Χάνοντας τον σκύλο σου αδειάζει η ζωή σου


Yorkaddict

Well-Known Member
24 Ιανουαρίου 2011
5.445
12.860
Aθήνα
Κάθε άνθρωπος Μαρία το αντιμετωπίζει διαφορετικά.
Άλλοι αφήνουν τον χρόνο να κυλήσει μέχρι ο πόνος να καταλαγιάσει, άλλοι βάζουν 4 νέα πατουσάκια στην ζωή τους.
Πάντα σε οσους με ρωτούν προτείνω το δεύτερο.
Δινεις και παίρνεις τέτοια αγάπη που σε βοηθάει αφάνταστα να μετατρέψεις τον πόνο σε μια γλυκιά ανάμνηση.
 


Char Angel

Well-Known Member
11 Νοεμβρίου 2015
293
1.017
53
Αθήνα
Τον Ιούνιο έχασα το δεκάχρονο καμάρι μου από καρκίνο. Καταλαβαίνω απόλυτα. Μην περιμένεις να το ξεπεράσεις. Δε θα βρεις τίποτα να προσάψεις στο κορίτσι σου, για να ευκολύνει την κατάσταση. Αλλά αυτό ακριβώς είναι που βοηθάει. Σκέψου πόσες φορές σου χάρισε το "χαμόγελό" της επειδή ήταν ευτυχισμένη. Και θα καταλάβεις ότι πέρασε υπέροχα μαζί σου. Της έδωσες τα πάντα, όλα αυτά που ήθελε. Όχι μόνο αυτά που χρειαζόταν! Αυτό να έχεις πάντα στο μυαλό σου.
Κουράγιο.
 




Μαρια&Ηρα

Well-Known Member
15 Αυγούστου 2013
2.513
3.753
38
Δυστυχως φευγουν πολυ νωριτερα απο μας...
10 χρονων + ...λεμε και οτι την εζησε την ζωη της...πλήρης ημερών
Εζησε πολύ,έζησε καλα,γνωρισε αγαπη κ τρυφερότητα,υπηρξε μελος μιας οικογενειας που την υπεραγαπουσε,ποτε δε της ελειψε τιποτα...σε αντιθεση με πολλα αλλα δυστυχα πλασματα που γεννιουνται κ πεθαινουν σαυτον τον κοσμο κ δε βιωνουν ουτε το 1/10 ολων αυτων!
Κατι τετοιο υποθετω θα ελεγα στον εαυτο μου...οταν ερθει εκεινη η ωρα...που μακαρι να φτασει κ εμενα τα 10,ευγνώμων θα ειμαι...κατι τετοιο λοιπον θα σου πω κ εσενα!

Γενικα στη ζωη μου,προτιμω σε δυσκολες στιγμες να καταπιανομαι αμεσα με οτιδηποτε θα απασχολησει το μυαλο μου,ειτε αυτο ειναι δουλεια,ειτε χόμπι...ειτε καποιο ον...
διποδο?τριποδο?τετραποδο?
Ετσι μεχρι να προλαβω να ξανασκεφτω ο πολυς ο πονος θαναι μακρινή αναμνηση,κ θαχει απομεινει μονο η γλυκοπικρη ισως θυμηση του καπως,καπου,κάποτε...
Το ιδιο σου συνιστώ κ εσένα!

Συλλυπητήρια...κ ψηλά το κεφάλι
 
  • Like
Reactions: genous_8hlykou


Eroe

Well-Known Member
16 Νοεμβρίου 2017
1.444
2.759
Θεσ/νικη
@genous_8hlykou όταν έχασα ένα από τα πιο αγαπημένα μου θηριάκια, τη Σαλώμη (είχα χάσει και στο παρελθόν, και δεν θα ξεχάσω ποτέ ούτε τη Mallory που έφυγε από φόλα, ούτε τον Άνακτα), νόμιζα δεν θα αντέξω τον πόνο. Κι έτσι αυθόρμητα έγραψα στο σημειωματάριό μου το εξής... Το κάνω τώρα ανάρτηση, απλά για να το μοιραστώ μαζί σου

