Θα ήθελα να σας πω μια ιστορία, ελπίζοντας να μην σας κουράσω πολύ..
Πρίν από κάποια χρόνια, ένα μέλος της οικογένειάς μου αρρώστησε βαριά. Η Ίρμα λοιπόν ήταν τότε ο επίσημα πρώτος μου σκύλος. Και λέω "επίσημα" γιατί είχαν γίνει προσπάθειες να υιοθετήσουμε σκύλο ή γάτα απ' την πλευρά μου πολλές φορές. Ότι αδέσποτο έβρισκα, του κότσαρα μία κορδέλα φανταζί στο λαιμό και το κουβαλούσα σπίτι. Οι δικοί μου είχαν συνηθίσει τόσο πολύ, που πλέον ούτε που αντιδρούσαν. Ταΐζαμε το σκυλί και ξανά έξω. Έφτασε η ώρα λοιπόν που έμαθα πως η Ίρμα μου, έπρεπε να φύγει από το σπίτι. Έτσι είπαν οι γιατροί. Οποιαδήποτε επαφή με μικρόβια μπορούσε να αποβεί μοιραία. Να πω ότι στεναχωρήθηκα; Θα ήταν πολύ λίγο. Το είπαν όμως οι γιατροί. Μαζέψαμε τα λουράκια, τα παιχνίδια, το κρεβατάκι της, την τροφή της, μαγειρέψαμε και πόσα κιλά ρύζι με κιμά, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και την πήγαμε σε μία θεία μου στον Πειραιά. Την άφησα εκεί, να με κοιτάει με τα μαύρα της ματάκια καθώς έκλεινα την πόρτα και την άφηνα "στα ξένα χέρια". Μάθαινα νέα της κάθε μέρα. Η Ίρμα δεν έτρωγε. Η Ίρμα δεν έπινε ούτε νερό. Η Ίρμα έκανε τσίσα σε όλα τα χαλιά και τους καναπέδες της θείας (καημένη θεία ). Λίγες μέρες μετά, γυρνώντας από το σχολείο, παρατήρησα μία ανησυχία στο σπίτι. Δεν έδωσα τόσο μεγάλη σημασία, μιας και ήταν έτσι κι αλλιώς μια πολύ δύσκολη περίοδος για την οικογένειά μου. Το βράδυ μου το ξεφούρνισαν. Η Ίρμα το σκασε. Το σκασε;;; Πανικός.. Πήρα σβάρνα με τον πατέρα μου όλο τον Πειραιά. "Πάει το σκυλί, πάρτο απόφαση" μου έλεγε. Έμαθα αργότερα ότι το σκυλί το είχε σκάσει από το πρωί και το έψαχνε όλη μέρα ο ξάδερφός μου. Δεν μου το είχανε πει για να μην στεναχωρηθώ. Γυρίσαμε σπίτι σκασμένοι και οι δύο. Όλο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι και κρατούσα κλαίγοντας αγκαλιά το σεντονάκι της. Τα ξημερώματα πήραμε τηλέφωνο σε όλους τους ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς να κάνουμε ανακοίνωση. (Μιλάω για το 1996. Ούτε για τσιπάρισμα ξέραμε τότε ούτε για τίποτα). Μόλις άνοιξε το ιατρείο του κτηνιάτρου, τον πήρα τηλέφωνο. Η Ίρμα όταν το έσκασε φορούσε το λουράκι της, με το tag του αντιλυσσικού και τα στοιχεία του γιατρού. "Ελα βρε Έλενα", μου λέει "Τώρα θα σ' έπαιρνα κι εγώ. Η Ίρμα βρέθηκε. Τη βρήκε μια κυρία στον Προφήτη Ηλία πάνω" !!!!! Η χαρά μου δεν περιγράφεται με λέξεις... Δεν πήγα σχολείο. Πήρα τη γιαγιά μου από το χέρι, πήραμε γλυκά από το ζαχαροπλαστείο και βουρ για το σπίτι της κυρίας.
Την είδα από το μπαλκόνι. "ΙΡΜΑ" φώναξα και κατέβηκε κουτρουβαλώντας τις σκάλες και τσουπ! πήδηξε στην αγκαλιά μου. Τι τύχη μέσα στην ατυχία μας ήταν αυτή!!! Τόσο έντονα συναισθήματα δεν είχα αισθανθεί ποτέ στη ζωή μου. Η κυριούλα που τη βρήκε (να 'ναι καλά όπου κι αν βρίσκεται), μου είπε πως κάθε βράδυ ερχόταν μια φίλη της και βλέπανε παρέα το "Καλημέρα Ζωή" (Ιστορικές εποχές!!). Φεύγοντας, βρήκε την Ίρμα κουλουριασμένη στο χαλάκι της εισόδου. "Φαινόταν πως είναι από σπίτι το σκυλί κι αμέσως κάλεσα το γιατρό πρωί πρωί να σε βρεί" μου είπε.
