Όταν ο Ράμπο συνάντησε το άγανο.
Αυτό το καταραμένο χόρτο βγάλαμε από το αυτι του πριν λίγες μέρες.Να πω ότι δεν προσέχαμε;Δεν θα το πω,γιατί προσέχουμε.Τα αποφεύγουμε πάντα και πάντα τον τσεκαρουμε μετά τη βόλτα,γιατί ο μανδύας του μαζεύει όλων των ειδών τα κλαδάκια-φυλλαρακια.Ελα όμως που τώρα που ξεραίνονται τα αγανα τα παίρνει ο αέρας και τα σκορπάει παντου.
Ήταν μια όμορφη Δευτέρα λοιπόν,και ενώ όλα κυλούσαν όμορφα,ξαφνικά,τινάζει τα αυτιά του μια δυο τρεις φορές στη σειρά,και αρχίζει να τρέχει πανικόβλητος στο σπίτι τσιριζοντας!Για να μην τα πολυλογώ,τα μαζέψαμε και πήγαμε κτηνιατρο.Παρε μια ηρεμιστική,πάρε και μια νάρκωση για ένα πεντάλεπτο γιατί και με την ηρέμιση ήταν ακομα πανικόβλητος,και ο μικρός πόρος του αυτιού του έκανε ακόμα πιο δύσκολο να γίνει η διαδικασία.Το βγάλαμε το παλιοχορτο.
Και επειδή αυτό δεν ήταν αρκετό,την επόμενη μέρα έκανε εμετούς και η διάγνωση ήταν γαστρίτιδα.Το περάσαμε κι αυτό και σε δύο μέρες ευτυχώς ήταν περδικι.
Το κερασάκι στην τούρτα όμως είναι το εξής:Το σκηνικό με το αγανο εκτυλίχθηκε ακριβώς τη στιγμή που εγώ μπήκα σπίτι επιστρέφοντας από τη δουλειά και ήρθε να με χαιρετίσει(όλο το πρωί είχε παρέα στο σπίτι και δεν είχε δείξει καμία ενόχληση ή περίεργη συμπεριφορά).Τις επόμενες μέρες λοιπόν,ο Ράμπο ερχόταν πολύ διστακτικά να με χαιρετήσει όταν επέστρεφα από τη δουλειά,και έφευγε κατευθείαν και καθόταν ήσυχος ήσυχος κάνοντας το χαρακτηριστικό γλυψιμο της μύτης τους που κάνουν όταν αγχωνονται.Σκεφτομαι ότι μάλλον συνδύασε την επιστροφή μου με το στρεσογόνο γεγονός.Οπως και να χει,συνέχισα κάθε φορά να φέρομαι σαν να μην συμβαίνει τίποτα και μέρα με τη μέρα το ξεπέρασε.
Για καλή μου τύχη,πάνω που ήμουν έτοιμη να βγω στη γειτονιά με σακουλιτσα-κλαδευτηρι να κόψω ότι ξεροχορτο υπάρχει στην άκρη του δρόμου,ήρθε συνεργείο του Δήμου και έκανε χορτοκοψη.
Και επειδή έχω καιρό να γράψω στο θέμα του,αυτός είναι ο Ράμπο σήμερα:
Αυτό το καταραμένο χόρτο βγάλαμε από το αυτι του πριν λίγες μέρες.Να πω ότι δεν προσέχαμε;Δεν θα το πω,γιατί προσέχουμε.Τα αποφεύγουμε πάντα και πάντα τον τσεκαρουμε μετά τη βόλτα,γιατί ο μανδύας του μαζεύει όλων των ειδών τα κλαδάκια-φυλλαρακια.Ελα όμως που τώρα που ξεραίνονται τα αγανα τα παίρνει ο αέρας και τα σκορπάει παντου.
Ήταν μια όμορφη Δευτέρα λοιπόν,και ενώ όλα κυλούσαν όμορφα,ξαφνικά,τινάζει τα αυτιά του μια δυο τρεις φορές στη σειρά,και αρχίζει να τρέχει πανικόβλητος στο σπίτι τσιριζοντας!Για να μην τα πολυλογώ,τα μαζέψαμε και πήγαμε κτηνιατρο.Παρε μια ηρεμιστική,πάρε και μια νάρκωση για ένα πεντάλεπτο γιατί και με την ηρέμιση ήταν ακομα πανικόβλητος,και ο μικρός πόρος του αυτιού του έκανε ακόμα πιο δύσκολο να γίνει η διαδικασία.Το βγάλαμε το παλιοχορτο.
Και επειδή αυτό δεν ήταν αρκετό,την επόμενη μέρα έκανε εμετούς και η διάγνωση ήταν γαστρίτιδα.Το περάσαμε κι αυτό και σε δύο μέρες ευτυχώς ήταν περδικι.
Το κερασάκι στην τούρτα όμως είναι το εξής:Το σκηνικό με το αγανο εκτυλίχθηκε ακριβώς τη στιγμή που εγώ μπήκα σπίτι επιστρέφοντας από τη δουλειά και ήρθε να με χαιρετίσει(όλο το πρωί είχε παρέα στο σπίτι και δεν είχε δείξει καμία ενόχληση ή περίεργη συμπεριφορά).Τις επόμενες μέρες λοιπόν,ο Ράμπο ερχόταν πολύ διστακτικά να με χαιρετήσει όταν επέστρεφα από τη δουλειά,και έφευγε κατευθείαν και καθόταν ήσυχος ήσυχος κάνοντας το χαρακτηριστικό γλυψιμο της μύτης τους που κάνουν όταν αγχωνονται.Σκεφτομαι ότι μάλλον συνδύασε την επιστροφή μου με το στρεσογόνο γεγονός.Οπως και να χει,συνέχισα κάθε φορά να φέρομαι σαν να μην συμβαίνει τίποτα και μέρα με τη μέρα το ξεπέρασε.
Για καλή μου τύχη,πάνω που ήμουν έτοιμη να βγω στη γειτονιά με σακουλιτσα-κλαδευτηρι να κόψω ότι ξεροχορτο υπάρχει στην άκρη του δρόμου,ήρθε συνεργείο του Δήμου και έκανε χορτοκοψη.
Και επειδή έχω καιρό να γράψω στο θέμα του,αυτός είναι ο Ράμπο σήμερα:
