Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, κι ομοίως διαφορετικός είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει το πένθος. Είναι πολύ νωρίς για να πω αν ο δικός μου τρόπος είναι αποδοτικός ακόμα και για εμένα, καθώς έχουν περάσει λιγότερο από είκοσι μέρες... Κρατάω τα καλά του, το τι μου έδωσε, το τι ζήσαμε μαζί, τι μάθαμε μαζί και τι με δίδαξε. Με βοηθάει να είμαι καλά.
Δεν θα σου πω ότι δεν μελαγχολώ κάποιες στιγμές, θα είναι ψέμα. Έχει αλλάξει τόσο πολύ η καθημερινότητά μου τώρα που λείπει που δεν γίνεται να μην τον σκέφτομαι. Φαινομενικά είμαι πιο ελεύθερη, καθώς δεν έχω πια την ευθύνη του ούτε τους χρονικούς περιορισμούς που μου επέβαλε η συνύπαρξη μαζί του. Όμως, ειλικρινά, ας ήταν ακόμα εδώ κι ας είχα αυτούς τους περιορισμούς, αυτές τις ευθύνες κι αγωνίες πρόσθετες.
Σαφώς και ο πόνος που νιώθεις δεν έχει να κάνει με την ηλικία του... Όντως, ήταν ο σκύλος σου και θα πονούσε η απώλεια ακόμα κι αν ήταν 25... Δεν νομίζω να στο λένε για να υποβαθμίσουν τον πόνο σου, αλλά μάλλον για να στον απαλύνουν, χωρίς να καταλαβαίνουν ίσως πόσο σε στενοχωρεί. Εμένα, άνθρωποι που με αγαπάνε και με νοιάζονται και μου είπαν "ήταν απλά ένας σκύλος, ευτυχώς δεν ήταν άνθρωπος". Δεν το είπαν με κακία, απλά δεν έχουν νιώσει μέχρι τώρα ότι κάποιο άλλο πλάσμα, που δεν είναι άνθρωπος, είναι οικογένειά τους...
Δώσε χρόνο στον εαυτό σου και κράτα τις όμορφες στιγμές. Θυμήσου πόσο φωτιζόταν κι ο ίδιος όταν είχες καλή διάθεση. Είμαι σίγουρη ότι θέλουν το καλύτερο για εμάς ακόμα και τώρα που δεν είναι μαζί μας με τρόπο που μπορούμε να αντιληφθούμε