Πρόκειται για την μοίρα ενός Caniche Terrier όπως αναγράφει το βιβλιάριο, 8 ετών (Όπως καταλαβαίνεται πρόκειται για μικρόσωμο 12κιλών, διασταύρωση και αδέσποτο που θεωρώ αδερφό μου από όταν ήταν 4μηνών).
Δεν είμαι ο ιδιοκτήτης, είναι ο Πατριός μου. Είμαστε εγώ, αυτός, η μάνα μου, τα δυο μου αδέρφια όλοι ενήλικες.
Επισκέφτηκε μια μέρα την φιλοζωική και τον βρήκε, ανάμεσα στην οικογένειά του, την μάνα του, τ'αδέρφια του, αδέσποτα.
Τον επέλεξε κυριολεκτικά γιατί ήταν ο ποιο ζωηρός και επιθετικός και πλάκωνε τ'αδέρφια του. Δεν κάνω πλάκα.
Ήρθε, τον μάθαμε που να κάνει την ανάγκη του, βγαίνει κανονικά τις βόλτες του, κάνει ετησίως τα υγειονομικά απαραίτητα και κούρεμα.
Το αφεντικό στην αγέλη είναι ένας, ας μην γελιόμαστε, οι υπόλοιποι είμαστε μέλη. Πιστεύω αυτό και μόνο δημιουργεί επιπλοκές στην σχέση μεταξύ σκύλου κι ανθρώπου, ειδικότερα όταν ένας σκύλος με τσαμπουκά, όρθια στριφογυριστή ουρά και κυριαρχικότητα, είναι ο μόνος που δέχεται εντολές από όλους.
Ο ιδιοκτήτης (αρχηγός δεν ασχολείται) η τον χαιδεύει λίγο, η τον κράζει για κάτι που έκανε, η τον μαλώνει αν δεν πειθαρχήσει κι αν δυσανασχετήσει τον έχει τιμωρήσει και με σκουπόξυλο και απομώνωση για ώρες.
Αυτό έχει γίνει 4-5 φορές στα 8+ χρόνια, όσες φορές ασχολήθηκε μαζί του ο ιδιοκτήτης. Ο σκύλος τον φοβάται αν και του κρατάει μανιάτικο.
Ο σκύλος ήδη είχε κάποιες ανασφάλειες από την αρχή, δεν ξέρω γιατί. Κυνηγούσε την ουρά του μικρός, έπαψε στην 3ετία, 4ετία, είχε τάσεις να νιώσει κυρίαρχος.
Εκδήλωσε από την αρχή, θηρευτικές ικανότητες και εξυπνάδα, κυνηγώντας στο χιόνι σαν αλεπού με μακροβούτια και σε επαφή με άλλους σκύλους, ήξερε κατευθείαν να πιάσει λαιμό από τον πρώτο χρόνο με αποτέλεσμα να τον έχω με λουρί ακόμα και τώρα.
Δεν συνέβαινε με μικρά σκυλιά αν και σπάνια αρσενικά που ήταν λίγο επιθετικά αλλά κυρίως συνέβαινε με μεγάλα, σε σημείο που ενώ σε περίοδος ζευγαρώματος ήθελαν να πλησιάσουν μεταξύ τους, της επιτέθηκε μόλις αντιλήφθηκε ότι είναι ποιο μεγάλη, ποιο δυνατή. Ότι είναι ισχυρό το φοβάται και επιτήθεται ως άμυνα. Ένστικο ''Χτύπα πρώτος πριν σε χτυπήσουν'' (Επιβίωση)
Η κοινωνικοποίησή του με άλλους σκύλους ήταν εφικτή μόνο με ότι αντιλαμβάνεται ως μη ισχυρότερο, αρσενικό η θηλυκό, το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους. Εκτός των ηλικιωμένων όπου αντιλαμβάνεται αδυναμία.
Ναι, δεν ήταν στειρωμένος και όταν το αναρρωτήθηκαν μήπως θέλουν να του κάνουν, ήταν ήδη 4 ετών και στείρωση σε μέση και μεγάλη ηλικία είναι ότι χειρότερο.
Στο κούρεμα, στο Ιατρείο, πάντα με νάρκωση. Έχει επιτεθεί στην Ιατρό όταν κούρευε η άγγιζε την περιοχή γύρω από τον πισινό και τα πίσω πόδια. Ποτέ δεν κατάφερα να τον κάνω μπάνιο εκεί γιατί αγρίευε.
