υποθετω πως εννοει εναν "ογκο" που θα γαβγιζει αυθορμητα και στιβαρα σε οποιον προσεγγιζει...οχι να του κουναει την ουρα και να πεσει τα ανασκελα για χαδια! 
ΘΕΛΩ ΕΜΠΕΙΡΗ ΓΝΩΜΗ
- Thread starter Archo
- Ημερομηνία δημιουργίας
Καλωσήλθες, Γιάννη,
Συνονόματε, ομοιοπαθή (οικογενειάρχη - έχω 4 παιδιά εγώ) και (τρόπος του λέγειν) συνομήλικε...
Οι λόγοι για να ΠΑΡΑΤΗΣΕΙΣ το γέρο-σκύλο σου είναι πολλοί και έρχονται "ντυμένοι" με διαφορετική μάσκα, κάθε φορά... όσοι και οι λόγοι για να παρατήσεις το ΠΑΙΔΙ σου...
Χμμ... θέλεις έμπειρή γνώμη, έ?
Αφιερωμένη ΚΑΘΕ ΛΕΞΗ του κειμένου που ακολουθεί... με την ελπίδα ότι θα διαβάσεις κάθε λέξη και θα καταλάβεις την "έμπειρη γνώμη" μου...
Όταν ήμουν μικρό κουταβάκι, σε διασκέδαζα φοβερά με τα καμώματά μου και σε έκανα να γελάς. Πόσο ευτυχισμένος ήσουν εκείνες τις στιγμές! Με αποκαλούσες «κούκλα σου», «κοριτσάκι σου», δεν είχες καλύτερο φίλο, όπως έλεγες σε όλους.
Όταν ήμουν «κακό κορίτσι», κούναγες το δάχτυλο μπροστά στη μουσούδα μου και με ρωτούσες «Πως Μπόρεσες;», αλλά αμέσως μετά ηρεμούσες, χαμογελούσες και με γύριζες ανάσκελα για ένα τρυφερό χάδι στην κοιλιά μου.
Η εξοικείωσή μου με τη συμπεριφορά που έπρεπε να έχω στο σπίτι, πήρε λίγο περισσότερο χρόνο απ’ ότι υπολόγιζες, γιατί ήσουν φοβερά απασχολημένος, αλλά τελικά τα καταφέραμε, προσπαθώντας μαζί.
Πηγαίναμε μακρινές βόλτες και τρέχαμε στα παρκάκια, μεγάλες εκδρομές με το αυτοκίνητο και στάσεις για παγωτό (εγώ έπαιρνα μόνο ένα κομμάτι από το χωνάκι, γιατί «το παγωτό είναι κακό για τα σκυλάκια»)… Χουζούρευα για ώρες κάτω από τον ήλιο, περιμένοντας υπομονετικά να γυρίσεις σπίτι στο τέλος της ημέρας…
…Σιγά-σιγά, άρχισες να περνάς όλο και περισσότερο χρόνο στη δουλειά, στην «καριέρα» σου όπως μου έλεγες και περισσότερο χρόνο ψάχνοντας για ένα ανθρώπινο σύντροφο. Πάντα σε περίμενα υπομονετικά και, άπειρες φορές, σε παρηγόρησα σιωπηλά στις απογοητεύσεις και στις στιγμές που «ράγιζε» η καρδούλα σου και, όπως μου έλεγες, σε κράτησα όρθιο. Υποδέχτηκα με χαρά αυτή που ερωτεύτηκες. Είναι τώρα σύζυγός σου και την καλοδέχτηκα στο σπίτι μας και την υπάκουσα σε όλες τις εντολές της. Ήμουν ευτυχισμένη, επειδή εσύ ήσουν ευτυχισμένος…
..Μετά, ήρθαν τα ανθρώπινα κουτάβια (τα «μωρά», όπως λέγατε) και μοιράστηκα τον ενθουσιασμό σας. Είχα γοητευτεί από το πόσο ροζ ήταν, πόσο διαφορετικά και όμορφα μύριζαν και ήθελα να είμαι και εγώ η μαμά τους. Να τα προσέχω, να τα προστατέψω, να τα μάθω πράγματα. Μόνο που εσύ και εκείνη είχατε την αγωνία ότι μπορεί να τα πονέσω, να τα πληγώσω και, έτσι, άρχισα να περνάω τον περισσότερο χρόνο μου απομονωμένη σε άλλο δωμάτιο, ή σε κλουβί για σκύλους. Ω, Θεέ μου, πόσο ήθελα να τα αγαπήσω, να τα προστατέψω, να παίξω μαζί τους, αλλά τελικά έγινα η «φυλακισμένη της αγάπης»…
…Όταν τα μωρά άρχισαν να μεγαλώνουν, έγινα ο καλύτερός τους φίλος. Τράβηξαν τη γούνα μου με δύναμη, με κλώτσησαν κάποιες φορές, με καβάλησαν για να τα πάω βόλτα, μου έχωσαν τα δαχτυλάκια τους στα μάτια μου, εξερεύνησαν τα αυτιά μου, αλλά μου έδωσαν και πολλά, πολλά φιλιά στη μουσούδα μου… Αγάπησα το κάθε τι γύρω από τα παιδιά σου και πιο πολύ το άγγιγμά τους… Γιατί το δικό σου άγγιγμα είχε γίνει τόσο σπάνιο πια…. Και, αν και δεν ήμουν μεγάλη σε μέγεθος, θα τα υπερασπιζόμουν με την ίδια τη ζωή μου, αν είχε χρειαστεί να το κάνω...
…Κάποτε, οι άνθρωποι σε ρωτούσαν αν έχεις σκυλί και εσύ με υπερηφάνεια έβγαζες πολλές φωτογραφίες μου από το πορτοφόλι σου, για να τους τις δείξεις και δεν κρατιόσουν να αρχίσεις να λες διάφορες ιστορίες για μένα και για σένα… Ήσουν περήφανος για τη ράτσα μου και για την καταγωγή μου! Όμως, τα τελευταία χρόνια, η απάντησή σου ήταν ένα απλό «ναι» και αμέσως άλλαζες τη συζήτηση. Ολοι είχαν καταλάβει ότι, από «το κοριτσάκι σου» έγινα «το σκυλί σου» και κατόπιν απλά «ένα σκυλί»… Τέλος, είχες μειώσει κάθε δαπάνη για μένα, στα ελάχιστα απαραίτητα. Το καταλάβαινα, αλλά δεν με ένοιαζε…
…Και τώρα, να! Παρουσιάστηκε μία ευκαιρία για μεγάλη καριέρα σε μία άλλη πόλη και εσύ με εκείνη και τα παιδιά θα μετακομίσετε σε ένα διαμέρισμα, όπου δεν επιτρέπονται τα σκυλιά. Πήρες τη σωστή απόφαση για την «οικογένειά» σου, αλλά (θυμάσαι ήταν μια φορά και ένα καιρό που εγώ ήμουν η μόνη οικογένειά σου…
…Όπως πάντα, ήμουν ενθουσιασμένη με την εκδρομή που κάναμε εσύ, εγώ και ο γιος σου (ο «αδελφός» μου)! Θυμάσαι πόσο με ξετρέλαινε η προοπτική της βόλτας με το αυτοκίνητο, όλοι μαζί! Ημουν ενθουσιασμένη, μέχρι τη στιγμή που φτάσαμε στο καταφύγιο ζώων. Μύριζα σκύλους και γάτες, μύριζα ξεκάθαρα το φόβο, μύριζα ξεκάθαρα την αγωνία και, λίγο πιο μέσα στα κλουβιά, την απελπισία. Συμπλήρωσες και υπέγραψες τα απαραίτητα έγγραφα και είπες χαμηλόφωνα: «ξέρω ότι θα της βρείτε ένα καλό σπίτι»… Οι δύο κυρίες κούνησαν το κεφάλι τους και σου έριξαν ένα οδυνηρό βλέμμα. Είναι έμπειρες και γνωρίζουν πολύ καλά την πραγματικότητα που θα αντιμετωπίσει ένα σκυλί που έχει γεράσει, ακόμα και ένα σκυλί καθαρόαιμο, με περγαμηνές (θυμάσαι τι έλεγες, όπως εγώ…
…Χρειάστηκε να δώσεις μάχη (και εγώ κάθισα ήσυχη και σε διευκόλυνα) για να ξεκολλήσεις τα δάχτυλα του μικρού σου γιου από το κολάρο μου, την ώρα που ούρλιαζε «Όχι μπαμπά, μην τις αφήσεις να πάρουν το σκυλί μου!»
…Και, εκείνες τις στιγμές, δεν ανησυχούσα για μένα, πίστεψέ με. Ανησύχησα πολύ για τον «αδελφό» μου και για τα μαθήματα που μόλις του είχες δώσει, για τη φιλία και την αφοσίωση, για την πίστη, για την αγάπη και την υπευθυνότητα και για το σεβασμό προς όλα τα είδη της ζωής...
Μου έδωσες ένα ελαφρύ χάδι στο κεφάλι για αντίο, απέφυγες τη ματιά μου και ευγενικά αρνήθηκες να πάρεις μαζί σου το κολάρο και το λουρί μου. Είχες μία προθεσμία να προλάβεις και, Θεέ μου, τώρα πια είχα μία προθεσμία και εγώ… Μόλις έφυγες, άκουσα τις δύο ευγενικές κυρίες να συζητούν ότι πιθανότατα ήξερες για την αλλαγή δουλειάς σου αρκετούς μήνες πριν, αλλά δεν έκανες καμία προσπάθεια να μου βρεις ένα πραγματικά καλό σπίτι. Κούνησαν τα κεφάλια τους και με λύπη είπαν «Πως μπόρεσες;»…
…Οι καημένες οι κυρίες μας προσέχουν όλους, εδώ στο καταφύγιο, όσο τους επιτρέπει το φορτωμένο ωράριό τους. Μας ταΐζουν πολύ καλά, αλλά εγώ έχω χάσει την όρεξή μου εδώ και μερικές μέρες…
…Στην αρχή, όταν κάποιος επισκέπτης περνούσε μπροστά από το σπιτάκι μου, έτρεχα στο μπροστινό μέρος και πήδαγα στα κάγκελα με άπειρη χαρά, ελπίζοντας ότι είσαι εσύ, που άλλαξες τη γνώμη σου, ότι όλα ήταν ένα άσχημο όνειρο που τελείωσε… ή έλπιζα ότι, τουλάχιστον, ήταν κάποιος που ενδιαφερόταν, κάποιος που θα με έσωζε! Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να ανταγωνιστώ την χαριτωμένη ομορφιά των ευτυχισμένων κουταβιών και ότι μόνο αυτά έπαιρναν οι επισκέπτες, αποσύρθηκα στην πιο βαθιά γωνία του κλουβιού μου, ξάπλωσα και περίμενα…
…Είχε έρθει το ηλιοβασίλεμα. Άκουσα τα βήματά της, όπως ερχόταν για μένα στο τέλος της μέρας της… Την ακολούθησα στο τέλος της πτέρυγας, σε ένα χωριστό δωμάτιο που δεν είχα πάει ποτέ. Ένα πολύ ήσυχο δωμάτιο… Με σήκωσε τρυφερά, με ακούμπησε πάνω στο τραπέζι, χάιδεψε τα αυτιά μου και μου είπε να μην ανησυχώ…
…Η καρδιά μου σφυροκοπούσε με την προσμονή και την αγωνία για το τι πρόκειται να συμβεί, αλλά ταυτόχρονα ένιωθα και μία αίσθηση ανακούφισης… Για τη «φυλακισμένη της αγάπης» είχαν τελειώσει οι μέρες…
…Από τη φύση μου (θυμάσαι, ανησυχούσα περισσότερο γι’ αυτήν. Την ένιωθα να κουβαλάει ένα τεράστιο βάρος που έκανε τους ώμους της να γέρνουν. Το ένιωθα έντονα, όπως παλιά αναγνώριζα κάθε δική σου διάθεση…
…Πολύ απαλά έβαλε ένα μικρό νάρθηκα στο μπροστινό μου πόδι, καθώς ένα δάκρυ διάσχισε όλο το μάγουλό της και έσταξε στη μουσούδα μου. Της έγλυψα το χέρι, με τον ίδιο τρόπο που συνήθιζα να ανακουφίζω εσένα, πριν από τόσο πολλά χρόνια…
…Με επιδέξιο τρόπο έβαλε την σύριγγα στη φλέβα μου. Ένιωσα το τσίμπημα και το κρύο υγρό που άρχιζε να κυκλοφορεί μέσα στο σώμα μου και άρχισα να χαλαρώνω και να νυστάζω. Την κοίταξα ολόϊσια μέσα στα ευγενικά της μάτια και ψιθύρισα αδύναμα «Πως μπόρεσες;»…
…Ισως, επειδή κατάλαβε τη σκυλίσια ομιλία μου, μου είπε «Λυπάμαι τόσο πολύ, κοριτσάκι μου». Με αγκάλιασε και με φίλησε και μου εξήγησε βιαστικά ότι ήταν καθήκον της να εξασφαλίσει πως θα πήγαινα σε ένα πολύ ομορφότερο μέρος. Σε ένα μέρος, όπου δεν θα με αγνοούσαν, δεν θα με κακοποιούσαν, δεν θα με εγκατέλειπαν. Σε ένα μέρος, όπου δεν θα ήμουν αναγκασμένη να παλέψω για να προστατέψω τη ζωή μου. Σε ένα μέρος, όπου υπάρχει μόνο αγάπη και φως. Σε ένα μέρος τόσο διαφορετικό από τη δική μας γη…
…Και με την τελευταία σταγόνα ενέργειας που μου έμενε, με όσες δυνάμεις είχα ακόμα, με ένα μικρό κούνημα της ουράς μου, προσπάθησα να την μεταπείσω ότι αυτό το «Πως μπόρεσες;», δεν αφορούσε αυτήν, δεν την κατηγορούσε.
