Γεια σας και πάλι!
Μετά από το επείγον thread που άνοιξα όντας τρομοκρατημένος από τις σκουληκαντέρες που αντίκρυσα είπα να ανοίξω ένα σωστό θέμα γνωριμίας.
Είμαι φοιτητής, 21 χρονών και στην οικογένεια είχαμε σκυλιά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Όταν λέω οικογένεια, εννοώ στο σπίτι των παππούδων μου, όπου τώρα διαμένω εγώ με τη μητέρα μου. Όσο ζούσαν οι παππούδες μου είχαμε κυρίως τσοπανόσκυλα που πήγαιναν μαζί με τον παππού στα πρόβατα. Κάποια από αυτά είχαν ιδέα και τον βοηθούσαν κάποια άλλα ήταν απλά "κομματόσκυλα". Μη με παρεξηγήσετε, δε φταίνε τα σκυλιά, απλά κανείς δεν τους δίδαξε τι πρέπει να κάνουν. Αν τύχαινε κάποιο έξυπνο και καταλάβαινε το ρόλο του είχε καλώς. Όλα τα υπόλοιπα απλά μας έδιναν σήμα όταν κάποιος ερχόταν σπίτι και η μόνη τροφή που έτρωγαν ήταν κομμάτια ψωμί (και ό,τι έβρισκαν γύρω στη γειτονιά, κάνα ψόφιο στο ποτάμι, κάμια κότα δικιά μας ή του γείτονα κοκ). Αλλά αυτά τα σκυλιά δεν τα έλεγες και κατοικίδια. Ούτε καν μας άκουγαν ούτε καν σταματούσαν να τα πλησιάσεις.
Το πρώτο μου κουτάβι το πήρα όταν πήγαινα 6η δημοτικού ή κάπου εκεί τέλος πάντων. Έμοιαζε με κόλεϊ αλλά αποδείχθηκε διασταύρωση με κάτι πιο μικρόσωμο. Θυμάμαι κάναμε βαφτίσια με τους φίλους μου, το περάσαμε για αρσενικό ενώ ήταν θυληκό (τόσο ξέραμε) και του αλλάξαμε το όνομα 2 φορές. Χρήματα για εμβόλια κλπ ούτε να το αναφέρω στο τραπέζι... Τέλος πάντων, τουλάχιστον με υπάκουγε - τις περισσότερες φορές.
Όταν τελικά για κάποιο λόγο "εξαφανίστηκε" η Τζίλντα, κατάφεραν να μας δωρίσουν τον Αζόρ. Τον οποίο πυροβόλησε γείτονας. Μετά τον Αζόρ βρήκαμε μερικά κουτάβια έξω από μια εκκλησία και αποφασίσαμε να υιοθετήσουμε 2. Τουλάχιστον αυτά ήταν παρέα και περνούσαν καλά. Αλλά έτρωγαν κότες, ενώ δεμένα δεν τα κρατούσαμε, με αποτέλεσμα να αποπειραθούν 2 φορές να τα φαρμακώσουν. Το ένα το έχασα 3 χρόνια (πέτυχε η φόλα) πριν και το δεύτερο πριν 6 μήνες (αρρώστησε, μάλλον από γηρατειά). Στο ενδιάμεσο μας χάρισε (ή καλύτερα ξεφορτώθηκε) η γειτόνισσα ένα μικρό μαλλιαρό, τον Ρόκυ. Που και αυτός εξαφανίστηκε μυστηριωδώς. Πριν ακριβώς ένα χρόνο ήρθε και εγκαταστάθηκε μια σκύλα από το πουθενά που γέννησε 2 κουτάβια. Δεν ήταν ήμερα, φοβόντουσαν όταν τα πλησιάζαμε, αλλά μιας και τάιζα τον δικό μου, τα τάιζα κι αυτά με τη μάνα τους. Ο δικός μου ήταν φανερά ενοχλημένος και δεν τα ήθελε μπροστά στα πόδια του αλλά τον πήραν τα γεράματα και δεν είχε κουράγιο να τα διώχνει.
