Στο συγκεκριμένο θέμα θα περιγράψω και θα καταγράψω τα αποτελέσματα που είχε, έχει και θα έχει η στείρωση ενήλικου θηλυκού σκύλου. Όχι γενικά κάποιου σκύλου, μα του δικού μου.
Φυσικά και δεν μπορούμε να αποδώσουμε οτιδήποτε συμβαίνει και θα συμβεί από εδώ και πέρα μόνο στην στείρωση. Μπορεί όμως αυτή η καταγραφή του "πριν" και του "μετά" να είναι χρήσιμη και σε άλλους, εκτός από εμένα. Το γεγονός ότι ο σκύλος στειρώθηκε σε ηλικία 7 ετών περίπου το κάνει περισσότερο χρήσιμο μια που το κομμάτι του "πριν" είναι αρκετά μεγάλο και μου δίνει την δυνατότητα να βγάλω πιο ασφαλή συμπεράσματα.
Πρόκειται, λοιπόν, για ένα θηλυκό σκυλί που ανήκει στην φυλή των Staffordshire Bull Terrier. Ο σκύλος στειρώθηκε σε ηλικία 7 ετών χωρίς να υπάρξει κανένα πρόβλημα στην πορεία της επέμβασης ή την μετέπειτα ανάρρωση. Η στείρωση έγινε χωρίς ο σκύλος να έχει ζευγαρώσει ποτέ πριν και έχοντας κανονικό και τακτικό οίστρο.
Η υγεία του σκύλου μέχρι και σήμερα είναι άψογη. Δεν έχει νοσήσει ποτέ και δεν του έχουν χορηγηθεί ποτέ (με εξαίρεση το χρονικό σημείο της συγκεκριμένης επέμβασης) φάρμακα. Παρουσίαζε κάποια δερματικά θέματα την περίοδο του οίστρου (ερεθισμό και κνησμό, τοπική ξηροδερμία, τοπικό χάσιμο τριχώματος) τα οποία εξαφανίζονταν με την λήξη του. Μάλιστα, ένας από τους στόχους ή πόθους που είχα με την στείρωση ήταν να "βοηθήσει" σε αυτά, κάτι που δεν έγινε και τα δερματικά εμφανίστηκαν την εποχή που ο σκύλος θα είχε κανονικά οίστρο μα πλέον δεν έχει.
Από άποψης συμπεριφοράς και ταμπεραμέντου, ο σκύλος ήταν ένας σκύλος συνεχώς σε εγρήγορση, με περίσσεια αποθέματα ενέργειας, με υψηλό drive και την γνωστή επιμονή και το θάρρος της φυλής. Ήταν ένας σκύλος που δεν τα πήγαινε ποτέ καλά με άλλα, μικρόσωμα ζώα (γάτες, κουνέλια, κότες, χάμστερ, κ.α.) και δεν "χάριζε" σε κανένα σκύλο (δεν θα "έδινε τόπο στην οργή" σε γρύλισμα ή δάγκωμα στις περιπτώσεις που δεν θα αποζητούσε εκείνη πρώτη τον καυγά).
Ακόμα και με τον "συγκάτοικο" της αρσενικό, ήταν αυτή που ξεκινούσε τους τσακωμούς τους σε ποσοστό 70-80% και δεν την πτοούσε το γεγονός ότι αν και εφόσον αυτοί οι τσακωμοί κρατούσαν περισσότερο από μερικά δευτερόλεπτα ήταν μονίμως η χαμένη. Οι τσακωμοί μεταξύ τους είχαν μια συχνότητα της τάξεως 1-2 φορές την εβδομάδα και συνήθως ήταν ένας "χορός". Δηλαδή, γρυλίσματα και δαγκώματα στον αέρα. Σπανιότερα, 1 φορά το μήνα ίσως ή και πιο αραιά, να είχαμε κάποιο μικροδάγκωμα.
Από την στείρωση έχουν περάσει 3 μήνες και αν και περίμενα αυτό το εύλογο χρονικό διάστημα για να καταγράψω τα πρώτα συμπεράσματα, οι αλλαγές που θα αναφέρω εμφανίστηκαν από την 1η εβδομάδα όσο και να μου φαίνεται κι εμένα απίστευτο.
