Οι μύθοι του "δεν ξέρεις τι θα σου βγει το αδέσποτο" και "τα σκυλιά εργασίας πρέπει να είναι καθαρόαιμα"

[spyv]

νομίζω ότι αυτές οι διαφορές που βλέπουμε και ζούμε στους τύπους των σκύλων είναι από τα πιο συναρπαστικά και ενδιαφέροντα σ' αυτά τα ζώα. δεν ξέρω κανένα άλλο ζώο που να έχει τέτοιες διακυμάνσεις στη συμπεριφορά του και στο χαρακτήρα του. το βρίσκω τρομερά συναρπαστικό αυτό.

να ρωτήσω κάτι, για ποιον πιστεύεις ότι θες να εκπολιτίσεις τον Ορφέα; για χατίρι δικό του ή δικό σου;

 

[vrmode]

νομίζω ότι αυτές οι διαφορές που βλέπουμε και ζούμε στους τύπους των σκύλων είναι από τα πιο συναρπαστικά και ενδιαφέροντα σ' αυτά τα ζώα. δεν ξέρω κανένα άλλο ζώο που να έχει τέτοιες διακυμάνσεις στη συμπεριφορά του και στο χαρακτήρα του. το βρίσκω τρομερά συναρπαστικό αυτό.

να ρωτήσω κάτι, για ποιον πιστεύεις ότι θες να εκπολιτίσεις τον Ορφέα; για χατίρι δικό του ή δικό σου;

Δεν θέλω να τον μάθω να τρώει με μαχαιροπήρουνο
Να μπει στο σπίτι μέσα θέλω, μόνο αυτό. Έρχεται χειμώνας, θα ξεπαγιάσει έξω και θα πονάνε τα έτσι κι αλλιώς σακάτικα πόδια του.
Ε και να έρχεται όταν τον φωνάζω και όχι όποτε του καπνίσει αυτουνού.
Πράγμα που διαβάζω και ακούω ότι στα τσοπάνια δεν είναι και το φόρτε τους.

Πάντως σαν τύπος σκύλου, αποπνέει βρε παιδί μου μια αρχοντιά, μια ηρεμία, τον θαυμάζεις. Νομίζω ότι μετά από κάμποσα χρόνια με μερικές κούτες λεξοτανίλ για το άγχος μου με τα γαλλάκια, μάλλον βρήκα το δάσκαλό μου.

 

[spyv]

ναι, τον βρήκες.

για τον χειμώνα πάντως, ίσως προτιμήσει να μπει σπίτι από μόνος του (not).

 

[vrmode]

Πάνε 5-6 μήνες τώρα που ο Ορφέας μετακόμισε σε μένα. Μέσα σε αυτό το διάστημα είδα και έμαθα:

Φοβικός:
Ξελαρυγγιάζεται στο γαύγισμα όταν πλησιάζει κάποιος στο φράχτη του σπιτιού, τύπου "μην μπεις μέσα σε έφαγα". Μόλις όμως μπει ξένος κόσμος μέσα (π.χ. μάστορες τους οποίους έχει τραμπουκίσει πριν), απομακρύνεται, φοβάται. Δεν νομίζω ότι θα την πέσει σε κάποιον αν χρειαστεί, απλά θα είναι αποτρεπτικός με το γαύγισμα.
Εξαίρεση οι γυναίκες, με αυτές έχει πολύ μεγαλύτερη άνεση. Και παιδιά, με τα οποία χαίρεται. Άρα από φοβίες έχουμε να φαν' κι οι κότες.

Διαχείριση:
Στην εμπειρία μου με τα γαλλάκια έπαιζε διόρθωση όταν έκαναν μαλακίες. Ακόμη περισσότερο στο staffordshire bull terrier όπου η φωνή έπιανε τέρμα ντεσιμπέλ. Δηλαδή φωνή ή αγριοφωνάρα και απότομο τράβηγμα όποτε χρειαζόταν π.χ. όταν ήθελαν να κάνουν του κεφαλιού τους στη βόλτα ή να φάνε από κάτω ή όταν το sbt ήθελε να φάει κανα διερχόμενο σκύλο. Αυτή η μέθοδος δούλευε, αυτή είχα μάθει, με αυτή πορευόμασταν. Άκουγα περί θετικής εκπαίδευσης, έβαζα τα γέλια και τα θεωρούσα μπούρδες, έλεγα "ναι" στην κλασική εκπαίδευση χωρίς να κολλάμε σε ετικέτες.