…Ηταν εσένα, Αγαπημένε Μου Κύριε, που σκεφτόμουν τις τελευταίες μου στιγμές. Θα σε σκέφτομαι και θα σε περιμένω, για πάντα…
…Εύχομαι ολόψυχα, ο κάθε ένας που υπάρχει ή θα μπει στη ζωή σου, να σου δώσει τόση αφοσίωση και πίστη, όση εγώ…
Γιάννη,
Τα παιδιά μου έχουν μεγαλώσει πλέον... και βέβαια, έχω μεγαλώσει κι εγώ... προσωπικά, "όλο τον κόσμο γύρισα, είδα θεριά και φίδια"... και επαγγελματικά, από κάποια στιγμή και πέρα, άρχισα βγάζω χρήματα κρίνοντας προχωπικότητες και χαρακτήρες ανθρώπων... και, σε διαβεβαιώνω ειλικρινά, το χειρότερο είδος ανθρώπων που συνάντησα ήταν εκείνοι που ήταν ψυχροί... που δεν είχαν "εμπάθεια" (compassion, που λέει και η γιαγιά ενός καλού φίλου)...
Καλή συνέχεια, Γιάννη!
Συνονόματε, ομοιοπαθή (οικογενειάρχη - έχω 4 παιδιά εγώ) και (τρόπος του λέγειν) συνομήλικε...
Οι λόγοι για να ΠΑΡΑΤΗΣΕΙΣ το γέρο-σκύλο σου είναι πολλοί και έρχονται "ντυμένοι" με διαφορετική μάσκα, κάθε φορά... όσοι και οι λόγοι για να παρατήσεις το ΠΑΙΔΙ σου...
Χμμ... θέλεις έμπειρή γνώμη, έ?
Αφιερωμένη ΚΑΘΕ ΛΕΞΗ του κειμένου που ακολουθεί... με την ελπίδα ότι θα διαβάσεις κάθε λέξη και θα καταλάβεις την "έμπειρη γνώμη" μου...
ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΣΕΣ;
Όταν ήμουν μικρό κουταβάκι, σε διασκέδαζα φοβερά με τα καμώματά μου και σε έκανα να γελάς. Πόσο ευτυχισμένος ήσουν εκείνες τις στιγμές! Με αποκαλούσες «κούκλα σου», «κοριτσάκι σου», δεν είχες καλύτερο φίλο, όπως έλεγες σε όλους.
Όταν ήμουν «κακό κορίτσι», κούναγες το δάχτυλο μπροστά στη μουσούδα μου και με ρωτούσες «Πως Μπόρεσες;», αλλά αμέσως μετά ηρεμούσες, χαμογελούσες και με γύριζες ανάσκελα για ένα τρυφερό χάδι στην κοιλιά μου.
Η εξοικείωσή μου με τη συμπεριφορά που έπρεπε να έχω στο σπίτι, πήρε λίγο περισσότερο χρόνο απ’ ότι υπολόγιζες, γιατί ήσουν φοβερά απασχολημένος, αλλά τελικά τα καταφέραμε, προσπαθώντας μαζί.
Πηγαίναμε μακρινές βόλτες και τρέχαμε στα παρκάκια, μεγάλες εκδρομές με το αυτοκίνητο και στάσεις για παγωτό (εγώ έπαιρνα μόνο ένα κομμάτι από το χωνάκι, γιατί «το παγωτό είναι κακό για τα σκυλάκια»)… Χουζούρευα για ώρες κάτω από τον ήλιο, περιμένοντας υπομονετικά να γυρίσεις σπίτι στο τέλος της ημέρας…
…Σιγά-σιγά, άρχισες να περνάς όλο και περισσότερο χρόνο στη δουλειά, στην «καριέρα» σου όπως μου έλεγες και περισσότερο χρόνο ψάχνοντας για ένα ανθρώπινο σύντροφο. Πάντα σε περίμενα υπομονετικά και, άπειρες φορές, σε παρηγόρησα σιωπηλά στις απογοητεύσεις και στις στιγμές που «ράγιζε» η καρδούλα σου και, όπως μου έλεγες, σε κράτησα όρθιο. Υποδέχτηκα με χαρά αυτή που ερωτεύτηκες. Είναι τώρα σύζυγός σου και την καλοδέχτηκα στο σπίτι μας και την υπάκουσα σε όλες τις εντολές της. Ήμουν ευτυχισμένη, επειδή εσύ ήσουν ευτυχισμένος…
..Μετά, ήρθαν τα ανθρώπινα κουτάβια (τα «μωρά», όπως λέγατε) και μοιράστηκα τον ενθουσιασμό σας. Είχα γοητευτεί από το πόσο ροζ ήταν, πόσο διαφορετικά και όμορφα μύριζαν και ήθελα να είμαι και εγώ η μαμά τους. Να τα προσέχω, να τα προστατέψω, να τα μάθω πράγματα. Μόνο που εσύ και εκείνη είχατε την αγωνία ότι μπορεί να τα πονέσω, να τα πληγώσω και, έτσι, άρχισα να περνάω τον περισσότερο χρόνο μου απομονωμένη σε άλλο δωμάτιο, ή σε κλουβί για σκύλους. Ω, Θεέ μου, πόσο ήθελα να τα αγαπήσω, να τα προστατέψω, να παίξω μαζί τους, αλλά τελικά έγινα η «φυλακισμένη της αγάπης»…
…Όταν τα μωρά άρχισαν να μεγαλώνουν, έγινα ο καλύτερός τους φίλος. Τράβηξαν τη γούνα μου με δύναμη, με κλώτσησαν κάποιες φορές, με καβάλησαν για να τα πάω βόλτα, μου έχωσαν τα δαχτυλάκια τους στα μάτια μου, εξερεύνησαν τα αυτιά μου, αλλά μου έδωσαν και πολλά, πολλά φιλιά στη μουσούδα μου… Αγάπησα το κάθε τι γύρω από τα παιδιά σου και πιο πολύ το άγγιγμά τους… Γιατί το δικό σου άγγιγμα είχε γίνει τόσο σπάνιο πια…. Και, αν και δεν ήμουν μεγάλη σε μέγεθος, θα τα υπερασπιζόμουν με την ίδια τη ζωή μου, αν είχε χρειαστεί να το κάνω...
…Κάποτε, οι άνθρωποι σε ρωτούσαν αν έχεις σκυλί και εσύ με υπερηφάνεια έβγαζες πολλές φωτογραφίες μου από το πορτοφόλι σου, για να τους τις δείξεις και δεν κρατιόσουν να αρχίσεις να λες διάφορες ιστορίες για μένα και για σένα… Ήσουν περήφανος για τη ράτσα μου και για την καταγωγή μου! Όμως, τα τελευταία χρόνια, η απάντησή σου ήταν ένα απλό «ναι» και αμέσως άλλαζες τη συζήτηση. Ολοι είχαν καταλάβει ότι, από «το κοριτσάκι σου» έγινα «το σκυλί σου» και κατόπιν απλά «ένα σκυλί»… Τέλος, είχες μειώσει κάθε δαπάνη για μένα, στα ελάχιστα απαραίτητα. Το καταλάβαινα, αλλά δεν με ένοιαζε…
…Και τώρα, να! Παρουσιάστηκε μία ευκαιρία για μεγάλη καριέρα σε μία άλλη πόλη και εσύ με εκείνη και τα παιδιά θα μετακομίσετε σε ένα διαμέρισμα, όπου δεν επιτρέπονται τα σκυλιά. Πήρες τη σωστή απόφαση για την «οικογένειά» σου, αλλά (θυμάσαι
ήταν μια φορά και ένα καιρό που εγώ ήμουν η μόνη οικογένειά σου……Όπως πάντα, ήμουν ενθουσιασμένη με την εκδρομή που κάναμε εσύ, εγώ και ο γιος σου (ο «αδελφός» μου)! Θυμάσαι πόσο με ξετρέλαινε η προοπτική της βόλτας με το αυτοκίνητο, όλοι μαζί! Ημουν ενθουσιασμένη, μέχρι τη στιγμή που φτάσαμε στο καταφύγιο ζώων. Μύριζα σκύλους και γάτες, μύριζα ξεκάθαρα το φόβο, μύριζα ξεκάθαρα την αγωνία και, λίγο πιο μέσα στα κλουβιά, την απελπισία. Συμπλήρωσες και υπέγραψες τα απαραίτητα έγγραφα και είπες χαμηλόφωνα: «ξέρω ότι θα της βρείτε ένα καλό σπίτι»… Οι δύο κυρίες κούνησαν το κεφάλι τους και σου έριξαν ένα οδυνηρό βλέμμα. Είναι έμπειρες και γνωρίζουν πολύ καλά την πραγματικότητα που θα αντιμετωπίσει ένα σκυλί που έχει γεράσει, ακόμα και ένα σκυλί καθαρόαιμο, με περγαμηνές (θυμάσαι τι έλεγες
, όπως εγώ……Χρειάστηκε να δώσεις μάχη (και εγώ κάθισα ήσυχη και σε διευκόλυνα) για να ξεκολλήσεις τα δάχτυλα του μικρού σου γιου από το κολάρο μου, την ώρα που ούρλιαζε «Όχι μπαμπά, μην τις αφήσεις να πάρουν το σκυλί μου!»
…Και, εκείνες τις στιγμές, δεν ανησυχούσα για μένα, πίστεψέ με. Ανησύχησα πολύ για τον «αδελφό» μου και για τα μαθήματα που μόλις του είχες δώσει, για τη φιλία και την αφοσίωση, για την πίστη, για την αγάπη και την υπευθυνότητα και για το σεβασμό προς όλα τα είδη της ζωής...
Μου έδωσες ένα ελαφρύ χάδι στο κεφάλι για αντίο, απέφυγες τη ματιά μου και ευγενικά αρνήθηκες να πάρεις μαζί σου το κολάρο και το λουρί μου. Είχες μία προθεσμία να προλάβεις και, Θεέ μου, τώρα πια είχα μία προθεσμία και εγώ… Μόλις έφυγες, άκουσα τις δύο ευγενικές κυρίες να συζητούν ότι πιθανότατα ήξερες για την αλλαγή δουλειάς σου αρκετούς μήνες πριν, αλλά δεν έκανες καμία προσπάθεια να μου βρεις ένα πραγματικά καλό σπίτι. Κούνησαν τα κεφάλια τους και με λύπη είπαν «Πως μπόρεσες;»…
…Οι καημένες οι κυρίες μας προσέχουν όλους, εδώ στο καταφύγιο, όσο τους επιτρέπει το φορτωμένο ωράριό τους. Μας ταΐζουν πολύ καλά, αλλά εγώ έχω χάσει την όρεξή μου εδώ και μερικές μέρες…
…Στην αρχή, όταν κάποιος επισκέπτης περνούσε μπροστά από το σπιτάκι μου, έτρεχα στο μπροστινό μέρος και πήδαγα στα κάγκελα με άπειρη χαρά, ελπίζοντας ότι είσαι εσύ, που άλλαξες τη γνώμη σου, ότι όλα ήταν ένα άσχημο όνειρο που τελείωσε… ή έλπιζα ότι, τουλάχιστον, ήταν κάποιος που ενδιαφερόταν, κάποιος που θα με έσωζε! Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να ανταγωνιστώ την χαριτωμένη ομορφιά των ευτυχισμένων κουταβιών και ότι μόνο αυτά έπαιρναν οι επισκέπτες, αποσύρθηκα στην πιο βαθιά γωνία του κλουβιού μου, ξάπλωσα και περίμενα…
…Είχε έρθει το ηλιοβασίλεμα. Άκουσα τα βήματά της, όπως ερχόταν για μένα στο τέλος της μέρας της… Την ακολούθησα στο τέλος της πτέρυγας, σε ένα χωριστό δωμάτιο που δεν είχα πάει ποτέ. Ένα πολύ ήσυχο δωμάτιο… Με σήκωσε τρυφερά, με ακούμπησε πάνω στο τραπέζι, χάιδεψε τα αυτιά μου και μου είπε να μην ανησυχώ…
…Η καρδιά μου σφυροκοπούσε με την προσμονή και την αγωνία για το τι πρόκειται να συμβεί, αλλά ταυτόχρονα ένιωθα και μία αίσθηση ανακούφισης… Για τη «φυλακισμένη της αγάπης» είχαν τελειώσει οι μέρες…
…Από τη φύση μου (θυμάσαι
, ανησυχούσα περισσότερο γι’ αυτήν. Την ένιωθα να κουβαλάει ένα τεράστιο βάρος που έκανε τους ώμους της να γέρνουν. Το ένιωθα έντονα, όπως παλιά αναγνώριζα κάθε δική σου διάθεση……Πολύ απαλά έβαλε ένα μικρό νάρθηκα στο μπροστινό μου πόδι, καθώς ένα δάκρυ διάσχισε όλο το μάγουλό της και έσταξε στη μουσούδα μου. Της έγλυψα το χέρι, με τον ίδιο τρόπο που συνήθιζα να ανακουφίζω εσένα, πριν από τόσο πολλά χρόνια…
…Με επιδέξιο τρόπο έβαλε την σύριγγα στη φλέβα μου. Ένιωσα το τσίμπημα και το κρύο υγρό που άρχιζε να κυκλοφορεί μέσα στο σώμα μου και άρχισα να χαλαρώνω και να νυστάζω. Την κοίταξα ολόϊσια μέσα στα ευγενικά της μάτια και ψιθύρισα αδύναμα «Πως μπόρεσες;»…
…Ισως, επειδή κατάλαβε τη σκυλίσια ομιλία μου, μου είπε «Λυπάμαι τόσο πολύ, κοριτσάκι μου». Με αγκάλιασε και με φίλησε και μου εξήγησε βιαστικά ότι ήταν καθήκον της να εξασφαλίσει πως θα πήγαινα σε ένα πολύ ομορφότερο μέρος. Σε ένα μέρος, όπου δεν θα με αγνοούσαν, δεν θα με κακοποιούσαν, δεν θα με εγκατέλειπαν. Σε ένα μέρος, όπου δεν θα ήμουν αναγκασμένη να παλέψω για να προστατέψω τη ζωή μου. Σε ένα μέρος, όπου υπάρχει μόνο αγάπη και φως. Σε ένα μέρος τόσο διαφορετικό από τη δική μας γη…
…Και με την τελευταία σταγόνα ενέργειας που μου έμενε, με όσες δυνάμεις είχα ακόμα, με ένα μικρό κούνημα της ουράς μου, προσπάθησα να την μεταπείσω ότι αυτό το «Πως μπόρεσες;», δεν αφορούσε αυτήν, δεν την κατηγορούσε.