Μετά από αυτό δεν υπολογίσαμε τίποτα. Στα κομμάτια να πάνε και οι γιατροί και όλα. Πλύναμε και σαπουνίσαμε την Ίρμα και ξαναέμεινε στο σπίτι της μαζί μας. Το μέλος της οικογένειάς μου, πήρε το ελεύθερο από τους γιατρούς εκείνες της μέρες να βγεί από το νοσοκομείο και να περάσει τις μέρες του Πάσχα μαζί μας. Απολυμάναμε το σπίτι και το σκύλο μαζί. Έπρεπε όμως να προσέχουμε να μην έρθουν σε επαφή για παν ενδεχόμενο. Όταν φέραμε στο σπίτι τον άνθρωπο από το νοσοκομείο χοροπηδούσε η Ίρμα πάνω κάτω τόσο έντονα, σα να ήταν πάνω σε τραμπολίνο. "Ίρμα", της είπα "Εμείς θα πάμε στην κρεβατοκάμαρα κι εσύ θα καθήσεις εδώ σαν καλό κορίτσι. Δεν θα έρθεις μέσα καθόλου, παρά μόνο θα κοιτάς από μακρυά". Η Ίρμα δεν κουνήθηκε από το χωλ. Καθόταν και κοίταγε κουνώντας την ουρά της με μανία και ακούγοντας τον αγαπημένο της άνθρωπο να της λέει από την κρεβατοκάμαρα "Πού είναι το κορίτσι μου; Πού είναι το Ιρμάκι μου;" Κοιτούσε, αλλά δεν κούνησε στιγμή κι ας είχε να τον δεί βδομάδες ολόκληρες. Όταν φύγαμε όλοι από το υπνοδωμάτιο και κλείσαμε και το φως για να ξεκουραστεί ο ασθενής μας, μόνο τότε η Ίρμα δειλά δειλά πλησίασε, του έγλυψε το χέρι και δεν ξαναμπήκε στο δωμάτιο. Ήταν η τελευταία φορά που ειδωθήκανε οι δυό τους. Μετά από λίγο καιρό ο άνθρωπός μας "ταξίδεψε" για αλλού. "Έφυγε" βράδυ και η Ίρμα σα να το ήξερε, κρύφτηκε κάτω από μία πολυθρόνα και ούρλιαζε σαν το λύκο για ώρες...
Για όσους είστε ακόμα εδώ και διαβάζετε, νομίζω πως η ιστορία μου αυτή δίνει μία σαφή απάντηση στο ερώτημα " Γιατί μας αρέσουν τα σκυλιά". Πώς να μην αγαπήσεις αυτά τα πλάσματα; Καταλαβαίνουν τα πάντα. ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Για μένα τα ζώα είναι πάνω από τους ανθρώπους και ζητώ συγνώμη αν προσβάλω κάποιον με αυτό που γράφω. Εμείς είμαστε απλώς παράσιτα. Τα ζώα είναι μοναδικά πλάσματα και δικαίως ο σκύλος χαρακτηρίζεται ως ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου. Και πολύς μας πέφτει.
Η Ίρμα έμεινε μαζί μου 15 ολόκληρα χρόνια. Σήμερα ελπίζω να βρίσκεται κάπου μαζί με τον άνθρωπο που την αγάπησε τόσο. Και ήταν το καλύτερο σκυλί του κόσμου. Μου έδωσε κουράγιο και δύναμη όσο κανένας άνθρωπος, στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου. Αγάπησε και φρόντιζε ότι λογής παρατημένο ζώο φιλοξενούσα. Μέχρι που "υιοθέτησε" και θήλασε ένα νεογέννητο γατάκι. Ίσως να του έσωσε και τη ζωή. Δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς την αγάπη των ζώων μέσα σε αυτή. Και λυπάμαι, νιώθω οίκτο για τους ανθρώπους που αδυνατούν να το αισθανθούν αυτό.
Ελπίζω να μη σας κούρασα. Θα ήθελα να κλείσω το κείμενο με μία φωτογραφία της αν δε σας πειράζει..
