Συμφωνώ με το δεύτερο μέρος του ποστ σου, εννοώ για την τοξικότητα του βερνικιού νυχιών, αλλά όχι με το πρώτο.
Αν διαβάσεις ξανά θα δεις πως αναφέρω πως αυτό το έκανε "μία εποχή", γιατί θυμάμαι χαρακτηριστικά ρεπορτάζ που έβλεπα όταν ήμουν περίπου στο γυμνάσιο (στη νιότη μου δηλαδή, τώρα στα 24 μπαγιατέψαμε

) που μιλούσε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ για ψυχανάλυση σκύλων, ενίοτε και για ομαδική, που ξάπλωναν το ζώο σε καναπέ και ανάλογα από τα γαβ έβλεπαν αν είναι θλιμμένο ή όχι (μπούρδες αν με ρωτάς!). Και μάλιστα τότε έλεγαν πως είναι η νέα μόδα. Γι αυτό είπα μία εποχή, γιατί σαφώς και δεν γνωρίζω (δεν έχω σχετική πληροφόρηση) ως προς τι γίνεται σήμερα.
Από την άλλη, η μελέτη της ψυχολογίας, είναι ένα ΕΝΤΕΛΩΣ άλλο κεφάλαιο που εν προκειμένω δεν έθιξα κιόλας. Βέβαια, αφορμής δοθείσης να πω προς χάριν της κουβέντας πως εγώ δεν είμαι και πολύ θετική με όλο αυτό, αν και οφείλω να υπογραμμίσω πως δεν γνωρίζω ακριβώς τι πραγματεύεται, οπότε μέχρι στιγμής τουλάχιστον η γνώμη μου ΔΕΝ είναι ολοκληρωμένη. Απλά προς το παρόν είμαι λιγουλάκι (

) αρνητική, για ποικίλους λόγους σε κάποια επίπεδα! Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν αγαπάω τα τετραποδάκια, έτσι. Για να μην παρεξηγηθώ! Ωστόσο, πιστεύω πως ο διαχωρισμός αυτός συγκεκριμένα για συμπεριφοριστική προσέγγιση όπως αναφέρεις, το ξεκαθαρίζει και με βρίσκει σύμφωνη σε ένα βαθμό. Και αν όσο περνάει ο καιρός και ενημερωθώ δω πως είναι λειτουργικό και λογικό (και όχι σαν την ψυχανάλυση ας πούμε -ναι δεν θα είναι το φαντάζομαι, απλά το αναφέρω επί παραδείγματι- ) δεν θα διστάσω να το δοκιμάσω!

ίσα ίσα μπορεί να το μάθω κιόλας και να έχω target group και σε ανθρώπους ως ψυχολόγος αλλά και ...στα τετραποδάκια!