…Ηταν εσένα, Αγαπημένε Μου Κύριε, που σκεφτόμουν τις τελευταίες μου στιγμές. Θα σε σκέφτομαι και θα σε περιμένω, για πάντα…
…Εύχομαι ολόψυχα, ο κάθε ένας που υπάρχει ή θα μπει στη ζωή σου, να σου δώσει τόση αφοσίωση και πίστη, όση εγώ…
Γιάννη,
Τα παιδιά μου έχουν μεγαλώσει πλέον... και βέβαια, έχω μεγαλώσει κι εγώ... προσωπικά, "όλο τον κόσμο γύρισα, είδα θεριά και φίδια"... και επαγγελματικά, από κάποια στιγμή και πέρα, άρχισα βγάζω χρήματα κρίνοντας προχωπικότητες και χαρακτήρες ανθρώπων... και, σε διαβεβαιώνω ειλικρινά, το χειρότερο είδος ανθρώπων που συνάντησα ήταν εκείνοι που ήταν ψυχροί... που δεν είχαν "εμπάθεια" (compassion, που λέει και η γιαγιά ενός καλού φίλου)...
Καλή συνέχεια, Γιάννη!
Last edited:
Ρε παιδιά;; Πέσατε να τον φάτε τον άνθρωπο!! Το να πάρεις απόφαση να δώσεις τον σκύλο σου θέλει πολύ μεγάλη καρδιά! Για εμένα είναι καλύτερα όταν ο ιδιοκτήτης παραδεχεται πως δεν αφιερώνει για διάφορους λόγους, τον χρόνο που πρέπει στον σκύλο του να βρίσκει την κατάλληλη οικογένεια για εκείνον και να τον δίνει! Δε θεωρώ πως είναι καλύτερο για αυτόν το σκύλο να ζει σε ένα σπίτι που δεν μπορεί να συμμετέχει 100% στις δραστηριότητες της οικογένειας από το να δωθει σε κάποια άλλη οικογένεια που για το υπόλοιπο της ζωής του θα έχει ίσως πιο ποιοτική ζωή! Θελω να πιστεύω πως έχεις βρει ήδη κάποιο καλό σπίτι να τον δώσεις και πως δε θα καταλήξει κάπου αλλού! Από τη στιγμή λοιπόν που αποφάσισες να πάρεις έναν άλλο σκύλο όπου αυτή την φορά θα έχεις τον χρόνο να αφιερώσεις εσύ και η οικογένεια σου ώστε να παίζεται όλοι ήρεμοι και με ξεγνιασια στην αυλή σας και όχι οπως φαντάζομαι πως είστε μέχρι σήμερα όταν παίζεις με τα παιδιά σου ο σκύλος σας ψιλοζιλευει και τον αφήνεις λίγο στο περιθώριο από τον φόβο σου να μην πάθουν κάτι τα παιδιά σου που λογικό είναι αν ξέρεις πως ο σκύλος σου είναι ψιλοεπιθετικος και δεν του έχεις εμπιστοσύνη να φοβάσαι!
Πιστεύω πως το καλύτερο είναι ένα μποξερακι! Τα αγαπώ! Είναι η αδυναμία μου! Θα τολμησω να πω πως είναι μακράν η πιο κατάλληλη ράτσα για παιδιά! Φιλικό, παιχνιδιάρικο, υπάκουο, ψιλόφύλακας και φτάνει κάπου 35 κιλά! Ειδάλλως θα σου πρότεινα να πάρεις κάποιο αδέσποτο σκυλάκι που ψάχνει ένα σπίτι, μια αγκαλιά, ένα χάδι και πολύ πολύ αγάπη... Θα βρεις σίγουρα κάποιο που πληρεί τα θελω σου και ελπίζω αυτή τη φόρα να είναι το κατάλληλο και να γερασετε μαζί..
Πιστεύω πως το καλύτερο είναι ένα μποξερακι! Τα αγαπώ! Είναι η αδυναμία μου! Θα τολμησω να πω πως είναι μακράν η πιο κατάλληλη ράτσα για παιδιά! Φιλικό, παιχνιδιάρικο, υπάκουο, ψιλόφύλακας και φτάνει κάπου 35 κιλά! Ειδάλλως θα σου πρότεινα να πάρεις κάποιο αδέσποτο σκυλάκι που ψάχνει ένα σπίτι, μια αγκαλιά, ένα χάδι και πολύ πολύ αγάπη... Θα βρεις σίγουρα κάποιο που πληρεί τα θελω σου και ελπίζω αυτή τη φόρα να είναι το κατάλληλο και να γερασετε μαζί..
Η καλύτερη φυλή φύλαξης που τα πάει καλά με παιδιά είναι μάλλον το Ροτβάιλερ.
Θα έλεγα να βρεις ένα σοβαρό εκπαιδευτή και όχι κάποιον που βαριέται να δουλέψει και εκπαιδεύει μόνο κουτάβια, για να βρείτε λύση.
Θα έλεγα να βρεις ένα σοβαρό εκπαιδευτή και όχι κάποιον που βαριέται να δουλέψει και εκπαιδεύει μόνο κουτάβια, για να βρείτε λύση.
Ρε παιδιά περιμένετε λίγο. Ο κύριος έχει παιδιά. Έτυχε το σκυλί του να βγει ζηλιαρικο. Τι τον κατακρινετε όλοι; φιλοζωοι είμαστε μεν αλλά δεν βάζουμε και ένα κατοικίδιο πάνω από τα παιδιά μας. Σκέφτηκε λίγο. Και εσείς θα το είχατε το δίλημμα αυτό στη θέση του.
Απαντησε ποτε κανεις τι θα απογινει το ΓΕΡΙΚΟ αυτο σκυλι ή καπου το χασα (γιατι απο μια φαση κ υστερα εβλεπα μαυρο...)???
Κοντα 8 χρονων ΠΟΥ θα παει αυτο το σκυλι?Ποιος θα τον αναλαβει?
Ποιος θα χει το μεγαλειο της ψυχης να πει "Μωρ δε πειραζει που τον εκανες σα τα μουτρα σου.φερτον εδω,εγω θα αναλαβω τις δικες σου ευθυνες"
ΓΙΑΤΙ Ο ΣΚΥΛΟΣ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΕΥΘΥΝΗ ΦΙΛΤΑΤΕ!
Εκτος κ αν εννοεις οταν λες οτι θα τον αποχωριστεις,οτι κ αυτος θα αποχωριστει την μιζερη ζωουλα του...γιατι μονο μια μιζερη ζωη φανηκες ικανος να του προσφερεις κ τωρα τον πετας σα στυμενη λεμονοκουπα...αφου πια δε μας κανει το "εργαλειο",παμε για αλλα...ΣΩΣΤΑ?γιατι αυτο το πλασμα ουτε ψυχη εχει ουτε καρδια ουτε αισθηματα...ΕΝΑ ΑΨΥΧΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ,ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ...ΕΤΣΙ?
Ειμαι η πρωτη που φωναζω να μην κραζεις εναν νεο,αλλα εδω το θεμα ειναι πολυ ΠΟΛΥ διαφορετικο κ σοβαρο...κ ναι με κανει να "σκιρτω" ακομη παραπανω που προκειται για ροτ!
Κ οταν κανω παιδι,σε σενα τον απο πανω μιλαω,δε προκειται να το ξεχωρισω απτην Ηρα,υπαρχουν θεμελιωδης διαφορες σαυτα τα δυο,αλλα ο τροπος που αγαπω παραμενει ιδιος,δεν αλλαζει κατι αμα εχεις 4 ή 2 ποδια!
Κ εαν ετσι αισθανεσαι κ εισαι,ΜΗΝ ΠΑΡΕΙΣ ΠΟΤΕ ΣΚΥΛΟ Κ ΕΑΝ ΕΧΕΙΣ ΔΩΣΤΟΝ ΝΑ ΣΩΘΕΙ!
Αυτα εχω να πω εγω κ δεν επιθυμω αλλο να συνεχισω αυτον τον διαλογο του παραλογου
Αιντε πρωι πρωι!
Κοντα 8 χρονων ΠΟΥ θα παει αυτο το σκυλι?Ποιος θα τον αναλαβει?
Ποιος θα χει το μεγαλειο της ψυχης να πει "Μωρ δε πειραζει που τον εκανες σα τα μουτρα σου.φερτον εδω,εγω θα αναλαβω τις δικες σου ευθυνες"
ΓΙΑΤΙ Ο ΣΚΥΛΟΣ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΕΥΘΥΝΗ ΦΙΛΤΑΤΕ!
Εκτος κ αν εννοεις οταν λες οτι θα τον αποχωριστεις,οτι κ αυτος θα αποχωριστει την μιζερη ζωουλα του...γιατι μονο μια μιζερη ζωη φανηκες ικανος να του προσφερεις κ τωρα τον πετας σα στυμενη λεμονοκουπα...αφου πια δε μας κανει το "εργαλειο",παμε για αλλα...ΣΩΣΤΑ?γιατι αυτο το πλασμα ουτε ψυχη εχει ουτε καρδια ουτε αισθηματα...ΕΝΑ ΑΨΥΧΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ,ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ...ΕΤΣΙ?
Ειμαι η πρωτη που φωναζω να μην κραζεις εναν νεο,αλλα εδω το θεμα ειναι πολυ ΠΟΛΥ διαφορετικο κ σοβαρο...κ ναι με κανει να "σκιρτω" ακομη παραπανω που προκειται για ροτ!
Κ οταν κανω παιδι,σε σενα τον απο πανω μιλαω,δε προκειται να το ξεχωρισω απτην Ηρα,υπαρχουν θεμελιωδης διαφορες σαυτα τα δυο,αλλα ο τροπος που αγαπω παραμενει ιδιος,δεν αλλαζει κατι αμα εχεις 4 ή 2 ποδια!
Κ εαν ετσι αισθανεσαι κ εισαι,ΜΗΝ ΠΑΡΕΙΣ ΠΟΤΕ ΣΚΥΛΟ Κ ΕΑΝ ΕΧΕΙΣ ΔΩΣΤΟΝ ΝΑ ΣΩΘΕΙ!
Αυτα εχω να πω εγω κ δεν επιθυμω αλλο να συνεχισω αυτον τον διαλογο του παραλογου
Αιντε πρωι πρωι!
Είναι απόλυτα και μόνο έτσι όπως τα λέει η Μαρία....
Το παιδί 6.5 το σκυλί 7.5. Δηλαδή στην εγκυμοσύνη το σκυλί ήταν μωρό. Που σημαίνει ότι δεν είχε μάθει τίποτα ακόμα και μπορούσε να πλαστει σχεδόν κατα απόλυτη βούληση του ιδιοκτήτη. Και σίγουρα τότε δεν ήταν επικίνδυνο....
Έγινε "βαρετό" και αδιάφορο από πολύ νωρίς λοιπόν αυτό το πλάσμα για την οικογένεια του. Και η οικογένεια τώρα έχει μεγαλώσει,άρα μαζι και οι ευθύνες της...ο χρόνος ακόμα πιο μειωμένος από τότε... με τι λογική λες κάνω διαγραφή και πάμε πάλι???και αν δεν σου κάτσει πάλι??Αν δεν το έχεις γενικά???
