Τελικά οταν δεν ξερεις και μαλιστα πααααάρα πολλα , η αγορά σκυλου στην Ελλάδα ειναι σαν τη ρωσικη ρουλέτα...
Το πρωτο μου σκυλί ηταν ενα γκριφον θυληκό που το πηρα κακοποιημενο και με σπασμένο ποδι από ενα ζευγαρι παραξενων ηλικιωμένων , οταν αυτό ηταν 1,5 χρονών. Εδωσα μαχη για να το σωσω , το ταιζα 1 μήνα με τη συριγκα και τελικά γιναμε αχωριστοι. Το οτι μετα από 15 χρονια συντροφιας με την Ντρουνα δεν ξερω τιποτα για σκυλους οφείλεται καθαρά στο σκυλο , ο οποιος ηταν τελειος σε ολα του , ποτε δεν με προβλημάτισε , ποτέ δεν αρρωστησε , ποτέ δεν χρειαστικε να με ανχωσει. Ηταν τελεια σκυλιτσα. Αν εβαζες ενα παπουτσι στο δρομο της περνουσε προσεκτικά από πανω του μην τυχον και το αγγιξει. Οταν της ζηταγες να παιξει επαιζε , οταν ηθελε βολτα μου εφερνε το λουρί της και ακομα οταν πέθανε πριν περιπου 2 μήνες , ήρθε μου εγλυψε το χέρι , πηγε στο κρεβατάκι της και ξεψυχησε....
Ολα αυτα τα γράφω για να δικαιολογίσω την ασχετοσύνη μου , πανω στο θέμα σκύλος. Νομιζα οτι θα πηγενα σε ενα μαγαζι και θα εφερνα ετσι απλά στα παιδιά μου ενα καινουργιο σκυλάκι... Οπως ομως θα ξερετε το Γουέστι που μου εδωσαν πεθανε από τυφο σε 3 μερες , και τωρα εχω ανχωθει με το πινσεράκι μου , και ολα μου μοιάζουν πρωτογνωρα και δύσκολα... Ελπίζω να παει κατι καλά που πάντα ειχα δεδομένο και ψαχνω πλέον για τροφες , σπρει , αρρωστιες , κοπρανα και ενα καρο αλλα πραγματα που δεν μου ειχαν περασει ποτε απο το μυαλό τα προηγουμενα χρόνια...
Η Ντρούνα μου πεθανε στα 16,5 μεγαλωνοντας με κονσερβες και το φαί που ειχαμε σπιτι , χωρις σιτρενελα , αμπούλες κτλ , με ενα ροζ κολλαρο για τα τσιπουρια απο το σούπερ και πολύ μα παρα πολύ ΑΓΑΠΗ.....