Η σχέση του με την μάνα μου είναι σεβασμός αλλά μια φορά που επιχείρησε να τον πλύνει εκεί πίσω την δάγκωσε. Ο Πατριός όπως πάντα αντιδρά με τσαπουκά σαν να μαλώνει με άνθρωπο ''Ποιος είσαι εσύ που θα κάνεις κουμάντο κλπ.'' Το ξέρω είναι τρελό!
Η σχέση του με την αδερφή μου, αγάπη, παιχνίδι και να τον μαλώσει με τρόπο δεν της κάνει κάτι αλλά πλέον ανησυχώ.
Η σχέση του με τον αδερφό μου, μόνο υποχρέωση και βόλτα αλλά πειθαρχεί γιατί του είναι αυστηρά επιβλητικός, αν και απότομος και μια φορά τον δάγκωσε.
Δεν τους θεωρεί απειλή όμως, διότι ξέρει ότι μπορεί να τους λυγίσει και οτιδήποτε άλλο είναι τυπικό απλά.
Η σχέση του με μένα. Αδερφός. Δεν θα τον άλλαζα ποτέ για κανέναν άνθρωπο. Θέλω όταν γεράσει και ''φεύγει'' να τον κρατάω συντροφιά και να τον θάψω ο ίδιος. Έπαιζα μαζί του σε ευχάριστα παιχνίδια, άλλες φορές με ανταγωνισμό τραβώντας ένα αντικείμενο με τρόπο φυσικά, συντροφιά μπροστά στην σόμπα, πολλές φορές ξαπλώναμε μαζί αγκαλιά. 'Αλλες φορές μας επιτέθηκε αγέλη και την διώξαμε με κραυγιές και επίθεση γιατί μας αιφνιδίασαν και δεν γινόταν αλλιώς. Άλλες φορές το βάλαμε στα πόδια από αγέλη πέρνοντάς τον μαζί γιατί θα μας κατασπαράζανε.
Γενικά είμαστε αδέρφια, σ΄ότι γίνει. Το περιβάλλον όμως εκπαίδευσης, είναι χαοτικότατο!
Δεν ξέρει ο σκύλος τι να κάνει. Πως να ξέρει όταν ο ένας είναι έτσι κι ο άλλος γιουβέτσι. Πως να χει έναν ενιαίο κανόνα συμπεριφοράς και σχέσης; Τέλοσπάντων με τα πολλά, μερικές φορές ακούει άλλες φορές θέλει αυστηρό τόνο και άλλες φορές μόνο άμα φωνάξεις, ειδικότερα όταν είναι στην πρίζα.
Ένα καλοκαίρι, πήγαμε θάλασσα μαζί του. Τον βάζουν να κολυμπήσει. Το λουρί δεν το βγάλανε. Βγαίνει αγχωμένος, καθώμαστε στις ξαπλώστρες, μπλέκεται. Πάω να του ξεμπλέξω, από το άγχος του μου επιτήθεται, του φωνάζω όχι, ορμάει ξανά και δαγκώνει.
Με ριμάζει τα χέρια. Τιμωρία ο ιδιοκτήτης, (σκεφτόταν να τον παρατήσει σε κάποιο χωματόδρομο στην ερημιά) ευτυχώς δεν συνέβη τίποτα τέτοιο, εγώ τον απέφυγα την πρώτη μέρα, κι όμως ερχόταν και τριβόταν αντιλαμβανόμενος τι έκανε, σαν να ζητάει συγνώμη, πέρασε βδομάδα, όλα αποκαταστάθηκαν.
Ένα άλλο καλοκαίρι πάλι, συνέβη το ίδιο μπλέξιμο στον δρόμο, επίθεση και δαγκώματα. Σακάτεμα πάλι, γάμπες, χέρια. Κάποια στιγμή σταμάτησε, πάλι τα ίδια. Τον έβαλα εγώ τιμωρία αυτή την φορά μόνο του στο δωμάτιο, δεν τον έβγαζα βόλτα εγώ για μια βδομάδα, το κάναν τ'αδέρφια μου.
Αυτό το καλοκαίρι, χθες, πρόσφατα άρχισε να παίρνει πέτρες από το έδαφος και να τις δαγκώνει, του λέω μη για να τις αφήσει. Το κάνει σε όλους και δεν είναι ότι άλλαξε κάτι, δεν τον έχουμε αμελημένο. Εκτός από το αφεντικό.
Τέλοσπάντων, τις αφήνει. Τον βγάζω, το ξανακάνει, τον λέω με αυστηρό τόνο, όχι, άστο και μου γρυλίζει, του λέω όχι και ορμάει και μου επιτήθεται πάλι.
