Δεν χρειάζεται να ορίσουμε κάτι ως "εξυπνάδα". Η "εξυπνάδα" δεν είναι δόκιμος επιστημονικό όρος. Η "εξυπνάδα" είναι υποκειμενική θεώρηση, βάση του τι ο παρατηρητής θεωρεί "έξυπνο". Για εσένα έξυπνο μπορεί να είναι το να μπορεί να καταλαβαίνει 300 ανθρώπινες λέξεις, για εμένα μπορεί να είναι το να μπορεί να αντιληφθεί τον εισβολέα από 17 χλμ μακρυά.
Και σε τελική ανάλυση, για μια φορά ακόμα φερόμαστε εγωιστικά, προσπαθώντας να μεταφέρουμε κάτι εκτός του φυσικού του χώρου και να το προσαρμόσουμε σε αυτά που ξέρουμε και καταλαβαίνουμε εμείς. Η Φύση όμως δε λειτουργεί έτσι. Τις περισσότερες φορές δε μπορείς (δεν έχεις την πολυτέλεια) να ελέγξεις το πείραμά σου ολοκληρωτικά. Σχεδόν πάντα, υπάρχει κάποια παράμετρος που δε μπορείς να ελέγξεις γιατί τελικά είσαι απλά άνθρωπος. Τη Φύση δε τη νοιάζει ποιός είναι πιό έξυπνος, δε τη νοιάζει καν ποιός θα επιβιώσει. Η Φύση θέτει τους σκληρούς της όρους και όποιος μπορεί επιβιώνει. Και όποιος δε μπορεί, εξαφανίζεται - για πάντα. Τη Φύση δε τη νοιάζει ποιός είναι όμορφος, ή ποιός είναι έξυπνος. Δεν τη νοιάζει ούτε και αυτή καθεαυτή η ύπαρξη. Η Ζωή είναι που πρέπει να παλέψει ενάντια στη Φύση, για να μπορέσει να βρει ένα μικρό προτέρημα και να τρυπώσει κάπου. Και αυτό συνήθως δεν είναι θέμα "εξυπνάδας" αλλά θέμα προσαρμοστικότητας. Αυτό είναι το ατού που η Ζωή έχει απέναντι στη Φύση.
Ο λύκος έχει αποδείξει την υπεροπλία του στην εξελικτική κούρσα του πλανήτη (σε επίπεδο θηλαστικών πάντα). Με ένα κορμί το οποίο έχει φτιαχτεί για να μπορεί να τροχάζει σχεδόν επ' άπειρον, ξοδεύοντας την ελάχιστη δυνατή ενέργεια, με ένα εγκέφαλο που συνέλαβε την αξία της συνεργασίας με όλα τα μέλη της ομάδας του, αλλά και την αξία του ατόμου ώστε να φροντίζει τους μη ικανούς (άρρωστους & τραυματισμένους), και με μία τροφική και βιομετρική προσαρμοστικότητα που όμοια της δεν έχουμε συναντήσει σε κανένα ζωικό οργανισμό (ειδικά σε έναν τόσο εξελιγμένο όσο ένα θηλαστικό), έχει κατακτήσει κάθε σημείο του πλανήτη στο οποίο τα πόδια του μπορούσαν να τον μεταφέρουν, από την Αρκτική μέχρι και την Τροπική ζώνη, από τα Δάση της Βροχής μέχρι της ερήμους της Ασίας.
Δεν είπα ότι η προσαρμοστικότητα από μόνη της είναι το υπέρτατο πλεονέκτημα σε αυτόν τον συνεχή και αδιάκοπο αγώνα. Η προσαρμοστικότητα είναι ένα από τα εξελικτικά όπλα. Και η "εξυπνάδα", με τη μορφή της αντίληψης του περιβάλοντος, είναι ένα τμήμα της.
Και ξανά, ο λύκος είναι ο σκύλος και ο σκύλος είναι ο λύκος. Ότι και αν θεωρούμε ότι ο σκύλος έμαθε από τα 100.000 - 15.000 χρόνια κοινής εξελικτικής πορείας, ανά πάσα στιγμή είναι κοινοκτημοσύνη μεταξύ του άγριου και του εξημερωμένου πληθυσμού. Μπορεί να θεωρούμε ότι με την "τέχνη" μας ακονίσαμε το μυαλό του λύκου και το κάναμε πιο "έξυπνο" αφού φαινομενικά ένας σκύλος έχει μεγαλύτερη τάση μάθησης της γλώσσας μας (της ηχητικής, γιατί η σωματική μας γλώσσα είναι γνωστή και στους 2, και με το μεγαλύτερο ποσοστό από οποιοδήποτε άλλο ζώο του πλανήτη - συμπεριλαμβανομένων και των υπολοίπων Πρωτευόντων), αλλά αυτή η γνώση δεν είναι στεγανή και περιορισμένη μόνο στο σκύλο.
Από τη στιγμή που οι 2 τύποι αυτού του ζώου μπορούν να έρθουν σε επαφή και να ζευγαρώσουν (βλ. Τσεχοσλαβάκικο λύκο), η "γνώση" αυτή δυνητικά μπορεί να περάσει και στον άγριο πληθυσμό. Μπορεί εμείς να μη μπορούμε να τη διακρίνουμε, γιατί ο λύκος στην άγρια μορφή του δε τη χρειάζεται. Του αρκεί να παραμένει στα αρχέγονα κυνηγητικά του εδάφη και να κάνει αυτό που έκανε για χιλιάδες χρόνια πριν συναντήσει τον άνθρωπο. Και αν χρειαστεί, όταν χρειαστεί, βάσει αυτής της μοναδικής του προσαρμοστικότητας, μπορεί να πλησιάσει τον άνθρωπο και να ξαναγίνει σκύλος.
Αυτή είναι η μοναδικότητα και ο ρομαντισμός του λύκου. Μπορεί να παίξει μεταξύ του άγριου και του εξημερωμένου και να επιζήσει και των δύο. Της άκρατης ελευθερίας του λύκου και της άκρατης υποταγής του σκύλου. Οι 2 όψεις του ίδιου νομίσματος. Οι 2 όψεις του ζώου που ξέρει να προσαρμόζετε και να επιβιώνει. Χωρίς υστερίες υποταγής ή κυριαρχίας.
Γιατί στο τέλος, αυτός που έχει καταφέρει να επιβιώσει όταν ο άλλος σβήνει, είναι και ο νικητής.
Καληνύχτα σας και όνειρα γλυκά.