Αυτό είπα κι εγώ εχθές στην γυναίκα μου:
Δεν θα ξαναφάμε κρέας, δεν θα ξαναχρησιμοποιήσουμε ζωϊκά προϊόντα, παρά μόνο εαν ξέρουμε ότι τα ζώα αυτά έζησαν αξιοπρεπώς.
Αυτό που με χάλασε περισσότερο, δεν είναι ο τρόπος θανάτου, αλλά οι συνθήκες διαβίωσης μέχρι τον θάνατο.
Θυμάμαι ένα ντοκυμαντέρ που είχα δει παλιά, σχετικά με τους Εσκιμώους, που δεν σκοτώνουν ζώα παρά μόνο όταν το έχουν απόλυτη ανάγκη. Αφού σκοτώσουν το ζώο, μαζεύονται όλοι και προσεύχονται στο πνεύμα του ζώου, ζητάνε ζητάνε συγνώμη που το σκότωσαν αλλά συχρόνως το ευχαριστούνε που με την θυσία του εξασφαλίζει την επιβίωση τους.
Δεν λέω ότι δεν θα ξαναφάω ποτέ ζώο, καλώς ή κακώς η τροφή μας είναι ο θάνατος κάποιου άλλου είδους, στο ντοκυμαντέρ ξεχνάνε (σκόπιμα) να πουν πως και τα φυτά είναι ζωντανοί οργανισμοί. Τα έμβια όντα δεν είναι μόνο τα ζώα, είναι και τα φυτά.
Το μεγάλο κακό, για εμένα, είναι ο τρόπος που ζούνε. Είναι άρρωστος και σαδιστικός.