Καλημέρα σε όλους σας!
Πώς τα πήγατε, λοιπόν, με την καταιγίδα χθες;
Αυτή είναι η δεύτερη για την Αναστασία και εμένα και ομολογώ ότι προβληματίστηκα αρκετά...
Με τις αστραπές και τους κεραυνούς, άρχισε να κλαψουρίζει και να έρχεται στα πόδια μου.Την χάιδεψα λίγο, αλλά προσπάθησα να μην 'ταϊσω' τον φόβο της, οπότε της πέταγα μπαλάκι, κάναμε λίγο 'κάτσε'-'κάτω'-->μεζεδάκι κτλ, αλλά μετά το 'ξαναθυμόταν'. Για πρώτη φορά, αντί να μπει στο crate όπου κουρνιάζει συνήθως, ήρθε και κουλουριάστηκε μπροστά στα πόδια μου στον καναπέ και έτρεμε... εντάξει, ξέρω πως δεν πρέπει να την λυπάμαι κτλ κτλ, αλλά ΠΩΩΩΩΩΩΩΩΩΣ! Τελοσπάντων, την ώρα του ύπνου μπήκε κανονικά στο crate, έριξα επάνω και ένα σκέπασμα για extra cocooning και κοιμήθηκε μια χαρά - δεν νιαούρισε καθόλου!
Σήμερα το πρωί όμως, μετά τη βόλτα, με κοίταγε με ένα μάτι... αποσβολωμένο να το πω; Γαρίδα να το πω; Ήταν σαν άγαλμα! Με ακολουθούσε ΠΑΝΤΟΥ, ακόμη και έξω από το μπάνιο (γενικά δε το κάνει αυτό καθόλου!) και όταν της είπα 'μέσα, πήγαινε μέσα', που είναι η εντολή για το crate την οποία πάντα εκτελεί, πήγε και 'μαρμάρωσε' στο χαλάκι της κουζίνας και δεν κουνιόταν.. Βγήκα από το ντουζ και ήταν ακόμη εκεί. Προσπάθησα, φυσικά, να κινηθώ νορμάλ και όπως συνήθως, την έβαλα crate, έδωσα λιχουδιά, έβαλα ραδιόφωνο και έφυγα, αλλά.................... εντάξει, ανησυχώ από τότε, κυρίως γιατί δεν την ξαναέχω δει έτσι και τις τελευταίες μέρες έχουμε πάλι 'αναζωπύρωση' του θέματος του άγχους αποχωρισμού
Εσείς τι κάνετε σε παρόμοιες περιπτώσεις; Κανακεύετε; Αποσπάτε την προσοχή; Λίγο και από τα δυο; Επίσης, έχει δοκιμάσει κανείς το thundershirt;;;
Πώς τα πήγατε, λοιπόν, με την καταιγίδα χθες;
Αυτή είναι η δεύτερη για την Αναστασία και εμένα και ομολογώ ότι προβληματίστηκα αρκετά...
Με τις αστραπές και τους κεραυνούς, άρχισε να κλαψουρίζει και να έρχεται στα πόδια μου.Την χάιδεψα λίγο, αλλά προσπάθησα να μην 'ταϊσω' τον φόβο της, οπότε της πέταγα μπαλάκι, κάναμε λίγο 'κάτσε'-'κάτω'-->μεζεδάκι κτλ, αλλά μετά το 'ξαναθυμόταν'. Για πρώτη φορά, αντί να μπει στο crate όπου κουρνιάζει συνήθως, ήρθε και κουλουριάστηκε μπροστά στα πόδια μου στον καναπέ και έτρεμε... εντάξει, ξέρω πως δεν πρέπει να την λυπάμαι κτλ κτλ, αλλά ΠΩΩΩΩΩΩΩΩΩΣ! Τελοσπάντων, την ώρα του ύπνου μπήκε κανονικά στο crate, έριξα επάνω και ένα σκέπασμα για extra cocooning και κοιμήθηκε μια χαρά - δεν νιαούρισε καθόλου!
Σήμερα το πρωί όμως, μετά τη βόλτα, με κοίταγε με ένα μάτι... αποσβολωμένο να το πω; Γαρίδα να το πω; Ήταν σαν άγαλμα! Με ακολουθούσε ΠΑΝΤΟΥ, ακόμη και έξω από το μπάνιο (γενικά δε το κάνει αυτό καθόλου!) και όταν της είπα 'μέσα, πήγαινε μέσα', που είναι η εντολή για το crate την οποία πάντα εκτελεί, πήγε και 'μαρμάρωσε' στο χαλάκι της κουζίνας και δεν κουνιόταν.. Βγήκα από το ντουζ και ήταν ακόμη εκεί. Προσπάθησα, φυσικά, να κινηθώ νορμάλ και όπως συνήθως, την έβαλα crate, έδωσα λιχουδιά, έβαλα ραδιόφωνο και έφυγα, αλλά.................... εντάξει, ανησυχώ από τότε, κυρίως γιατί δεν την ξαναέχω δει έτσι και τις τελευταίες μέρες έχουμε πάλι 'αναζωπύρωση' του θέματος του άγχους αποχωρισμού
Εσείς τι κάνετε σε παρόμοιες περιπτώσεις; Κανακεύετε; Αποσπάτε την προσοχή; Λίγο και από τα δυο; Επίσης, έχει δοκιμάσει κανείς το thundershirt;;;