Νεότερα. Όλα καλά, όλα ανθηρά. Υπάκουη εντός/εκτός σπιτιού, υπναρού, καθαρή μέσα στο σπίτι, όχι ζημιές, παιχνίδι γύρω στη μία ώρα (το πολύ) τη μέρα, φαγητό κανονικά με λίγο ζόρι να φάει σκέτη ξηρά οπότε και προσθέτω μία ελάχιστη ποσότητα συνοδευτικού για γεύση, φιλική με άλλα σκυλιά και ανθρώπους.
Το μόνο πρόβλημά μας είναι το άγχος αποχωρισμού. Μέσα στο σπίτι πάντα ξαπλώνει δίπλα μας, όταν αλλάζουμε δωμάτιο σηκώνεται και έρχεται δίπλα μας. Τη βάζω επίτηδες δύο μέτρα μακριά και βλέπω θλιμμένα μάτια, αλλά δεν πτοούμαι. Αποτέλεσμα αυτής της στενότατης επαφής, όταν φεύγουμε από το σπίτι να ξύνει την εξώπορτα κι επειδή της κάνει ζημιά, την αφήνω στο μπαλκόνι όταν λείπω.
Όταν επιστρέφω κάνει σαν λυσσασμένη να μπει μέσα και πηδάει μέχρι το κεφάλι μου μέχρι να της ανοίξω την πόρτα. Παίρνοντας παράδειγμα κάποια βίντεο του Milan προσπαθώ να την ηρεμήσω πριν μπει στο σπίτι. Βγαίνω εγώ στο μπαλκόνι, τη βάζω ξάπλα και ασχολούμαι μαζί της. Αυτή βέβαια τα μάτια εκεί, πότε θα ανοίξει η πόρτα να μπει μέσα. Κι όταν μπαίνει κάνει σαν κατσίκι και δεν της δίνω σημασία μέχρι να ηρεμήσει.
Δυστυχώς έχει συνδέσει μπαλκόνι και αποχωρισμός.
Θα μιλήσω και με τον εκπαιδευτή της άμεσα. Ως τότε..Να της πάρω crate; Στο προηγούμενο σπίτι, έμενε μόνιμα εκτός σπιτιού και μάλιστα είχαν και μεγάλα κένελ που έμπαιναν κανονικά μέσα, αν ήθελαν να τις απομονώσουν. Το crate το σκέφτομαι σαν λύση για μένα περισσότερο..Ο χειμώνας έρχεται και δε θέλω να την αφήνω έξω, αλλά η εξώπορτά μου κινδυνεύει. Θα το δεχτεί άραγε το crate ή θα κλάψω τα λεφτάκια μου..και την εξώπορτα;