ΟΜΩΣ:
O Oρφέας έρχεται από άλλο κόσμο. Οποιαδήποτε αγριοφωνάρα ή τράβηγμα επιφέρει τα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα. Με αυτή μέθοδο μουλάρωνε, φοβόταν, απομακρυνόταν. Μετά με κοιτούσε φοβισμένα, καχύποπτα και του έπαιρνε πολύ χρόνο να ξεχαστεί, μπορεί και μισή μέρα. Μία φορά πήγα να τον βάλω με το ζόρι μέσα στο σπίτι και γύρισε να με διαγκώσει, γύμνωσε δόντια και με "τσίμπησε". Με "τσίμπησε" και 2η φορά όταν νόμιζε ότι θα του πάρω την κουβέρτα του στο κρεβάτι του - αυτά κάπου 3 μήνες πριν.

Τι ανακάλυψα ότι δουλεύει.
Ήρεμος τόνος φωνής. Του μιλάω χαμηλόφωνα λες και λέμε μυστικά. Αυτό του αρέσει γιατί με κοιτάζει στα μάτια εκείνη την ώρα σαν να προσπαθεί να επικοινωνήσει. Του λέω χαμηλόφωνα μπούρδες, ειδικά όταν θέλω να αλλάξω πορεία και ψυχανεμίζομαι ότι θα μουλαρώσει. Τράβηγμα πολύυυ απαλό σε συνδυασμό "σου εξηγώ χαμηλόφωνα γιατί πρέπει να στρίψουμε εδώ" και την παίρνουμε ανοιχτά τη στροφή για να μας έρθει πιο μαλακά. Γενικά έχουμε αρχίσει και συνενοούμαστε, μου δείχνει να έχει έρθει πιο κοντά, παίζει μαζί μου, ζητάει χάδια. Δεν ξέρω αν αυτό είναι της θετικής σχολής, ό,τι και νά 'ναι φαίνεται να είναι το μόνο που δουλεύει.

Συμπέρασμα, ποτέ μη λες μεγάλες κουβέντες, ο κάθε σκύλος έχει το δικό του χούι.

Με το αυτοκίνητο δεν το έχουμε ακόμη, τον έχωσα 2 φορές μέσα που έπρεπε, με το στανιό και με φίμωτρο. Κατουρήθηκε μέσα και τις 2 φορές. Επόμενο στάδιο αυτό.

Μένει έξω, σε καλά προφυλαγμένο σημείο σκεπαστής βεράντας. Είναι κλειστοφοβικός. Σε σπιτάκι δεν μπήκε ποτέ. Αφού είδα και απόειδα, άρχισα σταδιακά να κλείνω με "πατέντες" γύρω από το κρεβάτι του και να υψώνω τείχη γύρω γύρω για να το κλείσω όσο γίνεται αλλά και να μην καταλάβει ότι "κλείνει". Με αυτό είμαστε οκ, φυσικά 2-3 φορές τη μέρα κάνω την καμαριέρα του και μαζεύω τις κουβέρτες και τα παπλώματα από τον κήπο, όπου τα πάει για να απλώσει και να τα κουρελιάσει.

 

[l.Kyveli]

Συμπέρασμα, ποτέ μη λες μεγάλες κουβέντες, ο κάθε σκύλος έχει το δικό του χούι.

Ναι !!!! Και ειδικά σκύλοι που έρχονται από άλλο background, που δεν τα μεγαλώνεις από κουτάβια, που δεν γνωρίζεις τι έζησαν, τι εμπειρίες έχουν, τι ξύλο έφαγαν, πόσο λάθος τους χειρίστηκαν ακόμα και χωρίς κακοποίηση.
Δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο.

