Τα σκυλιά στρεσάρονται όταν το αφεντικό τους είναι αγχωμένο

[Yorkaddict]

Ο ιδιαίτερος δεσμός του ανθρώπου με τα σκυλιά δεν είναι είδηση.


Μια νέα σουηδική έρευνα έρχεται να επιβεβαιώσει το δέσιμο μεταξύ αφεντικού και σκύλου, καθώς αποδεικνύει ότι όταν ο άνθρωπος είναι στρεσαρισμένος για καιρό, αντανακλάται στον τετράποδο φίλο του, ιδίως αν αυτό είναι θηλυκό.

Προηγούμενες έρευνες έχουν δείξει ότι το στρες μεταδίδεται τόσο ανάμεσα σε ανθρώπους όσο και ανάμεσα σε άλλα ζώα του ίδιου είδους. Για παράδειγμα, έχει βρεθεί να υπάρχει σχέση ανάμεσα στο μακρόχρονο στρες της μητέρας και σε εκείνο του παιδιού της. Η νέα μελέτη δείχνει ότι η μετάδοση του στρες μπορεί να συμβεί επίσης ανάμεσα σε δύο διαφορετικά είδη, εν προκειμένω στον άνθρωπο και στο σκύλο.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τη δρα Λίνα Ροθ του Πανεπιστημίου Λινκέπινγκ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό Scientific Reports, μελέτησαν στη διάρκεια ενός έτους 58 σκύλους και τους ιδιοκτήτες τους (όλες γυναίκες), στους οποίους κατά περιόδους μετρήθηκε το επίπεδο της κορτιζόλης (βασικού βιοδείκτη για την ύπαρξη στρες) με βάση δείγματα τριχών.

Διαπιστώθηκε ότι όταν η κορτιζόλη ήταν αυξημένη στους ανθρώπους, ήταν ανάλογα αυξημένη και στα σκυλιά τους, ιδίως στα θηλυκά. Ενώ άνθρωποι με χαμηλά επίπεδα κορτιζόλης (και στρες) είχαν αντίστοιχα σκύλους με χαμηλή κορτιζόλη.

Το στρες δείχνει να βρίσκεται σε συγχρονισμό ανάμεσα στον ιδιοκτήτη ενός ζώου και στο ζώο. Μάλιστα η σχέση αυτή παρατηρείται τόσο το χειμώνα όσο και το καλοκαίρι, δείχνοντας ότι οι φυσιολογικές εποχικές διακυμάνσεις της κορτιζόλης δεν παίζουν κάποιο ρόλο.

Οι ερευνητές εξέτασαν επίσης μέσω ερωτηματολογίων τα βασικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας τόσο των ανθρώπων όσο και των σκύλων τους (ευερεθιστότητα, επιθετικότητα, εξωστρέφεια, φόβος, φιλικότητα, νεύρωση κ.α.). Δεν βρέθηκε η προσωπικότητα του ζώου να έχει επίπτωση στο στρες του, όμως η προσωπικότητα του αφεντικού του φαίνεται πράγματι να επηρεάζει σημαντικά το στρες του σκύλου. Για παράδειγμα, η ευσυνειδησία και η ανεπτυγμένη αίσθηση καθήκοντος ενός ανθρώπου σχετίζεται με αυξημένο επίπεδο κορτιζόλης και άρα στρες στους σκύλους.

Οι επιστήμονες συμπέραναν ότι οι σκύλοι αντανακλούν το επίπεδο στρες των ιδιοκτητών τους και όχι το αντίθετο, δηλαδή το στρες των ζώων δεν μεταφέρεται και στους ανθρώπους.

Πηγή
Μελέτη

 

[mareco]

Δεν φαντάζεσαι πόσο εμφανές είναι αυτό, στους αγώνες μας.
Οσο πιο σφιγμένο το στομάχι και το μυαλό του χειριστή, στην γραμμή εκκίνησης, τόσο το εισπράττει και ανταποκρίνεται αρνητικά, ο σκύλος.

 

[Zodi]

Ένας φίλος μου φιλοξένησε γιά 1-2 εβδομάδες ένα λαμπραντόρ ενός φίλου του, χωρίς νά έχη καμμία σχέσι μέ σκυλιά ή ό σκύλος νά τόν ήξερε.
Κάποια μέρα γύρισε απο τή δουλειά του στενοχωρημένος και πεσμένος ψυχολογικά.
Τήν ώρα πού έβαλε στό λαμπραντόρ νά φάει, τό σκυλί δέν ακουμπούσε τό πιάτο!
Μέ τό που συνειδητοποίησε ότι ο σκύλος δέν τρώει επειδή είναι αυτός στενοχωρημένος
είπε χαρούμενα: έλα ρε που δέν τρώς επειδή είμαι έτσι.. καί τό χάϊδεψε.
Ο σκύλος αμέσως έφαγε..