Εδώ μιλάμε για πλήρη αντικατασταση ενός όντος με την ελπίδα ότι "αυτή τη φορά θα τα κάνω καλά"...
Ειχα πολυ καιρό να συγκινηθω τόσο πολύ...Καλωσήλθες, Γιάννη,
Συνονόματε, ομοιοπαθή (οικογενειάρχη - έχω 4 παιδιά εγώ) και (τρόπος του λέγειν) συνομήλικε...
Οι λόγοι για να ΠΑΡΑΤΗΣΕΙΣ το γέρο-σκύλο σου είναι πολλοί και έρχονται "ντυμένοι" με διαφορετική μάσκα, κάθε φορά... όσοι και οι λόγοι για να παρατήσεις το ΠΑΙΔΙ σου...
Χμμ... θέλεις έμπειρή γνώμη, έ?
Αφιερωμένη ΚΑΘΕ ΛΕΞΗ του κειμένου που ακολουθεί... με την ελπίδα ότι θα διαβάσεις κάθε λέξη και θα καταλάβεις την "έμπειρη γνώμη" μου...
ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΣΕΣ;
Όταν ήμουν μικρό κουταβάκι, σε διασκέδαζα φοβερά με τα καμώματά μου και σε έκανα να γελάς. Πόσο ευτυχισμένος ήσουν εκείνες τις στιγμές! Με αποκαλούσες «κούκλα σου», «κοριτσάκι σου», δεν είχες καλύτερο φίλο, όπως έλεγες σε όλους.
Όταν ήμουν «κακό κορίτσι», κούναγες το δάχτυλο μπροστά στη μουσούδα μου και με ρωτούσες «Πως Μπόρεσες;», αλλά αμέσως μετά ηρεμούσες, χαμογελούσες και με γύριζες ανάσκελα για ένα τρυφερό χάδι στην κοιλιά μου.
Η εξοικείωσή μου με τη συμπεριφορά που έπρεπε να έχω στο σπίτι, πήρε λίγο περισσότερο χρόνο απ’ ότι υπολόγιζες, γιατί ήσουν φοβερά απασχολημένος, αλλά τελικά τα καταφέραμε, προσπαθώντας μαζί.
Πηγαίναμε μακρινές βόλτες και τρέχαμε στα παρκάκια, μεγάλες εκδρομές με το αυτοκίνητο και στάσεις για παγωτό (εγώ έπαιρνα μόνο ένα κομμάτι από το χωνάκι, γιατί «το παγωτό είναι κακό για τα σκυλάκια»)… Χουζούρευα για ώρες κάτω από τον ήλιο, περιμένοντας υπομονετικά να γυρίσεις σπίτι στο τέλος της ημέρας…
…Σιγά-σιγά, άρχισες να περνάς όλο και περισσότερο χρόνο στη δουλειά, στην «καριέρα» σου όπως μου έλεγες και περισσότερο χρόνο ψάχνοντας για ένα ανθρώπινο σύντροφο. Πάντα σε περίμενα υπομονετικά και, άπειρες φορές, σε παρηγόρησα σιωπηλά στις απογοητεύσεις και στις στιγμές που «ράγιζε» η καρδούλα σου και, όπως μου έλεγες, σε κράτησα όρθιο. Υποδέχτηκα με χαρά αυτή που ερωτεύτηκες. Είναι τώρα σύζυγός σου και την καλοδέχτηκα στο σπίτι μας και την υπάκουσα σε όλες τις εντολές της. Ήμουν ευτυχισμένη, επειδή εσύ ήσουν ευτυχισμένος…
..Μετά, ήρθαν τα ανθρώπινα κουτάβια (τα «μωρά», όπως λέγατε) και μοιράστηκα τον ενθουσιασμό σας. Είχα γοητευτεί από το πόσο ροζ ήταν, πόσο διαφορετικά και όμορφα μύριζαν και ήθελα να είμαι και εγώ η μαμά τους. Να τα προσέχω, να τα προστατέψω, να τα μάθω πράγματα. Μόνο που εσύ και εκείνη είχατε την αγωνία ότι μπορεί να τα πονέσω, να τα πληγώσω και, έτσι, άρχισα να περνάω τον περισσότερο χρόνο μου απομονωμένη σε άλλο δωμάτιο, ή σε κλουβί για σκύλους. Ω, Θεέ μου, πόσο ήθελα να τα αγαπήσω, να τα προστατέψω, να παίξω μαζί τους, αλλά τελικά έγινα η «φυλακισμένη της αγάπης»…
…Όταν τα μωρά άρχισαν να μεγαλώνουν, έγινα ο καλύτερός τους φίλος. Τράβηξαν τη γούνα μου με δύναμη, με κλώτσησαν κάποιες φορές, με καβάλησαν για να τα πάω βόλτα, μου έχωσαν τα δαχτυλάκια τους στα μάτια μου, εξερεύνησαν τα αυτιά μου, αλλά μου έδωσαν και πολλά, πολλά φιλιά στη μουσούδα μου… Αγάπησα το κάθε τι γύρω από τα παιδιά σου και πιο πολύ το άγγιγμά τους… Γιατί το δικό σου άγγιγμα είχε γίνει τόσο σπάνιο πια…. Και, αν και δεν ήμουν μεγάλη σε μέγεθος, θα τα υπερασπιζόμουν με την ίδια τη ζωή μου, αν είχε χρειαστεί να το κάνω...
…Κάποτε, οι άνθρωποι σε ρωτούσαν αν έχεις σκυλί και εσύ με υπερηφάνεια έβγαζες πολλές φωτογραφίες μου από το πορτοφόλι σου, για να τους τις δείξεις και δεν κρατιόσουν να αρχίσεις να λες διάφορες ιστορίες για μένα και για σένα… Ήσουν περήφανος για τη ράτσα μου και για την καταγωγή μου! Όμως, τα τελευταία χρόνια, η απάντησή σου ήταν ένα απλό «ναι» και αμέσως άλλαζες τη συζήτηση. Ολοι είχαν καταλάβει ότι, από «το κοριτσάκι σου» έγινα «το σκυλί σου» και κατόπιν απλά «ένα σκυλί»… Τέλος, είχες μειώσει κάθε δαπάνη για μένα, στα ελάχιστα απαραίτητα. Το καταλάβαινα, αλλά δεν με ένοιαζε…
…Και τώρα, να! Παρουσιάστηκε μία ευκαιρία για μεγάλη καριέρα σε μία άλλη πόλη και εσύ με εκείνη και τα παιδιά θα μετακομίσετε σε ένα διαμέρισμα, όπου δεν επιτρέπονται τα σκυλιά. Πήρες τη σωστή απόφαση για την «οικογένειά» σου, αλλά (θυμάσαι
…Όπως πάντα, ήμουν ενθουσιασμένη με την εκδρομή που κάναμε εσύ, εγώ και ο γιος σου (ο «αδελφός» μου)! Θυμάσαι πόσο με ξετρέλαινε η προοπτική της βόλτας με το αυτοκίνητο, όλοι μαζί! Ημουν ενθουσιασμένη, μέχρι τη στιγμή που φτάσαμε στο καταφύγιο ζώων. Μύριζα σκύλους και γάτες, μύριζα ξεκάθαρα το φόβο, μύριζα ξεκάθαρα την αγωνία και, λίγο πιο μέσα στα κλουβιά, την απελπισία. Συμπλήρωσες και υπέγραψες τα απαραίτητα έγγραφα και είπες χαμηλόφωνα: «ξέρω ότι θα της βρείτε ένα καλό σπίτι»… Οι δύο κυρίες κούνησαν το κεφάλι τους και σου έριξαν ένα οδυνηρό βλέμμα. Είναι έμπειρες και γνωρίζουν πολύ καλά την πραγματικότητα που θα αντιμετωπίσει ένα σκυλί που έχει γεράσει, ακόμα και ένα σκυλί καθαρόαιμο, με περγαμηνές (θυμάσαι τι έλεγες
…Χρειάστηκε να δώσεις μάχη (και εγώ κάθισα ήσυχη και σε διευκόλυνα) για να ξεκολλήσεις τα δάχτυλα του μικρού σου γιου από το κολάρο μου, την ώρα που ούρλιαζε «Όχι μπαμπά, μην τις αφήσεις να πάρουν το σκυλί μου!»
…Και, εκείνες τις στιγμές, δεν ανησυχούσα για μένα, πίστεψέ με. Ανησύχησα πολύ για τον «αδελφό» μου και για τα μαθήματα που μόλις του είχες δώσει, για τη φιλία και την αφοσίωση, για την πίστη, για την αγάπη και την υπευθυνότητα και για το σεβασμό προς όλα τα είδη της ζωής...
Μου έδωσες ένα ελαφρύ χάδι στο κεφάλι για αντίο, απέφυγες τη ματιά μου και ευγενικά αρνήθηκες να πάρεις μαζί σου το κολάρο και το λουρί μου. Είχες μία προθεσμία να προλάβεις και, Θεέ μου, τώρα πια είχα μία προθεσμία και εγώ… Μόλις έφυγες, άκουσα τις δύο ευγενικές κυρίες να συζητούν ότι πιθανότατα ήξερες για την αλλαγή δουλειάς σου αρκετούς μήνες πριν, αλλά δεν έκανες καμία προσπάθεια να μου βρεις ένα πραγματικά καλό σπίτι. Κούνησαν τα κεφάλια τους και με λύπη είπαν «Πως μπόρεσες;»…
…Οι καημένες οι κυρίες μας προσέχουν όλους, εδώ στο καταφύγιο, όσο τους επιτρέπει το φορτωμένο ωράριό τους. Μας ταΐζουν πολύ καλά, αλλά εγώ έχω χάσει την όρεξή μου εδώ και μερικές μέρες…
…Στην αρχή, όταν κάποιος επισκέπτης περνούσε μπροστά από το σπιτάκι μου, έτρεχα στο μπροστινό μέρος και πήδαγα στα κάγκελα με άπειρη χαρά, ελπίζοντας ότι είσαι εσύ, που άλλαξες τη γνώμη σου, ότι όλα ήταν ένα άσχημο όνειρο που τελείωσε… ή έλπιζα ότι, τουλάχιστον, ήταν κάποιος που ενδιαφερόταν, κάποιος που θα με έσωζε! Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να ανταγωνιστώ την χαριτωμένη ομορφιά των ευτυχισμένων κουταβιών και ότι μόνο αυτά έπαιρναν οι επισκέπτες, αποσύρθηκα στην πιο βαθιά γωνία του κλουβιού μου, ξάπλωσα και περίμενα…
…Είχε έρθει το ηλιοβασίλεμα. Άκουσα τα βήματά της, όπως ερχόταν για μένα στο τέλος της μέρας της… Την ακολούθησα στο τέλος της πτέρυγας, σε ένα χωριστό δωμάτιο που δεν είχα πάει ποτέ. Ένα πολύ ήσυχο δωμάτιο… Με σήκωσε τρυφερά, με ακούμπησε πάνω στο τραπέζι, χάιδεψε τα αυτιά μου και μου είπε να μην ανησυχώ…
…Η καρδιά μου σφυροκοπούσε με την προσμονή και την αγωνία για το τι πρόκειται να συμβεί, αλλά ταυτόχρονα ένιωθα και μία αίσθηση ανακούφισης… Για τη «φυλακισμένη της αγάπης» είχαν τελειώσει οι μέρες…
…Από τη φύση μου (θυμάσαι
…Πολύ απαλά έβαλε ένα μικρό νάρθηκα στο μπροστινό μου πόδι, καθώς ένα δάκρυ διάσχισε όλο το μάγουλό της και έσταξε στη μουσούδα μου. Της έγλυψα το χέρι, με τον ίδιο τρόπο που συνήθιζα να ανακουφίζω εσένα, πριν από τόσο πολλά χρόνια…
…Με επιδέξιο τρόπο έβαλε την σύριγγα στη φλέβα μου. Ένιωσα το τσίμπημα και το κρύο υγρό που άρχιζε να κυκλοφορεί μέσα στο σώμα μου και άρχισα να χαλαρώνω και να νυστάζω. Την κοίταξα ολόϊσια μέσα στα ευγενικά της μάτια και ψιθύρισα αδύναμα «Πως μπόρεσες;»…
…Ισως, επειδή κατάλαβε τη σκυλίσια ομιλία μου, μου είπε «Λυπάμαι τόσο πολύ, κοριτσάκι μου». Με αγκάλιασε και με φίλησε και μου εξήγησε βιαστικά ότι ήταν καθήκον της να εξασφαλίσει πως θα πήγαινα σε ένα πολύ ομορφότερο μέρος. Σε ένα μέρος, όπου δεν θα με αγνοούσαν, δεν θα με κακοποιούσαν, δεν θα με εγκατέλειπαν. Σε ένα μέρος, όπου δεν θα ήμουν αναγκασμένη να παλέψω για να προστατέψω τη ζωή μου. Σε ένα μέρος, όπου υπάρχει μόνο αγάπη και φως. Σε ένα μέρος τόσο διαφορετικό από τη δική μας γη…
…Και με την τελευταία σταγόνα ενέργειας που μου έμενε, με όσες δυνάμεις είχα ακόμα, με ένα μικρό κούνημα της ουράς μου, προσπάθησα να την μεταπείσω ότι αυτό το «Πως μπόρεσες;», δεν αφορούσε αυτήν, δεν την κατηγορούσε.