 

[Amaliaz]

Πάνε 5-6 μήνες τώρα που ο Ορφέας μετακόμισε σε μένα. Μέσα σε αυτό το διάστημα είδα και έμαθα:

Φοβικός:
Ξελαρυγγιάζεται στο γαύγισμα όταν πλησιάζει κάποιος στο φράχτη του σπιτιού, τύπου "μην μπεις μέσα σε έφαγα". Μόλις όμως μπει ξένος κόσμος μέσα (π.χ. μάστορες τους οποίους έχει τραμπουκίσει πριν), απομακρύνεται, φοβάται. Δεν νομίζω ότι θα την πέσει σε κάποιον αν χρειαστεί, απλά θα είναι αποτρεπτικός με το γαύγισμα.
Εξαίρεση οι γυναίκες, με αυτές έχει πολύ μεγαλύτερη άνεση. Και παιδιά, με τα οποία χαίρεται. Άρα από φοβίες έχουμε να φαν' κι οι κότες.

Διαχείριση:
Στην εμπειρία μου με τα γαλλάκια έπαιζε διόρθωση όταν έκαναν μαλακίες. Ακόμη περισσότερο στο staffordshire bull terrier όπου η φωνή έπιανε τέρμα ντεσιμπέλ. Δηλαδή φωνή ή αγριοφωνάρα και απότομο τράβηγμα όποτε χρειαζόταν π.χ. όταν ήθελαν να κάνουν του κεφαλιού τους στη βόλτα ή να φάνε από κάτω ή όταν το sbt ήθελε να φάει κανα διερχόμενο σκύλο. Αυτή η μέθοδος δούλευε, αυτή είχα μάθει, με αυτή πορευόμασταν. Άκουγα περί θετικής εκπαίδευσης, έβαζα τα γέλια και τα θεωρούσα μπούρδες, έλεγα "ναι" στην κλασική εκπαίδευση χωρίς να κολλάμε σε ετικέτες.

ΟΜΩΣ:
O Oρφέας έρχεται από άλλο κόσμο. Οποιαδήποτε αγριοφωνάρα ή τράβηγμα επιφέρει τα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα. Με αυτή μέθοδο μουλάρωνε, φοβόταν, απομακρυνόταν. Μετά με κοιτούσε φοβισμένα, καχύποπτα και του έπαιρνε πολύ χρόνο να ξεχαστεί, μπορεί και μισή μέρα. Μία φορά πήγα να τον βάλω με το ζόρι μέσα στο σπίτι και γύρισε να με διαγκώσει, γύμνωσε δόντια και με "τσίμπησε". Με "τσίμπησε" και 2η φορά όταν νόμιζε ότι θα του πάρω την κουβέρτα του στο κρεβάτι του - αυτά κάπου 3 μήνες πριν.

Τι ανακάλυψα ότι δουλεύει.
Ήρεμος τόνος φωνής. Του μιλάω χαμηλόφωνα λες και λέμε μυστικά. Αυτό του αρέσει γιατί με κοιτάζει στα μάτια εκείνη την ώρα σαν να προσπαθεί να επικοινωνήσει. Του λέω χαμηλόφωνα μπούρδες, ειδικά όταν θέλω να αλλάξω πορεία και ψυχανεμίζομαι ότι θα μουλαρώσει. Τράβηγμα πολύυυ απαλό σε συνδυασμό "σου εξηγώ χαμηλόφωνα γιατί πρέπει να στρίψουμε εδώ" και την παίρνουμε ανοιχτά τη στροφή για να μας έρθει πιο μαλακά. Γενικά έχουμε αρχίσει και συνενοούμαστε, μου δείχνει να έχει έρθει πιο κοντά, παίζει μαζί μου, ζητάει χάδια. Δεν ξέρω αν αυτό είναι της θετικής σχολής, ό,τι και νά 'ναι φαίνεται να είναι το μόνο που δουλεύει.

Συμπέρασμα, ποτέ μη λες μεγάλες κουβέντες, ο κάθε σκύλος έχει το δικό του χούι.

Με το αυτοκίνητο δεν το έχουμε ακόμη, τον έχωσα 2 φορές μέσα που έπρεπε, με το στανιό και με φίμωτρο. Κατουρήθηκε μέσα και τις 2 φορές. Επόμενο στάδιο αυτό.

