Το πιο δύσκολο θέμα ανοίγω σήμερα αγόρι μου... Το θέμα του αποχαιρετισμού μας...
Ήρθες στη ζωή μου και μόνο χαρές μου έφερες... Μόνο καμάρι ένιωθα για σένα, περηφάνια και απέραντη αγάπη. Προσπαθώ να θυμηθώ μια στιγμή που να έχασα μαζί σου την ψυχραιμία μου, να θύμωσα αλλά δεν υπάρχει ούτε μία. Ακόμα και όταν προσπαθούσα να είμαι λίγο αυστηρή μαζί σου με κοιτούσες με αυτό το βλέμμα και αμέσως έσκαγα χαμόγελο....
Περάσες πολλά αγόρι μου και προσπάθησα να σε κρατήσω... Δεν τα κατάφερα και αυτό με θλίβει. Προσπαθώ να μη σκέφτομαι μόνο τις τελευταίες μας στιγμές αλλά ακόμα δεν τα καταφέρνω... Συγχώρεσε με για αυτό. Θα έρθει η στιγμή που θα σκέφτομαι μόνο τις ανέμελες μας στιγμές. Θα έρθει...
Ο μικρός μου μουσάκος έφυγε χθες το απόγευμα... Η διάγνωση ήταν οξεία ηπατική ανεπάρκεια. Δε θέλω να μιλήσω ούτε για αιτίες ούτε για ελπίδες ούτε για τίποτα. Έρχεται η στιγμή που σκέφτεσαι τι είναι καλύτερο για το πλάσμα που σε εμπιστεύεται για την ευζωία του. Και εγώ δεν ήθελα πλέον να καταχραστώ ούτε να προδώσω αυτή του την εμπιστοσύνη. Το μόνο σίγουρο είναι οτι εκεί που είναι τώρα είναι ήρεμος, καλά και ξεκούραστος. Και ότι μου λείπει...
Έθεσε πολύ ψηλά τον πήχη με τον χαρακτήρα του και είμαι ευτυχισμένη που μοιράστηκε μαζί μου την σύντομη αυτή ζωούλα του.
Ορεστάκο μου, τρελό μου μουσάκι από την τελευταία μας στιγμή και μετά δε φεύγει από το μυαλό μου το σημείο αυτό από το ποίημα του W.H. Auden που λέει..
He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song,
I thought that love would last for ever: I was wrong.
Τώρα αγόρι μου μπορείς να παίζεις πλέον ανέμελος...
Ήρθες στη ζωή μου και μόνο χαρές μου έφερες... Μόνο καμάρι ένιωθα για σένα, περηφάνια και απέραντη αγάπη. Προσπαθώ να θυμηθώ μια στιγμή που να έχασα μαζί σου την ψυχραιμία μου, να θύμωσα αλλά δεν υπάρχει ούτε μία. Ακόμα και όταν προσπαθούσα να είμαι λίγο αυστηρή μαζί σου με κοιτούσες με αυτό το βλέμμα και αμέσως έσκαγα χαμόγελο....
Περάσες πολλά αγόρι μου και προσπάθησα να σε κρατήσω... Δεν τα κατάφερα και αυτό με θλίβει. Προσπαθώ να μη σκέφτομαι μόνο τις τελευταίες μας στιγμές αλλά ακόμα δεν τα καταφέρνω... Συγχώρεσε με για αυτό. Θα έρθει η στιγμή που θα σκέφτομαι μόνο τις ανέμελες μας στιγμές. Θα έρθει...
Ο μικρός μου μουσάκος έφυγε χθες το απόγευμα... Η διάγνωση ήταν οξεία ηπατική ανεπάρκεια. Δε θέλω να μιλήσω ούτε για αιτίες ούτε για ελπίδες ούτε για τίποτα. Έρχεται η στιγμή που σκέφτεσαι τι είναι καλύτερο για το πλάσμα που σε εμπιστεύεται για την ευζωία του. Και εγώ δεν ήθελα πλέον να καταχραστώ ούτε να προδώσω αυτή του την εμπιστοσύνη. Το μόνο σίγουρο είναι οτι εκεί που είναι τώρα είναι ήρεμος, καλά και ξεκούραστος. Και ότι μου λείπει...
Έθεσε πολύ ψηλά τον πήχη με τον χαρακτήρα του και είμαι ευτυχισμένη που μοιράστηκε μαζί μου την σύντομη αυτή ζωούλα του.
Ορεστάκο μου, τρελό μου μουσάκι από την τελευταία μας στιγμή και μετά δε φεύγει από το μυαλό μου το σημείο αυτό από το ποίημα του W.H. Auden που λέει..
He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song,
I thought that love would last for ever: I was wrong.
Τώρα αγόρι μου μπορείς να παίζεις πλέον ανέμελος...
Τουλάχιστον ξέρουμε ότι ήταν τυχερός που σε είχε στη ζωή του και έκανες πάντα ότι καλύτερο για εκείνον!
