Αγαπημένοι μου φίλοι,
Η ώρα είναι 4.15 ξημερώματα Μ. Σαββάτου.
Γράφω σε μια κόλλα χαρτί τις σκέψεις μου, χωρίς να ξέρω πότε και αν θα τις μοιραστώ μαζί σας.
Ξενυχτάω καθισμένη δίπλα στο σκύλο μου, που κλαψουρίζει από πόνο και πανικό, προσέχοντας τη ροή του ορού...
Ο μικρός έκανε πριν μισή ώρα άλλη μια επιληπτική κρίση.
Η 10η, η 12η ? Δεν θυμάμαι πια…έχω χάσει τον αριθμό…
Ελπίζω με το 4ο Gardenal να περιοριστούν οι κρίσεις…
Όταν σταματά να κλαίει με πιάνει πανικός. Νομίζω ότι πέθανε, ότι έπαψε να παλεύει... Δεν έχω άλλα δάκρυα...
Ξεκινήσαμε το πρωί για Πάρνηθα.
Είχε καλή μέρα και ο ήλιος έλαμπε. Λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων του Χρήστου αναγκαστήκαμε και μείναμε Αθήνα. Είπαμε λοιπόν να εκμεταλλευτούμε την όμορφη μέρα και να ξεκινήσουμε για πεζοπορία στο βουνό.
Φτάσαμε στο Μπάφι κατά το μεσημεράκι.
Ήπιαμε ένα καφέ και συνεχίσαμε για Μόλα. Ήμασταν μόνοι μας. Πήραμε το γνώριμο ορειβατικό μονοπάτι για το Μήλεσι.
Ο Iggy έτρεχε σαν τρελός στο βουνό! Από τη χαρά του κυλιόταν στο βρεγμένο χορτάρι και πήγαινε πάνω-κάτω στο μονοπάτι.
Τον καμαρώναμε… «Μεγάλωσε ο μικρούλης μας…»
Μετά από 3 ώρες είχαμε διανύσει ήδη σχεδόν 20km απόσταση. Ξαφνικά βλέπω το σκυλί μου να έχει κάτι στο στόμα. Πετάω το σακίδιό μου και τρέχω γρήγορα προς το μέρος του. Προλαβαίνω και του βγάζω από το στόμα ένα κομμάτι από φρεσκογδαρμένο τομάρι ζώου.
«Καλά, που βρέθηκε αυτό μέσα στο δάσος?…, ευτυχώς που δεν το κατάπιε!» σκέφτηκα.
Μάλωσα τον Iggy για την αταξία του και πήρα πάλι το σακίδιο στην πλάτη μου. Ετοιμαζόμασταν για το δρόμο του γυρισμού, όταν πριν καλά καλά περάσει μισό λεπτό, βλέπω το σκυλί μου να τρέχει γύρω μας με ασταθή βήματα και με τα μάτια γεμάτα πανικό και τρόμο. Δεν προλαβαίνω να αντιδράσω και σε κλάσματα δευτερολέπτου τον βλέπω να πέφτει κάτω και να βγάζει αφρούς από το στόμα.
ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ? ΦΟΛΑ? Μας έπιασε απόγνωση!
Ήμασταν 20 ολόκληρα χιλιόμετρα μακριά από το αυτοκίνητο, μόνοι μέσα στο δάσος. Ο μικρός άρχιζε να παθαίνει σπασμούς και να τρέμει ολόκληρος. Προσπάθησα να του προκαλέσω εμετό. Τίποτα.
Τον τυλίξαμε στο μπουφάν μου και τον πήραμε στα χέρια. Αρχίσαμε να τρέχουμε στο στενό μονοπάτι. Ο Iggy χειροτέρευε. Ουρούσε και έκανε απανωτές διάρροιες. Η αναπνοή του γινόταν όλο και πιο αργή.
Τα χέρια και τα πόδια μας δεν μας κρατούσαν άλλο. Το σκυλί ήταν 35 κιλά και σε ημιθανή κατάσταση.
Λέγαμε ο ένας στον άλλο «κουράγιο» όταν από την κούραση και την εξάντληση μας έπιανε λιποθυμία.
Δεν ξέρω πόσες ώρες πέρασαν μέχρι να φτάσουμε στο αυτοκίνητο...
Πάνω στο βουνό το κινητό μου δεν είχε σήμα. Δεν μπορούσα να πάρω τηλέφωνο κανέναν. Ο Iggy ήταν σχεδόν νεκρός. Ίσα ίσα που ανέπνεε. Τον βάλαμε γρήγορα στο πίσω κάθισμα και τον πήρα αγκαλιά. Έκλαιγα και παρακαλούσα τον Θεό να τον βοηθήσει.