Μένει έξω, σε καλά προφυλαγμένο σημείο σκεπαστής βεράντας. Είναι κλειστοφοβικός. Σε σπιτάκι δεν μπήκε ποτέ. Αφού είδα και απόειδα, άρχισα σταδιακά να κλείνω με "πατέντες" γύρω από το κρεβάτι του και να υψώνω τείχη γύρω γύρω για να το κλείσω όσο γίνεται αλλά και να μην καταλάβει ότι "κλείνει". Με αυτό είμαστε οκ, φυσικά 2-3 φορές τη μέρα κάνω την καμαριέρα του και μαζεύω τις κουβέρτες και τα παπλώματα από τον κήπο, όπου τα πάει για να απλώσει και να τα κουρελιάσει.

Σα να περιγράφεις τη Θάλεια!
Στο "μη μπεις σε έφαγα" βοήθησε πολύ η Ηρα η οποία μπορεί να μη λυσσάει πίσω απο τα κάγκελα σαν αυτή αλλα κάνει τη δουλειά της με το που μπεί ο άγνωστος. Εκεί "ανεβαίνει" και η Θάλεια και "τσιμπάει"και αυτή όπου βρεί .. χαμηλά πάντα. Το είχε κάνει και μόνη της οταν ήταν μικρότερη, σε μία φίλη που είχε έρθει στο εξοχικό και δε τη γνωριζε. Δάγκωνε παπούτσι, παντελονι και απομακρυνόταν με φόβο. Τώρα στα 7 της νομίζω ότι είναι λίγο πιο ηρεμη και νιωθει λιγοτερο φοβο για το αγνωστο οποτε βγάζει και λιγοτερη αμυνα.
Στο θέμα διόρθωσης λειτουργεί επίσης το ίδιο. Επιπλέον, είναι πολύ ευαίσθητη και το παίρνει τόσο κατάκαρδα που χαλάει η σχεση μας. Όσες φορές έχει αντιδρασει με δοντάκια επειδή έχασα την ψυχραιμία μου και αρχισα τις φωνές και τα τραβήγματα (συνήθως επειδή τρώει τις "λιχουδιές" των γατιών και με κάνει έξαλλη ) μετά είναι σα τη μεγάλη Παρασκευή. Ούτε η Μάρθα Βούρτση τέτοιο δράμα. Ευτυχώς μόλις "καταλάβω το λάθος μου " , θυμάται την αγάπη που μου έχει! Είναι ένα σκυλι που έχει μεγαλη αναγκη τη "γεφυρα" που λέγαμε σε παλιες πολύωρες συζητησεις
Πάντα θεωρούσα ότι η εκπαίδευση είναι μία χωρίς ετικέτες και εξαρτάται αποκλειστικα απο το σκύλο. Ουσιαστικά το κάθε ζώο μας δείχνει πως θα αλληλεπιδράσουμε μαζί του , πως θα του δείξουμε τι είναι αυτό που του ζητάμε, τι επιτρέπεται και τι όχι, τον τροπο επιβράβευσης που του ταιριάζει, τον τρόπο διόρθωσης κλπ. Εμείς ουσιαστικά εκπαιδευόμαστε για να ζούμε ομαλά μαζί τους. Ο Ντιέγκο ήταν ντουβάρι. Ηταν πολύ ξεροκέφαλος και δεχόταν διορθώσεις σκληρές, δεν έδειχνε φόβο και αντιδρούσε μόνο με προειδοποιήσεις/ γρυλίσματα όταν εγώ είχα χάσει τελείως τη μπάλα. Δεν έδειξε ποτέ να τον επηρεάζουν συναισθηματικά οι καυγάδες μας και σε 2 λεπτά αφού ειχαμε σκοτωθεί, ερχόταν πάλι στην αγκαλιά μου. Η Ηρα είναι σε μία μέση κατάσταση αλλά εξαιρετικα σκλήρη και ξεροκέφαλη , η Τζόυ δεν ξέρω αν γνωρίζει τι είναι εκπαίδευση και η Θάλεια ακριβώς σα τον Ορφέα

 

[l.Kyveli]

