ΝΑΙ τα σκυλιά χαμογελάνε...Ακόμη και όταν είναι λίγο πριν τις τελευταίες τους στιγμές,ακόμα και όταν έχει μείνει λιγοστό αίμα μέσα τους και με τα βίας ανασαίνουν,ακόμα και όταν πονάνε από τους όγκους που σπάνε μέσα τους...Γελάνε γιατί πρόλαβαν να δουν για άλλη μια φορά τα άτομα που τόσα χρόνια αγάπησαν...που πρόλαβαν για άλλη μια φορά να κουνήσουν την ουρά τους στους ανθρώπους τους...που πρόλαβαν ένα τελευταίο χάιδεμα από τα χέρια που τόσα χρόνια τους φρόντιζαν..
ΝΑΙ εδώ η Λάϊλα χαμογελάει γιατί για μια ακόμα φορά μας μέτρησε όλους στην είσοδος της Μοίρα και όση μπήκαμε το πρωί φύγαμε και το μεσημέρι για το σπίτι μας...Χαμογελάει γιατί είναι για άλλη μια μέρα στην πιο παγωμένη γωνία του κόσμου αλλά την πιο ζεστή για αυτήν...Χαμογελάει γιατί ήταν όλοι εκεί για να την δουν και να της δώσουν ένα ακόμη χάδι όπως έκαναν τόσα χρόνια...Χαμογελάει γιατί ξέρει ότι πέτυχε τον μοναδικό της σκοπό...Να την αγαπήσουν...
Η συγκεκριμένη φωτογραφία τραβήχτηκε στην τελευταία της επίσκεψη στην μοίρα μερικές ώρες πριν πεθάνει...Με "μηδαμινό" αιματοκρίτη και εσωτερική αιμοραγγιά αυτή η σκυλίτσα κράτησε πάνω από 2 βδομάδες μέχρι να δει για μια τελευταία φορά τους ανθρώπους της...Αφού την χάιδεψαν όλοι πήγε και κάθισε στο συγκεκριμένο σήμειο που είναι η είσοδο της Μοίρας...Το βλέμμα της είναι πιο καθαρό από ποτέ..Πραγματικά έβλεπα ένα ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ σκυλί που δεν ένιωθε πόνο δεν ένιωθε τίποτα...ήταν έτοιμη να φύγει για ένα ψηλότερο σημείο να συνεχίσει να μας προσέχει και να μας μετράει όπως έκανε τόσα χρόνια....