Φιλικά,
Έλενα
Πρίν από κάποια χρόνια, ένα μέλος της οικογένειάς μου αρρώστησε βαριά. Η Ίρμα λοιπόν ήταν τότε ο επίσημα πρώτος μου σκύλος. Και λέω "επίσημα" γιατί είχαν γίνει προσπάθειες να υιοθετήσουμε σκύλο ή γάτα απ' την πλευρά μου πολλές φορές. Ότι αδέσποτο έβρισκα, του κότσαρα μία κορδέλα φανταζί στο λαιμό και το κουβαλούσα σπίτι. Οι δικοί μου είχαν συνηθίσει τόσο πολύ, που πλέον ούτε που αντιδρούσαν. Ταΐζαμε το σκυλί και ξανά έξω. Έφτασε η ώρα λοιπόν που έμαθα πως η Ίρμα μου, έπρεπε να φύγει από το σπίτι. Έτσι είπαν οι γιατροί. Οποιαδήποτε επαφή με μικρόβια μπορούσε να αποβεί μοιραία. Να πω ότι στεναχωρήθηκα; Θα ήταν πολύ λίγο. Το είπαν όμως οι γιατροί. Μαζέψαμε τα λουράκια, τα παιχνίδια, το κρεβατάκι της, την τροφή της, μαγειρέψαμε και πόσα κιλά ρύζι με κιμά, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και την πήγαμε σε μία θεία μου στον Πειραιά. Την άφησα εκεί, να με κοιτάει με τα μαύρα της ματάκια καθώς έκλεινα την πόρτα και την άφηνα "στα ξένα χέρια". Μάθαινα νέα της κάθε μέρα. Η Ίρμα δεν έτρωγε. Η Ίρμα δεν έπινε ούτε νερό. Η Ίρμα έκανε τσίσα σε όλα τα χαλιά και τους καναπέδες της θείας (καημένη θεία ). Λίγες μέρες μετά, γυρνώντας από το σχολείο, παρατήρησα μία ανησυχία στο σπίτι. Δεν έδωσα τόσο μεγάλη σημασία, μιας και ήταν έτσι κι αλλιώς μια πολύ δύσκολη περίοδος για την οικογένειά μου. Το βράδυ μου το ξεφούρνισαν. Η Ίρμα το σκασε. Το σκασε;;; Πανικός.. Πήρα σβάρνα με τον πατέρα μου όλο τον Πειραιά. "Πάει το σκυλί, πάρτο απόφαση" μου έλεγε. Έμαθα αργότερα ότι το σκυλί το είχε σκάσει από το πρωί και το έψαχνε όλη μέρα ο ξάδερφός μου. Δεν μου το είχανε πει για να μην στεναχωρηθώ. Γυρίσαμε σπίτι σκασμένοι και οι δύο. Όλο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι και κρατούσα κλαίγοντας αγκαλιά το σεντονάκι της. Τα ξημερώματα πήραμε τηλέφωνο σε όλους τους ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς να κάνουμε ανακοίνωση. (Μιλάω για το 1996. Ούτε για τσιπάρισμα ξέραμε τότε ούτε για τίποτα). Μόλις άνοιξε το ιατρείο του κτηνιάτρου, τον πήρα τηλέφωνο. Η Ίρμα όταν το έσκασε φορούσε το λουράκι της, με το tag του αντιλυσσικού και τα στοιχεία του γιατρού. "Ελα βρε Έλενα", μου λέει "Τώρα θα σ' έπαιρνα κι εγώ. Η Ίρμα βρέθηκε. Τη βρήκε μια κυρία στον Προφήτη Ηλία πάνω" !!!!! Η χαρά μου δεν περιγράφεται με λέξεις... Δεν πήγα σχολείο. Πήρα τη γιαγιά μου από το χέρι, πήραμε γλυκά από το ζαχαροπλαστείο και βουρ για το σπίτι της κυρίας.
Την είδα από το μπαλκόνι. "ΙΡΜΑ" φώναξα και κατέβηκε κουτρουβαλώντας τις σκάλες και τσουπ! πήδηξε στην αγκαλιά μου. Τι τύχη μέσα στην ατυχία μας ήταν αυτή!!! Τόσο έντονα συναισθήματα δεν είχα αισθανθεί ποτέ στη ζωή μου. Η κυριούλα που τη βρήκε (να 'ναι καλά όπου κι αν βρίσκεται), μου είπε πως κάθε βράδυ ερχόταν μια φίλη της και βλέπανε παρέα το "Καλημέρα Ζωή" (Ιστορικές εποχές!!). Φεύγοντας, βρήκε την Ίρμα κουλουριασμένη στο χαλάκι της εισόδου. "Φαινόταν πως είναι από σπίτι το σκυλί κι αμέσως κάλεσα το γιατρό πρωί πρωί να σε βρεί" μου είπε.