"Κι ας ηττήθηκα σε αυτή τη μάχη, ακόμα κι αυτό ας μετατραπεί σε ένα μάθημα αγάπης.
Η ζωή είναι πανάκριβη γαιτί είναι εύθραυστη και τόσο σύντομη, και ίσως το να είναι κανείς σοφός σημαίνει να το θυμάται κάθε στιγμή, να ζει μόνιμα με αυτή τη σκέψη... Να βρεις μια ψυχή και να μείνεις μαζί της από την αρχή μέχρι το τέλος, ο πιο απλός αλλά και ο πιο δύσκολος άθλος. Να την συνοδεύσεις μέχρι την όχθη του Αχέροντα. Και τότε μπορεί ο θάνατος να πάψει να είναι απλά θάνατος... για όσουν αγαπήθηκαν πραγματικά, μπορεί να είναι ένα ταξίδι στο οποίο θα τους πάντα συνοδεύει το τελευταίο τρυφερό βλέμμα που είδανε."

Και για να αλλάξουμε λίγο το ύφος, συμφωνώ απόλυτα με τη @Μαρια&Ηρα , μην αφήνεις κενά, βρες κάποιον που σε χρειάζεται (ναι, σοβαρά μιλάω, δεν θα είναι προδοσία να υιοθετήσεις κουτάβι ή να αρχίσεις να φροντίζεις ένα αδέσποτο... ίσα ίσα... θα είναι το καλύτερο μνημόσυνο)
 


natilo

Active Member
3 Ιουλίου 2017
28
13
35
Καλησπερα και συλληπητηρια !
Τον απριλιο εχασα τη αγαπημενη μου παρεα στα καλα καθουμενα ,δεν ειχα καταλαβει οτι ηταν αρρωστη ηταν πολυ δυνατη (10 χρονων ροτ απο αναιμια).καθε μερα γυρνουσα σπιτι κ δν κοιμομουν στο δωματιο μου γτ δεν αντεχα την απωλεια κ το κενο π ειχε αφησει.πονουσα πολυ π δν καταλαβα παρα τις 2 τελευταιες μερες οτι ητν αρρωστη.μεχρι τη τελευταια στιγμη ετρεχε κ παιζαμε το αγαπημενο της παιχνιδι να κυνηγαει κ να μου φερνει μπαλακια του τενις.
Ημουν καθετη στο οτι δεν ηθελα να ξανα δεσμευτω γτ δεν ηθελα να ξαναζησω την απωλεια κ τον πονο να ξαναχασω απο τη ζωη μου τη παρεα μ .
Κ ομως..τυχαια γνωρισα ενα γαλλακι που ητν πλ αρρωστο κ δν θα την εβγαζε καθαρη..εδωσα ολη μ τη προσοχη κ την αγαπη σε αυτο το πλασμα κ οχι μονο μ απαλυνε το πονο κ μ γεμισε το κενο ,αλλα νιωθω οτι εχω την ηρα (το ροτ) ξανα στη ζωη μ.αλλα αυτη τη φορα στο σωμα τ γαλλικου μπουλντογκ της beasty.
Μεινε δυνατη!η απωλεια του σκυλου θεωρω πως δεν ξεπερνιεται ειδικα αν το ζουσες καθημερινα αλλα σιγουρα οταν θα νιωσεις ετοιμη ή θα δεις οτι ενα αλλο πλασμα χρειαζεται τη βοηθεια σου ,τοτε θα σ απαλυνει ο πονος.δεν θα σου πω μη το σκεφεται γιατι ειναι αδυνατο.
Πολυ λυπαμαι ειλικρινα γ το πονο π νιωθεις.
Ευχομαι να βρεις τη γαληνη κ την αγαπη π εχασες σε ενα αλλο 4ποδο φιλαρακι σου!
 