Κατεβήκαμε από την Πάρνηθα στις 8.00 το βράδυ και αρχίσαμε να ψάχνουμε φαρμακείο, κτηνιατρείο, οποιονδήποτε μπορούσε να μας βοηθήσει. Κανείς.
Βράδυ Μ. Παρασκευής. Όλα κλειστά. Όλοι απόντες. Απόγνωση.
Θυμήθηκα τον φίλο μου τον Γιάννη (να είναι πάντα καλά). Ο Γιάννης είχε ένα φίλο κτηνίατρο στην Καλλιθέα. Του τηλεφώνησα. Σε λίγα λεπτά είχε ενεργοποιηθεί μια ολόκληρη ομάδα για την σωτηρία του Iggy.
Φτάσαμε στην Καλλιθέα στις 9.00. Ο γιατρός είχε ενημερωθεί για το περιστατικό από τον Γιάννη και μας περίμενε. Μεταφέραμε τον αναίσθητο πια σκύλο μου στο ιατρείο…
Φύγαμε στις 12.00 το βράδυ. Ο γιατρός (χίλια ευχαριστώ Γιώργο) κατάφερε με πολύ κόπο να σώσει το σκυλί μας. Τουλάχιστον για την ώρα. Φέραμε τον μικρό στο σπίτι. Οι πρώτες 48 ώρες είναι κρίσιμες.
Οι βοσκοί αυτού του είδους τις φόλες τις ονομάζουν «παγίδες». Φρεσκογδαρμένα τομάρια ζώων βουτηγμένα σε δηλητήριο. Φρίκη!
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΡΑΥΓΑΣΩ ΕIΝΑΙ : ΠΡΟΣΟΧΗ!!!ΠΟΤΕ έξω με το σκυλί χωρίς ατροπίνη στην τσάντα. Οι σχιζοφρενείς και οι ανώμαλοι είναι πια ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΙ!
Κοντεύει να ξημερώσει. Ο μικρός πονάει και κλαίει. Ουρεί επάνω του. Βγάζει αφρούς και σάλια από το στόμα του.
Θέλω να κάνετε όλοι μια προσευχή για τη σωτηρία του μικρού μου.
Δεν θέλω να πιστέψω ότι έφτασε η ώρα να του πω αντίο…
ΟΧΙ ΑΚΟΜΑ...!
Η ώρα είναι 4.15 ξημερώματα Μ. Σαββάτου.
Γράφω σε μια κόλλα χαρτί τις σκέψεις μου, χωρίς να ξέρω πότε και αν θα τις μοιραστώ μαζί σας.
Ξενυχτάω καθισμένη δίπλα στο σκύλο μου, που κλαψουρίζει από πόνο και πανικό, προσέχοντας τη ροή του ορού...
Ο μικρός έκανε πριν μισή ώρα άλλη μια επιληπτική κρίση.
Η 10η, η 12η ? Δεν θυμάμαι πια…έχω χάσει τον αριθμό…
Ελπίζω με το 4ο Gardenal να περιοριστούν οι κρίσεις…
Όταν σταματά να κλαίει με πιάνει πανικός. Νομίζω ότι πέθανε, ότι έπαψε να παλεύει... Δεν έχω άλλα δάκρυα...
Ξεκινήσαμε το πρωί για Πάρνηθα.
Είχε καλή μέρα και ο ήλιος έλαμπε. Λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων του Χρήστου αναγκαστήκαμε και μείναμε Αθήνα. Είπαμε λοιπόν να εκμεταλλευτούμε την όμορφη μέρα και να ξεκινήσουμε για πεζοπορία στο βουνό.
Φτάσαμε στο Μπάφι κατά το μεσημεράκι.
Ήπιαμε ένα καφέ και συνεχίσαμε για Μόλα. Ήμασταν μόνοι μας. Πήραμε το γνώριμο ορειβατικό μονοπάτι για το Μήλεσι.
Ο Iggy έτρεχε σαν τρελός στο βουνό! Από τη χαρά του κυλιόταν στο βρεγμένο χορτάρι και πήγαινε πάνω-κάτω στο μονοπάτι.
Τον καμαρώναμε… «Μεγάλωσε ο μικρούλης μας…»
Μετά από 3 ώρες είχαμε διανύσει ήδη σχεδόν 20km απόσταση. Ξαφνικά βλέπω το σκυλί μου να έχει κάτι στο στόμα. Πετάω το σακίδιό μου και τρέχω γρήγορα προς το μέρος του. Προλαβαίνω και του βγάζω από το στόμα ένα κομμάτι από φρεσκογδαρμένο τομάρι ζώου.