Μετά από αυτό δεν υπολογίσαμε τίποτα. Στα κομμάτια να πάνε και οι γιατροί και όλα. Πλύναμε και σαπουνίσαμε την Ίρμα και ξαναέμεινε στο σπίτι της μαζί μας. Το μέλος της οικογένειάς μου, πήρε το ελεύθερο από τους γιατρούς εκείνες της μέρες να βγεί από το νοσοκομείο και να περάσει τις μέρες του Πάσχα μαζί μας. Απολυμάναμε το σπίτι και το σκύλο μαζί. Έπρεπε όμως να προσέχουμε να μην έρθουν σε επαφή για παν ενδεχόμενο. Όταν φέραμε στο σπίτι τον άνθρωπο από το νοσοκομείο χοροπηδούσε η Ίρμα πάνω κάτω τόσο έντονα, σα να ήταν πάνω σε τραμπολίνο. "Ίρμα", της είπα "Εμείς θα πάμε στην κρεβατοκάμαρα κι εσύ θα καθήσεις εδώ σαν καλό κορίτσι. Δεν θα έρθεις μέσα καθόλου, παρά μόνο θα κοιτάς από μακρυά". Η Ίρμα δεν κουνήθηκε από το χωλ. Καθόταν και κοίταγε κουνώντας την ουρά της με μανία και ακούγοντας τον αγαπημένο της άνθρωπο να της λέει από την κρεβατοκάμαρα "Πού είναι το κορίτσι μου; Πού είναι το Ιρμάκι μου;" Κοιτούσε, αλλά δεν κούνησε στιγμή κι ας είχε να τον δεί βδομάδες ολόκληρες. Όταν φύγαμε όλοι από το υπνοδωμάτιο και κλείσαμε και το φως για να ξεκουραστεί ο ασθενής μας, μόνο τότε η Ίρμα δειλά δειλά πλησίασε, του έγλυψε το χέρι και δεν ξαναμπήκε στο δωμάτιο. Ήταν η τελευταία φορά που ειδωθήκανε οι δυό τους. Μετά από λίγο καιρό ο άνθρωπός μας "ταξίδεψε" για αλλού. "Έφυγε" βράδυ και η Ίρμα σα να το ήξερε, κρύφτηκε κάτω από μία πολυθρόνα και ούρλιαζε σαν το λύκο για ώρες...
Για όσους είστε ακόμα εδώ και διαβάζετε, νομίζω πως η ιστορία μου αυτή δίνει μία σαφή απάντηση στο ερώτημα " Γιατί μας αρέσουν τα σκυλιά". Πώς να μην αγαπήσεις αυτά τα πλάσματα; Καταλαβαίνουν τα πάντα. ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Για μένα τα ζώα είναι πάνω από τους ανθρώπους και ζητώ συγνώμη αν προσβάλω κάποιον με αυτό που γράφω. Εμείς είμαστε απλώς παράσιτα. Τα ζώα είναι μοναδικά πλάσματα και δικαίως ο σκύλος χαρακτηρίζεται ως ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου. Και πολύς μας πέφτει.
Η Ίρμα έμεινε μαζί μου 15 ολόκληρα χρόνια. Σήμερα ελπίζω να βρίσκεται κάπου μαζί με τον άνθρωπο που την αγάπησε τόσο. Και ήταν το καλύτερο σκυλί του κόσμου. Μου έδωσε κουράγιο και δύναμη όσο κανένας άνθρωπος, στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου. Αγάπησε και φρόντιζε ότι λογής παρατημένο ζώο φιλοξενούσα. Μέχρι που "υιοθέτησε" και θήλασε ένα νεογέννητο γατάκι. Ίσως να του έσωσε και τη ζωή. Δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς την αγάπη των ζώων μέσα σε αυτή. Και λυπάμαι, νιώθω οίκτο για τους ανθρώπους που αδυνατούν να το αισθανθούν αυτό.
Ελπίζω να μη σας κούρασα. Θα ήθελα να κλείσω το κείμενο με μία φωτογραφία της αν δε σας πειράζει..
Φιλικά,
Έλενα
