το περιστατικό έγινε χθες...
Το μεσημέρι, μετά τη δουλειά, έβγαλα την Συλβια για κατουροχεσιμο στην αυλή με σκοπό στην συνέχεια να πάμε μια μικρή βόλτα στο τετράγωνο.
Η αυλή αυτή είναι πολύ ωραία, με δεντράκια και λουλουδάκια( η χαρά του Συλβάκου) και πολύ ασφαλής με μόνη διέξοδο προς τον δρόμο μια σιδερένια-βαριά αυλόπορτα που συνήθως είναι κλειστή. Κάποιες φορές όλο και κάποιος την αφήνει ανοιχτή, όταν γίνεται αυτό, τρέχω να προλάβω να την κλείσω πριν πεταχτεί ο σκυλος στον δρόμο. Γενικά όμως ποτέ δεν είχε την περιέργεια να πεταχτεί στο δρόμο, μπορεί καμιά φορά να κοιτάει μεν απο τα κάγκελα, και να "μιλάει" σε κανέναν σκύλο που περνάει αλλά ακομα και με ανοιχτή πόρτα δεν βγήκε ποτέ στον δρόμο. Γενικά η Σύλβια δεν απομακρύνεται ποτέ απο κοντά μου, πάντα εχει τον νου της στο που βρισκομαι. Το είχα και περηφάνεια αυτό τρομάρα μου.
Χθες λοιπόν, παιρνω τον οδηγό στον χέρι, λέω στην Σύλβια "παμε βόλτα" και αυτή πετάγεται χαρωπή-χαρωπή στην αυλή. Χωρις όμως να της έχω βάλει τον οδηγό. Βλέπω την αυλόπορτα που τρέμω γενικότερα απο την στιγμή που μετακόμισα σε αυτό το σπίτι, και ευτχώς την βλέπω κλειστή, οπότε είμαι ψύχραιμη και μαζευω βερίκοκα απο το δέντρο. Και πάνω που ο Συλβος "αφήνει τον απόγονο" και έχω σκύψει να τον μαζέψω, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει η σπιτονοικοκυρά η οποία δεν βλέπει και πολύ καλά, και αρχίζει στην Συλβια τις γλύκες του τύπου "αα καλή μου, χρυσή μου, ομορφιά μου κλπ" (είπαμε δεν βλέπει καλά...) και αφήνει την αυλόπορτα ορθανοιχτή.
Πάνω που της φωνάζω "κλείστε την πόρταααα", σε κλάσματα δευτερολέπτου πετάγεται η Σύλβια στον δρόμο, ακούω ένα ΜΠΑΠ τόσο δυνατό που απλά πάγωσα. Απανωτά ακούω την Σύλβια να κλαίει τόσο πονεμένα που δεν την είχα ακούσει ποτέ. Νόμιζα ότι αυτό ήταν..¨οτι θα βγώ έξω και θα την δώ νεκρή.Η απόλυτη φρίκη! Δεν εχω καν τα λόγια να περιγράψω το στιγμιαίο κενό που ένιωσα μέσα μου..
Πανω που ήμουν παγωμένη και είχα πετάξει την σκατοσακούλα κάτω, την βλέπω να έρχεται τρέχοντας μέσα και να κλαίει. Χώθηκε στα χέρια μου και έτρεμε απο το σοκ και τον πόνο. Την ψηλάφισα, δεν είδα κάτι περίεργο, απλά έναν λεκέ απο τις λάσπες του αυτοκινήτου στην ωμοπλάτη της (υποθέτω ότι εκει την βρήκε το αμάξι) και λίγο αιμα στο πηγούνι. Πήγαμε στον γιατρό την είδε και είπε να την παρακολουθήσω το βράδυ και αν δω οτιδήποτε παράξενο να την ενημερώσω.
η διάθεση της σήμερα ειναι μια χαρά, η όρεξη της το ίδιο.
Αυτά τα νέα μας. Ψυχοβγάλτης η σκύλα.
