Καλησπέρα. Αν και έχω συστηθεί σε άλλο μου ποστ, είμαι ο Βασίλης και είμαι κάτοχος ενός ελληνικού ποιμενικού, του Ίαν (Ιανός). Ο λόγος που ανοίγω το συγκεκριμένο θέμα είναι για μια συμπεριφορά του σκύλου μου για την οποία θα ήθελα να ακούσω σκέψεις και πιθανόν προτάσεις για την αντιμετώπιση του. Αλλά αρχικά να ξεκινήσω με μερικές γενικές πληροφορίες για τον Ίαν, ώστε πάνω κάτω να έχετε κάποια γενικότερη εικόνα.
Τον Ίαν τον απέκτησα από τον πρώτο του μήνα, οπότε φαντάζομαι ότι πάνω κάτω πολλά θέματα συμεπριφοράς του εξηγούνται από την σύντομη απομακρυνση του από τη μητέρα του και τα αδέρφια του. Από επαρχία ήρθε να μείνει σε ένα διαμέρισμα στην Αθήνα, 64 τ.μ. Η απόφαση απόκτησής του ήταν μετά από παρότρυνση της τότε συντρόφου μου. Εγώ αναγνώριζα ότι υπάρχουν ευθύνες, ότι είναι περίεργη η ράτσα και ειδικά για διαμέρισμα, θα ήταν το πρώτο μου σκυλί, αλλά με καθησύχασαν για αυτά τόσο η ίδια μου η πρώην που ήξερε από σκυλιά αλλά και κτηνίατροι για το πόσο σωστή είναι η παραμονή μιας τέτοιας ράτσας σε διαμέρισμα. Ανέκαθεν ήμουν άτομο που αγαπούσε γενικά τα ζώα, γεννήθηκα σε μια οικογένεια που είχαμε σχεδόν 8 γάτες μέσα στο σπίτι και 4 σκυλιά εκτός σπιτιού (κυνηγόσκυλα), οπότε πήρα την απόφαση να κάνω αυτό το βήμα αν και ήξερα ότι λόγω ράτσας θα έχω να αντιμετωπίσω πολλά.
Ο Ίαν μεγάλωσε τους πρώτους μήνες αρκετά καλά. Του έδινα σχετικά ακριβές τροφές υπήρχε αγάπη και γενικά είχε αρκετά σημάδια κακομαθημένου σκύλου. Άτακτος λόγω ηλικίας, προκαλούσε αρκετές ζημιές αλλά όχι τόσο τρελές όπως έχω ακούσει από άλλους ιδιοκτήτες. Μεγαλώνοντας άρχισε να σοβαρεύει και κάπως ηρέμησε σε πολλά θέματα. Από σχετικά νωρίς ωστόσο αντιμετώπιζα αρκετά θέματα στην υπακοή. Με άκουγε μεν αλλά σε μερικά θέματα έκανε του κεφαλιού του. Έκανα αρκετές προσπάθειες να τον εκπαιδεύσω μόνος μου, αλλά κάπου εγκατέλειψα όταν είδα ότι δεν μάθαινε τίποτα και συνέχιζε να κάνει τα δικά του. Κατάφερα ωστόσο να του μάθω αρκετά από τα οποία ήθελα σαν συμπεριφορά του στο σπίτι. Δε τον ήθελα να κάθεται να "ζητιανεύει" στο τραπέζι, όταν πήγαινα για ύπνο με το "νάνι" έμαθε να έρχεται δίπλα στο κρεβάτι μου και να κοιμάται. Είναι το σημείο που έχει μάθει να κοιμάται, είτε στην πλευρά του κρεβατιού μου είτε από μπροστά είτε στο χωλάκι μπροστά στη κρεβατοκάμαρα. Τα προβλήματα ανυπακοής ωστόσο παρατηρούσα ότι συμβαίνανε όταν ήταν η σύντροφός μου στο σπίτι. Του έκανε όλα τα χατήρια, σε κάποια φάση αισθανόμουν ότι πρέπει να εκπαιδεύσω δυο άτομα. Φωνές κυρίως στη δικιά μου και το "μη" στον Ίαν που το άκουγε. Το θέμα ήταν οισ τιγμές που έμενε μόνος του με αυτή, όπου λογικά κανένας από τους δυο δε συμπεριφερόταν με τα "μη" τα δικά μου. Ως αποτέλεσμα ήταν να έχω έναν ελληνικό ποιμενικό που περίμενε πως και πως τη πρώην μου για να ξεσαλώσει. Έμαθε με εμένα να είναι ήρεμος δίπλα μου και όταν ερχόταν η πρώην στο σπίτι γινόταν χαμός. Κάπου αισθανόμουν και αισθάνομαι ότι την αγάπησε πολύ. Προσπαθήσαμε σε κάποια φάση απευθυνόμενοι σε εκπαιδευτή να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε στο θέμα υπακοής.