Τον κρατάω από το λουρί μακριά μου και πηδάει και δαγκώνει το μπράτσο, χάνω τον έλεγχο, ορμάει στο δεξί και στο αριστερό χέρι και μου τα κατασπαράζει, βαθυές πληγές πάλι μέχρι το κόκκαλο. Κάνω πίσω του φωνάζω όχι, ορμάει, ε δεν μπορούσα, έτρεξα γιατι θα με ρίμαζε, με παίρνει στο κυνήγι για 50 μέτρα, σταματάω του λέω όχι, ορμάει ανάμεσα από τα μπούτια, αναγκαστικά του έριξα κλωτσιές να μείνει πίσω, απίστευτο, συνεχίζει, τρέχω, σκοντάφτω σακατεμένος μες τα αίματα σε πόδια, σε χέρι, σε πρωκτό, σε μοιρούς και φεύγει... Μένει μακριά με την γλώσσα έξω ''Νίκησα'' και περήφανος...
Ζαλίζομαι και απλά παραιτούμαι και λέω, πρέπει να φτάσω σπίτι πριν λιποθυμήσω. Απλά τα χάνω και τον αφήνω πίσω μου. Πάω σπίτι με ακολουθεί μπαίνει μέσα στην αυλόπορτα, του βγάζω το λουρί ''έκατσε'' τον αφήνω στην αυλή τρέχοντας στο μπάνιο και στο φαρμακείο. Ευτυχώς έχω εκπαίδευση νοσοκόμου μάχης και μπορώ ν'ανταπεξέλθω υπό πίεση μόνος παρά τα πρόθυρα λιποθυμίας. Έχω πάθει χειρότερα από δαγκώματα σκύλων, συμπεριλαμβανομένων και πληγμάτων από μαχαίρι και τσεκούρι και έχω κάνει και ράμμα κάτω από την παρανυχίδα σε διαλυμένο δάχτυλο από πρέσα για να το κλείσω και να θραφεί δίχως νάρκωση.
Τραύματα καθαρά, μολύνσεις μηδέν, τακτική παρακολούθηση και αλλαγή επιδέσμων, ξέρω ότι σε μια βδομάδα θα μαι εντάξι.
Αντέχω. Το τελευταίο που μ' ενοχλεί είναι τα τραύματα αν εξαιρέσουμε ότι πληκτρολογώ με ένα δάχτυλο. Αυτά θρέφουν.
Η ζημιά που έγινε όχι!
Τον έχουν στην ταράτσα τις τελευταίες ώρες, δεν τον βάζω ούτε εγώ μέσα ''Παραιτούμαι'' δεν είμαι καν ο ιδιοκτήτης!
Τ'αδέρφια μου φοβούνται η μάνα μου απελπισμένη και φοβάται και δεν ξέρει τι να κάνει και αναρρωτιέται αν θα τον ''κοιμήσουμε'' έλεος που φτάσαμε, ο πατριός της είπε βάλτον στην ταράτσα και βλέπουμε και προφανώς δεν θέλει ν' αναλάβει ευθύνη όπως πάντα, όλα έτσι τ' αφήνει στο ''Βλέπουμε'' εκτός κι αν είναι η επιχείρησή του αλλά όταν πήρε σκύλο νόμιζε ότι αγόρασε χνουδωτό αρκουδάκι, ένα παιχνίδι κι εγώ είμαι τώρα απελπισμένος...
Επίσης, δεν ακούει τίποτα και κανέναν πλέον και γρυλίζει...
Και ψάχνω λύση γιατί δεν ξέρω τι μπορεί να λύσει αυτό το πρόβλημα... Προφανώς έχω θέμα μ' αυτό που έκανε ο σκύλος, έχω θέμα με τους υπόλοιπους, έχω θέμα γιατι τον αγαπάω και είναι αδερφός μου (ναι ακόμα) και αυτοί προσπαθούν ν' αποφασίσουν, 1. Αν θα τον αφήσουν αδέσποτο, θα επιβιώσει στις αγέλες αλλά θα πεθάνει της πείνας και θα ζει υπό χάλια υγεία, καιρικές συνθήκες και έλλειψη νερού 2. Αν θα τον πάνε για ευθανασία, δεν ξέρω καν τι να σκεφτώ, 3. Να τον πάνε σε φιλοζωική/ πανσιόν δεν ξέρω γω τι άλλο (αδύνατον) θα είναι χειρότερα στο κλουβί.