…Ηταν εσένα, Αγαπημένε Μου Κύριε, που σκεφτόμουν τις τελευταίες μου στιγμές. Θα σε σκέφτομαι και θα σε περιμένω, για πάντα…
…Εύχομαι ολόψυχα, ο κάθε ένας που υπάρχει ή θα μπει στη ζωή σου, να σου δώσει τόση αφοσίωση και πίστη, όση εγώ…
Γιάννη,
Τα παιδιά μου έχουν μεγαλώσει πλέον... και βέβαια, έχω μεγαλώσει κι εγώ... προσωπικά, "όλο τον κόσμο γύρισα, είδα θεριά και φίδια"... και επαγγελματικά, από κάποια στιγμή και πέρα, άρχισα βγάζω χρήματα κρίνοντας προχωπικότητες και χαρακτήρες ανθρώπων... και, σε διαβεβαιώνω ειλικρινά, το χειρότερο είδος ανθρώπων που συνάντησα ήταν εκείνοι που ήταν ψυχροί... που δεν είχαν "εμπάθεια" (compassion, που λέει και η γιαγιά ενός καλού φίλου)...
Καλή συνέχεια, Γιάννη!
Καλημέρα σε όλα τα νέα μέλη,
Αν κάνεις λάθη, γυρνάς πίσω και τα διορθώνεις. Δεν τα κρύβεις πίσω από το χαλί και αντε πάμε να δοκιμάσουμε μ'άλλη ράτσα.
Δεν πιστεύω οτι πρόκειται τελικά να εγκαταλείψει ο κύριος Γιάννης , ο θεματοθέτης, το σκύλο του, για πολλούς λόγους. Δεν γίνεται παρόλα αυτά να μοιράζουμε εδώ παρηγοριές και γλυκόλογα.
Για τον άλλο κύριο Γιάννη ,με τα σεντόνια, μας έχετε διαλύσει αυτό το μήνα.
Αν κάνεις λάθη, γυρνάς πίσω και τα διορθώνεις. Δεν τα κρύβεις πίσω από το χαλί και αντε πάμε να δοκιμάσουμε μ'άλλη ράτσα.
Δεν πιστεύω οτι πρόκειται τελικά να εγκαταλείψει ο κύριος Γιάννης , ο θεματοθέτης, το σκύλο του, για πολλούς λόγους. Δεν γίνεται παρόλα αυτά να μοιράζουμε εδώ παρηγοριές και γλυκόλογα.
Για τον άλλο κύριο Γιάννη ,με τα σεντόνια, μας έχετε διαλύσει αυτό το μήνα.
Last edited:
Αυτό που θα επαναλάβω κι εγώ (ο θρίαμβος του προφανούς, βλέπετε) είναι: "Δεν έτυχε... πέτυχε"!
Αλλά, βλέπεις, "το λύκο τον κουρεύανε, πούθε πάν' τα πρόβατα"...
Όχι, (κυριά μου?), δεν πέσαμε πάνω του να τον φάμε... τηρουμένων των αναλογιών, αυτοσυγκρατηθήκαμε (βραδιάτικα) όσο περισσότερο μπορούσαμε, για να μην αρχίσουμε τα καντήλια...
Αν διαβάσετε προσεκτικά το αρχικό post, ο άνθρωπος δεν ξέρει τι θέλει...
Μου θυμίζει (έντονα!) άνθρωπο που ΔΕΝ είχε ποτέ του σκύλο και, παρόλα αυτά, δίνει περιγραφές ανθρώπου που ζει με σκύλο...
ΌΛΑ τα υπόλοιπα, εκτός από την περιγραφή της οικογένειας και την αναφορά ύπαρξης του σκύλου... δείχνουν τεράστια άγνοια για το τι σημαίνει "σκύλος"... και, ειδικά, σκύλος που θα είναι "γούτσου-γούτσου" και θα "φυλάξει" (από μόνος του), ταυτόχρονα!
2) ΟΧΙ... το να "δώσεις" το σκύλο σου, δεν θέλει μεγάλη καρδιά... όπως και να σκοτώσεις έναν άνθρωπο, ας πούμε...
Το αντίθετο, θα έλεγα... απαιτείται μία τέτοια "ρηχότητα" ψυχής και πνεύματος, ώστε να κατανικήσεις τη συνείδησή σου... και, σιγά-σιγά, να έχεις και το θάρρος να αιτιολογείς "επιστημονικά" (και να το πιστέψεις κι εσύ, στο τέλος) τους λόγους που σε οδήγησαν στην "σοφή" αυτή απόφαση...
3) Τα αγαπάτε, έ?
Αλλά δεν έχουν τις "τεχνικές προδιαγραφές" όσων πραγμάτων ζήτησε το ανωτέρω "μέλος" μας...
Εμείς δεν βλέπουμε ένα κύριο... βλέπουμε λέξεις και φράσεις που βγαίνουν από ένα πληκτρολόγιο, που μας οδηγούν να αμφιβάλλουμε αν είναι κάν αυτός που περιγράφει ότι είναι...
2) Κι αν (χτύπαω ξύλο, κιόλας!) τύχαινε το παιδί του να "βγεί" αυτιστικό?
3) "Εμείς"... τα μέλη που έχουν "ονομα, σώμα και θρησκεία", ξέρω ακριβώς τι είμαστε, ο καθένας... είτε διαφωνώ, είτε συμφωνώ...
"Εσείς", όμως (κυρία μου?), ΔΕΝ ξέρω τι είσαστε... αν είστε "φιλόζωη", ή αν είστε "κυνόφιλη", ή αν είστε "κυνοτέχνης"... και μόνο η φράση σας (που παραθέτω) δεν δείχνει ακριβώς αυτό που θέλετε να νομίσουμε ότι είστε...
Υ.Γ. Νεφελάκι, εσύ???
2) Αυτό!
Ναι, δεν υπάρχει καλύτερη φυλή (μιλώντας για τυπικά άτομα - αλλά, αυτά είναι ψιλά γράμματα στο παρόν θέμα) για τη δουλειά και τη διαβίωση που τη χρειάζεται...
Αλλά, βλέπεις, "το λύκο τον κουρεύανε, πούθε πάν' τα πρόβατα"...
1) Επειδή ξαναδιαβάζω τα χτεσινά posts...
Όχι, (κυριά μου?), δεν πέσαμε πάνω του να τον φάμε... τηρουμένων των αναλογιών, αυτοσυγκρατηθήκαμε (βραδιάτικα) όσο περισσότερο μπορούσαμε, για να μην αρχίσουμε τα καντήλια...
Αν διαβάσετε προσεκτικά το αρχικό post, ο άνθρωπος δεν ξέρει τι θέλει...
Μου θυμίζει (έντονα!) άνθρωπο που ΔΕΝ είχε ποτέ του σκύλο και, παρόλα αυτά, δίνει περιγραφές ανθρώπου που ζει με σκύλο...
ΌΛΑ τα υπόλοιπα, εκτός από την περιγραφή της οικογένειας και την αναφορά ύπαρξης του σκύλου... δείχνουν τεράστια άγνοια για το τι σημαίνει "σκύλος"... και, ειδικά, σκύλος που θα είναι "γούτσου-γούτσου" και θα "φυλάξει" (από μόνος του), ταυτόχρονα!
2) ΟΧΙ... το να "δώσεις" το σκύλο σου, δεν θέλει μεγάλη καρδιά... όπως και να σκοτώσεις έναν άνθρωπο, ας πούμε...
Το αντίθετο, θα έλεγα... απαιτείται μία τέτοια "ρηχότητα" ψυχής και πνεύματος, ώστε να κατανικήσεις τη συνείδησή σου... και, σιγά-σιγά, να έχεις και το θάρρος να αιτιολογείς "επιστημονικά" (και να το πιστέψεις κι εσύ, στο τέλος) τους λόγους που σε οδήγησαν στην "σοφή" αυτή απόφαση...
3) Τα αγαπάτε, έ?
Αλλά δεν έχουν τις "τεχνικές προδιαγραφές" όσων πραγμάτων ζήτησε το ανωτέρω "μέλος" μας...
1) Για να λέγεσαι "κύριος" (φαντάζομαι ότι συμφωνείτε) απαιτεί ορισμένα ουσιαστικά χαρακτηριστικά, έτσι?
Εμείς δεν βλέπουμε ένα κύριο... βλέπουμε λέξεις και φράσεις που βγαίνουν από ένα πληκτρολόγιο, που μας οδηγούν να αμφιβάλλουμε αν είναι κάν αυτός που περιγράφει ότι είναι...
2) Κι αν (χτύπαω ξύλο, κιόλας!) τύχαινε το παιδί του να "βγεί" αυτιστικό?
3) "Εμείς"... τα μέλη που έχουν "ονομα, σώμα και θρησκεία", ξέρω ακριβώς τι είμαστε, ο καθένας... είτε διαφωνώ, είτε συμφωνώ...
"Εσείς", όμως (κυρία μου?), ΔΕΝ ξέρω τι είσαστε... αν είστε "φιλόζωη", ή αν είστε "κυνόφιλη", ή αν είστε "κυνοτέχνης"... και μόνο η φράση σας (που παραθέτω) δεν δείχνει ακριβώς αυτό που θέλετε να νομίσουμε ότι είστε...
Υ.Γ. Νεφελάκι, εσύ???
1) Απλά, χτες βράδυ (που διάβασα το post), δεν θέλησα κάν να διανοηθώ να γράψω τι, τελικά, σημαίνει "δίνω" ένα ενήλικο Rottweiler...
2) Αυτό!
Και δεν παίζουν στην πιάτσα καλύτερες και πιο έμπειρες γνώμες από τις ανωτέρω....
Τελικα τι ζητατε?
Εμπειρη γνωμη η και ολιγον απο συγχωροχαρτι?
Το δευτερο ζητηστε το απο το σκυλο σας....ειμαι σιγουρη οτι θα σας το δωσει με ολη του την καρδια!!
Χαμενα χρονια για ενα σκυλο που ζει μακρια απο την αγελη του.
Που τα παιδια σας δεν εγιναν ποτε τα "δικα του"παιδια.
Για την ασφαλεια του σπιτιου σας παρτε εναν καλο συναγερμο,αν δεν εχετε ηδη,για τα παιδακια σας ενα λουτρινο και για σας μια αφισα ενος Καυκασιου!
Ευχομαι καλη τυχη στον σκυλακο....
Εμπειρη γνωμη η και ολιγον απο συγχωροχαρτι?
Το δευτερο ζητηστε το απο το σκυλο σας....ειμαι σιγουρη οτι θα σας το δωσει με ολη του την καρδια!!
Χαμενα χρονια για ενα σκυλο που ζει μακρια απο την αγελη του.
Που τα παιδια σας δεν εγιναν ποτε τα "δικα του"παιδια.
Για την ασφαλεια του σπιτιου σας παρτε εναν καλο συναγερμο,αν δεν εχετε ηδη,για τα παιδακια σας ενα λουτρινο και για σας μια αφισα ενος Καυκασιου!
Ευχομαι καλη τυχη στον σκυλακο....
Αγαπητέ Jonk! Επέτρεψε μου να διαφωνήσω μαζί σου!! Το να πάρεις απόφαση να δώσεις τον σκύλο σου για τους λόγους που προανέφερα, δεν έχεις χρόνο να ασχοληθείς όσο του αξίζει, δεν έχεις για παράδειγμα λεφτά να του προσφέρεις όσα χρειάζεται, τον έβαλες στη ζωή σου και η ζωή σου άλλαξε είτε γιατί απέκτησες οικογένεια και συνειδητοποιείς πως είναι ψιλοεπικίνδυνος για τα παιδιά σου επομένως αρχίζεις να τον έχεις στο περιθώριο γιατί όταν παίζεις στην αυλή με τα παιδιά σου τον έχεις πιο πέρα σας κοιτά και ζηλεύει και δε συμμετέχει στο παιχνίδι, δε νιώθει την απόλυτη χαρά και ευτυχία μένοντας στην ''απ' έξω"", είτε γιατί μετακομισες και ο σκύλος απο εκεί που είχε συνηθίσει να είναι στην αυλαρα του καταλήγει σε ένα μπαλονάκι 1 επι 1 και ταυτόχρονα λείπεις λόγω δουλειάς και 15 ώρες απο το σπίτι άρα πάλι δεν έχεις χρόνο να ασχοληθείς όσο χρειάζεται και όσο θέλεις και ξέρεις πως αυτές οι καταστάσεις δεν θα αλλάξουν είναι φιλοζωία να δίνεις τον αγαπημένο σου σκύλο σε ανθρώπους που εννοείται τους ξέρεις καλά και ξέρεις πως θα έχει όλα όσα εσύ δε μπορείς να του δώσεις, από το να σκέφτεσαι εγωιστικά και να του δίνεις τα μισά από όσα του αξίζουν γιατί μόνο και μόνο τον θεωρείς δικό σου!!Αυτό που θα επαναλάβω κι εγώ (ο θρίαμβος του προφανούς, βλέπετε) είναι: "Δεν έτυχε... πέτυχε"!
