Η φοβική σκυλίτσα μας


ΒασιλικηΖ

Well-Known Member
26 Σεπτεμβρίου 2020
276
246
41
Δεν κατηγορησα το σκυλο μου. :LOL: Ειναι τελειος αλλωστε. Ομως δυστυχώς δεν υπάρχει πάντα χρόνος γι απευαισθητοποίηση. Ούτε μπορείς να ελέγξεις τα πάντα. Ίσως όμως παίζει ρόλο και η ηλικία, η στείρωση και άλλα. Ή όταν λέω ότι εμφανίζονται άλλα εννοώ πχ ότι η βασική φοβία είναι οι έντονοι θόρυβοι, όπως κεραυνοί και πυροτεχνήματα αλλά δε φανταζόμουν ότι θα τον ενοχλεί το μικρόφωνο ανακοίνωσης στον ηλεκτρικό.
Κατάλαβα. Σ ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να απαντήσεις
 


Aliki V.

Well-Known Member
1 Μαϊου 2020
554
527
49
Για σας και από εμένα,

Εδώ και 3 μήνες έχουμε υιοθετήσει μια ημίαιμη σκυλίτσα την Σιμών η οποία τώρα είναι 8 μηνών και γύρω στα 15 κιλά. Δεν ξέρουμε τι ράτσες έχει το μιξ γκριλ αλλά από την εμφάνιση της πιστεύουμε ότι πρέπει να έχει κάποιου είδους κυνηγόσκυλο μέσα της.

Λίγα πράγματα για την διαδρομή της μέχρι να φτάσει σε εμάς. Η σκυλίτσα αυτή κατέληξε μαζί με τα αδέρφια της σε φιλοζωική (δεν γνωρίζουμε πως, φανταζόμαστε ότι θα βρέθηκαν κάπου παρατημένα) όπου διαπιστώθηκε ότι είχαν τύφο. Μια εθελόντρια - εκπαιδεύτρια τα περιέθαλψε και αυτή είναι ένα από αυτά που τα κατάφεραν. Εμείς την είδαμε στο προφίλ της εθελόντριας μιλήσαμε μαζί της και έτσι μας ήρθε.

Είναι ο πρώτος μας σκύλος. Με την φίλη μου είμαστε πολλά χρόνια μαζί και πάντα θέλαμε έναν σκύλο. Αφού πλέον μένουμε μαζί και εγώ τους τελευταίους μήνες (και για κάποιους ακόμα) δουλεύω από το σπίτι αποφασίσαμε ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για να υιοθετήσουμε το τετράποδο μέλος της οικογένειας μας.

Γενικά είναι πολύ ήσυχη. Την περισσότερη μέρα αράζει είτε στο crate της είτε στο στρωματάκι της είτε στο πάτωμα. Για παιχνίδι θα ενδιαφερθεί μόνο όταν θα της έρθει όρεξη, αλλιώς δεν πα να χοροπηδάς σαν τον ηλίθιο με το αγαπημένο της παιχνίδι θα σε κοιτάει με ένα βλέμμα του στιλ "Θεέ μου δώσε μου δύναμή γιατί έχω μπλέξει με ηλίθιους". Αλλά όσο δεν την ενδιαφέρουν τα παιχνίδια της τόσο food drive έχει. Θα κάνει τα πάντα έστω και για ένα σπυρί από το kibble της. Με τους ανθρώπους και τα σκυλιά είναι πολύ φιλική και ζητάει χάδια από όποιον άνθρωπο έρχεται στο σπίτι και παιχνίδι από όποιον σκύλο μας επισκέπτεται.

Ξεκινήσαμε να την εκπαιδεύουμε με το που ήρθε και μπορώ να πω ότι τα παίρνει τα γράμματα, βέβαια όλοι για τα σκυλιά τους αυτό πιστεύουν. Αλλά αν δεν ξέρει ότι έχεις φαΐ πάνω σου μπορεί να σε γράφει με τον ποιο προκλιτικό τρόπο.

