Σημασια εχει να περναμε και οσο γινεται απαρατηρητοι και να κραταμε ένα σοβαρο προφιλ.
Αν εισαι για παραδειγμα σε κανενα χωριο και βγαζεις βολτα τον σκυλο και ο σκυλος σε σερνει σαν να εισαι ελκυθρο και σουζαρει κάθε φορα που βλεπει αλλον σκυλο και εσυ αρχισεις τα φους και τα ζιτς και τα πλατς και τα χίαρ, οι αλλοι θα σου κρεμασουν κουδουνια.
Βεβαια, όταν θα εχεις προχωρησει στην εκπαιδευση και ο σκυλος θα εκτελει σαν κομάντο, θα ξανακερδισεις τον χαμενο σεβασμο και από ψωνιο θα γινεις ο πρωτος μαγκας.
Σοβαρα τωρα, οι γερμανικες λέξεις προτιμωνται από τους ψαγμενους, γιατι δεν χρησιμοποιουνται στην καθομιλουμενη και επειδη είναι κοφτές λεξεις με πολλα συμφωνα.
Αλλά αν σε βολευουν οι ελληνικες, τοτε προχωρα αλά ελληνικα, όπως κανουν νομιζω οι περισσοτεροι.
Για το καψιμο ειμαι λιγο επιφυλακτικος. Ο σκυλος καταλαβαινει πότε του λεμε πχ «ελα» και πότε λεμε στον κολλητο μας «ελα ρε συ, τι λες τωρα». Και αυτό λογω του τονου που λεμε την εντολη αλλά και επειδη ο σκυλος νοιωθει ότι μιλαμε σ’ αυτον.
Πόσες φορες συζητωντας με το ετερον ημυσι η τον φιλο μας δεν λεμε το ονομα του σκυλου? Ο σκυλος ουτε ερχεται, ουτε μας κοιταζει ή μπορει να κοιταξει λιγο για να δει αν τον θελουμε κατι. Αν τον καλεσουμε όμως κανονικα με το ονομα του, ή θα μας κοιταξει σταθερα στα ματια ή θα ερθει κοντα μας (αναλογα πώς του εχουμε μαθει).
Βεβαια, μπορει ανετα να γινει μερδεμα σε καποιες περιπτωσεις συμπτωσεων και να χανουμε εντολες ή να εχουμε εκτελεσεις που δεν ζητησαμε ή ο σκυλος να μπερδευτει και μην ξερει τι να κανει.
Τις εντολες περισσοτερο τις καιμε με κακη εκπαιδευση και λιγοτερο επειδη είναι λεξεις της καθημερινοτητας. Αλλά και οι καμενες εντολες μπορουν να ξαναγεννηθουν αν δουλευτουν ξανα από την αρχη.
Ο σκυλος που ξερει πού ανηκει, που σεβεται τον ιδιοκτητη του και που εχει στενη σχεση μαζι του, θα κανει πως δεν ακουει όταν δωσει καποιος ξενος μια εντολη (αραγε ισχυει αυτο σε ολες τις φυλές?), εκτος από τις περιπτωσεις που αυτό χρειαζεται, όπως αναφερθηκε, οι οποιες όμως είναι σχετικα σπανιες.