Δυστυχώς έχω την ατυχία να έχω υιοθετήσει σκυλί με δυσπλασία d και d2.
Ευθανασία θα της κάνω όταν ψυχολογικά δεν θα είναι καλά, για τα πόδια υπάρχουν και καροτσάκια που ελπίζω να χρειαστεί όσο πιο αργά γίνεται.
Όταν την πήρα δεν μπορούσε να τρέξει καθόλου και περπατούσε δύσκολα.
Τώρα τρέχει και λίγο και μπορεί να ανεβαίνει και στο κρεβάτι.
Γενικά η συμπεριφορά του γιατρού σου όπως την περιγράφεις από την αρχή δεν μου αρέσει.
Η εγχείρηση νομίζω πως μπορεί να γίνει μέχρι κάποια ηλικία.
Στην αρχή κάναμε κι εμείς φυσιοθεραπεία μετά το κόψαμε για οικονομικούς λόγους και συνεχίσαμε με θάλασσα. Βέβαια δεν είναι ακριβώς όπως πάνε όλα τα σκυλάκια για να κάνει την γυμναστική της, αλλά νταξ μια την έχω..
Την αφήνω να τρέχει και να πηδάει όσο θέλει γιατί ο μυς κρατάει τον σκελετό, βέβαια είναι πέντε χρόνων και δεν έχει και την όρεξη του δεκαμηνου. Πολύ σπάνια την κόβω, όταν ξεφύγει πολύ. Αν την αφήσω το βράδυ δεν μπορεί να σηκώνεται και με ξυπνάει να την καθίζω και να την σηκώνω.
Μια φορά την εβδομάδα μάλιστα την υποβάλλω και στο μαρτύριο ανεβάσματος ενός ορόφου με την σκάλα γιατί γυμνάζει μυς που δεν γυμνάζονται αλλιώς.
Χονδροτεινη, γλυκιζαμινη κάθε μέρα όπως είπαν και οι άλλοι.
Και δίαιτα δίαιτα δίαιτα. Το βάρος πρέπει να είναι όσο λιγότερο γίνεται, κάτι που δυστυχώς δεν έχω πετύχει. Δεν κινείται και πολύ για να κάψει αυτά που τρώει.
Να πω επίσης πως αν ήταν στο χέρι μου δεν θα την στειρωνα, αλλά την πήρα έτσι.
Συγγνώμη αλλά τον γιατρό σου όπως τον περιγράφεις τον αντιπαθησα.
Οι κουτσοί μπαίνουν σε καροτσάκι όχι στον τάφο.