Το ίδιο πρόβλημα έχουμε....
Η ημίαιμη κυνηγοσκυλίτσα μου (7 μηνών) έχει πάθει νευρικό κλονισμό με την άφιξη του νέου (τσοπανούλα, 2 μηνών που θα γίνει 30 κιλά).
Τα έκανα όλα σωστά (λέμε και καμιά βλακεία να περνάει η ώρα...): τις ταΐζω σε χωριστούς χώρους, τις κοιμίζω σε διαφορετικά δωμάτια, αγκαλιάζω όσο γίνεται το μεγάλο, τις βάζω να κάθονται μαζί και τους δίνω μικρές μπουκίτσες..., παίζω και με τα δύο μαζί.
Ένα μήνα τώρα έχουμε γίνει Βιετναμ!
Σε κάθε ευκαιρία το μεγάλο δαγκώνει το μικρό. Κι εκείνο την ακολουθεί μαγεμένο. Το μεγάλο μου θέμα είναι πως η τσοπανούλα ήταν ένα σκυλάκι υπέροχο, που δε δάγκωνε ποτέ. Σε ένα-δυο μήνες θα είναι διπλάσια και θα την κάνει τ' αλατιού.
Επίσης το κυνηγόσκυλο, σαν πρωτότοκο που ζηλεύει το αδελφάκι του, έχει απομακρυνθεί από εμένα. Τα κυνηγόσκυλα δεν είναι ιδιαίτερα ανθρωποκεντρικά σκυλιά. Αντίθετα η τσοπανούλα είναι πολύ δεμένη μαζί μου, θέλει να είναι συνεχώς δίπλα μου, βγαίνουμε βόλτες και δεν κουνάει ρούπι, με παρακολουθεί σε κάθε δεύτερο βήμα. Αισθάνομαι πως την αδικώ συνεχώς, για να μην ζηλεύει το μεγάλο.
Λοιπόν δε νομίζω πως θα λυθεί η κατάσταση εύκολα. Γίνονται λανθασμένοι χειρισμοί από μένα εξαιτίας της κούρασης και της άγνοιας.
Έχω ζητήσει τη βοήθεια ενός εξαιρετικού εκπαιδευτή και σου μεταφέρω τις ενέργειες και την δική του προσέγγιση.
Ο εκπαιδευτής είναι πολύ πιο χαλαρός από μένα στο θέμα της συμπεριφοράς του μεγάλου προς το μικρό. Λέει πως του δείχνει ποιος είναι αρχηγός. Πρόβλημα υπάρχει μόνο αν πραγματικά το δαγκώνει και αυτό το καταλαβαίνουμε από τις φωνές και το κλάμα που μπορεί να ακούσουμε από το μικρότερο. Δεν τα αφήνω από τα μάτια μου, όταν είναι μαζί, αλλά ο εκπαιδευτής με συμβούλεψε να μην φωνάζω στο μεγάλο (δυστυχώς το έχω κάνει αρκετές φορές και νομίζω πως χειροτέρεψε η συμπεριφόρα του), αλλά να μπαίνω ανάμεσα τους Μόνο όταν ανησυχώ από τις φωνές του μικρού και να τα χωρίζω ήρεμα. Σαν να είμαι ο αρχηγός της ομάδας.
Η σχέση των ζώων μεταξύ τους είναι δεδομένη. Ένας από τους λόγους που έχει κάποιος περισσότερα απο ένα σκυλιά είναι για να αισθάνονται λιγότερη μοναξιά τα ζώα. Μακροπρόθεσμα νομίζω πως θα είναι καλύτερο για αυτά να είναι δύο, όπως συμβαίνει και στα πραγματικά παιδιά, που με τα χρόνια χαίρονται την αδελφική παρέα.
Παρότι αυτός είναι ο σκοπός μου, να μην βαριούνται μόνα τους την υπόλοιπη ζωή τους, τουλάχιστον σε αυτή την φάση τα έχω περισσότερο χωριστά από ότι μαζί. Τεράστια κούραση. Δυο βόλτες, με το κάθε ζώο τη μέρα. Και μερικές κοινές μέσα στη βδομάδα. Νομίζω πως πρέπει να καταλάβεις καλά τον ιδιαίτερο ψυχισμό του κάθε ζώου, ανάλογα με το φύλο του και-κυρίως- την ηλικία του. Αν έχεις ένα νεαρό ενήλικο όπως εγώ, στα πρόθυρα οίστρου, το ζώο θα είναι οξύθυμο και ανυπάκουο, και η εμφάνιση κουταβιού μόνο θα χειροτερέψει τη συμπεριφορά του.
Πιστεύω πως μακροπρόθεσμα η σχέση θα τα κοινωνικοποιήσει και θα τα ωφελήσει, όπως μας ωφέλησε όλους μας να έχουμε φίλους, ξαδέρφια και άλλα παιδάκια να παίζουμε, όταν ήμασταν παιδιά.