Σόρρυ για το μπερδεμένο background αλλά μέχρι στιγμής μετράω 7 σκυλιά φαρμακωμένα και μυστηριωδώς εξαφανισμένα και 1 σκυλί να πεθαίνει από γηρατειά από τότε που ασχολήθηκα με τη Τζίλντα. Και στο χωριό ξέρω τον παππού που αρέσκεται να μας φαρμακώνει τα σκυλιά αλλά δεν ξέρω τι να κάνω καθώς μόνο για ένα έχει ομολογήσει.
Εφόσον η μάνα μου δεν είναι τόσο ζωόφιλη και όταν λείπω δεν είναι υπεύθυνη και βαριέται να είναι συνέχεια πάνω από τα σκυλιά, είχα πάρει απόφαση ότι δε θα ξαναδεχτώ σκυλί από κανέναν, καλύτερα να πάει σε κάποιον πιο υπεύθυνο, να περάσει καλύτερα. Έτσι κι έγινε, απέρριψα ήδη 2 προτάσεις-ξεφορτώματα.
Και πρίν 5 μέρες μου λέει η μάνα μου: "Εγώ θα πάρω κουταβάκι". Και λέω: "Γιατί;" Και λέει "Γιατί θέλω κουταβάκι". Και απαντάω "Μαμά, όχι, το κουτάβι θέλει χρόνο και φροντίδα. Θέλει να είσαι υπεύθυνη κι εσύ δεν είσαι". Και μου λέει: "Πώς; Θα το έχω δω, θα το πηγαίνω βόλτα, θα το δίνω να τρώει". Και της λέω: "Εσύ; Δεν υπάρχει περίπτωση. Μην το παίρνεις". "Εγώ θα το πάρω".
Και τελικά βρισκόμαστε την Πέμπτη το απόγευμα με ένα κουταβάκι. Που δεν έτρωγε. Όρεξη δεν είχε. Κοιμόταν συνέχεια.
Την Παρασκευή το μεσημέρι: "Μαμά θα έρθεις στον κτηνίατρο;" "Όχι, έιμαι κουρασμένη, βαριέμαι να ντύνομαι."
Κατάλαβα. Από κείνη τη στιγμή ήξερα ότι ήταν σε μένα η ευθύνη για το κουτάβι και απλά ήταν άλλο ένα καπρίτσιο της μάνας μου. Και με πετυχαίνει σε μια φάση που μου πάνε όλα στραβά και προσπαθώ να βρω τον εαυτό μου. Το εξάμηνο αυτό το χάνω, θα κάτσω σπίτι, τουλάχιστον θα έχω χρόνο για να φροντίζω τον Τζόνυ.
Το πήγα στον κτηνίατρο, το καημένο ήταν γεμάτο σκουληκάκια, όπως μερικοί θα είδατε στο thread που άνοιξα. Και μάλλον επηρέασαν και τους πνεύμονές του γιατί είχε ακροαστικά. Και έχει και δερματίτιδα. Ενώ είχε και ψύλλους. Του αρχίσαμε αγωγή με Banminth για τα σκουλήκια και Synulox αντιβίωση. Τον ψέκασε και με EffiPro. Ήδη φαίνεται πολύ καλύτερα, τρώει, ενεργείται κανονικά, παίζει και άμα τον πάρεις αγκαλίτσα ηρεμεί και κοιμάται στο λεπτό! Είναι πολύ γλύκας.
Βέβαια αρχίσαν οι πρώτες γκρίνιες. "Στο σαλόνι θα έχουμε το σκυλί; Να χέζει μες στο σπίτι;" "Μυρίζει." "Θα κολλήσω εχινόκκοκο." "Να το βγάλεις έξω όπως είχαμε όλα τα σκυλιά τόσα χρόνια".
