Παράδειγμα:
Για εμένα στο α) είναι πολύ, πολύ εύκολο ο αδαής να "χαλάσει" το καλύτερο κουτάβι του κόσμου. Από την άλλη πολλοί καλοί ιδιοκτήτες έχουν καταφέρει να "φτιάξουν" σκύλους που δεν είχαν την καλύτερη αρχή (είτε στον χαρακτήρα, είτε στην μορφολογία).
Αρα παίζει ΜΕΓΑΛΟ ρόλο το ποιός έχει τον σκύλο και ΠΩΣ τον έχει. Σε φυλές που αργούν να μεγαλώσουν παίζει ακόμη μεγαλύτερο ρόλο ο ιδιοκτήτης. Μόνο το θέμα της άσκησης είναι αρκτετά πολύπλοκο στις μεγάλες φυλές.
Στο θέμα του χαρακτήρα/συμπεριφοράς, ο καλός ιδιοκτήτης παίζει τον μεγαλύτερο ρόλο. Έχει την δύναμη να δημιουργήσει καινούργους "οπαδούς" της φυλής ή να κάνει κόσμο να την μισεί με πάθος.
Μετά στο β) γνωρίζοντας τα παραπάνω, με όλες τις λεπτομέριες, ο εκτροφέας είναι απλά ΑΝΗΘΙΚΟΣ αν δεν δίνει τεράστια βάση στο ποιός θα πάρει κουτάβι του.
Το θέμα δεν είναι όμως τόσο απλό. Από την μία ΟΦΕΙΛΕΙ να κάνει πολλές ερωτήσεις (και συχνά προσωπικές) και να προσέξει πολύ, από την άλλη όμως πρέπει να μάθει να κρίνει ανθρώπους με μεγάλη μαεστρία! Πόσοι "άσχετοι" αρχάριο, γίνονται πολύ γρήγορα υπέροχοι ιδιοκτήτες;;;; Και πόσοι "ειδήμωνες" είναι πραγματικός ΕΦΙΑΛΤΗΣ για τον σκύλο που ζεί μαζί τους; Και πόσοι ενώ έχουν μεγάλη οικονομική άνεση και ζητούν κουτάβι, στην ουσία ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΣΚΥΛΟ καθόλου (απλά νομίζουν πως θέλουν);
Και η σχέση "εκτροφέας-ιδιοκτήτης" να μην τελειώνει με το που φύγει το κουτάβι, αλλά μόλις να ΑΡΧΙΖΕΙ. Είναι μια πρόσθετη δουλεία (και πολύ δύσκολη φαντάζομαι) που λίγοι αναγνωρίζουν. Ίσως όμως αυτή να είναι και η πιο πολύτιμη για το κουτάβι και το τελικό αποτέλεσμα του σκύλου.