Στις 11 Απριλίου χάσαμε την 18χρονη σκυλίτσα μας. Βλέπετε τα δυναμιτάκια, βαρελότα και βεγγαλικά ξεκινάνε από νωρίς στην Κρήτη. Την ψάχναμε 2 ολόκληρες ημέρες μέχρι που αναρτήσαμε το dog alert στο Facebook όπου και βρέθηκε 20 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μας. Κάποιος ασυνείδητος την χτύπησε με το αμάξι και την εγκατέλειψε. Κάποιοι άνθρωποι επικοινώνησαν με το κυνοκομείο Ηρακλείου και ήρθαν άμεσα και την μάζεψαν. Κοντεύαμε να τρελαθούμε, ήμασταν σίγουροι πως δεν θα τη βρίσκαμε πουθενά, πως η ψυχούλα της θα είχε χαθεί, καθώς μόνη και αβοήθητη που ήταν, δεν έβλεπε καλά, δεν άκουγε καλά μέχρι που χτύπησε το τηλέφωνό μας και μας είπαν ότι μάλλον την βρήκανε, ήταν χτυπημένη, παράλυτη στα πίσω πόδια, αλλά δεν μπορούσαμε να την πάρουμε γιατί ήταν αργά το βράδυ. Το επόμενο πρωί καλέσαμε στο κυνοκομείο και πάλι και τους ρωτήσαμε αν φορούσε κόκκινο κολάρο και αν είχε 6 δάχτυλα στα πίσω πόδια. Μέσα μου παρακαλούσα να μην ήταν αυτή μιας και ακόμα ήλπιζα ότι κάποιος φιλόζωος θα την είχε βρεί, η θα επέστρεφε κοντά μας σύντομα. Δυστυχώς όμως ήταν αυτή... Μόλις την αντίκρυσα πλάνταξα στο κλάμα. Η φίλη μου η Μίνα, το κουτάβι που έσωσα από βέβαιο θάνατο από το δρόμο όταν ήμουν μόλις 12 χρονών, ήταν ξαπλωμένο, μας κοιτούσε στα μάτια αλλά δεν μπορούσε να κουνήσει την ουρά του, παρόλο που το βλέμα της έδειχνε ότι χάρηκε πολύ που ξαναβρήκε την οικογένειά της. Αμέσως την πήραμε και τρέξαμε στην κτηνίατρό μας. Στο δρόμο το σκυλί έκλαιγε, πονούσε, δεν την είχα ξανακούσει ποτέ έτσι... Η γιατρός μας, μας είπε ότι τα νέα δεν ήταν πολύ καλά, τα πίσω της πόδια ήταν παράλυτα και θα έπρεπε να της κάνουμε ακτινογραφία. Αφού κάναμε ενέσεις κορτιζόνης,βιταμίνες και παυσίπονη μήπως ήταν απλά κάποιος νευρόπονος προσευχόμασταν να μην ήταν αυτό που φοβόμασταν. Δυστυχώς η ακτινογραφία μας αποκάλυψε την αλήθεια. Η σπονδυλική της στήλη είχε κοπεί στη μέση. Μας προτάθηκε η ευθανασία για να μην ταλαιπωρείται, όμως δεν θέλαμε να το ακούσουμε... Ήταν πολύ δύσκολο για εμάς να πάρουμε μια τέτοια απόφαση. Την πήραμε σπίτι και την περιποιηθήκαμε, την είχαμε 3-4 ημέρες, μέχρι που το σκυλί πήρε τα πάνω του. Ήθελε πολύ περιποίηση, πλύσιμο και αλλαγή πάνας τουλάχιστον 6-8 φορές την ημέρα. Δεν άργησαν να έρθουν όμως οι επιπλοκές... Από τις ακαθαρσίες μολύνθηκε και βγήκαν σκουλικάκια, τότε ξέραμε ότι αδίκως την ταλαιπωρούσαμε, έπρεπε να φύγει... Ώσπου τη Μεγάλη Παρασκευή πήραμε την απόφαση. Δεν βοήθησε καθόλου η ημέρα, με τις πένθιμες καμπάνες να χτυπούν όλη την ώρα. Το κορίτσι μας είχε ζήσει 18 ολόκληρα χρόνια μαζί μας, μας πρόσφερε την αγάπη του χωρίς να ζητήσει ποτέ αντάλλαγμα και τώρα έπρεπε να την αποχαιρετήσουμε. Τα τελευταία της λεπτά δεν ήταν μόνη της, δεν πέθανε στη μέση του δρόμου, είχε την οικογένεια της στο πλάι της... Έχω πλαντάξει στο κλάμα, είναι η πρώτη φορά που βιώνω κάτι τέτοιο...