Το μεσημέρι, μετά τη δουλειά, έβγαλα την Συλβια για κατουροχεσιμο στην αυλή με σκοπό στην συνέχεια να πάμε μια μικρή βόλτα στο τετράγωνο.
Η αυλή αυτή είναι πολύ ωραία, με δεντράκια και λουλουδάκια( η χαρά του Συλβάκου) και πολύ ασφαλής με μόνη διέξοδο προς τον δρόμο μια σιδερένια-βαριά αυλόπορτα που συνήθως είναι κλειστή. Κάποιες φορές όλο και κάποιος την αφήνει ανοιχτή, όταν γίνεται αυτό, τρέχω να προλάβω να την κλείσω πριν πεταχτεί ο σκυλος στον δρόμο. Γενικά όμως ποτέ δεν είχε την περιέργεια να πεταχτεί στο δρόμο, μπορεί καμιά φορά να κοιτάει μεν απο τα κάγκελα, και να "μιλάει" σε κανέναν σκύλο που περνάει αλλά ακομα και με ανοιχτή πόρτα δεν βγήκε ποτέ στον δρόμο. Γενικά η Σύλβια δεν απομακρύνεται ποτέ απο κοντά μου, πάντα εχει τον νου της στο που βρισκομαι. Το είχα και περηφάνεια αυτό τρομάρα μου.
Χθες λοιπόν, παιρνω τον οδηγό στον χέρι, λέω στην Σύλβια "παμε βόλτα" και αυτή πετάγεται χαρωπή-χαρωπή στην αυλή. Χωρις όμως να της έχω βάλει τον οδηγό. Βλέπω την αυλόπορτα που τρέμω γενικότερα απο την στιγμή που μετακόμισα σε αυτό το σπίτι, και ευτχώς την βλέπω κλειστή, οπότε είμαι ψύχραιμη και μαζευω βερίκοκα απο το δέντρο. Και πάνω που ο Συλβος "αφήνει τον απόγονο" και έχω σκύψει να τον μαζέψω, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει η σπιτονοικοκυρά η οποία δεν βλέπει και πολύ καλά, και αρχίζει στην Συλβια τις γλύκες του τύπου "αα καλή μου, χρυσή μου, ομορφιά μου κλπ" (είπαμε δεν βλέπει καλά...) και αφήνει την αυλόπορτα ορθανοιχτή.
Πάνω που της φωνάζω "κλείστε την πόρταααα", σε κλάσματα δευτερολέπτου πετάγεται η Σύλβια στον δρόμο, ακούω ένα ΜΠΑΠ τόσο δυνατό που απλά πάγωσα. Απανωτά ακούω την Σύλβια να κλαίει τόσο πονεμένα που δεν την είχα ακούσει ποτέ. Νόμιζα ότι αυτό ήταν..¨οτι θα βγώ έξω και θα την δώ νεκρή.Η απόλυτη φρίκη! Δεν εχω καν τα λόγια να περιγράψω το στιγμιαίο κενό που ένιωσα μέσα μου..
Πανω που ήμουν παγωμένη και είχα πετάξει την σκατοσακούλα κάτω, την βλέπω να έρχεται τρέχοντας μέσα και να κλαίει. Χώθηκε στα χέρια μου και έτρεμε απο το σοκ και τον πόνο. Την ψηλάφισα, δεν είδα κάτι περίεργο, απλά έναν λεκέ απο τις λάσπες του αυτοκινήτου στην ωμοπλάτη της (υποθέτω ότι εκει την βρήκε το αμάξι) και λίγο αιμα στο πηγούνι. Πήγαμε στον γιατρό την είδε και είπε να την παρακολουθήσω το βράδυ και αν δω οτιδήποτε παράξενο να την ενημερώσω.
η διάθεση της σήμερα ειναι μια χαρά, η όρεξη της το ίδιο.
Αυτά τα νέα μας. Ψυχοβγάλτης η σκύλα.
