Μετά από έντονες πιέσεις 
^o) πήραμε την απόφαση να παρουσιαστούμε και επισήμως!
Ιδού λοιπόν τα μανάρια της δεκαετίας!
Ξεκινώ αλφαβητικά για να μην νιώσω τις γνωστές τύψεις που αντιμετωπίζουν όσοι έχουν 1+ τετράποδο..
1. Άιζακ (aka Aizak Veranis K9 DogCenter). Ο Αιζακίδης είναι ο πρώτος "γιος" μου, αρχηγός της ομάδας και κλασσικό ντόμπερμαν. Τουτέστιν, 3 λαλούν και 2 χορεύουν. Ατύχησε γιατί μέσα σ'όλα ήταν και λίγο το πειραματόζωο της υπόθεσης. Σήμερα είναι 2 χρονών και 3,5 μηνών, μέχρι τον Οκτώβρη ήταν καναπεδάτος εντός, πλέον είναι καναπεδάτος, εντός & εκτός και φυσικά μαμάκιας. Ο Άιζακ είναι έρωτας κι ας μην επεκταθώ γιατί δεν θα τελειώσω ποτέ.
2. Iggy (aka Iggy ο αφτιάς). Τον Iggy τον υιοθετήσαμε στις 6 Οκτώβρη, μόλις μπήκαμε στο καινούργιο σπίτι. Ο βασικός λόγος ήταν ότι θέλαμε απαραιτήτως παρέα για τον Άιζακ, αφού δεν είχε μάθει να μένει χώρια μας (είπαμε, έχουμε κάνει πολλές πατάτες). Μας ήρθε από το Ναύπλιο, είναι περίπου 16 μηνών (25.12.12 τα βάλαμε τα γενέθλια) και είναι ..χμ.. ημίαιμο.. πίτμπουλ; Κάτι τέτοιο. Εξελίσσεται σε α)παίδαρο βου)φοβερά συνεργάσιμο σκύλο και γου)παραμένει λίγο χ*στης, αλλά το αντιμετωπίζουμε σταδιακά. Ήμουν και τυχερή γιατί έχουν γίνει με τον Άιζακ κ*λος και βρακί, τέτοιο δέσιμο ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα.
3. Κοντός. Τον Κοντό τον κληρονομήσαμε από τον προ-προηγούμενο ενοικιαστή, ο οποίος έφυγε για εξωτερικό και τον άφησε πίσω. Δεν είναι ακριβώς δικός μας, δεν τον έχω καν τσιπάρει στο όνομά μου, γιατί μπαινοβγαίνει μέσα από τα κάγκελα, πηδάει τον τοίχο και σουλατσάρει. Και τις 2 μέρες του μήνα που μένει στο crate για την αμπούλα σκούζει λες και τον σφάζουν. Συνεπώς, τον ταΐζω, τον φροντίζω, αλλά δικός μου δεν είναι. Οι προηγούμενοι που έμεναν εδώ δεν τον ήθελαν, παρόλα αυτά ο καημένος ερχόταν κάθε βράδυ μπας και οι δικοί του επιστρέψουν. Ε,μέχρι που ήρθαμε εμείς κι έστω κι έτσι ξαναβρήκε κάποιον. Το μόνο που με στεναχωρεί με τον Κοντό είναι δεν μπορώ να τον περιορίσω..Να ο γίγαντας:
4. Last but not Least η Ultra ή Prada (aka Prada von der Leuchtenbrucke). Ultra τη φωνάζουμε, αλλά σε όλους τη λέμε Prada προφανώς και προσπαθούμε να το συνηθίσουμε. Αυτή τα ξέρει και τα 2,εμείς είμαστε το θέμα. Η μικρή μας προέκυψε, δεν ήταν προγραμματισμένο (σαν εγκυμοσύνη ακούγεται αυτό). Μην τα πολυλογώ, αν και αντέδρασα στην ιδέα νέου κουταβιού -πολλά λεφτά, πολύς χρόνος, όλα πάνω μου είναι στο θέμα των σκυλιών- την λατρέψαμε. Επίσης να πω ότι επειδή είμαι μαθημένη στα σκυλιά high energy, μου φαίνεται βούτυρο. Σήμερα είναι περίπου 5 μηνών, έχουμε αρχίσει και δουλεύουμε και πάμε πολύ καλά (βούτυρο, ξαναλέω). Κι αν και είμαι "αγορομάνα" και περίμενα να έχει λίγο παραπάνω δέσιμο με τον άντρα μου, τίποτα, λατρεία μ'έχει και του το χτυπάω αλύπητα :xD:
^o) πήραμε την απόφαση να παρουσιαστούμε και επισήμως!Ιδού λοιπόν τα μανάρια της δεκαετίας!