Η συνεχής εγρήγορση και τα περίσσεια αποθέματα ενέργειας έχουν σχεδόν διπλασιαστεί σε σημείο τρέλας! Δεν μπορούσα να φανταστώ πως αυτός ο σκύλος που σπανίως περπατούσε μα πάντα κάλπαζε θα μπορούσε να γίνει πιο γρήγορος... Πλέον νομίζω ότι διακτινίζεται!
Από την στάση και την κατάσταση του "κοιμάμαι στο κρεβάτι μου" έχει φτάσει στην κατάσταση "πηδάω και φτάνω στο κεφάλι σου" σε δέκατα του δευτερολέπτου. Ειδικά αν το θέμα είναι φαγητό τα πράγματα αγγίζουν την επιστημονική φαντασία. Ο σκύλος είχε απίστευτη όρεξη για φαγητό και ποτέ δεν είχα πρόβλημα μήπως δεν φάει (δεν το είχα ποτέ με κανένα σκύλο μου και μάλλον "φταίει" το πρόγραμμα που ακολουθώ). Τώρα φοβάμαι μη χάσω το χέρι μου μέχρι το ύψος του ώμου σε περίπτωση που της προτείνω φαγητό...
Η όρεξη, η λύσσα για φαγητό πλέον δεν κατευνάζετε και ο σκύλος είναι συνεχώς σε κατάσταση πείνας και αναζήτησης τροφής.
Η σχέση της με τον "συγκάτοικο" έχει πάρει την κάτω βόλτα, προς ατυχία του αρσενικού που πλέον αποφεύγει να ξαπλώνει δίπλα της μια που με τον παραμικρό θόρυβο που θα ακουστεί θα σηκωθεί να του ρίξει "μία ψιλή" λες και αυτός φταίει που η Γη γυρίζει... Ο κακόμοιρος, 8 στις 10 φορές απομακρύνετε το πολύ "βρίζοντας".
Πάει ο αρσενικός να σηκωθεί και να πάει στην βεράντα, θα τρέξει και θα μπει μπροστά του "κορδωμένη" και τσαμπουκαλεμένη... Θα φωνάξει κάποιος τον αρσενικό, θα του κόψει τον δρόμο και θα του "την μπει"... Στην προετοιμασία φαγητού που ενθουσιάζονται και οι 2, εκείνη θα ενθουσιαστεί μα παράλληλα θα "χωθεί" και στον άλλο για να πάψει αυτός να ενθουσιάζεται...
Γενικότερα, η "επιθετική" ή "κυριαρχική" συμπεριφορά της έχει αυξηθεί σε σημείο που δεν είναι ευχάριστο ούτε για τον άλλο σκύλο μα ούτε και για εμάς. Φυσικά και όλο αυτό το δουλεύουμε και προσπαθούμε να αποφεύγουμε τις συνθήκες που μπορεί να δημιουργούν κόντρες. Σε όλο αυτό βοηθά και το γεγονός ότι και τα 2 σκυλιά υπακούν σε εντολές και είναι συνεργάσιμα σε ικανοποιητικό βαθμό με όλους μας.
Με τους ανθρώπους ήταν πάντα φιλική μα όχι "ζήτουλας". Δεν έδινε σημασία στους άλλους παρά μόνο σε εμένα και οι σχέσεις ήταν "τυπικές" με όλους. Δέχεται χάδια από όλους χωρίς να τα αποζητά παρά σπάνια και μόνο από γνωστούς της ανθρώπους.