Ο Ίαν μέχρι εκείνη τη στιγμή (ηλικία 6 μηνών) και εξαιτίας της έλλειψης εμβολιασμών λόγω οικονομικού θέματος δεν είχε μάθει τόσο το έξω. Ήταν κοινωνικός με τους ανθρώπους, τον είχα βγάλει και όσες φορές τον πήγαινα στον κτηνίατρο, είχε συνανστραφεί με άλλα σκυλιά και ήταν αρκετά ήρεμος και παιχνιδιάρης. Φέρνοντας τον εκπαιδευτή αρχίσαμε να βλέπουμε τα θέματα που υπήρχαν και ξεκινήσαμε κάποια μαθήματα. Ο σκύλος από εκεί που έκανε την ανάγκη του μπαλκόνι έμαθε να έχει λουρί να πηγαίνει βόλτες και να ξεκινάει να μάθει να κάνει την ανάγκη του έξω. Είχε θέμα με το φαγητό. Τη ξηρά ποτέ δνε την αγάπησε αν και ξεκίνησε με αυτή, άλλαξα πολλές μάρκες μέχρι να βρω κάποια αλλά και παλι δεν έγινε ποτέ φαν. Κάναμε κάποια μαθήματα με το μπωλ της τροφής αλλά είναι πεισματάρικο σκυλί και εγώ με πολύ αγάπη για τα ζώα, οπότε η εντολή του εκπαιδευτή, "συνέχισε να του το κάνεις και κάποια στιγμή θα φάει δε πρόκειται να μείνει νηστικός να πεθάνει" όταν έβλεπα ότι φτάνουμε στην 6η μέρα και δεν έτρωγε τίποτα του έφτιαχνα κάτι άλλο το οποίο το έβαζα στη ξηρά και την έτρωγε. Έτσι έμαθε και έτσι τρώει ακόμα. Η αρκετά ακριβή διαδικασία της εκπαίδευσης δεν με βοήθησε στο να δεχτώ να τη συνεχίσω για πολύ και αποφάσισα να μάθω αρκετά πράγματα μόνος μου. Αρχίσαμε να έχουμε τις βόλτες, έβλεπε πολύ συχνά ανθρώπους και άλλα ζώα τους οποίους δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία. Στους ανθρώπους μάλιστα ήτνα πολύ κοινωνικός. Από ένα σημείο και μετά και καθώς μεγάλωνε άρχισαν τα πράγματα να αλλάζουν. Στη θέα κάποιου ανθρώπου που είχε γνωρίσει κιόλας, όπως για παράδειγμα ενοίκους της πολυκατοικίας άρχισε να βγάζει διάφορες ιδιοτροπίες. Με τις γυναίκες δεν είχε θέμα. Τις μύριζε συνέχει και παντού. Με τους άντρες άρχισε να ξεφυσάει, σε στυλ "τώρα θα γαβγίσω, αλλά και πάλι βαριέμαι, αλλά α3ς κάνω λίγο θόρυβο έτσι για να δώσω τη παρουσία μου". Η χαρά του να βλέπει άτομα σιγά σιγά αντικαταστάθηκε από επιφυλακτικότητα. Κουνούσε μεν την ουρά του αλλά έκανε βήματα προς τα πίσω.
