τελικά ;πως είσαι σήμερα;εχασα τον σκυλάκο πριν 4 ημέρες....κ νιώθω ακριβώς όπως έγραφες εσύ ότι νιώθεις...
Χάνοντας τον σκύλο σου αδειάζει η ζωή σου
- Thread starter Yorkaddict
- Ημερομηνία δημιουργίας
Ο πονος ειναι πολυ μεγαλος και ακομα και μετα απο χρονια ποναει... δεν αδειαζει η ζωη σου- γιατι η ζωη παντα εχει τον τροπο να συνεχιζει την πορεια της και μετα απο απωλειες τοσο επιπονες - αλλα σιγουρα ενα κομματι της ζωης σου αδειαζει. Ενα κομματι του εαυτου μου χαθηκε οταν εχασα το Ντιεγκο. Ετσι νιωθω ακομα, 5 χρονια μετα. Μου πηρε περιπου 1 χρονο να νιωσω παλι όμορφα αγκαλιαζοντας ενα σκυλο. Να αποκτησω αλλο ουτε καν.. ουτε να φιλοξενησω.. ουτε βολτα στο βουνο να παω.. ουτε να συναντησω αλλα σκυλια φιλων που τα ηξερα απο κουταβια. Θυμαμαι οτι καθε φορα που το εκανα με επιαναν τα κλαματα... Ζουσα ηδη με δευτερο σκυλο στο σπιτι αλλα νομιζω οτι και η Ηρα καταλαβαινε οτι ημουν απομακρη. Όλα αυτά μεχρι τη Θαλεια. Εκει δια μαγειας αλλαξα. Ήθελα να την παρω, να την κάνω καλα, τη φρόντιζα συνεχεια ... "Ειδα"και την Ηρα και καταλαβα οτι ηταν αδικο γι αυτην, ουτε μια βολτα δε την ειχα παει! Ευτυχως τα σκυλια τα συγχωρουν αυτα και δεθηκαμε πολυ με το Ηρονι! Οποτε για ολους και για ολα υπαρχει ο καταλληλος χρονος 
@Diego11 εχουν περασει 7 μηνες απο οταν εχασα τη δικια μου μεγαλη αγάπη και δεν εχει περασει μερα που να μην τη σκεφτώ, να μην κλαψω και να μην σκεφτώ τι θα μπορουσα να εχω κανει διαφορετικα ωστε να μην την χασω.
Ειναι πολυ νωρίς ακομα για σένα, εχουν περασει μολις 4 μερες, θα πρεπει να δωσεις χρονο και χωρο σε αυτα που νιωθεις και θα νιωθεις.
Αλλοι το ξεπερνανε πιο γρηγορα, αλλοι λιγο πιο αργα, ο καθε ανθρωπος ειναι διαφορετικος.
Μεχρι προσφατα δεν μπορουσα να συζηταω με φιλους μου για εκεινη χωρις να κλαψω, πλεον συζηταω τις ταρζανιες της και τα κατορθωματα της, χαμογελάω όταν τα σκεφτομαι και θελω να πιστευω οτι οσο περναει ο καιρος θα ειμαι και καλύτερα γιατι η αληθεια ειναι οτι ποναει πολυ.
Υπομονη και κουράγιο..
Ειναι πολυ νωρίς ακομα για σένα, εχουν περασει μολις 4 μερες, θα πρεπει να δωσεις χρονο και χωρο σε αυτα που νιωθεις και θα νιωθεις.
Αλλοι το ξεπερνανε πιο γρηγορα, αλλοι λιγο πιο αργα, ο καθε ανθρωπος ειναι διαφορετικος.
Μεχρι προσφατα δεν μπορουσα να συζηταω με φιλους μου για εκεινη χωρις να κλαψω, πλεον συζηταω τις ταρζανιες της και τα κατορθωματα της, χαμογελάω όταν τα σκεφτομαι και θελω να πιστευω οτι οσο περναει ο καιρος θα ειμαι και καλύτερα γιατι η αληθεια ειναι οτι ποναει πολυ.
Υπομονη και κουράγιο..
