Καλημέρα σας

Πέρασε και το δεύτερο (άυπνο) βράδι με τη μικρή μου!
Είναι μια χουφτίτσα, παιδιά

Εννοείται ότι έχω ξετρελαθεί με τη φατσούλα και είναι όλο τσαλίμια η άτιμη
Βέβαια, μαζί με τη χαρά ξεκινούν και οι ανησυχίες: Όλο το βράδυ κλαίει και είναι απόλυτα φυσιολογικό, αφού (όπως έχω εξηγήσει σε προηγούμενο ποστ) είναι πολύ μικρούλα. Από φωνή όμως, ντουντούκα η σκατούλα
Και ενώ ξέρω πόσο λάθος είναι να πετάγομαι κάθε φορά που αρχίζει τις φωνές, το κάνω (δυστυχώς) διότι έχουμε έρθει σε καινούργιο σπίτι και το νιώθω πως έρχεται καταιγίδα κατσάδας από τους γείτονες....
Έχετε καθόλου ιδέες στο πώς μπορώ να το αντιμετωπίσω αυτό; Δεν είμαι εκτός πραγματικότητας να πιστεύω πως θα σταματήσει ως δια μαγείας να κλαίει, αλλά υπάρχει δυνατότητα ελάττωσης; Για να καταλάβετε, κοιμάται και κάθε μία ώρα ξυπνάει. Κλαίει, σηκώνομαι, την ταϊζω (όχι απαραίτητα όλεςτ τις φορές), της δίνω νεράκι, τη χαϊδεύω-νταντεύω-νανούρίζω, κοιμάται και μετά πάλι τα ίδια..
Περιττό να σας πω, ότι περιμένω πώς και πώς να σχολάσω για να πάω να τη δω