Από όταν ήρθε άρχισε να δείχνει ότι φοβάται όταν βγαίνουμε βόλτα. Μένουμε στο κέντρο της Αθήνας πάνω σε κεντρικό δρόμο και θεωρήσαμε ότι είναι λογικά μιας και πρώτη φορά έρχεται σε αστικό περιβάλλον συν του ότι προσαρμοζόταν και στην γενικότερη αλλαγή που της συνέβη. Είπαμε σιγά σιγά θα συνηθίσει. Τρεις μήνες μετά όμως δεν έχει συνηθίσει. Έχει κάνει κάποια πρόοδο δεν μπορώ να πω, όταν την βγάζουμε και οι δύο μαζί είναι κάπως καλύτερα τα πράγματα. Είναι όμως συνέχεια σε μια κατάσταση εγρήγορσης. Κοιτάει δέξια, αριστερά και πίσω. Δεν της αρέσει καθόλου να έχει κόσμο που δεν ξέρει από πίσω της. Τρώει σκαλώματα και μπορεί να μην θέλει να πάει προς μια κατεύθυνση και θα αρχίσει να οπισθοχωρεί, να παίρνει φόρα και να τρέχει προς τα πίσω, να βγάζει τα νύχια της και να προσπαθεί να γραπωθεί στο πάτωμα για να πάει προς τα εκεί που θέλει, να χοροπηδάει (φαντάζομαι για να βγει από το σαμαράκι της) και διάφορα τέτοια. Φανταστείτε ότι για αρκετό καιρό δεν έπαιρνε καν φαΐ έξω, ακόμα και την ποιο λαχταριστή λιχουδιά, πλέον σε κάποιος ποιο ήρεμους δρόμους θα πάρει φαΐ και θα κάνει κάποιες εντολές του τύπου κάτσε και κάτω. Αυτό που καταλαβαίνουμε είναι ότι είναι μια φοβική σκυλίτσα με χαμηλή αυτοπεποίθηση στο οποίο φανταζόμαστε ότι και μεγάλο ρόλο έπαιξε και η ελλιπής έως μηδαμινή κοινωνικοποίηση που έλαβε λόγο του ότι ήταν και άρρωστη.

Η αλήθεια είναι ότι δεν γνωρίζουμε πολλά από σκυλιά μιας και είναι ο πρώτος μας σκύλος και σίγουρα κάναμε και εμείς πολλά λάθη στο πως την φέραμε σε επαφή με τον έξω κόσμο αλλά το θέμα είναι τι κάνουμε από εδώ και πέρα; Αυτούς του τρεις μήνες έχουμε πέσει με τα μούτρα στο διάβασμα για να καλύψουμε το κενό στις γνώσεις μας. Αυτό που κάνουμε αυτή την στιγμή είναι ότι συνεχίζουμε να την βγάζουμε έξω και να μην δεν ενδίδουμε στον φόβο της, εννοώντας ότι δεν αλλάζουμε την πορείας μας γιατί αυτή δεν θέλει να περάσει από κάπου, εφόσον βέβαια η αντίδραση της είναι σε κάποια λογικά πλαίσια. Αν αρχίζει να μπαίνει σε φουλ πανικό προσπαθούμε να προσπεράσουμε αυτό που την κάνει trigger όσο ποιο ήρεμα μπορούμε και χωρίς να μας πιάνει και εμάς πανικός ότι ωχ τι κάνουμε τώρα πρέπει να φύγουμε από εδώ όσο ποιο γρήγορα μπορούμε. Για να πω την αλήθεια ιδικά τον πρώτο καιρό περισσότερο έκανε αυτή εμάς condition να ανησυχούμε για αυτά που την κάνουν trigger παρά να την κάνουμε εμείς counter condition στις φοβίες της αλλά νομίζω μάθαμε από τα λάθη μας. Επίσης προσπαθούμε να χτίσουμε την αυτοπεποίθηση της βάζοντας την να κάνει διαφορετικά και περίεργα για αυτήν πράγματα. Δηλαδή να περνάει μέσα από αυτοσχέδια tubes που της φτιάχνουμε με κούτες, να τρώει μέσα από κουτιά που έχουν χαρτιά και άλλα αντικείμενα που κάνουνε θόρυβο όταν κουνιούνται και να της κάνουμε δυνατούς θορύβους όταν την ταΐζουμε για να της κάνουμε noise desensitization μιας και φοβάται τους δυνατούς και ξαφνικούς θορύβους. Πιστεύω ότι στο τέλος απλά θα μας μουτζώσει και θα γυρίσει πίσω μετά από τα τόσα "βασανιστήρια".

Εν κατακλείδι να σας πω την αλήθεια δεν ξέρω αν γράφοντας εδώ περιμένω κάποια συμβουλή (μιας και νομίζω έχω καταλήξει ότι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να συνέχουμε ότι κάνουμε με υπομονή, επιμονή και συνέπεια) ή απλά θέλω να μοιραστώ τον "πόνο" μου και να τον συζητήσω με ανθρώπους που έχουν και ασχολούνται με σκυλιά μιας και είμαστε λίγο πολύ μόνοι μας σε όλο αυτό.