  • Like
Reactions: Yorkaddict and spyv


5 Ιανουαρίου 2018
5
17
38
Σας ευχαριστώ πολύ όλους... και κάθε έναν ξεχωριστά. Η αλήθεια είναι ότι γαλήνευε κάτι κάθε φορά που σας διάβαζα. Ένιωθα ότι δεν είμαι μόνη μου. Αλλά είναι τόσο δύσκολο να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν θα την ξαναδώ ποτέ, δε θα την ξαναβγάλω βόλτα ποτέ, είναι τόσο βάρβαρο να κοιτάζω και να μην υπάρχει πουθενά και τόσο στενάχωρο να συνδέω κάθε μου κίνηση, κάθε τοπίο και κάθε συνήθεια με εκείνη. Δε μπορώ να περιγράψω πόσο μοναδική ήταν για μένα. Και νομίζω πως αν βάλω κάποιο άλλο μικρό στη ζωή μου θα την προδώσω (ναι...νιώθω τύψεις). Και δε συγκρίνεται τιποτα μαζί της. Τίποτα!
Συνεχίζω να πονάω και σήμερα.
Ευχαριστώ πολύ πάντως.
Αλήθεια ευχαριστώ.

Φιλικά,
Μαρία

Υ.Γ: Υπάρχει περίπτωση να μας βλέπουν από κάπου εκεί ψηλά;
...
 


Μαρια&Ηρα

Well-Known Member
15 Αυγούστου 2013
2.513
3.753
38
Να σου πω τι νομιζω?

Νομιζω οτι πρεπει να παρεις τ/φ καμια φιλεναδα,(εγγυημενο σουργελο που ισοδυναμει εξοδος κ κλαμα (απτο γελιο),μη παρεις δλδ καμια κατσουφα,γιατί την εκατσες) να πατε καμια βολτα,να πιεις κανα κρασακι,να κανεις κανα τσιγαράκι,(να παρετε ταμαξι κ ισως να βρεθειτε κ στον Βολο για κανα τσιπουρο),αμα ειστε ελευθερες να κανετε κανα παιχνιδι,να ακουσεις μουσικουλα...κατανοητό?
Η ΕΠΑΝΑΛΗΨΙΣ ΕΙΝΑΙ ΜΗΤΗΡ ΠΑΣΗΣ ΜΑΘΗΣΕΩΣ!

Κ υστερα οταν βρεις λιγο χρονο παραπανω απτην καθημερινότητα σου να πας να γινεις εθελοντρια στην τοπικη σου φιλοζωικη...
 
  • Like
Reactions: genous_8hlykou


Yorkaddict

Well-Known Member
24 Ιανουαρίου 2011
5.445
12.860
Aθήνα
Κάθε σκύλος Μαρία είναι διαφορετικός με την δική του προσωπικότητα και κάθε στιγμή μαζί του είναι μοναδική. Ο κάθε ένας από όλους όσους έχουμε την τύχη να μας συντροφεύουν, έχει την ολοδική του θέση μέσα στην καρδιά μας.
Και πίστεψέ με, άνθρωποι σαν κι εμάς, που έχουμε και μας έχουν αγαπήσει σκύλοι, πάντα θα έχουμε χώρο για άλλα 4 νέα πατουσάκια, για ένα νέο μουτράκι που μας έχει και το έχουμε ανάγκη.
Για πάντα και για όσο ζούμε.

Οσο μένεις με το σπίτι άδειο, τόσο χειρότερο γίνεται. Αργεί να καταλαγιάσει και σχεδόν ποτέ δεν φεύγουν οι συναισθηματικες εκρήξεις. Πάντα κάτι θα σου την θυμίζει.
Δυστυχώς το έχω ζήσει, όπως και πολλοί άλλοι. Είτε από τύψεις μην προδωσουμε τον σκύλο που χάσαμε, ειτε από πείσμα κάποιων άλλων, που κάποτε αποφάσιζαν για εμάς.

