Κατά βάση συμφωνώ πολύ με την προσέγγισή σου (άσχετα που εγώ τον κλείνω στο κρέιτ όταν έρχονται επισκέπτες γιατί είναι παλιόσκυλο ο ίδιος)
Θέλω, όμως, να ρωτήσω αν για σένα μπαίνει στην ίδια κατηγορία αυτός που σιχαίνεται με αυτόν που φοβάται και γιατί.
Υπάρχει αυτός που ψευτοφοβάται και ψιλοσιχαίνεται και δεν είναι και πολύ εξοικειωμένος και δεν πολυθέλει βρε παιδί μου, για μένα αυτός -εφ'όσον δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο και το ξέρω- θα πρέπει είτε να προσπαθήσει να έρθει σε επαφή, είτε να το υποστεί είτε να κάτσει σπίτι του.
Τι γίνεται, όμως, με την περίπτωση αυτού που όντως φοβάται δραματικά, όχι μόνο τον δικό σου σκύλο που είναι μεγαλόσωμος και "λύκος" αλλά όλα όλα τα σκυλιά? Κάποτε, άνηκα κι εγώ σε αυτή την κατηγορία και ακόμα θυμάμαι πως είναι αυτή η αίσθηση. Και, ναι, όταν ήμουν 20 και είχα την εναλλακτική να πάω ή να μην πάω, διάλεγα το δεύτερο καθώς δεν μπορούσα να υποβάλλω τον εαυτό μου σε αυτή τη διαδικασία (ήταν πραγματικά πολύ πολύ στρεσογόνο όλο αυτό, κι ας μου φαίνεται τώρα "αστείο"). Όταν, όμως, ήμουν παιδί και πήγαινα υποχρεωτικά με τους γονείς μου επίσκεψη σε φίλους που είχαν σκύλο, δεν μπορείς να διανοηθείς πόσο αγχωτικό και επίπονο ήταν όταν αποφάσιζαν ότι ήμουν αστεία και παρανοϊκή και ότι αφού "ο σκύλος δεν δαγκώνει" να "μην φοβάμαι καλέ".
Σε αυτή, λοιπόν, την περίπτωση τι θεωρείς ότι πρέπει να γίνεται? Δεν έχω, προφανώς, αντικειμενική ματιά καθώς για μένα αυτές οι στιγμές ήταν εφιαλτικές.
Ξαναλέω, συμφωνώ με την προσέγγισή σου επί του θέματος και, αν είχα σκύλο που ήξερα ότι δεν θα έκανε τίποτα απολύτως (εννοώντας να δαγκώσει/βλάψει) έτσι θα έπραττα γενικότερα. Όταν ακόμα ο δικός μου ήταν "καλό" σκυλί και ήξερα πως δεν θα αντιδρούσε άσχημα σε κανέναν, οι επισκέπτες είχαν ακριβώς αυτές τις επιλογές: να τον υποστούν με ό,τι αυτό συνεπάγεται -γλυψίματα, χοροπηδητά, τρίχες και λοιπά- ή να κάτσουν σπίτι τους. Τρεις από τους φίλους μου ανήκαν στην κατηγορία που περιέγραψα παραπάνω: δεν πολυθέλανε πολλά πολλά, δεν ήταν εξοικειωμένοι και πολύ, σιχαίνονταν και λίγο. Ήξεραν εξ αρχής ότι στο σπίτι υπάρχει σκύλος ο οποίος περιφέρεται ελεύθερα. Ο ένας από τους τρεις στο τέλος έγινε και φίλος με τον μικρό μου.
Αν, όμως, κάποιος μου έλεγε "ξέρεις Δάφνη, πραγματικά έχω πρόβλημα, ξέρω ότι δεν θα με φάει, αλλά δεν μπορώ καθόλου" τότε -εγώ- θα τον μάζευα.
Παρασύρθηκα και έγραψα πολλά, αλλά θα ήθελα πραγματικά και άλλες γνώμες και οπτικές επί του θέματος.
Θέλω, όμως, να ρωτήσω αν για σένα μπαίνει στην ίδια κατηγορία αυτός που σιχαίνεται με αυτόν που φοβάται και γιατί.
Υπάρχει αυτός που ψευτοφοβάται και ψιλοσιχαίνεται και δεν είναι και πολύ εξοικειωμένος και δεν πολυθέλει βρε παιδί μου, για μένα αυτός -εφ'όσον δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο και το ξέρω- θα πρέπει είτε να προσπαθήσει να έρθει σε επαφή, είτε να το υποστεί είτε να κάτσει σπίτι του.
Τι γίνεται, όμως, με την περίπτωση αυτού που όντως φοβάται δραματικά, όχι μόνο τον δικό σου σκύλο που είναι μεγαλόσωμος και "λύκος" αλλά όλα όλα τα σκυλιά? Κάποτε, άνηκα κι εγώ σε αυτή την κατηγορία και ακόμα θυμάμαι πως είναι αυτή η αίσθηση. Και, ναι, όταν ήμουν 20 και είχα την εναλλακτική να πάω ή να μην πάω, διάλεγα το δεύτερο καθώς δεν μπορούσα να υποβάλλω τον εαυτό μου σε αυτή τη διαδικασία (ήταν πραγματικά πολύ πολύ στρεσογόνο όλο αυτό, κι ας μου φαίνεται τώρα "αστείο"). Όταν, όμως, ήμουν παιδί και πήγαινα υποχρεωτικά με τους γονείς μου επίσκεψη σε φίλους που είχαν σκύλο, δεν μπορείς να διανοηθείς πόσο αγχωτικό και επίπονο ήταν όταν αποφάσιζαν ότι ήμουν αστεία και παρανοϊκή και ότι αφού "ο σκύλος δεν δαγκώνει" να "μην φοβάμαι καλέ".
Σε αυτή, λοιπόν, την περίπτωση τι θεωρείς ότι πρέπει να γίνεται? Δεν έχω, προφανώς, αντικειμενική ματιά καθώς για μένα αυτές οι στιγμές ήταν εφιαλτικές.
Ξαναλέω, συμφωνώ με την προσέγγισή σου επί του θέματος και, αν είχα σκύλο που ήξερα ότι δεν θα έκανε τίποτα απολύτως (εννοώντας να δαγκώσει/βλάψει) έτσι θα έπραττα γενικότερα. Όταν ακόμα ο δικός μου ήταν "καλό" σκυλί και ήξερα πως δεν θα αντιδρούσε άσχημα σε κανέναν, οι επισκέπτες είχαν ακριβώς αυτές τις επιλογές: να τον υποστούν με ό,τι αυτό συνεπάγεται -γλυψίματα, χοροπηδητά, τρίχες και λοιπά- ή να κάτσουν σπίτι τους. Τρεις από τους φίλους μου ανήκαν στην κατηγορία που περιέγραψα παραπάνω: δεν πολυθέλανε πολλά πολλά, δεν ήταν εξοικειωμένοι και πολύ, σιχαίνονταν και λίγο. Ήξεραν εξ αρχής ότι στο σπίτι υπάρχει σκύλος ο οποίος περιφέρεται ελεύθερα. Ο ένας από τους τρεις στο τέλος έγινε και φίλος με τον μικρό μου.
Αν, όμως, κάποιος μου έλεγε "ξέρεις Δάφνη, πραγματικά έχω πρόβλημα, ξέρω ότι δεν θα με φάει, αλλά δεν μπορώ καθόλου" τότε -εγώ- θα τον μάζευα.
Παρασύρθηκα και έγραψα πολλά, αλλά θα ήθελα πραγματικά και άλλες γνώμες και οπτικές επί του θέματος.