...
Τον Ίαν τον απέκτησα από τον πρώτο του μήνα, οπότε φαντάζομαι ότι πάνω κάτω πολλά θέματα συμεπριφοράς του εξηγούνται από την σύντομη απομακρυνση του από τη μητέρα του και τα αδέρφια του. Από επαρχία ήρθε να μείνει σε ένα διαμέρισμα στην Αθήνα, 64 τ.μ. Η απόφαση απόκτησής του ήταν μετά από παρότρυνση της τότε συντρόφου μου. Εγώ αναγνώριζα ότι υπάρχουν ευθύνες, ότι είναι περίεργη η ράτσα και ειδικά για διαμέρισμα, θα ήταν το πρώτο μου σκυλί, αλλά με καθησύχασαν για αυτά τόσο η ίδια μου η πρώην που ήξερε από σκυλιά αλλά και κτηνίατροι για το πόσο σωστή είναι η παραμονή μιας τέτοιας ράτσας σε διαμέρισμα. Ανέκαθεν ήμουν άτομο που αγαπούσε γενικά τα ζώα, γεννήθηκα σε μια οικογένεια που είχαμε σχεδόν 8 γάτες μέσα στο σπίτι και 4 σκυλιά εκτός σπιτιού (κυνηγόσκυλα), οπότε πήρα την απόφαση να κάνω αυτό το βήμα αν και ήξερα ότι λόγω ράτσας θα έχω να αντιμετωπίσω πολλά.
Ο Ίαν μεγάλωσε τους πρώτους μήνες αρκετά καλά. Του έδινα σχετικά ακριβές τροφές υπήρχε αγάπη και γενικά είχε αρκετά σημάδια κακομαθημένου σκύλου. Άτακτος λόγω ηλικίας, προκαλούσε αρκετές ζημιές αλλά όχι τόσο τρελές όπως έχω ακούσει από άλλους ιδιοκτήτες. Μεγαλώνοντας άρχισε να σοβαρεύει και κάπως ηρέμησε σε πολλά θέματα. Από σχετικά νωρίς ωστόσο αντιμετώπιζα αρκετά θέματα στην υπακοή. Με άκουγε μεν αλλά σε μερικά θέματα έκανε του κεφαλιού του. Έκανα αρκετές προσπάθειες να τον εκπαιδεύσω μόνος μου, αλλά κάπου εγκατέλειψα όταν είδα ότι δεν μάθαινε τίποτα και συνέχιζε να κάνει τα δικά του. Κατάφερα ωστόσο να του μάθω αρκετά από τα οποία ήθελα σαν συμπεριφορά του στο σπίτι. Δε τον ήθελα να κάθεται να "ζητιανεύει" στο τραπέζι, όταν πήγαινα για ύπνο με το "νάνι" έμαθε να έρχεται δίπλα στο κρεβάτι μου και να κοιμάται. Είναι το σημείο που έχει μάθει να κοιμάται, είτε στην πλευρά του κρεβατιού μου είτε από μπροστά είτε στο χωλάκι μπροστά στη κρεβατοκάμαρα. Τα προβλήματα ανυπακοής ωστόσο παρατηρούσα ότι συμβαίνανε όταν ήταν η σύντροφός μου στο σπίτι. Του έκανε όλα τα χατήρια, σε κάποια φάση αισθανόμουν ότι πρέπει να εκπαιδεύσω δυο άτομα. Φωνές κυρίως στη δικιά μου και το "μη" στον Ίαν που το άκουγε. Το θέμα ήταν οισ τιγμές που έμενε μόνος του με αυτή, όπου λογικά κανένας από τους δυο δε συμπεριφερόταν με τα "μη" τα δικά μου. Ως αποτέλεσμα ήταν να έχω έναν ελληνικό ποιμενικό που περίμενε πως και πως τη πρώην μου για να ξεσαλώσει. Έμαθε με εμένα να είναι ήρεμος δίπλα μου και όταν ερχόταν η πρώην στο σπίτι γινόταν χαμός. Κάπου αισθανόμουν και αισθάνομαι ότι την αγάπησε πολύ. Προσπαθήσαμε σε κάποια φάση απευθυνόμενοι σε εκπαιδευτή να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε στο θέμα υπακοής.