Σα να περιγράφεις τη Θάλεια!
Στο "μη μπεις σε έφαγα" βοήθησε πολύ η Ηρα η οποία μπορεί να μη λυσσάει πίσω απο τα κάγκελα σαν αυτή αλλα κάνει τη δουλειά της με το που μπεί ο άγνωστος. Εκεί "ανεβαίνει" και η Θάλεια και "τσιμπάει"και αυτή όπου βρεί .. χαμηλά πάντα. Το είχε κάνει και μόνη της οταν ήταν μικρότερη, σε μία φίλη που είχε έρθει στο εξοχικό και δε τη γνωριζε. Δάγκωνε παπούτσι, παντελονι και απομακρυνόταν με φόβο. Τώρα στα 7 της νομίζω ότι είναι λίγο πιο ηρεμη και νιωθει λιγοτερο φοβο για το αγνωστο οποτε βγάζει και λιγοτερη αμυνα.
Στο θέμα διόρθωσης λειτουργεί επίσης το ίδιο. Επιπλέον, είναι πολύ ευαίσθητη και το παίρνει τόσο κατάκαρδα που χαλάει η σχεση μας. Όσες φορές έχει αντιδρασει με δοντάκια επειδή έχασα την ψυχραιμία μου και αρχισα τις φωνές και τα τραβήγματα (συνήθως επειδή τρώει τις "λιχουδιές" των γατιών και με κάνει έξαλλη ) μετά είναι σα τη μεγάλη Παρασκευή. Ούτε η Μάρθα Βούρτση τέτοιο δράμα. Ευτυχώς μόλις "καταλάβω το λάθος μου " , θυμάται την αγάπη που μου έχει! Είναι ένα σκυλι που έχει μεγαλη αναγκη τη "γεφυρα" που λέγαμε σε παλιες πολύωρες συζητησεις
Πάντα θεωρούσα ότι η εκπαίδευση είναι μία χωρίς ετικέτες και εξαρτάται αποκλειστικα απο το σκύλο. Ουσιαστικά το κάθε ζώο μας δείχνει πως θα αλληλεπιδράσουμε μαζί του , πως θα του δείξουμε τι είναι αυτό που του ζητάμε, τι επιτρέπεται και τι όχι, τον τροπο επιβράβευσης που του ταιριάζει, τον τρόπο διόρθωσης κλπ. Εμείς ουσιαστικά εκπαιδευόμαστε για να ζούμε ομαλά μαζί τους. Ο Ντιέγκο ήταν ντουβάρι. Ηταν πολύ ξεροκέφαλος και δεχόταν διορθώσεις σκληρές, δεν έδειχνε φόβο και αντιδρούσε μόνο με προειδοποιήσεις/ γρυλίσματα όταν εγώ είχα χάσει τελείως τη μπάλα. Δεν έδειξε ποτέ να τον επηρεάζουν συναισθηματικά οι καυγάδες μας και σε 2 λεπτά αφού ειχαμε σκοτωθεί, ερχόταν πάλι στην αγκαλιά μου. Η Ηρα είναι σε μία μέση κατάσταση αλλά εξαιρετικα σκλήρη και ξεροκέφαλη , η Τζόυ δεν ξέρω αν γνωρίζει τι είναι εκπαίδευση και η Θάλεια ακριβώς σα τον Ορφέα

Έχασα τη μπάλα!
Είναι όλα dogo?

 

[Amaliaz]

Έχασα τη μπάλα!
Είναι όλα dogo?

χαχαχα οχι καλε
Εχεις μεινει πίσω
Καλώς σας βρήκα!! | Dogforum

 

[vrmode]

Nα τα ζευγαρώσουμε Αμαλία τα δυο τους, να βγάλουμε τσοπάνια από τα λιντλ.

Επιπλέον, είναι πολύ ευαίσθητη και το παίρνει τόσο κατάκαρδα που χαλάει η σχεση μας.