Ναι, δεν υπάρχει καλύτερη φυλή (μιλώντας για τυπικά άτομα - αλλά, αυτά είναι ψιλά γράμματα στο παρόν θέμα) για τη δουλειά και τη διαβίωση που τη χρειάζεται...
Αλλά, βλέπεις, "το λύκο τον κουρεύανε, πούθε πάν' τα πρόβατα"...
1) Επειδή ξαναδιαβάζω τα χτεσινά posts...
Όχι, (κυριά μου?), δεν πέσαμε πάνω του να τον φάμε... τηρουμένων των αναλογιών, αυτοσυγκρατηθήκαμε (βραδιάτικα) όσο περισσότερο μπορούσαμε, για να μην αρχίσουμε τα καντήλια...
Αν διαβάσετε προσεκτικά το αρχικό post, ο άνθρωπος δεν ξέρει τι θέλει...
Μου θυμίζει (έντονα!) άνθρωπο που ΔΕΝ είχε ποτέ του σκύλο και, παρόλα αυτά, δίνει περιγραφές ανθρώπου που ζει με σκύλο...
ΌΛΑ τα υπόλοιπα, εκτός από την περιγραφή της οικογένειας και την αναφορά ύπαρξης του σκύλου... δείχνουν τεράστια άγνοια για το τι σημαίνει "σκύλος"... και, ειδικά, σκύλος που θα είναι "γούτσου-γούτσου" και θα "φυλάξει" (από μόνος του), ταυτόχρονα!
2) ΟΧΙ... το να "δώσεις" το σκύλο σου, δεν θέλει μεγάλη καρδιά... όπως και να σκοτώσεις έναν άνθρωπο, ας πούμε...
Το αντίθετο, θα έλεγα... απαιτείται μία τέτοια "ρηχότητα" ψυχής και πνεύματος, ώστε να κατανικήσεις τη συνείδησή σου... και, σιγά-σιγά, να έχεις και το θάρρος να αιτιολογείς "επιστημονικά" (και να το πιστέψεις κι εσύ, στο τέλος) τους λόγους που σε οδήγησαν στην "σοφή" αυτή απόφαση...
3) Τα αγαπάτε, έ?
Αλλά δεν έχουν τις "τεχνικές προδιαγραφές" όσων πραγμάτων ζήτησε το ανωτέρω "μέλος" μας...
1) Για να λέγεσαι "κύριος" (φαντάζομαι ότι συμφωνείτε) απαιτεί ορισμένα ουσιαστικά χαρακτηριστικά, έτσι?
Εμείς δεν βλέπουμε ένα κύριο... βλέπουμε λέξεις και φράσεις που βγαίνουν από ένα πληκτρολόγιο, που μας οδηγούν να αμφιβάλλουμε αν είναι κάν αυτός που περιγράφει ότι είναι...
2) Κι αν (χτύπαω ξύλο, κιόλας!) τύχαινε το παιδί του να "βγεί" αυτιστικό?
3) "Εμείς"... τα μέλη που έχουν "ονομα, σώμα και θρησκεία", ξέρω ακριβώς τι είμαστε, ο καθένας... είτε διαφωνώ, είτε συμφωνώ...
"Εσείς", όμως (κυρία μου?), ΔΕΝ ξέρω τι είσαστε... αν είστε "φιλόζωη", ή αν είστε "κυνόφιλη", ή αν είστε "κυνοτέχνης"... και μόνο η φράση σας (που παραθέτω) δεν δείχνει ακριβώς αυτό που θέλετε να νομίσουμε ότι είστε...
Αν τα αγαπάω; Είναι η ζωή μου! Όλα μου τα σκυλάκια τα αγαπώ τα έχω σαν παιδιά μου! Τα δύο τα αγαπώ λίγο παραπάνω απο το ντογκο του φίλου μου, γιατί το γιορκ σαιρ μου και την μποξερινα μου τους βρήκα στον δρόμο! 10 Ιανουαρίου έχασα το μποξερακι μου γιατί είχε λυσμανιωση! Την είχα 2,5 χρόνια! Ήταν περίπου 2,5-3 χρόνων! Δεν μπορείτε αγαπητέ Jonk να καταλάβετε πόσο την αγαπώ και πόσο πονάω! Μάλιστα με κάνατε και έκλαψα με αυτό που αναρτήσατε παραπάνω! Τη στιγμή που το σκυλάκι λέει για το σκοτεινό αυτο δωμάτιο διότι μου θύμισε τη στιγμή που ήμουν δίπλα στο κοριτσάκι μου και πήρα την απόφαση να το απαλλάξω από την ταλαιπωρία και τον πόνο του καθώς η νεφρικη ανεπάρκεια της επηρέασε το νευρικό σύστημα και προς το τέλος δεν μπορούσε καλά καλά να περπατήσει! Εγώ δε θα τα έδινα ποτέ μα ποτέ τα παιδιά μου! Για να μην το παίξω και έξυπνη δεν γνωρίζω τις ακριβής έννοιες και διαφορές στις λέξεις που με ρωτήσατε! Το μόνο που μπορώ να σας απαντήσω είναι πως τα παιδιά μου (σκυλιά μου) είναι η ζωή μου! Και ένα κομμάτι από αυτή ξεριζώθηκε όταν έχασα το ένα από αυτά!
Για μένα αν εφόσον υπάρχει άλλη οικογένεια που θα φροντίσει όπως ακριβώς του αξίζει ο συγκεκριμένος σκύλος καλά θα κάνει να τον δώσει! Και να πάρει εννοείται με μεγάλη ευθύνη και αποφασιστικότητα ένα άλλο σκυλάκι που όλη η οικογένεια θα μπορεί να είναι πάντα δίπλα του να το αγαπάει να το φροντίζει και να του δίνει τα ΠΑΝΤΑ!! Και με αυτό τον τρόπο δύο σκυλάκια θα έχουν φροντίδα, στέγη και απέραντη αγάπη!! Δυο ζωές θα έχουν σωθεί..
Last edited:
Δεν πιστεύω στο μαύρο -άσπρο , πιστεύω στις αποχρώσεις του γκρι, δεν μου αρέσει να δικάζω και να καταδικάζω. Έχω πει στο παρελθόν μεγάλες κουβέντες και αρκετές από αυτές αναγκάστηκα να τις καταπιώ .
Το θέμα σκύλος για εμένα πολύτιμος , σύντροφος μεράκι , μέλος της οικογένειας μου , ένα "παιδί " που πρέπει να το προσέχω να το μαθαίνω μέχρι τα βαθιά του γεράματα και ότι και να κάνω παίρνω περισσότερα πίσω και ότι και να του δώσω στον απολογισμό έχω δώσει λιγότερα από αυτά που πήρα.
Το θέμα παιδί δεν μπορώ να το περιγράψω οι γονείς με καταλαβαίνεται... γίνεται η ανάσα σου , οι χτύποι της καρδιάς σου.
Στο παρελθόν αναγκάστηκα και πήρα μια απόφαση, όχι χωρίς ζόρι , όχι με ελαφριά καρδιά , μία απόφαση που έχουν περάσει 6 χρόνια την σκέφτομαι τα περισσότερα βράδια στον απολογισμό και πάντα καταλήγω ότι τα δικά μου λάθη πλήρωσε ο σκύλος ΜΟΥ. Αλλά ανεξάρτητα από τα λάθη σαν απόφαση ήταν σωστή , σκληρή, άδικη αλλά αναγκαία.
Αυτά για τους επικριτές .....
Τώρα για τον φίλο μας ..... δεν έχω καταλάβει αν δίνεις τον σκύλο γιατί φοβάσαι για την ακεραιότητα των παιδιών σου ή γιατί είδες τα λάθη σου (αν τα είδες ) και τώρα νιώθεις έτοιμος για έναν σκύλο που θα συντροφεύει την οικογένεια σου και θα συμμετέχει στις καθημερινές δραστηριότητες (κάτι σαν τις αμερικάνικες διαφημίσεις πρωινού)
Αν κινδυνεύουν τα παιδιά σου δεν έχω κάτι να πω , αν απλώς πιστεύεις ότι μπορείς και πρέπει να ζήσεις το όνειρο οικογενειακός σκύλος θα πρέπει να βρεις μια μέση λύση. Λύση που θα καλύπτει τον 8χρονο σκύλο σου, έστω και εκτός οικογένειας, στην ρουτίνα που έχει συνηθίσει.
Αν σου μένει χρόνος τότε πάρε ένα κουτάβι αλλά ξέχνα το 1,5 στρέμμα κήπος. Βάλτο στο σπίτι , μάθε το σωστά κανόνες, να είναι μέλος της οικογένειας σου και έτσι έχεις πιθανότητες να ζήσεις το " όνειρο" .
Απλώς να είσαι σίγουρος ότι έχεις εκτός από την διάθεση και τον χρόνο γιατί οι ηλικίες των παιδιών σου όχι μόνο απαιτούν τρελό χρόνο αλλά τα επόμενα χρόνια θα απαιτούν περισσότερο.
. Το θέμα σκύλος για εμένα πολύτιμος , σύντροφος μεράκι , μέλος της οικογένειας μου , ένα "παιδί " που πρέπει να το προσέχω να το μαθαίνω μέχρι τα βαθιά του γεράματα και ότι και να κάνω παίρνω περισσότερα πίσω και ότι και να του δώσω στον απολογισμό έχω δώσει λιγότερα από αυτά που πήρα.
Το θέμα παιδί δεν μπορώ να το περιγράψω οι γονείς με καταλαβαίνεται... γίνεται η ανάσα σου , οι χτύποι της καρδιάς σου.
Στο παρελθόν αναγκάστηκα και πήρα μια απόφαση, όχι χωρίς ζόρι , όχι με ελαφριά καρδιά , μία απόφαση που έχουν περάσει 6 χρόνια την σκέφτομαι τα περισσότερα βράδια στον απολογισμό και πάντα καταλήγω ότι τα δικά μου λάθη πλήρωσε ο σκύλος ΜΟΥ. Αλλά ανεξάρτητα από τα λάθη σαν απόφαση ήταν σωστή , σκληρή, άδικη αλλά αναγκαία.
Αυτά για τους επικριτές .....
Τώρα για τον φίλο μας ..... δεν έχω καταλάβει αν δίνεις τον σκύλο γιατί φοβάσαι για την ακεραιότητα των παιδιών σου ή γιατί είδες τα λάθη σου (αν τα είδες ) και τώρα νιώθεις έτοιμος για έναν σκύλο που θα συντροφεύει την οικογένεια σου και θα συμμετέχει στις καθημερινές δραστηριότητες (κάτι σαν τις αμερικάνικες διαφημίσεις πρωινού)
Αν κινδυνεύουν τα παιδιά σου δεν έχω κάτι να πω , αν απλώς πιστεύεις ότι μπορείς και πρέπει να ζήσεις το όνειρο οικογενειακός σκύλος θα πρέπει να βρεις μια μέση λύση. Λύση που θα καλύπτει τον 8χρονο σκύλο σου, έστω και εκτός οικογένειας, στην ρουτίνα που έχει συνηθίσει.
Αν σου μένει χρόνος τότε πάρε ένα κουτάβι αλλά ξέχνα το 1,5 στρέμμα κήπος. Βάλτο στο σπίτι , μάθε το σωστά κανόνες, να είναι μέλος της οικογένειας σου και έτσι έχεις πιθανότητες να ζήσεις το " όνειρο" .
Απλώς να είσαι σίγουρος ότι έχεις εκτός από την διάθεση και τον χρόνο γιατί οι ηλικίες των παιδιών σου όχι μόνο απαιτούν τρελό χρόνο αλλά τα επόμενα χρόνια θα απαιτούν περισσότερο.
δεν υπαρχει το δεν εχω χρονο δεν εχω λεφτα δεν εχω δεν εχω αυτό πρεπει λίγο να ξεκαθαριστεί καποια στιγμή στο μυαλό όλων.
Δεν ειμαστε ιδιοκτήτες παιδιά μόνο, συνελθετε!!! ΦΡΟΝΤΙΣΤΕΣ είμαστε!!! οταν αναλαμβάνεις την ευθύνη ενός πλάσματος, δεν τελειώνει ποτέ... οτι πλάσμα και να είναι...
Δεν τα πάει καλα με τα παιδιά σου??? απο τη στιγμή που ήταν τόσο μικρό το σκυλί όταν ήρθαν, σιγουρα ΦΤΑΙΣ!!! διορθωσε το λοιπον τέλος δεν σηκώνει κουβέντα αυτό το πράγμα.
δεν θες να το διορθώσεις?? ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ΤΟ ΝΩΡΙΣ!!! Να έχει ελπίδες ο σκύλος να βρει κατι καλύτερο απο σενα...
Δεν το αποφασισες νωρίς??? ΖΗΣΕ ΜΕ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ!!! και τρώγε 2 ώρες καθε μερα στην αυλή να περνάς χρονο εσύ με το σκύλο που έφτιαξες για να μην ζει την απολυτη μοναξιά και θλίψη...και βρες λύση για οταν ειναι τα παιδιά έξω που να είναι ασφαλή για όλους...
Και αντε σου πάνε στραβά όλα τα παραπάνω.... ΠΡΙΝ ΚΑΝ "ΞΕΦΟΡΤΩΘΕΙΣ" ΤΟ ΥΠΑΡΧΩΝ ΠΛΑΣΜΑ, γιατι ξεφορτωμα ειναι, κοιτάς ήδη το επόμενο????
Οκ μην τρελαθούμε και τελείως...
Δεν ειμαστε ιδιοκτήτες παιδιά μόνο, συνελθετε!!! ΦΡΟΝΤΙΣΤΕΣ είμαστε!!! οταν αναλαμβάνεις την ευθύνη ενός πλάσματος, δεν τελειώνει ποτέ... οτι πλάσμα και να είναι...
Δεν τα πάει καλα με τα παιδιά σου??? απο τη στιγμή που ήταν τόσο μικρό το σκυλί όταν ήρθαν, σιγουρα ΦΤΑΙΣ!!! διορθωσε το λοιπον τέλος δεν σηκώνει κουβέντα αυτό το πράγμα.
δεν θες να το διορθώσεις?? ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ΤΟ ΝΩΡΙΣ!!! Να έχει ελπίδες ο σκύλος να βρει κατι καλύτερο απο σενα...
Δεν το αποφασισες νωρίς??? ΖΗΣΕ ΜΕ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ!!! και τρώγε 2 ώρες καθε μερα στην αυλή να περνάς χρονο εσύ με το σκύλο που έφτιαξες για να μην ζει την απολυτη μοναξιά και θλίψη...και βρες λύση για οταν ειναι τα παιδιά έξω που να είναι ασφαλή για όλους...
Και αντε σου πάνε στραβά όλα τα παραπάνω.... ΠΡΙΝ ΚΑΝ "ΞΕΦΟΡΤΩΘΕΙΣ" ΤΟ ΥΠΑΡΧΩΝ ΠΛΑΣΜΑ, γιατι ξεφορτωμα ειναι, κοιτάς ήδη το επόμενο????
Οκ μην τρελαθούμε και τελείως...
Επειδή στα σίγουρα, οσονούπω θα ψάχνεσαι για άλλο παιχνιδάκι, αν στο μυαλό σου, έχεις συγκεκριμένο σχέδιο, τουλάχιστον βρες σοβαρό εκτροφέα, να στο δώσει. Μπας και ταιριάξει, αυτό που έχεις στο μυαλό σου, με αυτό που θα έχεις στα χέρια σου. Γιατί αν δεν...σε λίγα χρόνια, θα ψάχνεις να το ξεφορτωθείς κι αυτό.
Ρε σεις παιδια,κυριες και κυριοι,επικαλειστε -σωστα- το συναισθημα και προσπαθειτε να νουθετησετε(; ) ή απλως να πειτε την αποψη σας σε καποιον,ο οποιος μεσα σε πολυ γενικες γραμμες ανηκει στο 90+% των ιδιοκτητων σκυλων στην Ελλαδα.Δεν αναφερομαι προσωπικα στον θεματοθετη(εξαλλου δεν τον γνωριζω προσωπικα),ο οποιος μπορει να εχει τις αγαθοτερες των προθεσεων,αλλα αυτη ειναι η νοοτροπια του μεσου Ελληνα κατοχου σκυλου.Θελει ενα σκυλι,ειτε για να του κανει ο σκυλος μια δουλεια,ή απλα επειδη του αρεσουν τα σκυλια,αλλα δεν θα προσαρμοστει ποτε ο ιδιος στις αναγκες του σκυλου,περιμενει το σκυλι να προσαρμοστει στις δικες του,πραγμα που δεν θα γινει ποτε.Για αυτο μετα αφηνεται το σκυλι στην μοιρα του,ή ακομα και στον δρομο(ενδεχομενως να ειναι και καλυτερο για το ιδιο..).
Συνηθως οσο πιο ευκολα και ενδεχομενως απερισκεπτα αποκτησει καποιος εναν σκυλο,εξισου ευκολα μπορει να τον παρατησει εντελως.Ο σκυλος καλα θα κανει χαρει οσο μπορει περισσοτερο τα 1-2 πρωτα χρονια της ζωης του,γιατι οταν αρχισει να ενηλικιωνεται και αλλαξει συμπεριφορα,απορροια της ελλιπους ή μηδαμινης εκπαιδευσης,μια αλυσιδα θα γινει η μονιμη συντροφια του και μια τεραστιααααα αυλη ο χωρος διαμονης του(χωρις απαραιτητα να σημαινει πως προηγουμενως δεν συνεβαινε αυτο).Τα παραπονα,η βαρεμαρα και η ανησυχια του σκυλου μεσω του γαυγισματος μεταφραζονται αυθαιρετα απο τον ιδιοκτητη και ως ενστικτο φυλαξης,οποτε το σκυλι ειναι δις καταδικασμενο.
Σε αυτην την ηλικια το βρισκω δυσκολο το συγκεκριμενο σκυλι να βρει ενα σπιτι και να του προσφερθει αυτο που πραγματικα πρεπει,το πολυ πολυ να βρεθει σε μια αλλη αλυσιδα,μιας αλλης αυλης,οπου δεν παιζουν συνηθως παιδια...
Συνηθως οσο πιο ευκολα και ενδεχομενως απερισκεπτα αποκτησει καποιος εναν σκυλο,εξισου ευκολα μπορει να τον παρατησει εντελως.Ο σκυλος καλα θα κανει χαρει οσο μπορει περισσοτερο τα 1-2 πρωτα χρονια της ζωης του,γιατι οταν αρχισει να ενηλικιωνεται και αλλαξει συμπεριφορα,απορροια της ελλιπους ή μηδαμινης εκπαιδευσης,μια αλυσιδα θα γινει η μονιμη συντροφια του και μια τεραστιααααα αυλη ο χωρος διαμονης του(χωρις απαραιτητα να σημαινει πως προηγουμενως δεν συνεβαινε αυτο).Τα παραπονα,η βαρεμαρα και η ανησυχια του σκυλου μεσω του γαυγισματος μεταφραζονται αυθαιρετα απο τον ιδιοκτητη και ως ενστικτο φυλαξης,οποτε το σκυλι ειναι δις καταδικασμενο.
Σε αυτην την ηλικια το βρισκω δυσκολο το συγκεκριμενο σκυλι να βρει ενα σπιτι και να του προσφερθει αυτο που πραγματικα πρεπει,το πολυ πολυ να βρεθει σε μια αλλη αλυσιδα,μιας αλλης αυλης,οπου δεν παιζουν συνηθως παιδια...
Έλα να παίρνουν σειρά οι "επικριτές"...
1) Έτσι ακριβώς είναι, με το παιδί... και άλλα, πολλά!
Και, ναι, υπάρχουν αρκετοί γονείς που σε καταλαβαίνουν... όμως, μην διανοηθείς ποτέ ότι σε καταλαβαίνουν όλοι (οι γονείς)...
Γιατί, εκτός από όλα τα ανωτέρω, το παιδί σου είναι η προέκτασή σου στο μέλλον... στην "αιωνιότητα"... είναι το γονίδιό σου, το οποίο θα "δωρήσεις" στον κόσμο μας... for the better or for the worse (για τον κόσμο μας)...
2) Και μέσα σε όλο αυτό το "Θείο Δώρο" που θα προσφέρεις (στον κόσμο μας) θα περιλαμβάνονται και οι αξίες και αρχές που θα του εμπιστευτείς για να μεταφέρει (στον κόσμο μας)...
Και, πάνω απ' όλα, θα πρέπει να μεταφέρεις ότι "σωστό" και "άδικο", ταυτόχρονα, δεν υπάρχει... τουλάχιστον, στην ανθρώπινη υπόστασή μας... ο Θεός (ή ο Αλλάχ, ο Βούδας, η μεγάλη έκρηξη κλπ.) ναι, μπορεί να λειτουργήσει "σωστά" ΚΑΙ "άδικα"...
Και, ακόμα περισσότερο, θα πρέπει να μεταφέρεις (και να αφήσεις πολύτιμη παρακαταθήκη) ότι τα δικά ΜΟΥ λάθη, (οφείλω να) τα πληρώνω ΕΓΩ... και κανείς άλλος!
Υ.Γ. Και, ναι, θα ομολογήσω κι εγώ ότι αποδέχομαι ακόμα και τα (σπάνια) λάθη της "Μητέρας Φύσης"...
Αν έφτανα σε ένα σημείο (έχοντας εξαντλήσει, μέσα σε 8 χρόνια, ότι θα ήταν ανθρώπινα δυνατό - και κάτι παραπάνω!!!) να διαπιστώσω - συνειδητοποιήσω ότι ο σκύλος μου είναι ανεξέλεγκτος, ανισόρροπος και (προβλέψιμα!) επικίνδυνος... θα τον κρατούσα για μία τελευταία φορά στην τρυφερή αγκαλιά μου (σαν "Καλός Ποιμήν") και θα άφηνα τον γιατρό να τον ετοιμάσει για το ταξίδι, σε ένα μέρος όπου δεν θα υπέφερε πιά...
Και, από εκεί και πέρα, σε σχέση με τον εαυτό μου, the best that I could hope for, would be to die and to sleep...
ΟΜΩΣ, δεν θα τον "έδινα", για να τον "λουστεί" καποιος άλλος...
Κατερίνα μου,
1) Έτσι ακριβώς είναι, με το παιδί... και άλλα, πολλά!
Και, ναι, υπάρχουν αρκετοί γονείς που σε καταλαβαίνουν... όμως, μην διανοηθείς ποτέ ότι σε καταλαβαίνουν όλοι (οι γονείς)...
Γιατί, εκτός από όλα τα ανωτέρω, το παιδί σου είναι η προέκτασή σου στο μέλλον... στην "αιωνιότητα"... είναι το γονίδιό σου, το οποίο θα "δωρήσεις" στον κόσμο μας... for the better or for the worse (για τον κόσμο μας)...
2) Και μέσα σε όλο αυτό το "Θείο Δώρο" που θα προσφέρεις (στον κόσμο μας) θα περιλαμβάνονται και οι αξίες και αρχές που θα του εμπιστευτείς για να μεταφέρει (στον κόσμο μας)...
Και, πάνω απ' όλα, θα πρέπει να μεταφέρεις ότι "σωστό" και "άδικο", ταυτόχρονα, δεν υπάρχει... τουλάχιστον, στην ανθρώπινη υπόστασή μας... ο Θεός (ή ο Αλλάχ, ο Βούδας, η μεγάλη έκρηξη κλπ.) ναι, μπορεί να λειτουργήσει "σωστά" ΚΑΙ "άδικα"...
Και, ακόμα περισσότερο, θα πρέπει να μεταφέρεις (και να αφήσεις πολύτιμη παρακαταθήκη) ότι τα δικά ΜΟΥ λάθη, (οφείλω να) τα πληρώνω ΕΓΩ... και κανείς άλλος!
Υ.Γ. Και, ναι, θα ομολογήσω κι εγώ ότι αποδέχομαι ακόμα και τα (σπάνια) λάθη της "Μητέρας Φύσης"...
Αν έφτανα σε ένα σημείο (έχοντας εξαντλήσει, μέσα σε 8 χρόνια, ότι θα ήταν ανθρώπινα δυνατό - και κάτι παραπάνω!!!) να διαπιστώσω - συνειδητοποιήσω ότι ο σκύλος μου είναι ανεξέλεγκτος, ανισόρροπος και (προβλέψιμα!) επικίνδυνος... θα τον κρατούσα για μία τελευταία φορά στην τρυφερή αγκαλιά μου (σαν "Καλός Ποιμήν") και θα άφηνα τον γιατρό να τον ετοιμάσει για το ταξίδι, σε ένα μέρος όπου δεν θα υπέφερε πιά...
Και, από εκεί και πέρα, σε σχέση με τον εαυτό μου, the best that I could hope for, would be to die and to sleep...
ΟΜΩΣ, δεν θα τον "έδινα", για να τον "λουστεί" καποιος άλλος...
Last edited:
Απίστευτο.πολυ όμορφο κείμενο,ειναι η αλήθεια αυτη...δεν θα ήθελα να απαντήσω τιποτα.archo μετα απο όλο αυτο η απόφαση ας ειναι μονο δίκη σου.μην ζητάς γνώμη........Καλωσήλθες, Γιάννη,
Συνονόματε, ομοιοπαθή (οικογενειάρχη - έχω 4 παιδιά εγώ) και (τρόπος του λέγειν) συνομήλικε...
Οι λόγοι για να ΠΑΡΑΤΗΣΕΙΣ το γέρο-σκύλο σου είναι πολλοί και έρχονται "ντυμένοι" με διαφορετική μάσκα, κάθε φορά... όσοι και οι λόγοι για να παρατήσεις το ΠΑΙΔΙ σου...
Χμμ... θέλεις έμπειρή γνώμη, έ?
Αφιερωμένη ΚΑΘΕ ΛΕΞΗ του κειμένου που ακολουθεί... με την ελπίδα ότι θα διαβάσεις κάθε λέξη και θα καταλάβεις την "έμπειρη γνώμη" μου...
ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΣΕΣ;
Όταν ήμουν μικρό κουταβάκι, σε διασκέδαζα φοβερά με τα καμώματά μου και σε έκανα να γελάς. Πόσο ευτυχισμένος ήσουν εκείνες τις στιγμές! Με αποκαλούσες «κούκλα σου», «κοριτσάκι σου», δεν είχες καλύτερο φίλο, όπως έλεγες σε όλους.