Ο Ίαν μέχρι εκείνη τη στιγμή (ηλικία 6 μηνών) και εξαιτίας της έλλειψης εμβολιασμών λόγω οικονομικού θέματος δεν είχε μάθει τόσο το έξω. Ήταν κοινωνικός με τους ανθρώπους, τον είχα βγάλει και όσες φορές τον πήγαινα στον κτηνίατρο, είχε συνανστραφεί με άλλα σκυλιά και ήταν αρκετά ήρεμος και παιχνιδιάρης. Φέρνοντας τον εκπαιδευτή αρχίσαμε να βλέπουμε τα θέματα που υπήρχαν και ξεκινήσαμε κάποια μαθήματα. Ο σκύλος από εκεί που έκανε την ανάγκη του μπαλκόνι έμαθε να έχει λουρί να πηγαίνει βόλτες και να ξεκινάει να μάθει να κάνει την ανάγκη του έξω. Είχε θέμα με το φαγητό. Τη ξηρά ποτέ δνε την αγάπησε αν και ξεκίνησε με αυτή, άλλαξα πολλές μάρκες μέχρι να βρω κάποια αλλά και παλι δεν έγινε ποτέ φαν. Κάναμε κάποια μαθήματα με το μπωλ της τροφής αλλά είναι πεισματάρικο σκυλί και εγώ με πολύ αγάπη για τα ζώα, οπότε η εντολή του εκπαιδευτή, "συνέχισε να του το κάνεις και κάποια στιγμή θα φάει δε πρόκειται να μείνει νηστικός να πεθάνει" όταν έβλεπα ότι φτάνουμε στην 6η μέρα και δεν έτρωγε τίποτα του έφτιαχνα κάτι άλλο το οποίο το έβαζα στη ξηρά και την έτρωγε. Έτσι έμαθε και έτσι τρώει ακόμα. Η αρκετά ακριβή διαδικασία της εκπαίδευσης δεν με βοήθησε στο να δεχτώ να τη συνεχίσω για πολύ και αποφάσισα να μάθω αρκετά πράγματα μόνος μου. Αρχίσαμε να έχουμε τις βόλτες, έβλεπε πολύ συχνά ανθρώπους και άλλα ζώα τους οποίους δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία. Στους ανθρώπους μάλιστα ήτνα πολύ κοινωνικός. Από ένα σημείο και μετά και καθώς μεγάλωνε άρχισαν τα πράγματα να αλλάζουν. Στη θέα κάποιου ανθρώπου που είχε γνωρίσει κιόλας, όπως για παράδειγμα ενοίκους της πολυκατοικίας άρχισε να βγάζει διάφορες ιδιοτροπίες. Με τις γυναίκες δεν είχε θέμα. Τις μύριζε συνέχει και παντού. Με τους άντρες άρχισε να ξεφυσάει, σε στυλ "τώρα θα γαβγίσω, αλλά και πάλι βαριέμαι, αλλά α3ς κάνω λίγο θόρυβο έτσι για να δώσω τη παρουσία μου". Η χαρά του να βλέπει άτομα σιγά σιγά αντικαταστάθηκε από επιφυλακτικότητα. Κουνούσε μεν την ουρά του αλλά έκανε βήματα προς τα πίσω.
...