Κι έτσι απλά όλα γκρεμίζονται...
Τι να κάνω; Τα χω χάσει.
Δεν είμαι ο ιδιοκτήτης, είναι ο Πατριός μου. Είμαστε εγώ, αυτός, η μάνα μου, τα δυο μου αδέρφια όλοι ενήλικες.
Επισκέφτηκε μια μέρα την φιλοζωική και τον βρήκε, ανάμεσα στην οικογένειά του, την μάνα του, τ'αδέρφια του, αδέσποτα.
Τον επέλεξε κυριολεκτικά γιατί ήταν ο ποιο ζωηρός και επιθετικός και πλάκωνε τ'αδέρφια του. Δεν κάνω πλάκα.
Ήρθε, τον μάθαμε που να κάνει την ανάγκη του, βγαίνει κανονικά τις βόλτες του, κάνει ετησίως τα υγειονομικά απαραίτητα και κούρεμα.
Το αφεντικό στην αγέλη είναι ένας, ας μην γελιόμαστε, οι υπόλοιποι είμαστε μέλη. Πιστεύω αυτό και μόνο δημιουργεί επιπλοκές στην σχέση μεταξύ σκύλου κι ανθρώπου, ειδικότερα όταν ένας σκύλος με τσαμπουκά, όρθια στριφογυριστή ουρά και κυριαρχικότητα, είναι ο μόνος που δέχεται εντολές από όλους.
Ο ιδιοκτήτης (αρχηγός δεν ασχολείται) η τον χαιδεύει λίγο, η τον κράζει για κάτι που έκανε, η τον μαλώνει αν δεν πειθαρχήσει κι αν δυσανασχετήσει τον έχει τιμωρήσει και με σκουπόξυλο και απομώνωση για ώρες.
Αυτό έχει γίνει 4-5 φορές στα 8+ χρόνια, όσες φορές ασχολήθηκε μαζί του ο ιδιοκτήτης. Ο σκύλος τον φοβάται αν και του κρατάει μανιάτικο.
Ο σκύλος ήδη είχε κάποιες ανασφάλειες από την αρχή, δεν ξέρω γιατί. Κυνηγούσε την ουρά του μικρός, έπαψε στην 3ετία, 4ετία, είχε τάσεις να νιώσει κυρίαρχος.
Εκδήλωσε από την αρχή, θηρευτικές ικανότητες και εξυπνάδα, κυνηγώντας στο χιόνι σαν αλεπού με μακροβούτια και σε επαφή με άλλους σκύλους, ήξερε κατευθείαν να πιάσει λαιμό από τον πρώτο χρόνο με αποτέλεσμα να τον έχω με λουρί ακόμα και τώρα.
Δεν συνέβαινε με μικρά σκυλιά αν και σπάνια αρσενικά που ήταν λίγο επιθετικά αλλά κυρίως συνέβαινε με μεγάλα, σε σημείο που ενώ σε περίοδος ζευγαρώματος ήθελαν να πλησιάσουν μεταξύ τους, της επιτέθηκε μόλις αντιλήφθηκε ότι είναι ποιο μεγάλη, ποιο δυνατή. Ότι είναι ισχυρό το φοβάται και επιτήθεται ως άμυνα. Ένστικο ''Χτύπα πρώτος πριν σε χτυπήσουν'' (Επιβίωση)
Η κοινωνικοποίησή του με άλλους σκύλους ήταν εφικτή μόνο με ότι αντιλαμβάνεται ως μη ισχυρότερο, αρσενικό η θηλυκό, το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους. Εκτός των ηλικιωμένων όπου αντιλαμβάνεται αδυναμία.
Ναι, δεν ήταν στειρωμένος και όταν το αναρρωτήθηκαν μήπως θέλουν να του κάνουν, ήταν ήδη 4 ετών και στείρωση σε μέση και μεγάλη ηλικία είναι ότι χειρότερο.
Στο κούρεμα, στο Ιατρείο, πάντα με νάρκωση. Έχει επιτεθεί στην Ιατρό όταν κούρευε η άγγιζε την περιοχή γύρω από τον πισινό και τα πίσω πόδια. Ποτέ δεν κατάφερα να τον κάνω μπάνιο εκεί γιατί αγρίευε.