Είχε πάντα ένα θέμα με τα μικρά παιδιά, τα παιδάκια 2-3 ετών (ίσως και 4-5 αν δεν είναι ανεπτυγμένα) τα βλέπει κάπως σαν "θήραμα". Τα "προσέχει", τα ακολουθεί, τα "γυρίζει" σαν καρχαρίας και σε απότομες κινήσεις τους ή φωνές κάνει κίνηση να τα "συνετίσει" και έχει τραβήξει και ρούχο, έχει "τσιμπίσει" και παπούτσι παιδιού. Υπό την επίβλεψη μου είναι πολύ πιο ήρεμη και αν δείξει σημάδια, με εντολή μου έρχεται κοντά μου ή πάει "σπίτι της". Όταν δεν είμαι παρών και μας επισκέπτονται παιδάκια αυτής της ηλικίας η σκύλα μπαίνει στο crate της. Δεν έχει δαγκώσει ποτέ παιδάκι, αλλά θα στοιχημάτιζα πως υπό κάποιες συνθήκες και υπό άλλη ιδιοκτησία θα το είχε κάνει. Τα μεγαλύτερα παιδιά τα αντιμετωπίζει όπως τους ενήλικες. Αυτό δεν έχει αλλάξει σε βαθμό που να το έχω παρατηρήσει...
Αν εξαιρέσουμε, λοιπόν, το προφανές... Δηλαδή, πως πλέον δεν μπορεί να ζευγαρώσει και δεν χρειάζεται προσοχή σε αυτό και το ότι δεν μπορεί να νοσήσει σε οτιδήποτε σχετικό με την μήτρα της, δεν έχουμε κάποια βελτίωση σε κάτι.
Εδώ, θα ήθελα να σημειώσω πως εγώ δεν είχα καμία προσδοκία ο σκύλος να έχει λιγότερη ενέργεια και δεν το αποζητούσα κιόλας. Θα ήθελα να βλέπει τις σχέσεις της με τα άλλα σκυλιά λίγο πιο ήρεμα ή ακόμα περισσότερο, την σχέση της με τον "συγκάτοικο" αρσενικό λίγο πιο cool... Μα η αλήθεια είναι πως έδινα αρκετές πιθανότητες στο να συμβεί και αυτό που συμβαίνει. Διότι, είχα ένα θηλυκό σκύλο, μη στειρωμένο, που ήδη ήταν πολύ "αντράκι" και μετά την στείρωση έχω τον ίδιο σκύλο με λιγότερα οιστρογόνα...
Οτιδήποτε άλλο ενδιαφέρον θα το προσθέτω ή αλλαγές στα ήδη παρατηρηθέντα. Ελπίζω να είναι ένα θέμα ενδιαφέρον και πιθανόν χρήσιμο και για άλλους.
Φυσικά και δεν μπορούμε να αποδώσουμε οτιδήποτε συμβαίνει και θα συμβεί από εδώ και πέρα μόνο στην στείρωση. Μπορεί όμως αυτή η καταγραφή του "πριν" και του "μετά" να είναι χρήσιμη και σε άλλους, εκτός από εμένα. Το γεγονός ότι ο σκύλος στειρώθηκε σε ηλικία 7 ετών περίπου το κάνει περισσότερο χρήσιμο μια που το κομμάτι του "πριν" είναι αρκετά μεγάλο και μου δίνει την δυνατότητα να βγάλω πιο ασφαλή συμπεράσματα.
Πρόκειται, λοιπόν, για ένα θηλυκό σκυλί που ανήκει στην φυλή των Staffordshire Bull Terrier. Ο σκύλος στειρώθηκε σε ηλικία 7 ετών χωρίς να υπάρξει κανένα πρόβλημα στην πορεία της επέμβασης ή την μετέπειτα ανάρρωση. Η στείρωση έγινε χωρίς ο σκύλος να έχει ζευγαρώσει ποτέ πριν και έχοντας κανονικό και τακτικό οίστρο.
Η υγεία του σκύλου μέχρι και σήμερα είναι άψογη. Δεν έχει νοσήσει ποτέ και δεν του έχουν χορηγηθεί ποτέ (με εξαίρεση το χρονικό σημείο της συγκεκριμένης επέμβασης) φάρμακα. Παρουσίαζε κάποια δερματικά θέματα την περίοδο του οίστρου (ερεθισμό και κνησμό, τοπική ξηροδερμία, τοπικό χάσιμο τριχώματος) τα οποία εξαφανίζονταν με την λήξη του. Μάλιστα, ένας από τους στόχους ή πόθους που είχα με την στείρωση ήταν να "βοηθήσει" σε αυτά, κάτι που δεν έγινε και τα δερματικά εμφανίστηκαν την εποχή που ο σκύλος θα είχε κανονικά οίστρο μα πλέον δεν έχει.
