Πριν 4 μέρες εφυγε ο φίλος μου, ο φύλακας άγγελος μου, το παιδι μου, ο Περριτο μου. Απο τον Σεπτέμβρη ξεκίνησε η αντίστροφη μετρηση, όπου παρουσιασε λέμφωμα στην καρδια. Ακόμα και τότε που μου είπαν ότι του δίνουν 6 μήνες το πολύ, δεν το δέχτηκα ποτε. Δεν ήξεραν τον Περρίτο. Δεν ήξεραν τι μαχητής είναι. Δυστηχως την προηγούμενη εβδομάδα έπεσε απότομα. μετά απο πολλές εξετάσεις βρήκαμε ότι έχει κανει μετάσταση στον πνεύμονα και στην σπονδυλική στήλη και μεσα σε 3 μέρες έμεινε παράλυτος. Δεν έχει νόημα να σας πω πως ήταν μέχρι να φύγει γτ θέλω όλοι να τον θυμαστε όπως ήταν. Ετσι όπως θα τον θυμαμαι κ εγώ. Θα σας πω μόνο ότι ο Περρίτο εφυγε στην αγκαλια μου ελπιζω ευτυχισμένος. Απο τότε αδειασε το σπίτι μου, αδειασε η ψυχη μου, κατερευσε ο κόσμος μου όλος. Το μόνο που θέλω ειναι το παιδακι μου πίσω! ο πόνος είναι τόσο μεγαλος που δυσκολευομαι να παρω ανασα πολλες φορες. Μακάρι να τον ειχα βρει νωριτερα, μακάρι να έμενε κ αλλο στην ζωη μου. Αυτος ο σύντροφος αγγιξε την ψυχή μου και άλλος σαν αυτον δεν θα υπάρξει ποτε ξανα. Ελπίζω να γιάτρεψα τις πληγές του όπως γιάτρεψε και εκείνος τις δικές μου. Δεν πιστεύω στον Θεό, αλλα αυτές τις μέρες θέλω να πιστεψω πως υπάρχει κάτι αλλο που μας περιμένει μολις φυγουμε απο εδώ. Ελπιζω αν υπάρχει ότι και να είναι αυτό να ειναι εκει και να με περιμένει. Γι'αυτο αρνούμαι να του πω αντίο. Δεν χωράνε αντιο και αποχωρισμοι σε τέτοιες σχέσεις. Καλό σου ταξίδι καρδούλα μου.. εις το επανιδειν... Σ'αγαπαω και θα σ'αγαπαω παντα με όλη την δύναμη της καρδιας μου! σ'ευχαριστώ για όλα...