Ο Πάτρικ είναι ένα κουτάβι το οποίο από 2 μηνών μεγάλωσε στο καταφύγιο, το υιοθετήσανε για λίγες μέρες και το επέστρεψαν και το πήραμε εμείς 4 μηνών με σκοπό να τον κρατήσουμε για μια ζωή. Ήξερα από πριν τι με περιμένει μιας και το να επιστραφεί από υιοθεσία με έβαλε σε σκέψεις, παρόλαυτα επειδή πιστεύω πως σε όλους αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία ενεργοποίησα όλα μου τα αποθέματα επιμονής και υπομονής και το τόλμησα.
Στις βόλτες, με σκυλιά και ανθρώπους τα πάμε περίφημα! Πιπί και κακά την παλεύουμε στην πάνα και έξω στη βόλτα. Το όλο θέμα μας είναι το σπίτι και το άγχος αποχωρισμού. Η διαρρύθμιση του σπιτιού είναι τέτοια που έχουμε κάνει το κλουβί (1x0,75) να λειτουργεί και ως πάρκο. Η θέση του είναι στο χωλ και από το σημείο αυτό έχει ορατότητα στα pc που είναι δίπλα (τις περισσότερες ώρες είμαστε εκεί), και είναι δίπλα στις πόρτες της κρεβατοκάμαρας και του μπάνιου και συνεχίζει το χωλ στην εξώπορτα. Όταν θέλω να τον περιορίσω του ανοίγω την μια πόρτα του κλουβιού(κλειστές ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ κρεβατοκάμαρας και μπάνιου) και γίνεται σαν φράχτης για την πλευρά που είναι τα pc.Οπότε με ανοιχτή τη πόρτα του έχει να εκμεταλλευτεί το χωλ που υπάρχει και το κλουβί. Την πάνα του την έχω στο χωλ που έχει πρόσβαση. Την πόρτα του κλουβιού την κλείνω μόνο όταν είναι να κοιμηθούμε και του αφήνω ανοιχτή την πόρτα της κρεβατοκάμαρας για να μη νιώθει μοναξιά. Το πρόβλημα είναι ότι αρχίζει και γκρινιάζει μέχρι και γάβγισμα δυνατών ντεσιμπέλ με το που τον περιορίζω και ας έχει τόσο χώρο και ας μας βλέπει που καθόμαστε δίπλα. Όταν δε συνηθίσει την ιδέα με το που θα φύγει ένας από τους 2 μας από τα pc και πάει σαλόνι ή κουζίνα……αρχίζουμε πάλι το κλάμα.(Μα που πάει τώρα αυτός κλπ
)
Έχω διαβάσει ότι πρέπει να τον αγνοούμε έτσι ώστε να καταλάβει πως δεν θα περάσει το δικό του και ότι εμείς είμαστε τα αφεντικά, προσπαθούμε όσο το δυνατόν να το κάνουμε, η αλήθεια είναι ότι στις 40 ώρες που είμαστε στο σπίτι μέχρι στιγμής 1ή 2 φορές να του μίλησα για σιωπή γιατί δεν θέλω να ενοχληθούν οι γείτονες (αν και έχω σκοπό να τους ενημερώσω από μόνη μου ότι για καμιά βδομάδα θα κάνουμε θόρυβο γιατί θα εκπαιδευτούμε ). Δεν έχουμε δοκιμάσει να τον αφήσουμε μόνο του τελείως στο σπίτι ακόμα και περιορισμένο γιατί εδώ είδα όταν έφυγε το αγόρι μου επικράτησε πανικός στο σπίτι! Γρατζουνίσματα πόρτας, κλάμα, μύριζε τη θέση του και έτρεχε γύρω γύρω και γάβγιζε, εδώ πήγαμε μετά βόλτα και ήταν τόσο ενθουσιασμένος που θα τον συναντούσε που ξενέρωσε όταν φτάσαμε στην είσοδο της πολυκατοικίας γιατί τον μύριζε στην σκάλα.
Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα γίνει όταν θα χρειαστεί να φύγω και εγώ από το σπίτι. Είχε κανείς το ίδιο πρόβλημα; Αυτό δεν είναι που λένε άγχος αποχωρισμού ή κάνω λάθος; Το μόνο καλό είναι ότι επειδή τον βγάζω πολλές μικρές βόλτες μέσα στην ημέρα και εντολές ΚΑΤΣΕ και ΜΗ το βράδυ είναι τόσο κομμάτια που κοιμάται ήσυχα, κατά ταλλα την υπόλοιπη μέρα με ξεκάνει άνετα!!!!
Στις βόλτες, με σκυλιά και ανθρώπους τα πάμε περίφημα! Πιπί και κακά την παλεύουμε στην πάνα και έξω στη βόλτα. Το όλο θέμα μας είναι το σπίτι και το άγχος αποχωρισμού. Η διαρρύθμιση του σπιτιού είναι τέτοια που έχουμε κάνει το κλουβί (1x0,75) να λειτουργεί και ως πάρκο. Η θέση του είναι στο χωλ και από το σημείο αυτό έχει ορατότητα στα pc που είναι δίπλα (τις περισσότερες ώρες είμαστε εκεί), και είναι δίπλα στις πόρτες της κρεβατοκάμαρας και του μπάνιου και συνεχίζει το χωλ στην εξώπορτα. Όταν θέλω να τον περιορίσω του ανοίγω την μια πόρτα του κλουβιού(κλειστές ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ κρεβατοκάμαρας και μπάνιου) και γίνεται σαν φράχτης για την πλευρά που είναι τα pc.Οπότε με ανοιχτή τη πόρτα του έχει να εκμεταλλευτεί το χωλ που υπάρχει και το κλουβί. Την πάνα του την έχω στο χωλ που έχει πρόσβαση. Την πόρτα του κλουβιού την κλείνω μόνο όταν είναι να κοιμηθούμε και του αφήνω ανοιχτή την πόρτα της κρεβατοκάμαρας για να μη νιώθει μοναξιά. Το πρόβλημα είναι ότι αρχίζει και γκρινιάζει μέχρι και γάβγισμα δυνατών ντεσιμπέλ με το που τον περιορίζω και ας έχει τόσο χώρο και ας μας βλέπει που καθόμαστε δίπλα. Όταν δε συνηθίσει την ιδέα με το που θα φύγει ένας από τους 2 μας από τα pc και πάει σαλόνι ή κουζίνα……αρχίζουμε πάλι το κλάμα.(Μα που πάει τώρα αυτός κλπ
) Έχω διαβάσει ότι πρέπει να τον αγνοούμε έτσι ώστε να καταλάβει πως δεν θα περάσει το δικό του και ότι εμείς είμαστε τα αφεντικά, προσπαθούμε όσο το δυνατόν να το κάνουμε, η αλήθεια είναι ότι στις 40 ώρες που είμαστε στο σπίτι μέχρι στιγμής 1ή 2 φορές να του μίλησα για σιωπή γιατί δεν θέλω να ενοχληθούν οι γείτονες (αν και έχω σκοπό να τους ενημερώσω από μόνη μου ότι για καμιά βδομάδα θα κάνουμε θόρυβο γιατί θα εκπαιδευτούμε
). Δεν έχουμε δοκιμάσει να τον αφήσουμε μόνο του τελείως στο σπίτι ακόμα και περιορισμένο γιατί εδώ είδα όταν έφυγε το αγόρι μου επικράτησε πανικός στο σπίτι! Γρατζουνίσματα πόρτας, κλάμα, μύριζε τη θέση του και έτρεχε γύρω γύρω και γάβγιζε, εδώ πήγαμε μετά βόλτα και ήταν τόσο ενθουσιασμένος που θα τον συναντούσε που ξενέρωσε όταν φτάσαμε στην είσοδο της πολυκατοικίας γιατί τον μύριζε στην σκάλα.Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα γίνει όταν θα χρειαστεί να φύγω και εγώ από το σπίτι. Είχε κανείς το ίδιο πρόβλημα; Αυτό δεν είναι που λένε άγχος αποχωρισμού ή κάνω λάθος; Το μόνο καλό είναι ότι επειδή τον βγάζω πολλές μικρές βόλτες μέσα στην ημέρα και εντολές ΚΑΤΣΕ και ΜΗ το βράδυ είναι τόσο κομμάτια που κοιμάται ήσυχα, κατά ταλλα την υπόλοιπη μέρα με ξεκάνει άνετα!!!!
