουτάβια αυτά, λες και επέλεξε τον ιδιοκτήτη του...
Ο καθένας θα έχει να σας πει τον τρόπο...
...η Μόκα είχε μείνει στο εκτροφείο, για 4 μήνες... μαζί με τον αδελφό της James και την αδελφή της Grace...
Ηταν ένας μικρός "κεφτές" (των 20 κιλών!!!), που, μόλις μπήκαμε στο χώρο (ήμασταν 4 άτομα), μας έδωσε να καταλάβουμε ότι είναι η πιο ανθρωποκεντρική απ' όλους... ότι δεν φοβάται τίποτα!!!
Τώρα μόνο, θυμάμαι και συνειδητοποιώ πόσο πολύ πρέπει να πίεσε τον εαυτό της και το ταμπεραμέντο της για να "βγει μπροστά"...
Ερχόταν με ενθουσιασμό σε έναν από εμάς... τα αδελφάκια της τη δάγκωναν και την έσπρωχναν (με άνεση) πέρα... εκείνη πήγαινε στον επόμενο... στο τρίτο... στον τέταρτο... και πάλι από την αρχή...
Δεν κουράστηκε να το κάνει, ούτε μιά στιγμή!!!
Και κέρδισε με το σπαθί της εκείνη την αγκαλιά του ptf, που την ανέβασε στο πλοίο...
Ολοι οι ιδιοκτήτες αυτής της μοναδικής γενιάς, ξεκίνησαν με τις προσδοκίες τους...
Οποιες και να ήταν οι δικές μου (αθεράπευτα ρομαντικές, ίσως, mareco)... "τροποποιήθηκαν" και προσαρμόστηκαν εκείνο το πρώτο βράδυ και το επόμενο πρωί...
Το κουτάβι αυτό μας είχε διαλέξει... και δεν γινόταν αλλιώς, φίλε... άσε τους θρύλους για τα Bullmastiff και τον τρόμο του λαθροκυνηγού... άσε την αίσθηση του αμετακίνητου εμποδίου... και έτσι...
Το καλύτερο της Μόκας είναι η άπειρη ευαισθησία και αγάπη που νιώθει για όλους και για όλα... η δυνατότητα να είναι ανυπέρβλητη δασκάλα "γλώσσας" και συμπεριφοράς, σε κουτάβια και σε σκυλιά κάθε ηλικίας και φύλου... το γεγονός ότι την αγαπάνε όλοι, όσοι τη γνωρίζουν...
Και το αμέσως καλύτερο της Μόκας είναι ότι είναι το πιο γρήγορο, εκρηκτικό, ευέλικτο και ανθεκτικό στην αναπνοή και στις ανάσες Bullmastiff που έχω δει live...
...και έτσι... αναπροσαρμόζοντας και τροποποιώντας προσδοκίες και πρότυπα...
Ακόμα και να κατόρθωνε να βγει από την εξώπορτα και να περπατήσει (με τη θέλησή της) 30 μέτρα, μέχρι τη γωνία του σπιτιού... θα ήταν αρκετό!!!
Ακόμα και να κατόρθωνε να περπατήσει κάτω από μία τέντα που την κούναγε ο αέρας... θα ήταν αρκετό!!!
Ακόμα και να κατόρθωνε να παραμείναι ξαπλωμένη δίπλα στο τραπέζι της ταβέρνας και να μη το βάλει στα πόδια, όταν πλησίαζε ο σερβιτόρος... θα ήταν αρκετό!!!
Ακόμα και να μπορούσε να παραμείνει ακίνητη, όταν πλησίαζαν τα παιδάκια να τη χαϊδέψουν και να μη το σκάσει.. θα ήταν αρκετό!!!
Ακόμα και να μπορούσε να πλησιάσει τους φίλους, που ερχόντουσαν σπίτι, σε χρόνο μικρότερο από 30 λεπτά... θα ήταν αρκετό!!!
...
Ακόμα και (μετά από 2 ολόκληρα χρόνια) να μπορούσε να χαλαρώσει και να κάνει τσίσα έξω από το σπίτι... επειδή ο Casper, μπροστά της είχε ήδη χιλιοκατουρήσει τα πάντα... θα ήταν αρκετό!!!
Ακόμα και να μπορούσε να περάσει ανάμεσα από πυκνό - θορυβώδες πλήθος... ακολουθώντας τον Casper που άνοιγε την "Ερυθρά Θάλασσα"... θα ήταν αρκετό!!!
Αλλά...
Μόκα μου,
Ακόμα και αν (μόνο!) μου έδινες ένα τέτοιο βλέμμα κάθε πρωί, όπως αυτό:
...εσύ ξέρεις ότι είναι υπέραρκετό!!!!!
Να ζήσεις πολλά κι ευτυχισμένα χρόνια, κοριτσάκι μου!!!
Και αυτό που σου αφιερώνω, δεν μπορεί παρά να είναι ερωτικό...
Οσο αντέχει ακόμα το σαρκίο μας...
Κι όσο υπάρχει κάτι στο ψυγείο μας...
Ερωτα ζωής, εμείς θα ζήσουμε...
Κι όταν θα σβήσουμε, θα μεταλλαχθεί...
Κι όσο υπάρχει κάτι στο ψυγείο μας...
Ερωτα ζωής, εμείς θα ζήσουμε...
Κι όταν θα σβήσουμε, θα μεταλλαχθεί...