Ανήκα στην δεύτερη περίπτωση και ήταν τόσο φρικτό το συναίσθημα που όταν πλέον μεγάλωσα και αποφάσιζα εγώ για την ζωή μου, έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου : Ποτέ ξανά χωρίς σκύλο, ουτε για ένα δευτερόλεπτο.
 


haviharakennel

Well-Known Member
20 Δεκεμβρίου 2012
2.581
5.770
Θεσ/νίκη
Οσο μένεις με το σπίτι άδειο, τόσο χειρότερο γίνεται. Αργεί να καταλαγιάσει και σχεδόν ποτέ δεν φεύγουν οι συναισθηματικες εκρήξεις. Πάντα κάτι θα σου την θυμίζει.
Δυστυχώς το έχω ζήσει, όπως και πολλοί άλλοι. Είτε από τύψεις μην προδωσουμε τον σκύλο που χάσαμε, ειτε από πείσμα κάποιων άλλων, που κάποτε αποφάσιζαν για εμάς.

Ανήκα στην δεύτερη περίπτωση και ήταν τόσο φρικτό το συναίσθημα που όταν πλέον μεγάλωσα και αποφάσιζα εγώ για την ζωή μου, έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου : Ποτέ ξανά χωρίς σκύλο, ουτε για ένα δευτερόλεπτο.
Έχεις απόλυτο δίκιο Μιχάλη. Αν δεν είχαμε τα άλλα πατουσάκια σίγουρα θα πέφταμε σε κατάθλιψη όταν έφυγε η Barbie μας. Η σκέψη ότι αυτά μας χρειάζονται μας έκανε να σηκωνόμαστε από το κρεβάτι κάθε πρωί.
Ναι Μαρία, ο πόνος είναι μεγάλος, πέρασε ένας χρόνος και δεν υπάρχει μέρα να μη την σκέφτομαι αλλά υπάρχουν άλλα ματάκια που μας κοιτάζουν με αγάπη και πρέπει να ζούμε για αυτά.
Σκέψου το, πάρε μια άλλη ψυχούλα και βάλε την σπίτι σου, δεν θα πάρει τη θέση του κοριτσιού που έχασες, θα έχει τη δική της θέση, απλά να σε βοηθήσει να μην τρελαθείς...
Σου εύχομαι κουράγιο...
 


Eroe

Well-Known Member
16 Νοεμβρίου 2017
1.444
2.759
Θεσ/νικη
. Και νομίζω πως αν βάλω κάποιο άλλο μικρό στη ζωή μου θα την προδώσω (ναι...νιώθω τύψεις). Και δε συγκρίνεται τιποτα μαζί της. Τίποτα!
Υ.Γ: Υπάρχει περίπτωση να μας βλέπουν από κάπου εκεί ψηλά;
Υπάρχει. Τουλάχιστον, κανένας δεν έχει αποδείξει το αντίθετο.

Το άλλο μικρό, που θα συναντήσεις κάποτε (δεν λέω "σύντομα"), δεν θα την αντικαταστήσει, ούτε θα πάρει τη θέση της, ούτε πρόκειται να έχει ίδιο χαρακτήρα. Μην το βλέπεις σαν συνέχεια της ίδιας ιστοριάς, θα είναι μια ιστορία καινούργια και ξεχωριστή. Όχι καινούργιο κεφάλαιο, όχι καινούργια σελίδα... ένα εντελώς διαφορετικό βιβλίο που θα γράψετε από την αρχή.