Από άποψης συμπεριφοράς και ταμπεραμέντου, ο σκύλος ήταν ένας σκύλος συνεχώς σε εγρήγορση, με περίσσεια αποθέματα ενέργειας, με υψηλό drive και την γνωστή επιμονή και το θάρρος της φυλής. Ήταν ένας σκύλος που δεν τα πήγαινε ποτέ καλά με άλλα, μικρόσωμα ζώα (γάτες, κουνέλια, κότες, χάμστερ, κ.α.) και δεν "χάριζε" σε κανένα σκύλο (δεν θα "έδινε τόπο στην οργή" σε γρύλισμα ή δάγκωμα στις περιπτώσεις που δεν θα αποζητούσε εκείνη πρώτη τον καυγά).
Ακόμα και με τον "συγκάτοικο" της αρσενικό, ήταν αυτή που ξεκινούσε τους τσακωμούς τους σε ποσοστό 70-80% και δεν την πτοούσε το γεγονός ότι αν και εφόσον αυτοί οι τσακωμοί κρατούσαν περισσότερο από μερικά δευτερόλεπτα ήταν μονίμως η χαμένη. Οι τσακωμοί μεταξύ τους είχαν μια συχνότητα της τάξεως 1-2 φορές την εβδομάδα και συνήθως ήταν ένας "χορός". Δηλαδή, γρυλίσματα και δαγκώματα στον αέρα. Σπανιότερα, 1 φορά το μήνα ίσως ή και πιο αραιά, να είχαμε κάποιο μικροδάγκωμα.
Από την στείρωση έχουν περάσει 3 μήνες και αν και περίμενα αυτό το εύλογο χρονικό διάστημα για να καταγράψω τα πρώτα συμπεράσματα, οι αλλαγές που θα αναφέρω εμφανίστηκαν από την 1η εβδομάδα όσο και να μου φαίνεται κι εμένα απίστευτο.
Η συνεχής εγρήγορση και τα περίσσεια αποθέματα ενέργειας έχουν σχεδόν διπλασιαστεί σε σημείο τρέλας! Δεν μπορούσα να φανταστώ πως αυτός ο σκύλος που σπανίως περπατούσε μα πάντα κάλπαζε θα μπορούσε να γίνει πιο γρήγορος... Πλέον νομίζω ότι διακτινίζεται!
Από την στάση και την κατάσταση του "κοιμάμαι στο κρεβάτι μου" έχει φτάσει στην κατάσταση "πηδάω και φτάνω στο κεφάλι σου" σε δέκατα του δευτερολέπτου. Ειδικά αν το θέμα είναι φαγητό τα πράγματα αγγίζουν την επιστημονική φαντασία. Ο σκύλος είχε απίστευτη όρεξη για φαγητό και ποτέ δεν είχα πρόβλημα μήπως δεν φάει (δεν το είχα ποτέ με κανένα σκύλο μου και μάλλον "φταίει" το πρόγραμμα που ακολουθώ). Τώρα φοβάμαι μη χάσω το χέρι μου μέχρι το ύψος του ώμου σε περίπτωση που της προτείνω φαγητό...
Η όρεξη, η λύσσα για φαγητό πλέον δεν κατευνάζετε και ο σκύλος είναι συνεχώς σε κατάσταση πείνας και αναζήτησης τροφής.
Η σχέση της με τον "συγκάτοικο" έχει πάρει την κάτω βόλτα, προς ατυχία του αρσενικού που πλέον αποφεύγει να ξαπλώνει δίπλα της μια που με τον παραμικρό θόρυβο που θα ακουστεί θα σηκωθεί να του ρίξει "μία ψιλή" λες και αυτός φταίει που η Γη γυρίζει... Ο κακόμοιρος, 8 στις 10 φορές απομακρύνετε το πολύ "βρίζοντας".
