Παιδιά, 1000 συγγνώμη που βλέπω τώρα τις απαντήσεις σας και τις
γνώμες σας, αλλά είχα καιρό να μπω στο φόρουμ και τώρα είδα όσα
μου γράφατε. Δε θέλω να ανακινήσω το θέμα, γιατί μπορεί και να μη
σας ενδιαφέρει, απλά νομίζω ότι σας οφείλω κι εγώ μία απάντηση
Η αλήθεια είναι ότι η κατάσταση έχει καλυτερέψει πάρα πολύ.
Μία εποχή χρησιμοποίησα μία χάρτινη σακούλα που έκανε κρότο για
να τον αποθαρρύνω. Ψιλοέπιασε, μέχρι που άρχισε να παίζει και με
τη σακούλα
Διαπίστωσα όμως ότι αυτό που βοήθησε είναι ότι άρχισε να εκτονώνεται
πλέον περισσότερο. Όταν ήταν πιο μικρό κουραζόταν πολύ εύκολα και
δε μπορούσα να το πηγαίνω βόλτες. Με το που άρχισε να έχει περισσότερη
ενέργεια, τον τάραξα στις βόλτες και τα παιχνίδια. Κάθε απόγευμα βόλτα
σε συγκεκριμένη ώρα.
Δεν είναι και τόσο ζημιάρης όσο ήταν στην αρχή, οπότε τώρα
τον αφήνω και τρέχει σαν τρελός στον κήπο και παίζουμε κυνηγητό.
Με το που κατάλαβε ότι δεν έχω σκοπό να τον περιορίζω, άρχισε
κι αυτός να γίνεται περισσότερο συνεργάσιμος. Γενικά, δενόμαστε
περισσότερο, οπότε προσπαθεί κι αυτός να δίνει ό,τι παίρνει.
Επίσης, έχει αποβάλλει τα πρώτα του δοντάκια που ήταν σαν
ξυραφάκια (όπως είχε πει ο κτηνίατρος), οπότε όταν μου πιάνει το
χέρι χωρίς να βάζει δύναμη, δεν πονάω κι εγώ. Νομίζω ότι
προσπαθεί να μου εκδηλώσει την αγάπη του, γιατί έχω διαπιστώσει
ότι όταν τον χαιδεύω, μετά από λίγη ώρα θέλει απλά να δαγκώσει
μαλακά το χέρι μου και να με γλύφει.
Βέβαια έχω ακόμη πολλά πράγματα να δουλέψω.