Σε κάποια στιγμή, θα νιώσεις έτοιμη. Σε μερικές εβδομάδες, ή μήνες, ή χρόνια. Και τότε πάρε ένα που να μην της μοιάζει καθόλου. Αρσενικό. Άλλο χρώμα. Άλλο μέγεθος. Για να μην σου έρχεται στο μυαλό ακόμα κι υποσυνείδητα η σύγκριση, γιατί δεν θα συγκρίνονται. Γιατί απλά είναι αδύνατον να συγκρίνεις κάποιον που αγαπάς με κάποιον άλλον.
Και όταν σε αγαπήσει και τον αγαπήσεις, τον υποθετικό αυτόν σκυλάκο, τότε, παραδόξως θα νιώσεις ότι η σκυλίτσα σου έχει επιστρέψει. Η έστω ότι χαίρεται πολύ που σε βλέπει έτσι.
 


SofiaEve

Well-Known Member
17 Σεπτεμβρίου 2013
371
1.118
Όλους εσάς, που μετά από το φευγιό των αγαπημένων σας, είχατε ήδη άλλα, αγαπημένα πατούσια στο σπίτι, σας φθονώ!

Το πένθος όμως, είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση, ειδικά όταν νιώθεις πως έχεις χάσει αυτό, το μοναδικό, το one-in-a-million, και δεν υπάρχουν συνταγές! Εγώ λέω πως καλό είναι, να επιτρέπουμε χρόνο στον εαυτό μας να πενθήσει, να στεναχωρηθεί, να κλάψει. Και οι αποφάσεις, να μην παίρνονται βιαστικά και μέσα στο πόνο.

Αγαπητή Μαρία, όταν είσαι έτοιμη, θα το καταλάβεις. Προδοσία, στα μάτια των σκυλιών δεν έπαιξε ποτέ.
Κι ήταν όλη μου η ζωή. Όλες τις ώρες μαζί, σε δουλειά και σπίτι, χαρές και λύπες, διακοπές και αργίες. Η Ιλάιρα ήταν ο δικός μου παράδεισος.
Σε νιώθω απόλυτα. Πόσο πολύ μου τη θυμίζεις! Εμένα, όταν έφυγε το δικό μου αστέρι, με είχε βοηθήσει πολύ να μιλάω για αυτή, σε πρόθυμα αυτιά. Με τις ώρες. Για τις απίστευτες στιγμές που ζήσαμε. Με βοήθησε να καταλάβω πως, διάολε, στη τελική, ήμουν πολύ τυχερή! Εδώ, υπάρχουν πολλά και πρόθυμα αυτιά.
Συνεχίζω να πονάω και σήμερα.
Γράφει, η αγαπημένη, Patricia McConnell:
Secondly, there’s one more thing I want to remind everyone who has lost a beloved dog, no matter what the reason or whether there was guilt attached or not: Neurobiologist Jaak Panskepp tells us that “social distress,” or what we’d call grieving, is registered in a primitive part of the brain that is also associated with the perception of pain. I learned about this while I was writing For the Love of a Dog, and it blew me away when I discovered it. Ah Ha, I thought; no wonder we talk about the “pain of loss” and “healing” after grieving. And don’t we respond to another’s loss as if they’d been physically hurt? We take people flowers and food when they are grieving just as we do after they have a major operation. I remember feeling physical pain when Luke died, when Tulip died, when Pippy Tay died, just as I did when my mother died. I told someone it felt like I’d had abdominal surgery. Turns out that’s exactly what my brain thought too.

And so, remember that when you lose a dog, or if you are still grieving for one you lost in the past, your body thinks you’ve been injured. It needs you to take care of yourself. It needs rest and comfort and flowers and sweet soup and gentle kisses and hugs.
 


noni_papa

Well-Known Member
19 Δεκεμβρίου 2015
1.935
3.155
34
Νέο Ψυχικό
And so, remember that when you lose a dog, or if you are still grieving for one you lost in the past, your body thinks you’ve been injured. It needs you to take care of yourself. It needs rest and comfort and flowers and sweet soup and gentle kisses and hugs.
Ίσως από τις πιο ωραίες και χρήσιμες συμβουλές που έχω διαβάσει σχετικά με την απώλεια του σκύλου.

