Τρία χρόνια μετά, νιώθω πως μπορώ πια να απαντήσω στην ερώτηση "εκπαίδευση ή εξαναγκασμός".
Αρχικά δεν τίθεται δίλημμα. Αν εξαναγκαζεις, δεν εκπαιδευεις. Δεν δημιουργείς χώρο για μάθηση. Καταστέλλεις συμπεριφορές και οδηγείς το ζώο ή το ανθρώπο σε μια νέα συμπεριφορά προκειμένου να αποφύγει την τιμωρία.
Η Μουση σήμερα είναι αισίως σχεδόν 4 ετών και η πρόοδος που έχει γίνει είναι τεράστια (για τα δεδομένα εκείνης και όχι συγκρίνοντας την με άλλους σκύλους).
Ξεκινήσαμε με ένα σκύλο την ζωή μας που ούρλιαζε τα βράδια κ τα ξημερώματα για σχεδόν 2 χρόνια, ήταν αντιδραστικο σε όλα έξω από το σπίτι, ήταν αντιδραστικο σε όλα ΜΈΣΑ στο σπίτι, έγινε επιθετικό σε επισκέπτες στον χώρο μας ακόμα και σε όσους γνώριζε.
Είχε fixαρει σε fight mode Για παρά πολύ.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα κι άλλες συνέπειες. Δεν μπορούσε να ηρεμήσει, κατουρουσε συχνά από το άγχος της μέσα ακόμα κι αν μόλις είχε βγει βόλτα, έκανε κρίσεις κ χειροτέρευε η ασθένεια της.
Τα τελευταία 4 χρόνια έχω ασχοληθεί πολύ με το ζήτημα της εκπαίδευσης, της ψυχολογίας των ζώων, του στρες της, με τη διατροφή της με στόχο να τη βοηθήσω να νιώθει και να είναι καλά, δεδομένης της ασθένειας της.
Κατάλαβα με τα χρόνια ότι δεν έχει τόση σημασία αν ορίσεις όσα κάνεις σωστά ή λάθος πχ σωστή εκπαίδευση, λάθος εκπαίδευση κτλ. Σημασία έχει να αποφασίσεις τι σχέση θέλεις να δημιουργήσεις με τον σκύλο σου.
Θέλεις να δημιουργήσεις μια σχέση επιβολής; Θέλεις να δημιουργήσεις μια σχέση ασφαλείας; Δεν θέλεις να δημιουργήσεις καμία σχέση γιατί είναι σκύλος και απλά χρειάζεται ένα φαΐ, ένα μπολ νερό κ 2 βόλτες την ημέρα για την ανάγκη του;
Εγώ επέλεξα πολύ σύντομα (μετά από πολλά λαθη) τη σχέση που θέλω να χτίσω.
Σήμερα η Μουση εινσι ΆΨΟΓΗ στο σπίτι. Σαν να μην έχω σκυλο. Ξέρει πότε θα δουλέψω και θα κοιμηθεί, πότε παίζουμε, πότε είναι οκ να ασχοληθούμε μαζί της κ πότε όχι. Νιώθει ασφαλής, κοιμάται χωρίς να ουρλιάζει σε δικό της χώρο, Χαλαρώνει και δω triggαρετε από ήχους έξω από το σπίτι.
Έρχονται οι φίλοι μας ξανά στο σπίτι εδω και 2 χρόνια κανονικά. Έχουμε μια ρουτίνα που της επιτρέπει να νιώθει ασφαλής κ τελικά μετά από λίγο να αράζει μαζί μας.
Πήγαινει κάθε μήνα σχεδόν σε μια πανσιον κ εκεί περνάει ζάχαρη. Η κοπέλα που την έχει αφιερώνει καθημερινά χρόνο σε αυτή, την προνονει στο agility που τόσο της αρέσει κ όταν γυρίζει απολαμβάνει ήρεμη ξεκουραση κ ύπνο.
Έξω από το σπίτι αναφορικά με την αντιδραστικοτητα της έχουμε δουλέψει την αντίδραση της με τους άνθρωπους πρώτα, όμως έχουμε δρόμο. Η λίστα μας είναι τεράστια οπότε πάμε σιγά σιγά και it's ok στην τελική.
Τέλος, το ΠΙΟ σημαντικό από όλα. Έχουμε να κάνουμε κρίσεις σχεδόν 3 χρόνια. Ενισχύοντας την ασφάλεια, μειώνοντας τα ερεθίσματα που ενίσχυαν υπερβολικά Το άγχος της και αλλάζοντας εντελώς τη διατροφή της καταφέραμε όχι μόνο να μην έχουμε κρίσεις αλλά να έχουμε για 1η φορά στη ζωή της φυσιολογικές τιμές στις εξετάσεις της. Ο γιατρός δεν το πίστευε καθώς από την αρχή μας είχαν ξεκαθαρίσει ότι αθτο δεν θα συμβεί και "η μουση δεν θα είναι ποτέ ένα φυσιολογικό σκυλί".
Λοιπόν, πράγματι, δεν είναι ο μέσος σκύλος. Και σήμερα, σχεδόν 4 χρόνια από τότε που την πήραμε, νιώθω μόνο ευγνώμων για αυτό. Γιατί αυτός ο σκύλος, αυτά τα εμπόδια, αυτές οι δυσκολίες, το συναισθηματική roller coaster Που ζήσαμε Δεν Θα μας έφερνε εδώ.
Κλείνοντας λοιπόν, θέλω να θυμίσω αυτό. Πριν αποφασίσετε να κάνετε οτιδήποτε για τον σκύλο σας, αναρωτηθείτε τι σχέση θέλετε να δημιουργήσετε μαζί του.
Τίποτα δεν είναι ουδέτερο, ούτε καν ένα κολαρο. Ο τρόπος που θα χρησιμοποιήσετε τα πάντα (κολαρο, λουρι, τροφή, crate, βόλτες, το χαδι σας, την προσοχή σας) Θα καθορίσει τη σχέση,θα τη χρωματίσει είτε θετικά, είτε αρνητικά.
Κι αυτό λέει περισσότερα για εμάς, πάρα για εκείνα.
και όλες τις δικαιολογίες του κόσμου), μην σταματήσετε τις πάρα πολύ εντατικές προσπάθειες. Είτε μόνοι σας, είτε με εκπαιδευτή που να σου κάνει κλικ. Καμιά φορά το μόνο που χρειάζεται για να ξεχωρίσει το "καλό" από το "κακό", είναι αυτό το κλικ να ξέρεις. Είναι πάρα πολύ καλό, που χαλάρωσες εσύ. Την μικρή όμως, μην την αφήσεις να χαλαρώσει. Συνέχισε εντατικά με ότι έχετε διδαχθεί μέχρι στιγμής και λογικά, θα έρθει τελικά η μέρα, που θα καταλάβεις αλματώδη πρόοδο, εκεί που δεν θα το περιμένεις.
