Ετσι φαίνεται, σιγά-σιγά :?
Κυριακή απόγευμα τρέχαμε, παίζαμε, κυνηγιόμασταν και Δευτέρα πρωί...πίκρα. Δεν μπορούσε να σταθεί στα ποδαράκια του. Ετρεμε και πόναγε. Δεν μπορούσε να ανέβει/κατέβει σκάλες και στο αυτοκίνητο. Ούτε δωμάτιο δεν άλλαζε ο καημένος. Αγκαλιά λοιπόν, και τρεχάλα στον γιατρό μας. Πρώτη φορά, η επίσκεψη δεν ήταν μέσα στα γέλια και τα χαμόγελα. Οποιος ξέρει τον Κέστη, καταλαβαίνει. Η κλινική του εικόνα, απογοητευτική. Εχει αλλάξει, ακόμη και την στάση του σώματός του, για να μην πονάει. Βάσω...θυμάσαι το τεστάκι με τα πατούσια πίσω; Αποτύχαμε παταγωδώς. Πίσω έμεναν

Η διάγνωσή του...ούτε και θυμάμαι. Διάφορα επιστημονικά, που δεν μπορούσα να ακούσω. Κάτι νευρολογικό σε σχέση με την σπονδυλική μάλλον, για αρχή. Η ευχή του, να είναι αυτό το οξύ, που είδα αμέσως και όχι κάτι χρόνιο, που δεν είχα προσέξει. Με αφήνει και ο άλλος ο ψυχάκιας, τόσο καιρό, να προσέξω και τίποτα άλλο από τα μούτρα του;
Εντατικό prezolon για 10 μέρες και ακινησία. Ετσι κι αλλιώς, δεν θέλει και να μετακινείται. Και βλέπουμε...
Προσωπικά, πιστεύω ότι θα το ξεπεράσει. Οτι είναι κάτι έκτακτο που χρήζει επισκευής. Οπως και να 'χει όμως, μάλλον θα πρέπει να πάρω απόφαση, ότι περνάμε το κατώφλι μιας άλλης εποχής. Ας είναι. Κάποτε θα γινόταν. Εύχομαι μόνο, στην διάρκεια αυτής της εποχής, να στέκεται στα ποδαράκια του και να κυνηγάει με λύσσα τα λατρεμένα του κουκουνάρια. Και τον Μάρκο
Κυριακή απόγευμα τρέχαμε, παίζαμε, κυνηγιόμασταν και Δευτέρα πρωί...πίκρα. Δεν μπορούσε να σταθεί στα ποδαράκια του. Ετρεμε και πόναγε. Δεν μπορούσε να ανέβει/κατέβει σκάλες και στο αυτοκίνητο. Ούτε δωμάτιο δεν άλλαζε ο καημένος. Αγκαλιά λοιπόν, και τρεχάλα στον γιατρό μας. Πρώτη φορά, η επίσκεψη δεν ήταν μέσα στα γέλια και τα χαμόγελα. Οποιος ξέρει τον Κέστη, καταλαβαίνει. Η κλινική του εικόνα, απογοητευτική. Εχει αλλάξει, ακόμη και την στάση του σώματός του, για να μην πονάει. Βάσω...θυμάσαι το τεστάκι με τα πατούσια πίσω; Αποτύχαμε παταγωδώς. Πίσω έμεναν
Η διάγνωσή του...ούτε και θυμάμαι. Διάφορα επιστημονικά, που δεν μπορούσα να ακούσω. Κάτι νευρολογικό σε σχέση με την σπονδυλική μάλλον, για αρχή. Η ευχή του, να είναι αυτό το οξύ, που είδα αμέσως και όχι κάτι χρόνιο, που δεν είχα προσέξει. Με αφήνει και ο άλλος ο ψυχάκιας, τόσο καιρό, να προσέξω και τίποτα άλλο από τα μούτρα του;
Εντατικό prezolon για 10 μέρες και ακινησία. Ετσι κι αλλιώς, δεν θέλει και να μετακινείται. Και βλέπουμε...
Προσωπικά, πιστεύω ότι θα το ξεπεράσει. Οτι είναι κάτι έκτακτο που χρήζει επισκευής. Οπως και να 'χει όμως, μάλλον θα πρέπει να πάρω απόφαση, ότι περνάμε το κατώφλι μιας άλλης εποχής. Ας είναι. Κάποτε θα γινόταν. Εύχομαι μόνο, στην διάρκεια αυτής της εποχής, να στέκεται στα ποδαράκια του και να κυνηγάει με λύσσα τα λατρεμένα του κουκουνάρια. Και τον Μάρκο