το Τέρας ήταν ένα εκπληκτικό θηλυκό ροτβάιλερ.
Η σχέση μας ήταν ερωτική... :flip:
Ένα βράδυ που πήγαμε βόλτα στην παραλία (σημείωση: κατοικούσα τότε στο Παλαιό Φάληρο), έκανα την απερίγραπτη χαζομάρα να λύσω το σκυλί από το λουρί πριν φτάσουμε στην παραλία, και ενώ κατευθυνόταν προς την παραλία, κάτω από ένα παγκάκι (στο πεζοδρόμιο) κοιμόταν ένας αδεσποτάκος... Η δικιά μου δεν ήταν επιθετική προς τα άλλα σκυλιά, αλλά ο αδεσποτάκος πανικοβλήθηκε βλέποντας την δικιά μου να τρέχει κατα πάνω του, και άρχισε και αυτός να τρέχει... Η δικιά μου τον ακολούθησε, και σε κλάσματα του δευτερολέπτου κατέληξαν και τα δυο στην μέση της παραλιακής, και εγώ είχα μείνει σαν στήλη άλατος...
Όταν κατέφθασαν τα αυτοκίνητα, η δικιά μου στάθηκε να τα αντιμετωπίσει!!! Το πρώτο την χτύπησε στο κεφάλι, το δεύτερο από πίσω...
Το σκυλί (45 κιλά) εκφενδονίστηκε 50 μέτρα πιο κάτω, και το μάζεψα λιπόθυμο από τον δρόμο, απορώ πως δεν πάτησαν κι εμένα οι επόμενοι...
Ένας Αλβανός και ένας Ιταλός τουρίστας με βοήθησαν να την μεταφέρω σπίτι μου. Εκτός από κάτι δόντια που έλειπαν, το δεξί πίσω πόδι έγινε σμπαράλια.
Ο γιατρός μου έλειπε εκτός Αθηνών, και έστειλε έναν άλλον στο σπίτι, έκανε κάτι ενέσεις, και την άλλη μέρα την πήγα στον γιατρό μου.
Ο άνθρωπος, αφού εβγαλε ακτινογραφίες, μου είπε επι τόπου να διαλέξω:
Ευθανασία ή κόψιμο το πόδι!
Εκεί έκανα το μεγάλο λάθος...
Δεν γίνεται τίποτα για να το σώσουμε το πόδι?
Μου συνέστησε άλλον ειδικό, έναν από τους 2 πιο γνωστούς τότε (πριν 9 χρόνια), και ξεκινήσαμε τα απανωτά χειρουργία... Εξωτερική οστεοσύνθεση στην αρχή, άλλη επέμβαση για μόσχευμα, έσπασε η εξωτερική οστεοσύνθεση και βάλαμε λάμες, έσπασαν και οι βίδες στις λάμες αλλά το πόδι σάτρα πάτρα άντεξε 2 χρόνια...
Τελικά 2 χρόνια μετά κόψαμε και το πόδι.
Μακάρι να το είχα κόψει εξ αρχής...
...διότι, 2 μήνες μετά το ατύχημα, η γυναίκα μου γέννησε τον Κωνσταντίνο. Αυτό ήταν το 4 παιδί μου, τώρα έχω 5.
Ο σκύλος ποτέ δεν κατάλαβε τι έφταιξε, και ένα σκυλί που με λάτρευε στα αλήθεια, λόγω των προσπαθειών να σώσουμε το πόδι, κλείστηκε στο σπίτι, έχασε τα δικαιώματα του, τα παιχνίδια του, το ενδιαφέρον μου όλο, ενώ ταυτόχρονα (πρέπει) να υπέφερε στους πόνους... Όταν κόψαμε το πόδι, άλλαξε η φάτσα της, το σκυλί συνήλθε!!!
Φυσικά ήταν πλέον ένας ιδιαίτερος σκύλος, δεν ήταν εύκολο κανένας άλλος να το πάει βόλτα, ήταν πιο εύκολο να τροχάζει παρά να περπατάει, στο περπάτημα είχε μεγάλη δυσκολία (λόγω βάρους), ενώ στο τρέξιμο τα πήγαινε καλύτερα.
Το τέρας μου, το λάτρευα, αλλά ξαφνικά όταν έγινε καλά (τρίποδο μεν, καλά δε), με μια ασήμαντη αφορμή, αποφάσισε να τιμωρήσει τον ένοχο:
Ξέσπασε την οργή της στον διχρονο (τότε) Κωνσταντίνο.
Του μάσησε στην κυριολεξία το κεφάλι.
Μια τρύπα ακριβώς κάτω από το ματι, μια τρύπα στο αυτί, και όλο το μάγουλο ξεσκισμένο σαν να έτριψες το παιδί σε γαρμπίλι.
Για να μην τα πολυλογώ, το παιδί για 1 χρόνο έκλαιγε κάθε νύχτα, φοβότανε μια μαύρη τρύπα που ερχόταν να τον φάει... Δεν κατηγόρησε ποτέ τον σκύλο, δεν το θυμόταν καν, όταν τρόμαζε έχωνε το κεφάλι του κάτω από το χέρι, για να προστατεύσει την χτυπημένη του πλευρά.
Στο παιδί το μόνο που απέμεινε είναι ένα σημαδάκι κάτω από το μάτι, ιδίως όταν ιδρώνει ή όταν τον καίει ο ήλιος. Γενικά το προστατεύουμε το μάγουλο με αντηλιακά και επιμένουμε στο να φοράει καπέλο.
Το τέρας όχι μόνο δεν κατάλαβε ότι έκανε κάτι κακό, αλλά πλέον μετά το μάλωμα που ακολούθησε, το μίσησε εντελώς το συγκεκριμένο παιδί.
Ήταν ένα πολύ ιδιαίτερο σκυλί... Με λάτρευε, δεν χρειαζόταν να μιλήσω, με είχε μελετήσει και ήξερε ότι σκεφτόμουνα, ότι ένοιωθα.
Μου πήρε 3 μηνες να το αποφασίσω, αλλά δεν μπορούσα να το δόσω πουθενά, ένα κουτσό σκυλί που μαράζωνε όταν δεν ήταν δίπλα μου, δεν έτρωγε όταν έλειπα...
Όταν έκανα την ευθανασία, πριν πάμε στον γιατρό, μου έγλυφε τα δάκρυα... Για 2 χρόνια ήμουνα σαν ζόμπυ, εν τω μεταξύ είχε γεννηθεί και το 5 μου παιδί, αλλά ούτε που ξέρω πως πέρασαν αυτά τα 2 χρόνια. Απορώ με την γυναίκα μου που με άντεξε...
Τέλος πάντων, αναζητώντας λύση για τα ψυχολογικά προβλήματα του παιδιού μου, δέχτηκα και πήρα ένα ημίαιμο κουταβάκι μετά από ένα χρόνο περίπου. Στην αρχή ο γιος μου το έβλεπε να τραβολογάει το παντελόνι του, κι έπιανε το κεφάλι του ότι το σκυλάκι τον δάγκωσε...
Το κουταβάκι προσωποποίησε όλους τους φόβους του, και τελικά κατάλαβε ότι δεν έπρεπε να το φοβάται, κι έτσι μέσα σε λίγους μήνες ξεπεράστηκε το ψυχολογικό του πρόβλημα.
Άτυχο εκείνο το σκυλάκι. Ενός χρονών ήταν το χάλι του το μαύρο, απίστευτη δυσπλασία, υπέφερε, το κοιμήσαμε κι αυτό. Γι αυτό δεν νοιώθω τύψεις...
Τότε το παιδί, ρώτησε για πρώτη φορά που είναι το τέρας!!!
Θυμήθηκε ότι το τέρας τον δάγκωσε λίγο, ότι δεν το ήθελε, ότι κατα λάθος έγινε...Το παιδί είναι μια χαρά πλέον. Δεν έχει κανένα κουσούρι από το συμβάν.
Όνομα κι αυτό που διάλεξα!!! Πολύ βλακεία... Έβλεπε κάποιος το σκυλί και το ψιλοφοβόταν, και μόλις άκουγε το όνομα του, σιγουρευόταν ότι έπρεπε να το φοβηθεί...
Δεν πιστεύω ότι φταίει η ράτσα.
Πιστεύω ότι έπεσα σε κακή συγκυρία.
Όμως εφαρμόζω πλέον μια απλή συνταγή:
Προσέχω!!!
Η Λάρα, είναι ένας σκύλος φύλακας, όμως τα λατρεύει τα παιδιά μου.
Φυσικά τα παιδιά μου είναι η αιτία που παίζει περισσότερο, δεν της στερούν κάτι από εμένα... Με τα ξένα παιδιά δεν το ρισκάρω. Έχω φτιάξει ένα κλουβί, που από κουτάβι έμπαινε για κάποιες ώρες μέσα, κι εκεί έχει το σπιτάκι της και ξέρει πως εκεί ησυχάζει.
Όταν εχω επισκέψεις, το σκυλί κλείνεται εκεί, και τελειώνει κάθε θέμα.
Τα είπα όσο πιο σύντομα μπορούσα. :?