Μαρία, αυτό που νιώθεις μου είναι και μένα γνωριμο. Όταν έχασα πριν από δύο χρόνια τη Λαρα έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν ήταν μόνο ότι ήξερα ότι οπότε γυρνάω σπίτι δεν θα είναι εκεί ήταν ότι τα πράγματα που κάναμε μαζί πια δεν μπορούσα να τα κάνω. Τις βόλτες μας τα παιχνίδια. Ήταν οι ώρες που πριν γέμιζαν με βόλτες και ενασχόληση με εκείνην και αφότου έφυγε ήταν άδειες. Τότε τις πρώτες εβδομάδες η σκέψη και μόνο να βάλω άλλο σκύλο στην ζωή μου ήταν απλά αβάσταχτη και γεμάτη τύψεις. Στο μυαλό μου ένιωθα ότι θα την αντικαθιστουσα και έλεγα ότι θα περάσουν χρόνια μέχρι να το καταφέρω. Δεν έγινε έτσι. Δεν άντεξα χωρίς σκυλο. Και έτσι τρεις μήνες μετα μπήκε στη ζωή μας ή Αμπυ. Ο πόνος δεν έφυγε αμέσως δεν ξεχάστηκε η μνήμη της Λαρας. Αλλά απαλυνε. Με βοήθησε να το ξεπεράσω πιο εύκολα πιο ήρεμα πιο γλυκά. Δεν σου λέω να πάρεις σκύλο κατευθείαν. Σου λέω να μην το αποκλείσεις από το μυαλό σου. Ότι δεν είναι προδοσία προς το σκύλο που έφυγε. Οσοι σκύλοι και αν περάσουν από τη ζωή μας ποτέ δεν θα ξεχάσουμε αυτούς που φεύγουν. Ακόμα και αν τώρα δεν θέλεις άλλο σκύλο βρες κάποια άλλη ασχολία να απασχολείς το μυαλό σου. Βοηθάει.
 


5 Ιανουαρίου 2018
5
17
38
Δεν ξέρω πόσα ευχαριστώ να πω και πως να αποδείξω σε δυο γραμμές πως βοηθήθηκα... Η σκέψη ότι υπάρχουν άνθρωποι που με καταλαβαίνουν και με νιώθουν απόλυτα, είναι βάλσαμο. Φοβάμαι το τι θα προκύψει στον εαυτό μου γιατί το βίωσα και το βιώνω στο έπακρον. Δεν ξέρω όμως πως να ελέγξω τα συναισθήματα όταν με κατακλύζουν. Μάλλον ο χρόνος θα είναι ο καλύτερος γιατρός. Παιδιά...δε θέλω να καθαρίσω το σπίτι για να μην εξαφανιστούν οι τρίχες της...το μπολ με το νερό της είναι μισογεμάτο από την τελευταία φορά που ήπιε πριν την αποχωριστώ και δε μπορώ και δε θέλω να το αδειάσω. Δε θέλω να εξαφανίσω τα σημάδια πως ζούσε εδώ μαζί μου. Όλα είναι απείραχτα. Και παρ'ολο που ξέρω ή προσπαθώ να συνειδητοποιήσω ότι τίποτα δε θα την φέρει πίσω, αρνούμαι πεισματικά να το αποδεχτώ.
Σιχαίνομαι τον εαυτό μου που "κλαίγεται", που δεν έχει κουράγιο να σκεφτεί λογικά, που δε μπορεί να γελάσει. Αλλά πραγματικά, ήταν ένα μοναδικό πλάσμα για μένα.
Και ήξερα πάντα πως τη λάτρευα αλλά η απώλειά της μου επιβεβαίωσε με το χειρότερο τρόπο το τεράστιο μέγεθος της αγάπης μου.