«Καλά, που βρέθηκε αυτό μέσα στο δάσος?…, ευτυχώς που δεν το κατάπιε!» σκέφτηκα.
Μάλωσα τον Iggy για την αταξία του και πήρα πάλι το σακίδιο στην πλάτη μου. Ετοιμαζόμασταν για το δρόμο του γυρισμού, όταν πριν καλά καλά περάσει μισό λεπτό, βλέπω το σκυλί μου να τρέχει γύρω μας με ασταθή βήματα και με τα μάτια γεμάτα πανικό και τρόμο. Δεν προλαβαίνω να αντιδράσω και σε κλάσματα δευτερολέπτου τον βλέπω να πέφτει κάτω και να βγάζει αφρούς από το στόμα.
ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ? ΦΟΛΑ? Μας έπιασε απόγνωση!
Ήμασταν 20 ολόκληρα χιλιόμετρα μακριά από το αυτοκίνητο, μόνοι μέσα στο δάσος. Ο μικρός άρχιζε να παθαίνει σπασμούς και να τρέμει ολόκληρος. Προσπάθησα να του προκαλέσω εμετό. Τίποτα.
Τον τυλίξαμε στο μπουφάν μου και τον πήραμε στα χέρια. Αρχίσαμε να τρέχουμε στο στενό μονοπάτι. Ο Iggy χειροτέρευε. Ουρούσε και έκανε απανωτές διάρροιες. Η αναπνοή του γινόταν όλο και πιο αργή.
Τα χέρια και τα πόδια μας δεν μας κρατούσαν άλλο. Το σκυλί ήταν 35 κιλά και σε ημιθανή κατάσταση.
Λέγαμε ο ένας στον άλλο «κουράγιο» όταν από την κούραση και την εξάντληση μας έπιανε λιποθυμία.
Δεν ξέρω πόσες ώρες πέρασαν μέχρι να φτάσουμε στο αυτοκίνητο...
Πάνω στο βουνό το κινητό μου δεν είχε σήμα. Δεν μπορούσα να πάρω τηλέφωνο κανέναν. Ο Iggy ήταν σχεδόν νεκρός. Ίσα ίσα που ανέπνεε. Τον βάλαμε γρήγορα στο πίσω κάθισμα και τον πήρα αγκαλιά. Έκλαιγα και παρακαλούσα τον Θεό να τον βοηθήσει.
Κατεβήκαμε από την Πάρνηθα στις 8.00 το βράδυ και αρχίσαμε να ψάχνουμε φαρμακείο, κτηνιατρείο, οποιονδήποτε μπορούσε να μας βοηθήσει. Κανείς.
Βράδυ Μ. Παρασκευής. Όλα κλειστά. Όλοι απόντες. Απόγνωση.
Θυμήθηκα τον φίλο μου τον Γιάννη (να είναι πάντα καλά). Ο Γιάννης είχε ένα φίλο κτηνίατρο στην Καλλιθέα. Του τηλεφώνησα. Σε λίγα λεπτά είχε ενεργοποιηθεί μια ολόκληρη ομάδα για την σωτηρία του Iggy.
Φτάσαμε στην Καλλιθέα στις 9.00. Ο γιατρός είχε ενημερωθεί για το περιστατικό από τον Γιάννη και μας περίμενε. Μεταφέραμε τον αναίσθητο πια σκύλο μου στο ιατρείο…
Φύγαμε στις 12.00 το βράδυ. Ο γιατρός (χίλια ευχαριστώ Γιώργο) κατάφερε με πολύ κόπο να σώσει το σκυλί μας. Τουλάχιστον για την ώρα. Φέραμε τον μικρό στο σπίτι. Οι πρώτες 48 ώρες είναι κρίσιμες.
Οι βοσκοί αυτού του είδους τις φόλες τις ονομάζουν «παγίδες». Φρεσκογδαρμένα τομάρια ζώων βουτηγμένα σε δηλητήριο. Φρίκη!
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΡΑΥΓΑΣΩ ΕIΝΑΙ : ΠΡΟΣΟΧΗ!!!ΠΟΤΕ έξω με το σκυλί χωρίς ατροπίνη στην τσάντα. Οι σχιζοφρενείς και οι ανώμαλοι είναι πια ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΙ!
Κοντεύει να ξημερώσει. Ο μικρός πονάει και κλαίει. Ουρεί επάνω του. Βγάζει αφρούς και σάλια από το στόμα του.
Θέλω να κάνετε όλοι μια προσευχή για τη σωτηρία του μικρού μου.
Δεν θέλω να πιστέψω ότι έφτασε η ώρα να του πω αντίο…
ΟΧΙ ΑΚΟΜΑ...!
δεν εχω λογια να γραψω κατι αλλο..αυτην την στιγμη.