Εγώ όμως δε θέλω ένα σκυλί που θα περάσει τα ίδια με τα προηγούμενα. Θα του κάνω όλα τα εμβόλια, θα του περάσω και μικροτσίπ και στην ανάγκη θα το στειρώσω κιόλας για να μην περιφέρεται και να μη μαρκάρει το σπίτι. Δεν θα το αφήσω να τρώει ο,τιδήποτε άλλο εκτός της σκυλοτροφής και θα προσπαθήσω να το κάνω όσο πιο υπάκουο μπορώ. Τουλάχιστον τη βασική εκπαίδευση και το housebreaking. Αν αποτύχω παταγωδώς θα πληρώσω εκπαιδευτή ή κάτι ανάλογο... Είναι κρίμα να το δώσουμε αλλού. Ήδη έχω 3 μέρες ασχολούμαι μόνο με αυτό και το έχω αγαπήσει. Κι αυτό όλο στα ποδαράκια μου έρχεται και κοιμάται.
Και φυσικά η μάνα μου αμέτοχη. Ούτε να βοηθήσει στην εκπαίδευση θέλει, ούτε να το έχει μέσα στο σπίτι. Τη βολεύει να είναι στη βεράντα. Κι αυτή να κοιμάται μέσα...
Εν τω μεταξύ κάνει ψοφόκρυο και επειδή ήταν και αρρωστούλικο δε θέλω να το αφήνω έξω. Δεν ξέρω μέχρι ποια θερμοκρασία αντέχουν τα κουτάβια, αλλά είναι μόνο 40κάτι ημερών. Αφήστε που δε θέλω να το αφήνω χωρίς επιτήρηση. Και κρυώνω έξω.
Καμιά συμβουλή; Δεν ξαναείχα τέτοιο σκύλο και ποτέ μέσα στο σπίτι. Αλήθεια, κινδυνεύουμε από εχινόκκοκο; Μαδάει πολύ η αλήθεια είναι και σίγουρα θα φάμε (αν δεν έχουμε ήδη φάει) τρίχες. Τα αυγά των σκουληκιών που υπάρχουν στα κόπρανα εξουδετερώνονται με χλωρίνη; Τροφή προς το παρόν μετά από σύσταση κτηνιάτρου του δίνω Royal Canin Starter για έγκυες σκύλες και κουτάβια μέχρι 2 μηνών.
Πάρτε κι ένα βίντεο της ώρας: [video=youtube;8EF8nRtY-WY]http://www.youtube.com/watch?v=8EF8nRtY-WY[/video]
Μετά από το επείγον thread που άνοιξα όντας τρομοκρατημένος από τις σκουληκαντέρες που αντίκρυσα είπα να ανοίξω ένα σωστό θέμα γνωριμίας.
Είμαι φοιτητής, 21 χρονών και στην οικογένεια είχαμε σκυλιά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Όταν λέω οικογένεια, εννοώ στο σπίτι των παππούδων μου, όπου τώρα διαμένω εγώ με τη μητέρα μου. Όσο ζούσαν οι παππούδες μου είχαμε κυρίως τσοπανόσκυλα που πήγαιναν μαζί με τον παππού στα πρόβατα. Κάποια από αυτά είχαν ιδέα και τον βοηθούσαν κάποια άλλα ήταν απλά "κομματόσκυλα". Μη με παρεξηγήσετε, δε φταίνε τα σκυλιά, απλά κανείς δεν τους δίδαξε τι πρέπει να κάνουν. Αν τύχαινε κάποιο έξυπνο και καταλάβαινε το ρόλο του είχε καλώς. Όλα τα υπόλοιπα απλά μας έδιναν σήμα όταν κάποιος ερχόταν σπίτι και η μόνη τροφή που έτρωγαν ήταν κομμάτια ψωμί (και ό,τι έβρισκαν γύρω στη γειτονιά, κάνα ψόφιο στο ποτάμι, κάμια κότα δικιά μας ή του γείτονα κοκ). Αλλά αυτά τα σκυλιά δεν τα έλεγες και κατοικίδια. Ούτε καν μας άκουγαν ούτε καν σταματούσαν να τα πλησιάσεις.
Το πρώτο μου κουτάβι το πήρα όταν πήγαινα 6η δημοτικού ή κάπου εκεί τέλος πάντων. Έμοιαζε με κόλεϊ αλλά αποδείχθηκε διασταύρωση με κάτι πιο μικρόσωμο. Θυμάμαι κάναμε βαφτίσια με τους φίλους μου, το περάσαμε για αρσενικό ενώ ήταν θυληκό (τόσο ξέραμε) και του αλλάξαμε το όνομα 2 φορές. Χρήματα για εμβόλια κλπ ούτε να το αναφέρω στο τραπέζι... Τέλος πάντων, τουλάχιστον με υπάκουγε - τις περισσότερες φορές.