Σήμερα χάσαμε το κορίτσι μας. Ήταν στην ζωή μου 4 χρόνια και στην ζωή της συντρόφου μου 8. Δεν μπορώ να σας περιγράψω πως νιώθω, ήταν μόλις 8 ετών. Μπήκα στο φόρουμ να διαβάσω κάποια ιστορία που ίσως να γλυκάνει τον πόνο που νιώθουμε και βρήκα αυτό το θέμα. Ήταν τόσο ξαφνικό που μας διέλυσε κυριολεκτικά. Θέλω κάποια στιγμή να γράψω την ιστορία της, όπως την έζησα εγώ στα 4 αυτά έτη, που ήταν στην καθημερινότητα μου, το απρόσμενο δέσιμο που απέκτησα μαζί της και το πως μου άλλες την ζωή το χαμόγελο της αλλά δεν μπορώ σήμερα. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν την ακούω όταν κλειδώνω το αμάξι μου ή όταν ανεβαίνω τα σκαλιά.
Last edited:
Μεγάλη γιατρεία (τουλάχιστον για μας) η άφιξη του μικρού. Έχουμε ηρεμήσει πάρα πολύ. Όμως δεν παύει μετά απο 8 μήνες κι εμείς με το που θα έρθει η κουβέντα ή η σκέψη ή πέσει το μάτι σε καμία φωτο του αρχείου να αρχίσουν να τρέχουν τα δάκρυα.
Γιάννη, λυπάμαι πολύ για την απώλειά σου.
Δυστυχώς δεν κάνουμε κουμάντο στα συναισθήματα, ούτε μπορεί κανείς να νοιώσει αυτό που νοιώθουμε.
Κάθε ένας από εμάς βιώνει με τον δικό του τρόπο την απώλεια.
Παρόλα αυτά, όπως έχω ξαναγράψει και όπως γράφουν και πάρα πολλοί συμφορουμητες σε τέτοια θέματα, μεγάλη παρηγοριά προσφέρει μια νέα ζωούλα.
Βοηθάει αφάνταστα να μετατραπεί ο πόνος και η θλίψη σε μια γλυκιά και όμορφη ανάμνηση.
Βασίλη, έτσι είναι όπως τα λες.
Οσο πιο νωπή είναι η ανάμνηση τόσο πιο εύκολα σφίγγει το στομάχι και κυλά το δάκρυ. Δεν ξεχνιέται όμως κανένας σκυλος, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Δυστυχώς δεν κάνουμε κουμάντο στα συναισθήματα, ούτε μπορεί κανείς να νοιώσει αυτό που νοιώθουμε.
Κάθε ένας από εμάς βιώνει με τον δικό του τρόπο την απώλεια.
Παρόλα αυτά, όπως έχω ξαναγράψει και όπως γράφουν και πάρα πολλοί συμφορουμητες σε τέτοια θέματα, μεγάλη παρηγοριά προσφέρει μια νέα ζωούλα.
Βοηθάει αφάνταστα να μετατραπεί ο πόνος και η θλίψη σε μια γλυκιά και όμορφη ανάμνηση.
Βασίλη, έτσι είναι όπως τα λες.
Οσο πιο νωπή είναι η ανάμνηση τόσο πιο εύκολα σφίγγει το στομάχι και κυλά το δάκρυ. Δεν ξεχνιέται όμως κανένας σκυλος, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Έχουμε ήδη ένα ακόμη κοριτσάκι, 4 ετών αδεσποτακι, το οποίο δείχνει να αναρωτιέται τι συμβαίνει, μαζί της μεγάλωσε από κουταβάκι εβδομάδων. Μας έφυγε ξαφνικά, πολύ νωρίς και δεν ξέρουμε καν από τι. Δεν μας δόθηκε καν η δυνατότητα να το παλέψουμε και πλανάται ένα μεγάλο γιατί. Το σπίτι είναι πολύ ήσυχο και άδειο. Λείπει η φωνή της, το χαμόγελο της (δείτε στη φωτό προφίλ μου). Τώρα πρέπει να επικεντρωθούμε στην άλλη μας αλλά το κορίτσι μας δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Συγνώμη αν φαίνομαι κάπως αλλά είναι το πρώτο μας σκυλί και το πρώτο που χάνουμε και μας φαίνεται βουνό όλο αυτό.
