Διαβάζοντας το κείμενο σου και ρίχνοντας ματιές στη φωτογραφία του προφίλ σου, κλωθογύρισα στο μυαλό μου μια άλλη στιγμή που σε μερικές ημέρες θα κλείσει μέσα μου έξι χρόνια. Ποτέ δεν ξεχνιούνται στην πραγματικότητα, είναι οι τελευταίες εικόνες. Κάθε φορά που περνάω απ' το μέρος που την άφησα πάντα σταματάω να πω κάτι. Και πάντα περνάω απ' το σπίτι του ατόμου που θεωρώ υπεύθυνο. Θα μπορούσα τότε να κάνω το ένα βήμα παραπέρα. Δεν το έκανα, δεν άφησα τη λύσσα μέσα μου να με παρασύρει σε σκέψεις τόσο σκούρες που δε θα υπήρχε γυρισμός. Κι έτσι πρέπει να κάνει ο οποιοσδήποτε. Τα σκυλιά μας είναι φιλειρηνικά, έχουν τεράστια αποθέματα αγάπης και δε ζητούν τίποτα πέρα από ένα χάίδεμα. Θα πρόδινα τη μνήμη της αν το έκανα. Θα πρόδιδα όσους έζησαν και δε ζουν πια για να μπορώ εγώ να αναπνέω, να ζω, να κοιμάμαι, να τρώω, να υπάρχω με κάθε έννοια. Αλλά δεν το ξέχασα κιόλας. Δεν άφησα τον εαυτό μου να ξεχάσει την αγάπη μου γι' αυτό το σκύλο, ούτε την θλίψη και την απόγνωση που μου προκαλεί η γνώση πως υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι.