Η σχέση του με την μάνα μου είναι σεβασμός αλλά μια φορά που επιχείρησε να τον πλύνει εκεί πίσω την δάγκωσε. Ο Πατριός όπως πάντα αντιδρά με τσαπουκά σαν να μαλώνει με άνθρωπο ''Ποιος είσαι εσύ που θα κάνεις κουμάντο κλπ.'' Το ξέρω είναι τρελό!
Η σχέση του με την αδερφή μου, αγάπη, παιχνίδι και να τον μαλώσει με τρόπο δεν της κάνει κάτι αλλά πλέον ανησυχώ.
Η σχέση του με τον αδερφό μου, μόνο υποχρέωση και βόλτα αλλά πειθαρχεί γιατί του είναι αυστηρά επιβλητικός, αν και απότομος και μια φορά τον δάγκωσε.
Δεν τους θεωρεί απειλή όμως, διότι ξέρει ότι μπορεί να τους λυγίσει και οτιδήποτε άλλο είναι τυπικό απλά.
Η σχέση του με μένα. Αδερφός. Δεν θα τον άλλαζα ποτέ για κανέναν άνθρωπο. Θέλω όταν γεράσει και ''φεύγει'' να τον κρατάω συντροφιά και να τον θάψω ο ίδιος. Έπαιζα μαζί του σε ευχάριστα παιχνίδια, άλλες φορές με ανταγωνισμό τραβώντας ένα αντικείμενο με τρόπο φυσικά, συντροφιά μπροστά στην σόμπα, πολλές φορές ξαπλώναμε μαζί αγκαλιά. 'Αλλες φορές μας επιτέθηκε αγέλη και την διώξαμε με κραυγιές και επίθεση γιατί μας αιφνιδίασαν και δεν γινόταν αλλιώς. Άλλες φορές το βάλαμε στα πόδια από αγέλη πέρνοντάς τον μαζί γιατί θα μας κατασπαράζανε.
Γενικά είμαστε αδέρφια, σ΄ότι γίνει. Το περιβάλλον όμως εκπαίδευσης, είναι χαοτικότατο!
Δεν ξέρει ο σκύλος τι να κάνει. Πως να ξέρει όταν ο ένας είναι έτσι κι ο άλλος γιουβέτσι. Πως να χει έναν ενιαίο κανόνα συμπεριφοράς και σχέσης; Τέλοσπάντων με τα πολλά, μερικές φορές ακούει άλλες φορές θέλει αυστηρό τόνο και άλλες φορές μόνο άμα φωνάξεις, ειδικότερα όταν είναι στην πρίζα.
Ένα καλοκαίρι, πήγαμε θάλασσα μαζί του. Τον βάζουν να κολυμπήσει. Το λουρί δεν το βγάλανε. Βγαίνει αγχωμένος, καθώμαστε στις ξαπλώστρες, μπλέκεται. Πάω να του ξεμπλέξω, από το άγχος του μου επιτήθεται, του φωνάζω όχι, ορμάει ξανά και δαγκώνει.
Με ριμάζει τα χέρια. Τιμωρία ο ιδιοκτήτης, (σκεφτόταν να τον παρατήσει σε κάποιο χωματόδρομο στην ερημιά) ευτυχώς δεν συνέβη τίποτα τέτοιο, εγώ τον απέφυγα την πρώτη μέρα, κι όμως ερχόταν και τριβόταν αντιλαμβανόμενος τι έκανε, σαν να ζητάει συγνώμη, πέρασε βδομάδα, όλα αποκαταστάθηκαν.
Ένα άλλο καλοκαίρι πάλι, συνέβη το ίδιο μπλέξιμο στον δρόμο, επίθεση και δαγκώματα. Σακάτεμα πάλι, γάμπες, χέρια. Κάποια στιγμή σταμάτησε, πάλι τα ίδια. Τον έβαλα εγώ τιμωρία αυτή την φορά μόνο του στο δωμάτιο, δεν τον έβγαζα βόλτα εγώ για μια βδομάδα, το κάναν τ'αδέρφια μου.
Αυτό το καλοκαίρι, χθες, πρόσφατα άρχισε να παίρνει πέτρες από το έδαφος και να τις δαγκώνει, του λέω μη για να τις αφήσει. Το κάνει σε όλους και δεν είναι ότι άλλαξε κάτι, δεν τον έχουμε αμελημένο. Εκτός από το αφεντικό.
Τέλοσπάντων, τις αφήνει. Τον βγάζω, το ξανακάνει, τον λέω με αυστηρό τόνο, όχι, άστο και μου γρυλίζει, του λέω όχι και ορμάει και μου επιτήθεται πάλι.