Ακριβώς μα ακριβώς το ίδιο, αποτραβιέται φοβισμένος, απομακρύνεται μόνος του και είναι σαν την Μεγάλη Παρασκευή. Από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Ο Ντιέγκο ήταν ντουβάρι. Ηταν πολύ ξεροκέφαλος και δεχόταν διορθώσεις σκληρές, δεν έδειχνε φόβο και αντιδρούσε μόνο με προειδοποιήσεις/ γρυλίσματα όταν εγώ είχα χάσει τελείως τη μπάλα. Δεν έδειξε ποτέ να τον επηρεάζουν συναισθηματικά οι καυγάδες μας και σε 2 λεπτά αφού ειχαμε σκοτωθεί, ερχόταν πάλι στην αγκαλιά μου. Η Ηρα είναι σε μία μέση κατάσταση αλλά εξαιρετικα σκλήρη και ξεροκέφαλη , η Τζόυ δεν ξέρω αν γνωρίζει τι είναι εκπαίδευση και η Θάλεια ακριβώς σα τον Ορφέα

Τα γαλλάκια έτρωγαν τη φωνή και σε 1 δευτερόλεπτο ακριβώς έκαναν reset λες και δεν έγινε ποτέ τίποτα, ομοίως και το sbt. Καμία σχέση με τον Ορφέα, λες και είναι άλλη συνομοταξία. Φαντάζομαι ότι παίζει και ρόλο το ότι γεννήθηκαν και έζησαν στην ασφάλεια, δεν βίωσαν ποτέ κακοποίηση;

Ξέχασα να πω. Τρελαίνεται για χάδια και φροντίζω να τον χαιδεύω και να του μιλάω πάντα όταν στρίβει μαζί μου στην αλλαγή πορείας, ή σε άλλες "υπακοές" - αυτή είναι η επιβράβευσή του. Ο μεζές δεν λειτουργεί με τίποτα, ακόμη και αν του δώσεις ολόκληρη σούβλα αρνί, αν δεν θέλει να κάνει κάτι, τέλος. Πάντως έχει μειώσει την ξεροκεφαλιά, έχω αρκετό καιρό να ξεμείνω σε κανα χωράφι και να ξεροσταλιάζουμε εκεί, επειδή αυτός αποφάσισε να μείνει εκεί και ν' αγναντεύει.

 

[l.Kyveli]

χαχαχα οχι καλε
Εχεις μεινει πίσω
Καλώς σας βρήκα!! | Dogforum

Φρέσκαρα την μνήμη μου!
Για έναν σκύλο όμως σε μια φωτογραφία στο νήμα σου μου λείπουν πληροφορίες. Θα ρωτήσω εκεί.

 

[Amaliaz]

Nα τα ζευγαρώσουμε Αμαλία τα δυο τους, να βγάλουμε τσοπάνια από τα λιντλ.

Πρεπει να δωσουμε και 150ευρω για γεννετικο υλικο τωρα.. να μη βγάλουμε και κάτι?

 

[vrmode]

Πρεπει να δωσουμε και 150ευρω για γεννετικο υλικο τωρα.. να μη βγάλουμε και κάτι?

Τίποτα δεν θα δώσουμε, ποιμενικοί είναι, έχει κάτι πρόβατα εδώ πιο κάτω...

 

[Estranged]

Ακριβώς μα ακριβώς το ίδιο, αποτραβιέται φοβισμένος, απομακρύνεται μόνος του και είναι σαν την Μεγάλη Παρασκευή. Από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Όταν ξεκουταβιζε ο Άρης κ είχε σχεδόν τελειώσει με το κατούρημα μέσα, σήκωσε το πόδι του κ κατούρησε μεγαλοπρεπώς την κουρτίνα.

Με πέτυχε σε πολύ κακή περίοδο, ψυχολογικά, του έβαλα άσχημες φωνές κ ήταν η μόνη φορά που σήκωσα χέρι κ το προσγείωσα στον πωπο του. Δεν τον πόνεσα, ο τρόμος όμως στα μάτια του με πάγωσε.

Αποτέλεσμα;

Σταμάτησε μαχαίρι να κατουράει όχι μόνο μέσα αλλά κ στο μπαλκόνι (που επιτρεπόταν). Για πάντα. Σε ακραίο βαθμό. Μια φορά είχα 39 πυρετό κ δεν την παλευα να σηκώσω δάχτυλο, τον παρακαλούσα να κατουρήσει στο μπαλκόνι. Έμεινε 20 ώρες ακατουρητος. Πήρα όλα τα αντιπυρετικά του κόσμου κ τον κατέβασα. Όσες φορές του τα σκαγε άσχημα η κολίτιδα ξημερώματα κ με ξυπνούσε, του βαζα μια πάνα στο μπαλκόνι κ του λεγα κάντα πρώτα εδώ αφού σκας κ κατεβαίνουμε μετά. Ποτέ. Κ εσκαγε. Περίμενε να ντυθώ τρέχοντας πάνω κάτω απ'το ζόρι του.