Πάει ο αρσενικός να σηκωθεί και να πάει στην βεράντα, θα τρέξει και θα μπει μπροστά του "κορδωμένη" και τσαμπουκαλεμένη... Θα φωνάξει κάποιος τον αρσενικό, θα του κόψει τον δρόμο και θα του "την μπει"... Στην προετοιμασία φαγητού που ενθουσιάζονται και οι 2, εκείνη θα ενθουσιαστεί μα παράλληλα θα "χωθεί" και στον άλλο για να πάψει αυτός να ενθουσιάζεται...
Γενικότερα, η "επιθετική" ή "κυριαρχική" συμπεριφορά της έχει αυξηθεί σε σημείο που δεν είναι ευχάριστο ούτε για τον άλλο σκύλο μα ούτε και για εμάς. Φυσικά και όλο αυτό το δουλεύουμε και προσπαθούμε να αποφεύγουμε τις συνθήκες που μπορεί να δημιουργούν κόντρες. Σε όλο αυτό βοηθά και το γεγονός ότι και τα 2 σκυλιά υπακούν σε εντολές και είναι συνεργάσιμα σε ικανοποιητικό βαθμό με όλους μας.
Με τους ανθρώπους ήταν πάντα φιλική μα όχι "ζήτουλας". Δεν έδινε σημασία στους άλλους παρά μόνο σε εμένα και οι σχέσεις ήταν "τυπικές" με όλους. Δέχεται χάδια από όλους χωρίς να τα αποζητά παρά σπάνια και μόνο από γνωστούς της ανθρώπους.
Είχε πάντα ένα θέμα με τα μικρά παιδιά, τα παιδάκια 2-3 ετών (ίσως και 4-5 αν δεν είναι ανεπτυγμένα) τα βλέπει κάπως σαν "θήραμα". Τα "προσέχει", τα ακολουθεί, τα "γυρίζει" σαν καρχαρίας και σε απότομες κινήσεις τους ή φωνές κάνει κίνηση να τα "συνετίσει" και έχει τραβήξει και ρούχο, έχει "τσιμπίσει" και παπούτσι παιδιού. Υπό την επίβλεψη μου είναι πολύ πιο ήρεμη και αν δείξει σημάδια, με εντολή μου έρχεται κοντά μου ή πάει "σπίτι της". Όταν δεν είμαι παρών και μας επισκέπτονται παιδάκια αυτής της ηλικίας η σκύλα μπαίνει στο crate της. Δεν έχει δαγκώσει ποτέ παιδάκι, αλλά θα στοιχημάτιζα πως υπό κάποιες συνθήκες και υπό άλλη ιδιοκτησία θα το είχε κάνει. Τα μεγαλύτερα παιδιά τα αντιμετωπίζει όπως τους ενήλικες. Αυτό δεν έχει αλλάξει σε βαθμό που να το έχω παρατηρήσει...
Αν εξαιρέσουμε, λοιπόν, το προφανές... Δηλαδή, πως πλέον δεν μπορεί να ζευγαρώσει και δεν χρειάζεται προσοχή σε αυτό και το ότι δεν μπορεί να νοσήσει σε οτιδήποτε σχετικό με την μήτρα της, δεν έχουμε κάποια βελτίωση σε κάτι.
Εδώ, θα ήθελα να σημειώσω πως εγώ δεν είχα καμία προσδοκία ο σκύλος να έχει λιγότερη ενέργεια και δεν το αποζητούσα κιόλας. Θα ήθελα να βλέπει τις σχέσεις της με τα άλλα σκυλιά λίγο πιο ήρεμα ή ακόμα περισσότερο, την σχέση της με τον "συγκάτοικο" αρσενικό λίγο πιο cool... Μα η αλήθεια είναι πως έδινα αρκετές πιθανότητες στο να συμβεί και αυτό που συμβαίνει. Διότι, είχα ένα θηλυκό σκύλο, μη στειρωμένο, που ήδη ήταν πολύ "αντράκι" και μετά την στείρωση έχω τον ίδιο σκύλο με λιγότερα οιστρογόνα...
Οτιδήποτε άλλο ενδιαφέρον θα το προσθέτω ή αλλαγές στα ήδη παρατηρηθέντα. Ελπίζω να είναι ένα θέμα ενδιαφέρον και πιθανόν χρήσιμο και για άλλους.