Καλό βράδυ σε όλους.
Κι αν αυτή η μέρα ήταν λίγο καλύτερη, οφείλεται στα ποστ σας.
Ευχαριστώ από καρδιάς.
 


l.Kyveli

Well-Known Member
12 Φεβρουαρίου 2011
15.642
7.753
Όλους εσάς, που μετά από το φευγιό των αγαπημένων σας, είχατε ήδη άλλα, αγαπημένα πατούσια στο σπίτι, σας φθονώ!

Το πένθος όμως, είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση, ειδικά όταν νιώθεις πως έχεις χάσει αυτό, το μοναδικό, το one-in-a-million, και δεν υπάρχουν συνταγές! Εγώ λέω πως καλό είναι, να επιτρέπουμε χρόνο στον εαυτό μας να πενθήσει, να στεναχωρηθεί, να κλάψει. Και οι αποφάσεις, να μην παίρνονται βιαστικά και μέσα στο πόνο.

Αγαπητή Μαρία, όταν είσαι έτοιμη, θα το καταλάβεις. Προδοσία, στα μάτια των σκυλιών δεν έπαιξε ποτέ.

Σε νιώθω απόλυτα. Πόσο πολύ μου τη θυμίζεις! Εμένα, όταν έφυγε το δικό μου αστέρι, με είχε βοηθήσει πολύ να μιλάω για αυτή, σε πρόθυμα αυτιά. Με τις ώρες. Για τις απίστευτες στιγμές που ζήσαμε. Με βοήθησε να καταλάβω πως, διάολε, στη τελική, ήμουν πολύ τυχερή! Εδώ, υπάρχουν πολλά και πρόθυμα αυτιά.

Γράφει, η αγαπημένη, Patricia McConnell:
Secondly, there’s one more thing I want to remind everyone who has lost a beloved dog, no matter what the reason or whether there was guilt attached or not: Neurobiologist Jaak Panskepp tells us that “social distress,” or what we’d call grieving, is registered in a primitive part of the brain that is also associated with the perception of pain. I learned about this while I was writing For the Love of a Dog, and it blew me away when I discovered it. Ah Ha, I thought; no wonder we talk about the “pain of loss” and “healing” after grieving. And don’t we respond to another’s loss as if they’d been physically hurt? We take people flowers and food when they are grieving just as we do after they have a major operation. I remember feeling physical pain when Luke died, when Tulip died, when Pippy Tay died, just as I did when my mother died. I told someone it felt like I’d had abdominal surgery. Turns out that’s exactly what my brain thought too.

And so, remember that when you lose a dog, or if you are still grieving for one you lost in the past, your body thinks you’ve been injured. It needs you to take care of yourself. It needs rest and comfort and flowers and sweet soup and gentle kisses and hugs.
Eπειδη μερικές φορές τα like δεν είναι αρκετά για τέτοια ποστς..Εισαι άκρως συγκηνητική.
 
  • Like
Reactions: noni_papa


sofia st

Well-Known Member
5 Σεπτεμβρίου 2017
66
137
42
Η διαθήκη ενός σκύλου.. (άγνωστος συγγραφέας)




Πριν οι άνθρωποι πεθάνουν, γράφουν την τελευταία τους επιθυμία, την διαθήκη τους, δίνουν το σπίτι τους και όλα όσα έχουν, σε αυτούς που μένουν πίσω.

Εάν, με τα πόδια μου, θα μπορούσα να κάνω το ίδιο, αυτό είναι, αυτό που θα ήθελα να ζητήσω.....

Σε ένα φτωχό και μόνο αδέσποτο, θα έδινα:

- Το ευτυχισμένο σπίτι μου.
- Το ζεστό κρεβάτι μου, το μπολ μου, τα μαλακά μαξιλάρια μου και τα παιχνίδια μου.
- Την αγκαλιά, την οποία αγαπώ τόσο πολύ.
- Το χέρι, που χάιδευε την γούνα μου και τη γλυκιά φωνή που έλεγε το όνομά μου.