Ξεκινώ αλφαβητικά για να μην νιώσω τις γνωστές τύψεις που αντιμετωπίζουν όσοι έχουν 1+ τετράποδο..
1. Άιζακ (aka Aizak Veranis K9 DogCenter). Ο Αιζακίδης είναι ο πρώτος "γιος" μου, αρχηγός της ομάδας και κλασσικό ντόμπερμαν. Τουτέστιν, 3 λαλούν και 2 χορεύουν. Ατύχησε γιατί μέσα σ'όλα ήταν και λίγο το πειραματόζωο της υπόθεσης. Σήμερα είναι 2 χρονών και 3,5 μηνών, μέχρι τον Οκτώβρη ήταν καναπεδάτος εντός, πλέον είναι καναπεδάτος, εντός & εκτός και φυσικά μαμάκιας. Ο Άιζακ είναι έρωτας κι ας μην επεκταθώ γιατί δεν θα τελειώσω ποτέ.
2. Iggy (aka Iggy ο αφτιάς). Τον Iggy τον υιοθετήσαμε στις 6 Οκτώβρη, μόλις μπήκαμε στο καινούργιο σπίτι. Ο βασικός λόγος ήταν ότι θέλαμε απαραιτήτως παρέα για τον Άιζακ, αφού δεν είχε μάθει να μένει χώρια μας (είπαμε, έχουμε κάνει πολλές πατάτες). Μας ήρθε από το Ναύπλιο, είναι περίπου 16 μηνών (25.12.12 τα βάλαμε τα γενέθλια) και είναι ..χμ.. ημίαιμο.. πίτμπουλ; Κάτι τέτοιο. Εξελίσσεται σε α)παίδαρο βου)φοβερά συνεργάσιμο σκύλο και γου)παραμένει λίγο χ*στης, αλλά το αντιμετωπίζουμε σταδιακά. Ήμουν και τυχερή γιατί έχουν γίνει με τον Άιζακ κ*λος και βρακί, τέτοιο δέσιμο ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα.
3. Κοντός. Τον Κοντό τον κληρονομήσαμε από τον προ-προηγούμενο ενοικιαστή, ο οποίος έφυγε για εξωτερικό και τον άφησε πίσω. Δεν είναι ακριβώς δικός μας, δεν τον έχω καν τσιπάρει στο όνομά μου, γιατί μπαινοβγαίνει μέσα από τα κάγκελα, πηδάει τον τοίχο και σουλατσάρει. Και τις 2 μέρες του μήνα που μένει στο crate για την αμπούλα σκούζει λες και τον σφάζουν. Συνεπώς, τον ταΐζω, τον φροντίζω, αλλά δικός μου δεν είναι. Οι προηγούμενοι που έμεναν εδώ δεν τον ήθελαν, παρόλα αυτά ο καημένος ερχόταν κάθε βράδυ μπας και οι δικοί του επιστρέψουν. Ε,μέχρι που ήρθαμε εμείς κι έστω κι έτσι ξαναβρήκε κάποιον. Το μόνο που με στεναχωρεί με τον Κοντό είναι δεν μπορώ να τον περιορίσω..Να ο γίγαντας:
4. Last but not Least η Ultra ή Prada (aka Prada von der Leuchtenbrucke). Ultra τη φωνάζουμε, αλλά σε όλους τη λέμε Prada προφανώς και προσπαθούμε να το συνηθίσουμε. Αυτή τα ξέρει και τα 2,εμείς είμαστε το θέμα. Η μικρή μας προέκυψε, δεν ήταν προγραμματισμένο (σαν εγκυμοσύνη ακούγεται αυτό). Μην τα πολυλογώ, αν και αντέδρασα στην ιδέα νέου κουταβιού -πολλά λεφτά, πολύς χρόνος, όλα πάνω μου είναι στο θέμα των σκυλιών- την λατρέψαμε. Επίσης να πω ότι επειδή είμαι μαθημένη στα σκυλιά high energy, μου φαίνεται βούτυρο. Σήμερα είναι περίπου 5 μηνών, έχουμε αρχίσει και δουλεύουμε και πάμε πολύ καλά (βούτυρο, ξαναλέω). Κι αν και είμαι "αγορομάνα" και περίμενα να έχει λίγο παραπάνω δέσιμο με τον άντρα μου, τίποτα, λατρεία μ'έχει και του το χτυπάω αλύπητα :xD:
