Ενδιαφέρουσα η άποψη σου και για να μην με παρεξηγήσεις τη συμμερίζομαι γενικά και έχει τη βάση και τη λογική της.Εύκολο: "Καλά να πάθει το καθίκι και κανονικά έπρεπε να το σφάξουν στο γόνατο και να ταΐσουν τις σάρκες του στα σκυλιά και να αναγκάσουν και τη μάνα του να βλέπει..."...
Δικό μου: Νιώθω άβολα όταν άνθρωποι είναι έτοιμοι να σκοτώσουν και να βασανίσουν για να δείξουν πόσο κατά της βίας και φιλόζωοι είναι...κάτι με ξενίζει.
Τραγικά ηλίθιο και ηλίθια τραγικό αυτό που συχνά συναντάμε...την βία απέναντι στα ζώα, αλλά η απάντηση είναι η βία (ακόμα και λεκτική) απέναντι στον άνθρωπο;
Δηλαδή, όταν ένας σκύλος δαγκώσει το παιδί μου εγώ "δικαιολογούμαι" ή είμαι "καλυμμένος" αν του ξεριζώσω την καρωτίδα με τα χέρια μου (συγνώμη για την "ωμή" γλώσσα);
Πότε η βία δικαιολογεί την βία;...Ποια βία είναι πιο βίαιη;...Ποιος κερδίζει όταν "βγαίνει το κτήνος" από μέσα μας;
Συγχωράτε με και ελπίζω να μη με παρεξηγήσετε...μέρες που είναι (άγιες ή πονηρές, μαύρες ή γιορτινές, σε κρίση ή με κρίση...)...![]()
Όμως (πάντα υπάρχει ένα ''όμως'', έτσι δεν είναι ; ) αυτές τις σκληρές εικόνες που βλέπεις παραπάνω κι έχεις την επιλογή να κλείσεις τα μάτια, εγώ δεν την είχα την επιλογή αυτή. Και στην δική μου περίπτωση κανένας δεν τιμωρήθηκε. Πέρα απ' το σκύλο μου.
Οπότε αν και συμφωνώ με αυτό που λες, δε μπορώ να το δεχτώ και τόσο παθητικά, τόσο αποστασιοποιημένα.
Αν ήμουνα εκεί, δε θα τον βάραγα, δεν θα τον έλεγα λαλάκα, πάντως μπορεί και να τον έφτυνα, μπορεί και να του έλεγα απλά και μόνο να θυμηθεί κάθε φορά που αυτός ο Αλβανός ένιωσε να του φέρονται σαν να είναι Αλβανός. Και μ' αυτό το συναίσθημα να συγκρίνει αυτό που έκανε, τώρα που είναι αυτός ο δυνατός.
Αλλά ώντας στο σπίτι μου, στην πολυθρονάρα μου, στη ζεστασιά μου, με τις κοπελάρες μου δίπλα μου ασφαλείς και κοντά μου, μπορώ ήσυχος να αποθέσω τα χέρια μου στο πληκτρολόγιο μου και να σου γράψω πόσο συμφωνώ μαζί σου, πως συμμερίζομαι την άποψη σου.
Σου εύχομαι να μη βρεθείς στην ανάγκη να πρέπει να πιαστείς μανιασμένα από μια τέτοια σκέψη ανθρωπιάς κι ανωτερότητας όταν ο κόσμος σου γκρεμίζεται γιατί κάποιοι άλλοι δεν τον σεβάστηκαν αλλά εσύ ΠΡΕΠΕΙ να είσαι δυνατός, πρέπει να είσαι καλύτερος.
Προτιμώ να είμαι ο εαυτός μου, να νιώθω καλά μ' εμένα και να σεβαστώ τη ζωή και την ακεραιότητα του άλλου, γιατί δεν έχω το δικαίωμα να τον ακουμπήσω, όσο κι αν το ήθελα, όσο κι αν το θέλω. Αλλά δεν έχω απ' την άλλη ούτε το δικαίωμα να κατηγορήσω αυτόν που δε θα σεβαστεί αυτόν τον άνθρωπο. Γιατί αυτό δε με κάνει καλύτερο, ούτε καν ανώτερο. Με κάνει μονόφθαλμο.