Όταν τελικά για κάποιο λόγο "εξαφανίστηκε" η Τζίλντα, κατάφεραν να μας δωρίσουν τον Αζόρ. Τον οποίο πυροβόλησε γείτονας. Μετά τον Αζόρ βρήκαμε μερικά κουτάβια έξω από μια εκκλησία και αποφασίσαμε να υιοθετήσουμε 2. Τουλάχιστον αυτά ήταν παρέα και περνούσαν καλά. Αλλά έτρωγαν κότες, ενώ δεμένα δεν τα κρατούσαμε, με αποτέλεσμα να αποπειραθούν 2 φορές να τα φαρμακώσουν. Το ένα το έχασα 3 χρόνια (πέτυχε η φόλα) πριν και το δεύτερο πριν 6 μήνες (αρρώστησε, μάλλον από γηρατειά). Στο ενδιάμεσο μας χάρισε (ή καλύτερα ξεφορτώθηκε) η γειτόνισσα ένα μικρό μαλλιαρό, τον Ρόκυ. Που και αυτός εξαφανίστηκε μυστηριωδώς. Πριν ακριβώς ένα χρόνο ήρθε και εγκαταστάθηκε μια σκύλα από το πουθενά που γέννησε 2 κουτάβια. Δεν ήταν ήμερα, φοβόντουσαν όταν τα πλησιάζαμε, αλλά μιας και τάιζα τον δικό μου, τα τάιζα κι αυτά με τη μάνα τους. Ο δικός μου ήταν φανερά ενοχλημένος και δεν τα ήθελε μπροστά στα πόδια του αλλά τον πήραν τα γεράματα και δεν είχε κουράγιο να τα διώχνει.
Σόρρυ για το μπερδεμένο background αλλά μέχρι στιγμής μετράω 7 σκυλιά φαρμακωμένα και μυστηριωδώς εξαφανισμένα και 1 σκυλί να πεθαίνει από γηρατειά από τότε που ασχολήθηκα με τη Τζίλντα. Και στο χωριό ξέρω τον παππού που αρέσκεται να μας φαρμακώνει τα σκυλιά αλλά δεν ξέρω τι να κάνω καθώς μόνο για ένα έχει ομολογήσει.
Εφόσον η μάνα μου δεν είναι τόσο ζωόφιλη και όταν λείπω δεν είναι υπεύθυνη και βαριέται να είναι συνέχεια πάνω από τα σκυλιά, είχα πάρει απόφαση ότι δε θα ξαναδεχτώ σκυλί από κανέναν, καλύτερα να πάει σε κάποιον πιο υπεύθυνο, να περάσει καλύτερα. Έτσι κι έγινε, απέρριψα ήδη 2 προτάσεις-ξεφορτώματα.
Και πρίν 5 μέρες μου λέει η μάνα μου: "Εγώ θα πάρω κουταβάκι". Και λέω: "Γιατί;" Και λέει "Γιατί θέλω κουταβάκι". Και απαντάω "Μαμά, όχι, το κουτάβι θέλει χρόνο και φροντίδα. Θέλει να είσαι υπεύθυνη κι εσύ δεν είσαι". Και μου λέει: "Πώς; Θα το έχω δω, θα το πηγαίνω βόλτα, θα το δίνω να τρώει". Και της λέω: "Εσύ; Δεν υπάρχει περίπτωση. Μην το παίρνεις". "Εγώ θα το πάρω".
Και τελικά βρισκόμαστε την Πέμπτη το απόγευμα με ένα κουταβάκι. Που δεν έτρωγε. Όρεξη δεν είχε. Κοιμόταν συνέχεια.
Την Παρασκευή το μεσημέρι: "Μαμά θα έρθεις στον κτηνίατρο;" "Όχι, έιμαι κουρασμένη, βαριέμαι να ντύνομαι."