@vasilis_mike βοηθαει πολυ μια καινουρια φατσα. Εμενα στη δικη μου περιπτωση δεν με βοηθησαν τα αλλα μας σκυλια και η αληθεια είναι οτι τον πρωτο (ευτυχως λίγο) καιρο δεν ηθελα ουτε να τα βλεπω..
Ηθελα απεγνωσμενα μια σκυλιτσα, πριν φυγει η Μοκα, αλλα με 4 και μετα 3 σκυλια ηδη ηταν πολυ δυσκολο για ενα ακομα. Θεωρω οτι θα με βοηθουσε πολυ αν την επαιρνα αλλα τουλαχιστον σκεφτομουν με τη λογική και όχι με το συναίσθημα γιατι θα ηταν πολυ δυσκολο να την φροντισω σωστα. Ευτυχως υιοθετηθηκε προσφατα.
@GiannisKS δεν ξερω ειλικρινά τι είναι χειρότερο, οσα ζωα εχω χασει ηταν αρρωστα (καρκινο) και το 1ο μου ζωο απο γεραματα (22 χρονων γατος). Υπηρχε πόνος, δεν το συζητω, αλλα ηξερα οτι εφυγαν και δεν υπεφεραν πια, αυτο έκανε τον πονο πιο γλυκο. Την εχασα κι εγω τελείως ξαφνικα, δεν τη χαιρετησα καν, το προηγουμενο βραδυ παιζαμε και καναμε αγκαλιες και την επόμενη νωρις το μεσημερι εφυγε ενω ελειπα στην δουλεια. Αυτο το γιατι που λες και το οτι το σπιτι είναι ησυχο (ηταν η πιο φασαριοζα) μου το κάνει κι εμενα πολυ δυσκολο. Και για μενα οσο περνούσε ο καιρος κι εφευγε το σοκ των πρωτων ημερων γινόταν ολο και χειροτερο.
Εύχομαι υπομονή και κουραγιο και θα δεις οτι και το αλλο σας σκυλακι θα προσαρμοστεί αργα ή γρηγορα, προς το παρόν δεν βοηθαει που βλεπει κι εσας ετσι.
Ηθελα απεγνωσμενα μια σκυλιτσα, πριν φυγει η Μοκα, αλλα με 4 και μετα 3 σκυλια ηδη ηταν πολυ δυσκολο για ενα ακομα. Θεωρω οτι θα με βοηθουσε πολυ αν την επαιρνα αλλα τουλαχιστον σκεφτομουν με τη λογική και όχι με το συναίσθημα γιατι θα ηταν πολυ δυσκολο να την φροντισω σωστα. Ευτυχως υιοθετηθηκε προσφατα.
@GiannisKS δεν ξερω ειλικρινά τι είναι χειρότερο, οσα ζωα εχω χασει ηταν αρρωστα (καρκινο) και το 1ο μου ζωο απο γεραματα (22 χρονων γατος). Υπηρχε πόνος, δεν το συζητω, αλλα ηξερα οτι εφυγαν και δεν υπεφεραν πια, αυτο έκανε τον πονο πιο γλυκο. Την εχασα κι εγω τελείως ξαφνικα, δεν τη χαιρετησα καν, το προηγουμενο βραδυ παιζαμε και καναμε αγκαλιες και την επόμενη νωρις το μεσημερι εφυγε ενω ελειπα στην δουλεια. Αυτο το γιατι που λες και το οτι το σπιτι είναι ησυχο (ηταν η πιο φασαριοζα) μου το κάνει κι εμενα πολυ δυσκολο. Και για μενα οσο περνούσε ο καιρος κι εφευγε το σοκ των πρωτων ημερων γινόταν ολο και χειροτερο.
Εύχομαι υπομονή και κουραγιο και θα δεις οτι και το αλλο σας σκυλακι θα προσαρμοστεί αργα ή γρηγορα, προς το παρόν δεν βοηθαει που βλεπει κι εσας ετσι.