Αρνιόταν να πιει νερό εκείνη τη μέρα για να μην κατουριεται. Τελείως. Μετά από παρακάλια άρχισε να πίνει λίγο. Μετά έπινε μόνο πριν τη βόλτα. Μετά, άντε κ λίγο μετά το φαΐ. Για σχεδόν τα περισσότερά του χρόνια. Ακόμα κ τώρα το πιο πολύ νερό το πίνει πριν τη βόλτα.

Όλες αυτές τις συνέπειες που προκάλεσα, τις φέρω ακόμα βαριά. Όχι το ψυχολογικό, αυτό το λύσαμε. Αυτά που δεν κατουράει δεν κάνει κακά που να ψοφολογαει, αυτό που δεν έπινε σχεδόν όλη του τη ζωή (αρκετό) νερό. Είναι επιζήμια.

Το σκυλί αυτό "παίρνει από λόγια" κ πάντα το μόνο που χρειαζόταν κ ήθελε ήταν λόγια. Θέλω να κάνει κάτι κ του τα λέω λες κ τα εξηγώ σε άνθρωπο, έστω σε παιδί. Κ αρκετά σύνθετα πράγματα. Ούτε ξέρω τι καταλαβαίνει, αλλά αυτά που θέλω να καταλάβει τα καταλαβαίνει. Ακόμα με εκπλήσσει με το τι καταλαβαίνει κ πώς ανταποκρίνεται - όταν θέλει. Κ όσο πιο πολύ του μιλούσα τόσο πιο πολύ ήθελε να ανταποκρίνεται. Σκυλί να μην υπήρχε στο οπτικό του πεδίο μόνο

 

[Ans]

Όταν ξεκουταβιζε ο Άρης κ είχε σχεδόν τελειώσει με το κατούρημα μέσα, σήκωσε το πόδι του κ κατούρησε μεγαλοπρεπώς την κουρτίνα.

Με πέτυχε σε πολύ κακή περίοδο, ψυχολογικά, του έβαλα άσχημες φωνές κ ήταν η μόνη φορά που σήκωσα χέρι κ το προσγείωσα στον πωπο του. Δεν τον πόνεσα, ο τρόμος όμως στα μάτια του με πάγωσε.

Αποτέλεσμα;

Σταμάτησε μαχαίρι να κατουράει όχι μόνο μέσα αλλά κ στο μπαλκόνι (που επιτρεπόταν). Για πάντα. Σε ακραίο βαθμό. Μια φορά είχα 39 πυρετό κ δεν την παλευα να σηκώσω δάχτυλο, τον παρακαλούσα να κατουρήσει στο μπαλκόνι. Έμεινε 20 ώρες ακατουρητος. Πήρα όλα τα αντιπυρετικά του κόσμου κ τον κατέβασα. Όσες φορές του τα σκαγε άσχημα η κολίτιδα ξημερώματα κ με ξυπνούσε, του βαζα μια πάνα στο μπαλκόνι κ του λεγα κάντα πρώτα εδώ αφού σκας κ κατεβαίνουμε μετά. Ποτέ. Κ εσκαγε. Περίμενε να ντυθώ τρέχοντας πάνω κάτω απ'το ζόρι του.

Αρνιόταν να πιει νερό εκείνη τη μέρα για να μην κατουριεται. Τελείως. Μετά από παρακάλια άρχισε να πίνει λίγο. Μετά έπινε μόνο πριν τη βόλτα. Μετά, άντε κ λίγο μετά το φαΐ. Για σχεδόν τα περισσότερά του χρόνια. Ακόμα κ τώρα το πιο πολύ νερό το πίνει πριν τη βόλτα.

Όλες αυτές τις συνέπειες που προκάλεσα, τις φέρω ακόμα βαριά. Όχι το ψυχολογικό, αυτό το λύσαμε. Αυτά που δεν κατουράει δεν κάνει κακά που να ψοφολογαει, αυτό που δεν έπινε σχεδόν όλη του τη ζωή (αρκετό) νερό. Είναι επιζήμια.

Το σκυλί αυτό "παίρνει από λόγια" κ πάντα το μόνο που χρειαζόταν κ ήθελε ήταν λόγια. Θέλω να κάνει κάτι κ του τα λέω λες κ τα εξηγώ σε άνθρωπο, έστω σε παιδί. Κ αρκετά σύνθετα πράγματα. Ούτε ξέρω τι καταλαβαίνει, αλλά αυτά που θέλω να καταλάβει τα καταλαβαίνει. Ακόμα με εκπλήσσει με το τι καταλαβαίνει κ πώς ανταποκρίνεται - όταν θέλει. Κ όσο πιο πολύ του μιλούσα τόσο πιο πολύ ήθελε να ανταποκρίνεται. Σκυλί να μην υπήρχε στο οπτικό του πεδίο μόνο

Κοιτα τι καλο παιδι εγω φοβομουν οτι θα κρυβοταν και θα κατουρουσε οταν δεν εβλεπες αλλα αυτος το πηρε πολυ κατακαρδα... να που και να κατουρανε στο μπαλκονι σε πανα ειναι πολυ χρησιμο. Για αυτο εγω οταν τον επιασε, ενω ηταν μεγαλος και ειχε τελειωσει απο κουταβι τα ατυχηματα, να κατουραει καθε φορα που πηγαιναμε την κουρτινα του παππου μου το μονο που του ελεγα ηταν πανε να την πλυνεις τωρα βρωμιαρη . Οτι ηταν κακο το ηξερε απο μονος του και μετα απο 20 πλυσηματα της κουρτινας το εκοψε. Υπομονη και απορρυπαντικα να εχεις

 

[Estranged]

να που και να κατουρανε στο μπαλκονι σε πανα ειναι πολυ χρησιμο.

Παιδιά είναι υπερβολικά χρήσιμο. Πρέπει, ΠΡΕΠΕΙ να έχουν την επιλογή κ να ξέρουν να πηγαίνουν αν χρειαστεί.

Εγώ το λάθος μου δε μπορώ να το πάρω πίσω. Αν ψιλλιαζεστε ότι έχετε τέτοια ευαισθητούλια, μην κάνετε το ίδιο λάθος.

 

[Ans]

Παιδιά είναι υπερβολικά χρήσιμο. Πρέπει, ΠΡΕΠΕΙ να έχουν την επιλογή κ να ξέρουν να πηγαίνουν αν χρειαστεί.

Εγώ το λάθος μου δε μπορώ να το πάρω πίσω. Αν ψιλλιαζεστε ότι έχετε τέτοια ευαισθητούλια, μην κάνετε το ίδιο λάθος.

Και εγω ετσι σκεφτομουν για αυτο και το κρατησα να μπορει να πηγαινει αλλα τελικα δεν αντεχεται σπιτι αν δεν βγει οποτε τον εχω βγαλει με 39,2 και σαλμονελα και με σταμπουλιγμενο αστραγαλο που δεν ξερω πως τον χωρεσα στο παπουτσι . Καλυτερα να υποφερω ενα μισαωρο παρα ολη μερα με την τρελα του.

 

[vrmode]

@Estranged να τους βρούμε κάποιον για ομαδική ψυχοθεραπεία (κι εμείς μαζί εννοείται)

Η δυνατότητα για κατούρημα σε μπαλκόνι ή πάνα είναι MUST. Εγώ τα άφηνα να κατουράνε σε μπαλκόνι (είχα βάλει pet door στην μπαλκονόπορτα) αρχικά για να μην πιέζονται όσες ώρες έλειπα για δουλειά. Αποδείχτηκε πολύτιμο όταν η Κάρλα έπαθε κρίση στην σπονδυλική στήλη και την είχα εσώκλειστη 2 εβδομάδες, δεν την έβγαζα έξω ούτε κατούρημα γιατί χρειαζόταν ακινησία. Αν δεν είχε μάθει το κατούρημα στο σπίτι θα είχαμε σοβαρό πρόβλημα.