Όταν ήμουν «κακό κορίτσι», κούναγες το δάχτυλο μπροστά στη μουσούδα μου και με ρωτούσες «Πως Μπόρεσες;», αλλά αμέσως μετά ηρεμούσες, χαμογελούσες και με γύριζες ανάσκελα για ένα τρυφερό χάδι στην κοιλιά μου.
Η εξοικείωσή μου με τη συμπεριφορά που έπρεπε να έχω στο σπίτι, πήρε λίγο περισσότερο χρόνο απ’ ότι υπολόγιζες, γιατί ήσουν φοβερά απασχολημένος, αλλά τελικά τα καταφέραμε, προσπαθώντας μαζί.
Πηγαίναμε μακρινές βόλτες και τρέχαμε στα παρκάκια, μεγάλες εκδρομές με το αυτοκίνητο και στάσεις για παγωτό (εγώ έπαιρνα μόνο ένα κομμάτι από το χωνάκι, γιατί «το παγωτό είναι κακό για τα σκυλάκια»)… Χουζούρευα για ώρες κάτω από τον ήλιο, περιμένοντας υπομονετικά να γυρίσεις σπίτι στο τέλος της ημέρας…
…Σιγά-σιγά, άρχισες να περνάς όλο και περισσότερο χρόνο στη δουλειά, στην «καριέρα» σου όπως μου έλεγες και περισσότερο χρόνο ψάχνοντας για ένα ανθρώπινο σύντροφο. Πάντα σε περίμενα υπομονετικά και, άπειρες φορές, σε παρηγόρησα σιωπηλά στις απογοητεύσεις και στις στιγμές που «ράγιζε» η καρδούλα σου και, όπως μου έλεγες, σε κράτησα όρθιο. Υποδέχτηκα με χαρά αυτή που ερωτεύτηκες. Είναι τώρα σύζυγός σου και την καλοδέχτηκα στο σπίτι μας και την υπάκουσα σε όλες τις εντολές της. Ήμουν ευτυχισμένη, επειδή εσύ ήσουν ευτυχισμένος…
..Μετά, ήρθαν τα ανθρώπινα κουτάβια (τα «μωρά», όπως λέγατε) και μοιράστηκα τον ενθουσιασμό σας. Είχα γοητευτεί από το πόσο ροζ ήταν, πόσο διαφορετικά και όμορφα μύριζαν και ήθελα να είμαι και εγώ η μαμά τους. Να τα προσέχω, να τα προστατέψω, να τα μάθω πράγματα. Μόνο που εσύ και εκείνη είχατε την αγωνία ότι μπορεί να τα πονέσω, να τα πληγώσω και, έτσι, άρχισα να περνάω τον περισσότερο χρόνο μου απομονωμένη σε άλλο δωμάτιο, ή σε κλουβί για σκύλους. Ω, Θεέ μου, πόσο ήθελα να τα αγαπήσω, να τα προστατέψω, να παίξω μαζί τους, αλλά τελικά έγινα η «φυλακισμένη της αγάπης»…
…Όταν τα μωρά άρχισαν να μεγαλώνουν, έγινα ο καλύτερός τους φίλος. Τράβηξαν τη γούνα μου με δύναμη, με κλώτσησαν κάποιες φορές, με καβάλησαν για να τα πάω βόλτα, μου έχωσαν τα δαχτυλάκια τους στα μάτια μου, εξερεύνησαν τα αυτιά μου, αλλά μου έδωσαν και πολλά, πολλά φιλιά στη μουσούδα μου… Αγάπησα το κάθε τι γύρω από τα παιδιά σου και πιο πολύ το άγγιγμά τους… Γιατί το δικό σου άγγιγμα είχε γίνει τόσο σπάνιο πια…. Και, αν και δεν ήμουν μεγάλη σε μέγεθος, θα τα υπερασπιζόμουν με την ίδια τη ζωή μου, αν είχε χρειαστεί να το κάνω...
…Κάποτε, οι άνθρωποι σε ρωτούσαν αν έχεις σκυλί και εσύ με υπερηφάνεια έβγαζες πολλές φωτογραφίες μου από το πορτοφόλι σου, για να τους τις δείξεις και δεν κρατιόσουν να αρχίσεις να λες διάφορες ιστορίες για μένα και για σένα… Ήσουν περήφανος για τη ράτσα μου και για την καταγωγή μου! Όμως, τα τελευταία χρόνια, η απάντησή σου ήταν ένα απλό «ναι» και αμέσως άλλαζες τη συζήτηση. Ολοι είχαν καταλάβει ότι, από «το κοριτσάκι σου» έγινα «το σκυλί σου» και κατόπιν απλά «ένα σκυλί»… Τέλος, είχες μειώσει κάθε δαπάνη για μένα, στα ελάχιστα απαραίτητα. Το καταλάβαινα, αλλά δεν με ένοιαζε…
…Και τώρα, να! Παρουσιάστηκε μία ευκαιρία για μεγάλη καριέρα σε μία άλλη πόλη και εσύ με εκείνη και τα παιδιά θα μετακομίσετε σε ένα διαμέρισμα, όπου δεν επιτρέπονται τα σκυλιά. Πήρες τη σωστή απόφαση για την «οικογένειά» σου, αλλά (θυμάσαι
…Όπως πάντα, ήμουν ενθουσιασμένη με την εκδρομή που κάναμε εσύ, εγώ και ο γιος σου (ο «αδελφός» μου)! Θυμάσαι πόσο με ξετρέλαινε η προοπτική της βόλτας με το αυτοκίνητο, όλοι μαζί! Ημουν ενθουσιασμένη, μέχρι τη στιγμή που φτάσαμε στο καταφύγιο ζώων. Μύριζα σκύλους και γάτες, μύριζα ξεκάθαρα το φόβο, μύριζα ξεκάθαρα την αγωνία και, λίγο πιο μέσα στα κλουβιά, την απελπισία. Συμπλήρωσες και υπέγραψες τα απαραίτητα έγγραφα και είπες χαμηλόφωνα: «ξέρω ότι θα της βρείτε ένα καλό σπίτι»… Οι δύο κυρίες κούνησαν το κεφάλι τους και σου έριξαν ένα οδυνηρό βλέμμα. Είναι έμπειρες και γνωρίζουν πολύ καλά την πραγματικότητα που θα αντιμετωπίσει ένα σκυλί που έχει γεράσει, ακόμα και ένα σκυλί καθαρόαιμο, με περγαμηνές (θυμάσαι τι έλεγες
…Χρειάστηκε να δώσεις μάχη (και εγώ κάθισα ήσυχη και σε διευκόλυνα) για να ξεκολλήσεις τα δάχτυλα του μικρού σου γιου από το κολάρο μου, την ώρα που ούρλιαζε «Όχι μπαμπά, μην τις αφήσεις να πάρουν το σκυλί μου!»
…Και, εκείνες τις στιγμές, δεν ανησυχούσα για μένα, πίστεψέ με. Ανησύχησα πολύ για τον «αδελφό» μου και για τα μαθήματα που μόλις του είχες δώσει, για τη φιλία και την αφοσίωση, για την πίστη, για την αγάπη και την υπευθυνότητα και για το σεβασμό προς όλα τα είδη της ζωής...
Μου έδωσες ένα ελαφρύ χάδι στο κεφάλι για αντίο, απέφυγες τη ματιά μου και ευγενικά αρνήθηκες να πάρεις μαζί σου το κολάρο και το λουρί μου. Είχες μία προθεσμία να προλάβεις και, Θεέ μου, τώρα πια είχα μία προθεσμία και εγώ… Μόλις έφυγες, άκουσα τις δύο ευγενικές κυρίες να συζητούν ότι πιθανότατα ήξερες για την αλλαγή δουλειάς σου αρκετούς μήνες πριν, αλλά δεν έκανες καμία προσπάθεια να μου βρεις ένα πραγματικά καλό σπίτι. Κούνησαν τα κεφάλια τους και με λύπη είπαν «Πως μπόρεσες;»…
…Οι καημένες οι κυρίες μας προσέχουν όλους, εδώ στο καταφύγιο, όσο τους επιτρέπει το φορτωμένο ωράριό τους. Μας ταΐζουν πολύ καλά, αλλά εγώ έχω χάσει την όρεξή μου εδώ και μερικές μέρες…
…Στην αρχή, όταν κάποιος επισκέπτης περνούσε μπροστά από το σπιτάκι μου, έτρεχα στο μπροστινό μέρος και πήδαγα στα κάγκελα με άπειρη χαρά, ελπίζοντας ότι είσαι εσύ, που άλλαξες τη γνώμη σου, ότι όλα ήταν ένα άσχημο όνειρο που τελείωσε… ή έλπιζα ότι, τουλάχιστον, ήταν κάποιος που ενδιαφερόταν, κάποιος που θα με έσωζε! Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να ανταγωνιστώ την χαριτωμένη ομορφιά των ευτυχισμένων κουταβιών και ότι μόνο αυτά έπαιρναν οι επισκέπτες, αποσύρθηκα στην πιο βαθιά γωνία του κλουβιού μου, ξάπλωσα και περίμενα…
…Είχε έρθει το ηλιοβασίλεμα. Άκουσα τα βήματά της, όπως ερχόταν για μένα στο τέλος της μέρας της… Την ακολούθησα στο τέλος της πτέρυγας, σε ένα χωριστό δωμάτιο που δεν είχα πάει ποτέ. Ένα πολύ ήσυχο δωμάτιο… Με σήκωσε τρυφερά, με ακούμπησε πάνω στο τραπέζι, χάιδεψε τα αυτιά μου και μου είπε να μην ανησυχώ…
…Η καρδιά μου σφυροκοπούσε με την προσμονή και την αγωνία για το τι πρόκειται να συμβεί, αλλά ταυτόχρονα ένιωθα και μία αίσθηση ανακούφισης… Για τη «φυλακισμένη της αγάπης» είχαν τελειώσει οι μέρες…
…Από τη φύση μου (θυμάσαι
…Πολύ απαλά έβαλε ένα μικρό νάρθηκα στο μπροστινό μου πόδι, καθώς ένα δάκρυ διάσχισε όλο το μάγουλό της και έσταξε στη μουσούδα μου. Της έγλυψα το χέρι, με τον ίδιο τρόπο που συνήθιζα να ανακουφίζω εσένα, πριν από τόσο πολλά χρόνια…
…Με επιδέξιο τρόπο έβαλε την σύριγγα στη φλέβα μου. Ένιωσα το τσίμπημα και το κρύο υγρό που άρχιζε να κυκλοφορεί μέσα στο σώμα μου και άρχισα να χαλαρώνω και να νυστάζω. Την κοίταξα ολόϊσια μέσα στα ευγενικά της μάτια και ψιθύρισα αδύναμα «Πως μπόρεσες;»…
…Ισως, επειδή κατάλαβε τη σκυλίσια ομιλία μου, μου είπε «Λυπάμαι τόσο πολύ, κοριτσάκι μου». Με αγκάλιασε και με φίλησε και μου εξήγησε βιαστικά ότι ήταν καθήκον της να εξασφαλίσει πως θα πήγαινα σε ένα πολύ ομορφότερο μέρος. Σε ένα μέρος, όπου δεν θα με αγνοούσαν, δεν θα με κακοποιούσαν, δεν θα με εγκατέλειπαν. Σε ένα μέρος, όπου δεν θα ήμουν αναγκασμένη να παλέψω για να προστατέψω τη ζωή μου. Σε ένα μέρος, όπου υπάρχει μόνο αγάπη και φως. Σε ένα μέρος τόσο διαφορετικό από τη δική μας γη…
…Και με την τελευταία σταγόνα ενέργειας που μου έμενε, με όσες δυνάμεις είχα ακόμα, με ένα μικρό κούνημα της ουράς μου, προσπάθησα να την μεταπείσω ότι αυτό το «Πως μπόρεσες;», δεν αφορούσε αυτήν, δεν την κατηγορούσε.
…Ηταν εσένα, Αγαπημένε Μου Κύριε, που σκεφτόμουν τις τελευταίες μου στιγμές. Θα σε σκέφτομαι και θα σε περιμένω, για πάντα…
…Εύχομαι ολόψυχα, ο κάθε ένας που υπάρχει ή θα μπει στη ζωή σου, να σου δώσει τόση αφοσίωση και πίστη, όση εγώ…
Γιάννη,
Τα παιδιά μου έχουν μεγαλώσει πλέον... και βέβαια, έχω μεγαλώσει κι εγώ... προσωπικά, "όλο τον κόσμο γύρισα, είδα θεριά και φίδια"... και επαγγελματικά, από κάποια στιγμή και πέρα, άρχισα βγάζω χρήματα κρίνοντας προχωπικότητες και χαρακτήρες ανθρώπων... και, σε διαβεβαιώνω ειλικρινά, το χειρότερο είδος ανθρώπων που συνάντησα ήταν εκείνοι που ήταν ψυχροί... που δεν είχαν "εμπάθεια" (compassion, που λέει και η γιαγιά ενός καλού φίλου)...
Καλή συνέχεια, Γιάννη!
