θα σας πω μια ιστορία μπορει άσχετη με το θέμα αλλα για να καταλάβετε πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η ψυχολογία στισ αυτοανοσες παθήσεις
είχα δυο γατακια παλαιότερα που τα είχα μαζέψει απο τον δρόμο. τα είχα βρει με διάφορα 6 μηνών.
έπαιζαν έτρεχαν όλα καλα. υγιεστατα.
μια μέρα μετα απο δυο χρόνια πάνω στο παιχνίδι έπεσε το ένα γατακι απο τον 7ο όροφο
![Frown :( :(]()
και μάλιστα έπεσε στο τσιμέντο ένα μετρό δίπλα απο δέντρα. πέθανε στα χέρια μου μέσα σε δέκα λεπτά.
έμεινε μόνο του το άλλο.
σιγά σιγά την έβλεπα που έπεφτε ψυχολογικά και είχε περίεργη συμπεριφορά. μετα απο κανα μήνα εμφάνισε ένα κενό στο κεφαλακι της σαν το σκυλάκι στις φωτο απο πάνω.
πήγα σε γιατρούς, ξαναπηγα , ξεσμα πήραν άπειρες φορές κορτιζονες, dactarin όλα τα δοκιμάσαμε και αυτο μεγάλωνε μέχρι που το γατί είχε μείνει στο μισό του σώμα καραφλο.
η συμπεριφορά του φαινόταν ότι είχε κατάθλιψη.
εγω φοβόμουν να πάρω άλλη γάτα για να τησ κανει παρέα μην τυχόν και έχει την ίδια κατάληξη. όποτε πήρα την απόφαση να την πάω στο εξοχικό μου που μενουν μονιμα οι γονεισ μου και εχουν εκει στην αυλη 4-5 ημιαδεσποτα γατια. στειρωμενα φυσικά .
μέσα σε ένα μήνα απο τότε που πήγε κάτω το τριχωμα της έγινε απίστευτο. ήταν και μαύρη γάτα και τόσο μαύρο γυαλιστερο τριχωμα δεν είχε ούτε όταν ζούσε μέσα στο διαμέρισμα. και χωρίς φάρμακα
τώρα μετα απο 3 χρόνια είναι ακόμα εκει υγιεστατη!!!
μήπως το σκυλάκι με τον χωρισμό απο τα αδέρφια του έχει κατι παρόμοιο;;;