 

[zerom0]

Ωχ....
Τον έχω διαλύσει το Μπέντζι τότε

 

[canis]

Τα σκυλιά μου τρώνε οτιδήποτε "πέσει" στο πιάτο τους και όχι μόνο σε χρόνο μηδέν. Δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει υποψία φαγητού και να μη το φάνε.

Έχουν καταπιεί λεμονόκουπα που έπεσε, πριν καταλάβουν τι είναι... και φυσικά λίγα λεπτά αργότερα την έβγαλε με ένα εμετό. Τρώνε φλούδες από πατάτες, μικρά χαρτιά με μυρωδιά φαγητού, πηλό και φοβάμαι πως αν αποκοιμηθώ στο πάτωμα θα ξυπνήσω με κάποιο μέλος λιγότερο...

Στα 8 αυτά χρόνια, λοιπόν, έχουν τύχει και άγχη και στεναχώριες, όπως είναι φυσικό. Συγκεκριμένα, πριν 6 χρόνια περίπου έχασα έναν πολύ καλό μου φίλο μετά από μια σύντομη (ευτυχώς) περίοδο, από καρκίνο.

Δύσκολοι μήνες και εγώ σίγουρα όχι στα καλύτερα μου. Κάποιες φορές δάκρυζα χωρίς προφανή λόγο... Δε μιλούσα ιδιαίτερα... Τέλος πάντων...

ΤΑ ΚΩΛΟΣΚΥΛΑ ΔΕΝ ΕΧΑΣΑΝ ΓΕΥΜΑ!!!

Ούτε για τα προσχήματα, να κάνουν ότι δεν ενθουσιάζονται τόσο με το φαγητό ρε γαμώτο!

Μα τι στο διάολο... Μέχρι το κεφάλι μου φτάνουν με τα άλματα όταν ετοιμάζω τα πιάτα τους και τότε το ίδιο... Δε νιώθουν τίποτα αυτά τα κωλόσκυλα;... Τι να πω...

 

[rastakan]

μπα....η δικιά μου πάντως στα φρύδια της......

 

[Estranged]

Πώς μου διέφυγε αυτό το θέμα;;;;

Αν ένα πράγμα έμαθα για τα καλά με τον Άρη, ήταν αυτό ακριβώς που λέει η έρευνα: έκανα περίπου τα 2 πρώτα χρόνια της ζωής του να καταλάβω ότι όταν είμαι στρεσαρισμένη, έτσι στρεσαρισμένος, και με την ίδια περίπου αναλογικά ένταση, ήταν κι αυτός. Αυτα τα 2 χρόνια ήταν για προσωπικούς λόγους και πολύ δύσκολα για μένα, άρα είχα μπόλικο υλικό να δώσω.

Το θέμα δεν ήταν όμως ότι κατάλαβα πως όταν ήμουν εμφανώς, συνειδητά, στην υπερτσίτα (χωρίς να τη βγάζω στο σκυλί άμεσα εννοώ προφανώς), το σκυλί τρελαινόταν και φερόταν, ειδικά στη βόλτα, σαν ψυχάκι on steroids. Το θέμα ήταν ότι σε απλές φάσεις που νόμιζα ότι ήμουν οκ, άντε να βιαζόμουν λίγο (νόμιζα) για τη δουλειά π.χ., έβλεπα να συμπεριφέρεται αναίτια σαν ψυχάκι. Νόμιζα αναίτια. Άρχισα λοιπόν να αναρωτιέμαι και να παρατηρώ λίγο παραπάνω τη φάση μου όταν τον έβλεπα έτσι. Και σιγά σιγά συνειδητοποίησα ότι, σαν τέρμα αγχώδης άνθρωπος, ένιωθα πράγματι μια υποβόσκουσα τρομερή πίεση, άγχος, ήμουν πραγματικά στρεσαρισμένη κάθε, μα κάθε, φορά που συμπεριφερόταν έτσι.