Τον κρατάω από το λουρί μακριά μου και πηδάει και δαγκώνει το μπράτσο, χάνω τον έλεγχο, ορμάει στο δεξί και στο αριστερό χέρι και μου τα κατασπαράζει, βαθυές πληγές πάλι μέχρι το κόκκαλο. Κάνω πίσω του φωνάζω όχι, ορμάει, ε δεν μπορούσα, έτρεξα γιατι θα με ρίμαζε, με παίρνει στο κυνήγι για 50 μέτρα, σταματάω του λέω όχι, ορμάει ανάμεσα από τα μπούτια, αναγκαστικά του έριξα κλωτσιές να μείνει πίσω, απίστευτο, συνεχίζει, τρέχω, σκοντάφτω σακατεμένος μες τα αίματα σε πόδια, σε χέρι, σε πρωκτό, σε μοιρούς και φεύγει... Μένει μακριά με την γλώσσα έξω ''Νίκησα'' και περήφανος...
Ζαλίζομαι και απλά παραιτούμαι και λέω, πρέπει να φτάσω σπίτι πριν λιποθυμήσω. Απλά τα χάνω και τον αφήνω πίσω μου. Πάω σπίτι με ακολουθεί μπαίνει μέσα στην αυλόπορτα, του βγάζω το λουρί ''έκατσε'' τον αφήνω στην αυλή τρέχοντας στο μπάνιο και στο φαρμακείο. Ευτυχώς έχω εκπαίδευση νοσοκόμου μάχης και μπορώ ν'ανταπεξέλθω υπό πίεση μόνος παρά τα πρόθυρα λιποθυμίας. Έχω πάθει χειρότερα από δαγκώματα σκύλων, συμπεριλαμβανομένων και πληγμάτων από μαχαίρι και τσεκούρι και έχω κάνει και ράμμα κάτω από την παρανυχίδα σε διαλυμένο δάχτυλο από πρέσα για να το κλείσω και να θραφεί δίχως νάρκωση.
Τραύματα καθαρά, μολύνσεις μηδέν, τακτική παρακολούθηση και αλλαγή επιδέσμων, ξέρω ότι σε μια βδομάδα θα μαι εντάξι.
Αντέχω. Το τελευταίο που μ' ενοχλεί είναι τα τραύματα αν εξαιρέσουμε ότι πληκτρολογώ με ένα δάχτυλο. Αυτά θρέφουν.
Η ζημιά που έγινε όχι!
Τον έχουν στην ταράτσα τις τελευταίες ώρες, δεν τον βάζω ούτε εγώ μέσα ''Παραιτούμαι'' δεν είμαι καν ο ιδιοκτήτης!
Τ'αδέρφια μου φοβούνται η μάνα μου απελπισμένη και φοβάται και δεν ξέρει τι να κάνει και αναρρωτιέται αν θα τον ''κοιμήσουμε'' έλεος που φτάσαμε, ο πατριός της είπε βάλτον στην ταράτσα και βλέπουμε και προφανώς δεν θέλει ν' αναλάβει ευθύνη όπως πάντα, όλα έτσι τ' αφήνει στο ''Βλέπουμε'' εκτός κι αν είναι η επιχείρησή του αλλά όταν πήρε σκύλο νόμιζε ότι αγόρασε χνουδωτό αρκουδάκι, ένα παιχνίδι κι εγώ είμαι τώρα απελπισμένος...
Επίσης, δεν ακούει τίποτα και κανέναν πλέον και γρυλίζει...
Και ψάχνω λύση γιατί δεν ξέρω τι μπορεί να λύσει αυτό το πρόβλημα... Προφανώς έχω θέμα μ' αυτό που έκανε ο σκύλος, έχω θέμα με τους υπόλοιπους, έχω θέμα γιατι τον αγαπάω και είναι αδερφός μου (ναι ακόμα) και αυτοί προσπαθούν ν' αποφασίσουν, 1. Αν θα τον αφήσουν αδέσποτο, θα επιβιώσει στις αγέλες αλλά θα πεθάνει της πείνας και θα ζει υπό χάλια υγεία, καιρικές συνθήκες και έλλειψη νερού 2. Αν θα τον πάνε για ευθανασία, δεν ξέρω καν τι να σκεφτώ, 3. Να τον πάνε σε φιλοζωική/ πανσιόν δεν ξέρω γω τι άλλο (αδύνατον) θα είναι χειρότερα στο κλουβί.
Κι έτσι απλά όλα γκρεμίζονται...
Τι να κάνω; Τα χω χάσει.