Αφήνω, στον φοβισμένο και λυπημένο σκύλο του καταφυγίου, την θέση που είχα στην καρδιά του αγαπημένου μου ανθρώπου, στην οποία δεν υπήρχαν όρια αγάπης.

Έτσι, όταν πεθάνω, σας παρακαλώ να μην πείτε, "Εγώ ποτέ δεν θα έχω ένα κατοικίδιο ζώο και πάλι, γιατί το αίσθημα της απώλειας και του πόνου, είναι περισσότερο από ότι μπορώ να αντέξω".

Αντί αυτού, βρείτε ένα σκυλί που δεν αγαπήθηκε, ένα , στο οποίο η ζωή δεν έχει χαρίσει χαρά και ελπίδα, και δώστε του ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ μέρος σε ΑΥΤΟΝ.

Αυτό είναι το μόνο πράγμα που μπορώ να δώσω .....


Την αγάπη που άφησα πίσω.
 


sofia st

Well-Known Member
5 Σεπτεμβρίου 2017
66
137
42
Μετά από 5 μήνες που τον έχω χάσει... σήμερα που σε διάβασα κλαίω από την αρχή... Πάντα θα πονάει... Πάντα θα τη λατρεύεις... για αυτό δεν θα πεθάνει ποτέ!!!!!!!


'Σα να 'μουν εσύ.'' (αγνωστος συγγραφέας)


Κι αν άκουσα εγώ το πρώτο κλάμα σου
κι αν σου 'δωσα ανάσα απ' τη δική μου, δεν το θυμάμαι πια. Για δε ζητάς, για δε ρωτάς να μάθεις κι εγώ ξεχνώ. Μόνο υπομονετικά κοιτάς κι εγώ σου λέω τα πάντα.

Κι αν όλα αυτά δεν μας συνέβαιναν ποτέ, τ' ανθρώπινα δεν σε οδηγούσα να τα ζήσεις, πάλι τα ίδια θα 'μαστε. Να κοιταζόμαστε γλυκά, να παίζουμε απλά, να μη ζητάς, να μη ρωτάς, να με κοιτάς και να σου λέω τα πάντα.

Κι αν ακόμα τη θύμηση και της ανάγκης τη στιγμή αγγίξεις, εσύ μαζί, στο πλάι μου αδελφός, φίλος λιτός, καρτερικός, να μη ζητάς να μη ρωτάς, αληθινά να συμπονάς και να σου λέω τα πάντα.

Κι αν πρώτος φύγεις κάποτε, δε φεύγεις μόνος. Ένα κομμάτι απ'την ψυχή μου θα χεις πάρει, να το κρατήσεις συντροφιά, να μη ζητάς, να μη ρωτάς, παρά γλυκά να το κοιτάς και θα σου λέει τα πάντα.

Κι όταν σε βρώ και συντροφέψουμε ξανά, πίσω θα στο ζητήσω και άμα δεν ήμουνα καλή, αν δεν σε αγάπησα πολύ, κράτα το εσύ και τη ψυχή μου ας χάσω, να μη ζητώ να μη ρωτώ, σα να 'μουν εσύ να σε κοιτώ και να μου λές τα πάντα…




σκύλε μου!
 






d3ac0n

Well-Known Member
16 Φεβρουαρίου 2017
1.291
2.286
Guadalajara, Jalisco
Το μόνο που θα σας πω είναι ότι διαβάζοντας τον μίτο, η γυναίκα μου κλαίει εδώ και δύο μέρες για το τι θα γίνει όταν ο μάικ φτάσει στο μοιραίο σημείο!
Οπως ειπε και η γυναίκα μου, χωρις σκυλο δεν ζω πλεον. Συμφωνω και επαυξανω. Για την ακριβεια, πως μπορουν και ζουνε χωρις σκυλι μερικοι;
 


Στατιστικά Forum

Θέματα
33.113
Μηνύματα
895.811
Μέλη
19.923
Νεότερο μέλος
micknaf