Και two cents:
1) Δεν ήταν όλα τα σκυλιά μου έτσι. Τώρα που κοιτάω πίσω, οι δύο στους 4 είχαν το χούι να εναρμονίζονται με το στρες, κι ο ένας ψιλούδια, όχι σαν τον Άρη.
2) Δεν είναι το ίδιο η στεναχώρια με το στρες. Παρόλο που κατά τη λύπη/θλίψη/κατάθλιψη δημιουργείται ή υποβόσκει συχνά και στρες, άρα μπορεί να αυξηθεί η κορτιζόλη, αυτό που χαρακτηρίζει τη λύπη είναι η χαμηλή σεροτονίνη και ντοπαμίνη, όχι το άλμα στην κορτιζόλη του καθαρού στρες που αναφέρει και το άρθρο.
3) Η προσωπική μου παρατήρηση καταλήγει στο ότι δεν δέχονται ή αντιδράν όλα τα ζώα το ίδιο σε όλα ή στα ίδια συναισθήματα. Έχω κλάψει κανα μύριο φορές μπροστά στον Άρη, ούτε δείχνει να ζαμουριάζει επειδή "ενσυναισθάνεται" τη στεναχώρια μου, ούτε έρχεται να με "καθησυχάσει" π-ο-τ-έ. Στη χειρότερη έχει τύχει αρκετές φορές άμα είναι δίπλα μου να με αποφύγει ενεργά, δλδ να σηκωθεί και να πάει κάπου παραέξω, λες κ ρε παιδί μου δεν "αισθάνεται άνετα" όταν είμαι έτσι. Ο πρώτος μου σκύλος δε χαμπάριαζε από στρες (ξερω γω, ήμουν κ παιδάκι, μπορεί κ να μην είχα κ τόσο) αλλά ήταν τρομερά in tune με τη στεναχώρια μου και έκανε όλα αυτά τα υπερτρυφερά που λένε πολλοί και πολλοί δεν τα βλέπουμε στα (τωρινά τουλάχιστον) σκυλιά μας. Ερχόταν με έγλυφε, με ακουμπούσε και καθόταν με τις ώρες και με κοιτούσε γλυκά-γλυκά, μου έκανε χαριτωμενιές με τα πατουσάκια, κτλ. (Καλά αυτός βέβαια τον αφήσαμε κ 2 βδομάδες για διακοπές σε συγγενικό πρόσωπο και σταμάτησε όντως να τρώει μέχρι να γυρίσουμε.) Κανένας άλλος δεν ήταν ποτέ έτσι. Βιολογικά πάντως δε μπορώ να ξέρω αν η έκκριση ορμονών εναρμονίζεται και απλά η έκφραση ήταν διαφορετική.

Για να το κλείνω, ο Άρης έγινε εν τέλει για μένα ακούσια άσκηση ελέγχου του άγχους. Το σκυλί είναι λες και φοράω smartwatch που μετράει την κορτιζόλη μου και μου πετάει error, error, you are about to enter the deep shit stress zone, χαλάρωσε λίγο κουκλίτσα μου. Όταν συνειδητοποίησα πόσο συντονιζόταν με το στρες μου (κι όχι μόνο το δικό μου), τότε άρχισα να κάνω και αποτελεσματική και ουσιαστική δουλίτσα με το μοναδικό συμπεριφορικό "πρόβλημα" που παρουσίαζε αυτό το σκυλί: την τσίτα και άλλα σπασμωδικά που προέρχονταν από το στρες του. Άρχιζε το γλέντι του, σταματούσα, έπαιρνα μια βαθιά ανάσα, περίμενα μέχρι να χαλαρώσουν όλοι οι μυς του κορμιού μου (παρατηρήστε πόσο σφιγμένοι είστε όταν έχετε άγχος - κι εγώ τότε το συνειδητοποίησα), συνέχιζα ότι κάναμε, είτε λέγοντάς του κάτι ήρεμα είτε ακόμα και χωρίς να του μιλήσω καν και ηρεμούσε κι αυτός. Περιττό να πω ότι το αποτέλεσμα δεν ήταν απλά η "εκπαιδευτική" δουλίτσα που κάναμε με το σκυλί. Γίναμε και οι δυο πολύ πιο χαρούμενοι και ήρεμοι από αυτή τη διαδικασία. Για πάντα θα τον ευγνωμονώ γι'αυτό...

 

[canis]

Πέρα από το χιούμορ... Αληθινά τα όσα περιγράφω, αλλά είναι στεναχώρια και θλίψη. Άλλη ποιότητα έχει η στεναχώρια και η θλίψη ή το πένθος και άλλη το άγχος και το στρες.

Οι σκύλοι, που είναι άσσοι στο διάβασμα της γλώσσας του σώματος, δεν αντιδρούν απαραίτητα στην θλίψη και στην στεναχώρια... Δεν "το έχουν" με αυτά. Στο άγχος όμως αντιδρούν γιατί "διαβάζουν" πράγματα που τους ανησυχούν, που δεν τους δίνουν ξεκάθαρα μηνύματα, που δεν τους παρέχουν ασφάλεια και στόχο.

Το άγχος περνάει από το λουρί, που λένε...