Κατάλαβα. Από κείνη τη στιγμή ήξερα ότι ήταν σε μένα η ευθύνη για το κουτάβι και απλά ήταν άλλο ένα καπρίτσιο της μάνας μου. Και με πετυχαίνει σε μια φάση που μου πάνε όλα στραβά και προσπαθώ να βρω τον εαυτό μου. Το εξάμηνο αυτό το χάνω, θα κάτσω σπίτι, τουλάχιστον θα έχω χρόνο για να φροντίζω τον Τζόνυ.
Το πήγα στον κτηνίατρο, το καημένο ήταν γεμάτο σκουληκάκια, όπως μερικοί θα είδατε στο thread που άνοιξα. Και μάλλον επηρέασαν και τους πνεύμονές του γιατί είχε ακροαστικά. Και έχει και δερματίτιδα. Ενώ είχε και ψύλλους. Του αρχίσαμε αγωγή με Banminth για τα σκουλήκια και Synulox αντιβίωση. Τον ψέκασε και με EffiPro. Ήδη φαίνεται πολύ καλύτερα, τρώει, ενεργείται κανονικά, παίζει και άμα τον πάρεις αγκαλίτσα ηρεμεί και κοιμάται στο λεπτό! Είναι πολύ γλύκας.
Βέβαια αρχίσαν οι πρώτες γκρίνιες. "Στο σαλόνι θα έχουμε το σκυλί; Να χέζει μες στο σπίτι;" "Μυρίζει." "Θα κολλήσω εχινόκκοκο." "Να το βγάλεις έξω όπως είχαμε όλα τα σκυλιά τόσα χρόνια".
Εγώ όμως δε θέλω ένα σκυλί που θα περάσει τα ίδια με τα προηγούμενα. Θα του κάνω όλα τα εμβόλια, θα του περάσω και μικροτσίπ και στην ανάγκη θα το στειρώσω κιόλας για να μην περιφέρεται και να μη μαρκάρει το σπίτι. Δεν θα το αφήσω να τρώει ο,τιδήποτε άλλο εκτός της σκυλοτροφής και θα προσπαθήσω να το κάνω όσο πιο υπάκουο μπορώ. Τουλάχιστον τη βασική εκπαίδευση και το housebreaking. Αν αποτύχω παταγωδώς θα πληρώσω εκπαιδευτή ή κάτι ανάλογο... Είναι κρίμα να το δώσουμε αλλού. Ήδη έχω 3 μέρες ασχολούμαι μόνο με αυτό και το έχω αγαπήσει. Κι αυτό όλο στα ποδαράκια μου έρχεται και κοιμάται.
Και φυσικά η μάνα μου αμέτοχη. Ούτε να βοηθήσει στην εκπαίδευση θέλει, ούτε να το έχει μέσα στο σπίτι. Τη βολεύει να είναι στη βεράντα. Κι αυτή να κοιμάται μέσα...
Εν τω μεταξύ κάνει ψοφόκρυο και επειδή ήταν και αρρωστούλικο δε θέλω να το αφήνω έξω. Δεν ξέρω μέχρι ποια θερμοκρασία αντέχουν τα κουτάβια, αλλά είναι μόνο 40κάτι ημερών. Αφήστε που δε θέλω να το αφήνω χωρίς επιτήρηση. Και κρυώνω έξω.
Καμιά συμβουλή; Δεν ξαναείχα τέτοιο σκύλο και ποτέ μέσα στο σπίτι. Αλήθεια, κινδυνεύουμε από εχινόκκοκο; Μαδάει πολύ η αλήθεια είναι και σίγουρα θα φάμε (αν δεν έχουμε ήδη φάει) τρίχες. Τα αυγά των σκουληκιών που υπάρχουν στα κόπρανα εξουδετερώνονται με χλωρίνη; Τροφή προς το παρόν μετά από σύσταση κτηνιάτρου του δίνω Royal Canin Starter για έγκυες σκύλες και κουτάβια μέχρι 2 μηνών.
Πάρτε κι ένα βίντεο της ώρας: [video=youtube;8EF8nRtY-WY]http://www.youtube.com/watch?v=8EF8nRtY-WY[/video]
Attachments
Last edited by a moderator:
