Καλησπέρα σας
Γέννησε η σκυλίτσα μας σήμερα 2 κουταβάκια μερικών γραμμαρίων ( μικρόσωμη φυλή ) πρώτη της γέννα σε ηλικία 4 ετών
και τα κουτάβια με διαφορά 7 + ωρών το ένα με το άλλο, είναι αδύναμα να θηλάσουν.
Το ένα που όταν γεννήθηκε φαίνονταν για πεθαμένο, μετά από 1 ώρα με μαλάξεις και φυσήματα στο πρόσωπο και με την τηλ βοήθεια κτηνιάτρου που είπε να του βάλουμε στην γλώσσα του λίγο μέλι με μια μπατονέτα, κάπως μετά συνήλθε και επιτέλους έσκουξε. Το βάλαμε σε θηλή και κρατώντας το κεφαλάκι του είδαμε πως κάτι ήπιε έστω και λίγο. Κάθε τόσο κάνουμε τα ίδια και μάλλον αν τίποτα δεν είναι σίγουρο ακόμα μπορεί έστω και με αυτόν τον τρόπο να το γλυτώσουμε.
Το άλλο κουταβάκι που σαν το πρώτο αλλά αυτό κουνούσε τα χεράκια του και τα ποδαράκια του, ανοίγει το στόμα του κάθε τόσο σαν να παίρνει από κει ανάσες. Φυσικά η μάνα του το φυλάει και το γλύφει αλλά αυτό ενώ δεν ήταν της τόσο κακής κατάστασης του προηγούμενου, δεν τρώει, δεν έχει δύναμη ακόμα και αν το βάζουμε σε θηλή , ακόμα και όταν πιέζουμε τη θηλή να βγει λίγο γάλα από τη μαμά (σημειωτέον η σκυλίτσα δεν έχει πολύ γάλα- μάλλον φυσιολογικό για λίγες ώρες από τη γέννα) δυστηχώς πιάνει μεν τη θηλή αλλά δεν βλέπουμε έστω να καταπίνει κάτι.
Πήραμε με ένα σταγονόμετρο λίγο γάλα από τη μαμά του και ανοίγοντας το στοματάκι του του βάλαμε λίγο μέσα. Ίσα που βράχηκε η γλώσσα του δηλαδή αλλά έγλυφε όμως.
Έχει κανείς καμιά συμβουλή για το τάισμα τους, υπάρχει τρόπος να τα γλυτώσουμε ? Να αισιοδοξούμε πως με την ώρα θα πάνε καλύτερα ή να προετοιμαζόμαστε για χειρότερα ?
Γέννησε η σκυλίτσα μας σήμερα 2 κουταβάκια μερικών γραμμαρίων ( μικρόσωμη φυλή ) πρώτη της γέννα σε ηλικία 4 ετών
και τα κουτάβια με διαφορά 7 + ωρών το ένα με το άλλο, είναι αδύναμα να θηλάσουν.
Το ένα που όταν γεννήθηκε φαίνονταν για πεθαμένο, μετά από 1 ώρα με μαλάξεις και φυσήματα στο πρόσωπο και με την τηλ βοήθεια κτηνιάτρου που είπε να του βάλουμε στην γλώσσα του λίγο μέλι με μια μπατονέτα, κάπως μετά συνήλθε και επιτέλους έσκουξε. Το βάλαμε σε θηλή και κρατώντας το κεφαλάκι του είδαμε πως κάτι ήπιε έστω και λίγο. Κάθε τόσο κάνουμε τα ίδια και μάλλον αν τίποτα δεν είναι σίγουρο ακόμα μπορεί έστω και με αυτόν τον τρόπο να το γλυτώσουμε.
Το άλλο κουταβάκι που σαν το πρώτο αλλά αυτό κουνούσε τα χεράκια του και τα ποδαράκια του, ανοίγει το στόμα του κάθε τόσο σαν να παίρνει από κει ανάσες. Φυσικά η μάνα του το φυλάει και το γλύφει αλλά αυτό ενώ δεν ήταν της τόσο κακής κατάστασης του προηγούμενου, δεν τρώει, δεν έχει δύναμη ακόμα και αν το βάζουμε σε θηλή , ακόμα και όταν πιέζουμε τη θηλή να βγει λίγο γάλα από τη μαμά (σημειωτέον η σκυλίτσα δεν έχει πολύ γάλα- μάλλον φυσιολογικό για λίγες ώρες από τη γέννα) δυστηχώς πιάνει μεν τη θηλή αλλά δεν βλέπουμε έστω να καταπίνει κάτι.
Πήραμε με ένα σταγονόμετρο λίγο γάλα από τη μαμά του και ανοίγοντας το στοματάκι του του βάλαμε λίγο μέσα. Ίσα που βράχηκε η γλώσσα του δηλαδή αλλά έγλυφε όμως.
Έχει κανείς καμιά συμβουλή για το τάισμα τους, υπάρχει τρόπος να τα γλυτώσουμε ? Να αισιοδοξούμε πως με την ώρα θα πάνε καλύτερα ή να προετοιμαζόμαστε για χειρότερα ?