Καλός σας βρήκα λοιπόν και είμαι σίγουρος ότι έχω να μάθω πολλά από εσάς.
Καλημέρα!!
Όλα φαίνονται δύσκολα στην αρχή, για όλους εμάς που δεν είχαμε ποτέ εμπειρία με σκυλάκι και βρισκόμαστε ξαφνικά να συμβιώνουμε με έναν τριχωτό φίλο. Έχετε μεγάλη διάθεση να βοηθήσετε τη σκυλίτσα, οπότε είμαι σίγουρη ότι όλα θα πάνε καλά στο τέλος. Δυστυχώς όπως μας είπε κι εμας ο εκπαιδευτής, τα σκυλάκια που μαζεύονται απ τις φιλοζωϊκές, δεν ξέρουμε τι έχουν περάσει μέχρι να βρεθούν εκεί. Πολλές φορές έχουν διάφορα θεματάκια. Η δικιά μας π.χ. δε δεχόταν το λουρί. Πάθαινε τρελλό αμοκ μόλις το φορούσαμε και προσπαθούσαμε να την πάμε βόλτα ΜΕΣΑ στο σπίτι...σιγά σιγά το λύσαμε και τώρα μόλις βλέπει το λουρί και καταλαβαίνει ότι παει βόλτα...τρελλαίνεται απ τη χαρά της.
Ως νέα "σκυλομαμά" κι εγώ, δεν έχω να σας πω πολλα. Δυο πραγματάκια μόνο;
1. την ώρα του φαγητού της, 1-2 φορές την εβδομάδα, βάλτε στο youtube ήχους πόλης. Σκέφτομαι μήπως την ενοχλούν όλοι αυτοί οι θόρυβοι πόλης. Αυτό, μας είχε πει ο εκπαιδευτής, ότι τα βοηθάει να περνάνε στο υποσυνείδητό τους, χωρίς να το καταλαβαίνουν.
2. όπως είπε κι άλλο μέλος πολυ σωστά, προσοχή μη φύγει απ το σαμαράκι. Σ ένα petshop μου είχαν πει να μην έχω την ταυτότητα στο κολάρο, σε περίπτωση που σε ένα τράβηγμα σπάσει το κολάρο και φύγει. Έτσι λοιπόν εμείς την έχουμε περάσει στο κολάρο για τα τσιμπούρια που δεν υφίσταται καμία πίεση.
3. πράγματι όταν φοβούνται δε θέλουν λιχουδιές. όμως διαπίστωσα ότι όταν της έδινα λιχουδιά ΠΡΙΝ προλάβει και φοβηθεί, το αντιμετώπιζε πολύ καλύτερα. Εξηγούμαι: η δικιά μας, μόλις έβλεπε σκύλο στη βόλτα ή όταν περνούασμε από κήπο/μπαλκόνι που γαύγιζε σκύλος, πανικοβαλλόταν. Στύλωνε τα πόδια, δεν προχωρούσε, πήγαινε προς τα πίσω κλπ. Ξεκίνησα λοιπόν να είμαι πολύ προσεκτική: με το που έπιανε το μάτι μου σκύλο, της έχωνα λιχουδιές..λοιπόν μέσα σε 1 εβδομάδα, είδα τρομερή διαφορά.
Αυτά είχα να σας πω. Καλή συνέχεια με τη σκυλίτσα σας!!
 




Yorkaddict

Well-Known Member
24 Ιανουαρίου 2011
5.445
12.860
Aθήνα
Να προσθέσω πάνω σε αυτό που λες μαρεκο και το επαναλαμβάνεις συνέχεια (και καλά κάνεις (y)) πως πρέπει να δώσουμε και την πρέπουσα σημασία στο τσιπάκι που θα βάλουμε στον σκύλο. Δεν αρκεί μόνο να λέμε πως έχει τσιπάκι, αλλά πρέπει να έχουμε σωστά ΔΗΛΩΜΕΝΑ και τα στοιχεία μας.
Αυτή είναι άλλωστε και η χρησιμότητα του τσιπ.
Ναι σε ταυτότητα, Ναι στο πολύ έξυπνο με τον μαρκαδόρο στο τσμπουροκόλαρο, αλλά μην ξεχνάμε και τη σωστή χρήση του τσιπ. Είναι το μόνο που μπορεί να μείνει στον σκύλο.
 


mareco

Well-Known Member
13 Ιουλίου 2009
30.633
19.860
Είναι το μόνο που μπορεί να μείνει στον σκύλο.
Ναι...εννοείται. Απλώς ένας κοινός θνητός, που θα το δει μπροστά του, ένα τηλέφωνο στον λαιμό θα κάνει τον κόπο να το ψάξει. Το τσιπ -αν γνωρίζει για την ύπαρξή του-, δεν νομίζω.

Ο μεγάλος μου εφιάλτης είναι, τα χαμένα σκυλιά. Κατά ριπάς οι αγγελίες ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ.
Ειλικρινά, είναι αποκαρδιωτικό. Ειδικά όταν είναι από φιλοζωικές, άρτι υιοθετημένα, που οι νέοι κηδεμόνες, θεωρούν καλή ιδέα να τα λύσουν για να τρέξουν μωρέ τα σκυλάκια να το φχαριστηθούν, ή φεύγουν από τα κακοφορεμένα κολάρα και σαμαράκια, όχι απαραίτητα από φόβο. Και άντε μετά να τα βρεις...:confused:
 


Στατιστικά Forum

Θέματα
33.103
Μηνύματα
895.609
Μέλη
19.914
Νεότερο μέλος
nicksugar3